Hey, ik post hier normaal nooit maar ik heb een PO voor latijn wat te maken heeft met dichten, en ik vroeg me af wat jullie er van vinden.
De opdracht is om van een letterlijke vertaling van een gedicht, een maar poëtische vertaling te maken.
De letterlijke vertaling is dit:
Aan wie geef ik het nieuwe aardige boekje,
zojuist met droge puimsteen gepolijst?
Cornelius, aan jou: want jij had de gewoonte
te vinden, dat mijn onbenulligheden iets [waard] waren,
reeds toen, toen jij het waagde als enige van de Italiërs
het hele tijdperk te ontvouwen in drie geschriften [=boeken],
geleerd, bij Juppiter, en vol [=het resultaat van] hard werken.
Pak daarom maar aan wat dit boekje ook is,
hoe het ook maar mag zijn; o beschermvrouw,
moge het meer dan één generatie/eeuw in stand blijven
En mijn 'vervorming' hiervan is:
Catullus zat eens te denken,
Aan wie hij zijn nieuwe, met puimsteen gepolijste boekje zou schenken
Hij dacht aan zijn vriend Cornelius,
Een vriend die altijd geloofde in catullus en dus,
Is hij het waard om te gedenken
Cornelius schreef zelf ook boeken,
Deed daarmee als eerste de wereldgeschiedenis uit de doeken
Hij deed dat met hard werken, ook volgens Zeus
Dus al heb je een andere mening, dan laat je de God geen keus,
Dan om jou sterfelijke ziel te vervloeken
Pak dit boekje nu maar snel
En aan de beschermvrouwe, vraag ik dan wel
of dit geschrift mag blijven bestaan
Ook al ben ik dan meerdere eeuwen vergaan
En raak tijdens het vertalen niet in de knel.
Ik begon met het cliché zinnetje omdat ik het op een Sinterklaar rijm wilde laten lijken. En omdat ik vind dat het de letterlijke vertaling ook een beetje wat van een sinterklaas rijm heeft.
Dus wat kan er beter en wat vinden jullie ervan?
__________________
I did it for teh lulz
|