De ruziemaker

Iedereen heeft waarschijnlijk wel een persoon in de buurt die op de verkeerde momenten de verkeerde dingen zegt. Botte opmerkingen maakt - zonder het overigens bot te bedoelen, en gewoon spontaan ruzie krijgt met alles en iedereen in de buurt. Een ruziemaker, een ruziecreeërder dus.

Volgens mij ben ik zo iemand.
Ik kan nooit iets eerlijks tegen iemand anders zeggen zonder het bot over te laten komen. Zelfs al probeer ik het tactisch te zeggen, dan blijft het alsnog een olifant-in-een-porseleinkast-situatie. Ik kan je vertellen, dat is vermoeiend.

Recent voorbeeldje: Internet.
Niet hier, maar op alle andere fora waar ik kom krijg ik het op één of andere manier voor elkaar om ruzie te krijgen. Zoals op het forum van een ander bandje, waarvan ik de leadgitarist niet kan uitstaan. Ik ben daar echt niet meer welkom - en dat komt omdat ik in het verleden nogal botte dingen hebt gezegt. Alla, dat snap ik nog.
Maar nu heb ik nog meer ruzie. Op een ander forum, waar mijn 'collega's' stukken posten die ze zelf hebben geschreven. Vrijdag dacht ik, ik ga ze eens bekritiseren - dat heb ik gedaan en blijkbaar te goed, want ineens is iedereen daar boos op mij en heb ik ineens vanalles verkeerd gedaan: ik ben arrogant, ik ben egoïstisch, ik ben keihard en weet ik wat ik allemaal naar mijn hoofd heb geslingerd gekregen.
Ik heb er maar niet meer op gereageerd, ik werd er te moe van om me constant te moeten verdedigen. Ik weet alleen niet of ik er goed aan heb gedaan.

Ook heb ik ruzie gekregen met een vriend van me, die ik alleen maar op MSN spreek. Ik had wat commentaar op iets wat hij zelf had gemaakt gegeven, en ik had er zelfs nog bij nagedacht om het tactisch te doen. Niet dus. Hij was boos, verontwaardigd en beledigd.
Die ruzie is overigens weer bijgelegd en ik zal wel drie keer nadenken voordat ik wat vervelends zeg, in het vervolg.

Maar toch.

Hoe kan het in hemelsnaam dat zelfs als ik erbij nadenk, nog lomp en bot en ontactisch overkom? Waarom heb ik nou juist deze genen (want ik heb het van mijn ouders, denk ik ) gekregen bij mijn geboorte? Zelfs mijn grapjes worden niet begrepen. Zolang de gesprekken op school oppervlakkig blijven, is er niks aan de hand, maar zo gauw het over gevoelens gaat kom ik binnen no time verkeerd uit de hoek. Dus heb ik in geen eeuwen een goed gesprek gevoerd met vriend(inn)en - die ik overigens niet echt heb, maar dat is een ander punt.

Herkent iemand dit? Of nog beter: wat moet ik hier in hemelsnaam aan doen? Want ik schijn het nogal vaak te doen - ik heb het alleen nooit in de gaten.

Gelukkig heb ik een vriend waarbij ik mn verhalen kwijt kan, maar tegen hem doe ik volgens mij niet anders dan op school - en van hem heb ik nog nooit gehoord dat ik bot of lomp ben. Moet iedereen dan een soulmate van me zijn om me echt te begrijpen? Ik wil niet zo ingewikkeld zijn!

Help.

[oeh, beetje lang verhaal]

[Miss Helena]

Nee, niet iedereen moet een soulmate zijn om jou te begrijpen Een meisje uit mijn klas is ook zo iemand zoals jij jezelf nu min of meer beschrijft. Het enige verschil is: zij heeft niet door dat ze iemand kwetst, en jij wel. Ik denk dat juist dat al heel iets is. Je weet dat je 'fout' zit en kwetsend over kan komen. De mensen om je heen weten dat, maar 'vreemden' niet. Probeer je daarom een btje in te houden, als je kritiek geeft, zoals op fora, lees het nog een keertje na, wees kritisch op jezelf. Probeer te beseffen wat je hebt geschreven, en hoe het over kan komen op de ander. Ik denk dat dat heel erg belangrijk is. Probeer na te denken voordat je iets zegt, zonder dat je het er in 1 keer botweg uitflapt. Kritisch zijn hoeft helemaal niet negatief te zijn, zolang het maar niet té is. Succes, MH