Verdrink haar in gedachten

Die morgen vond ze zichzelf terug
aan de ontbijttafel rond half negen
het was heel gemakkelijk gegaan
geen drama's met huilende moeders
en ook geen opsporing politie
sirenes gehuil nieuwsberichten
vermiste kinderen en dat soort dingen

Ze las in de krant een stuk
over de verongelukte man
en zijn zorgeloze foto
herinnerde haar aan een jeugd
zorgvuldig verpakt in cellofaan
om nu weer geopend te worden

Laagje voor laagje ingewikkeld
omhuld en met stof bedekt
kwam naar boven
lange draden met kleurloze emoties
een knuffelbeer en chocoladekoekjes
pesterijen op het schoolplein
gemengde herinneringen
aan kusjes en knikkers
aan dropjes en rekensommen
aan jongens die om haar vochten

Koffie vloeide over de tafel
handen beefden
lippen trilden
tranen drupten
toen er uit haar herinnering
iets omhoog borrelde
als een stekende wesp

Eens had ze zichzelf verloren
op een avond bij de waterkant
ze zat daar eenzaam
telde sterren
verdronk in gedachten
het onzekere meisje dat ze was

------------------------------------------------------------
Ik weet hij is lang, maar ik ben een beetje op zoek naar mijn stijl zegmaar wat vind u ervan?

[filia dei]

Ik snap er niet heel veel van. Maar het laatste stukje vanaf:
' eens had ze zichzelf verloren '
vind ik erg mooi. Ik weet alleen niet waarom.

[CSN]

Ik vind gedichten met het woord 'cellofaan' er in bij voorbaat goed (god wat is dat een mooi woord ) .. dus mijn mening is misschien niet zo objectief . Je beschrijft de situatie wel goed, en ik vind het ook niet erg dat het zo'n lang gedicht is, maar soms is lastig lezen door gebrek aan leestekens. Die zijn bij zulke lange gedichten met zulke lange zinnen wel belangrijk denk ik .

[sublime]

ik vind je woordkeus over het algemeen heel mooi, maar door de lange strofes vind ik het erg prozaïsch worden. mijns inziens zou het meer gedicht worden als je er een vorm van rijm in stopt. ik denk dan niet direct aan eindrijm, maar vooral ook aan alliteratie en uhm middenrijm (ik ben niet zo erg thuis in de terminologie ) en dan ook niet in elke regel, maar eerder om de drie, vier regels.

maar dat is denk ik ook een kwestie van smaak; het is alleen dat ik het hierin mis, toen ik begon met lezen zat ik eigenlijk te wachten op samenvallende klanken