Nou dat is me nou nog niet eerder gevraagd
Ik vind het wel leuk dat je zegt: "...waardoor je er geen vat meer op hebt... maar toch een idee hebt". Dat was ook een beetje mijn doel.
Het sterven van de woorden wilde ik concretiseren, tastbaar maken, dus maakte ik een zijsprongetje naar een ster die "uitgaat" en vervolgens de hond (net als de ster afgedankt) die wordt vastgebonden aan de boom die geen centimeter toegeeft (harteloos dus).
De woorden van de "jij"-persoon worden dus afgedankt. Vermoord eigenlijk.
Wellicht moet ik de slotzin tussen aanhalingstekens zetten, want het was bedoeld vanuit het perpectief van de hond. Wat vinden jullie?
Waarom ik het gedicht zo warrig heb gelaten, is om de radeloze woede te verbeelden; als je woedend op iemand bent, ga je dat niet in perfect uitgezochte formuleringen bij diegene neerleggen. Het wordt een nogal impulsief monoloogje. Zo ook dit.
Bedankt voor de interesse trouwens