De trein is inderdaad een plek voor inspiratie.
onderweg naar de liefde wacht ik geduldig. Onderweg mag voor mij eeuwig duren. Onderweg, vol verwachting en zenuwen en vol spanning. Gespannen maar geduldig. Ook ik kijk uit het raam. Het mist. Een dikke mist, dus er is niet veel te zien. Een dichtte mist, dus er is enorm veel te zien. Ik zie in, door of via het raam hoe mijn mede-passagiers uitermate hun best doen elkaar te negeren. Net doen alsof je alleen bent in een toch zo overduidelijk volle ruimte.
Geweldig.
Onderweg naar de liefde in een volle lege ruimte.
Ik vind het wel een rustgevende gedachte. Onderweg naar de liefde in een nog steeds enorm kleine wereld. 50x50m, hooguit. Mist.
Ik moet m'n nagels nog lakken.
M'n ring is kapot.
Ik ben veliefd.
Nog 40 minuten onderweg. Naar de liefde uiteraard.
Stations vol propaganda. Mensen vol haast. Treinen vol mensen en de trein de raast. Van station naar station. Mensen mensen, wat een propaganda. Mensen mensen, wat een vertraging (als reactie op de haast - of andersom?). Wat een onzin. Wat een bull-shit. Maar och, het bevalt me wel. Want ik ben onderweg. Onderweg naar de liefde.
Voor altijd. Of anders voor lang.
35 minuten minstens.
Nog een leuke gedachte: de mensen negeren elkaar. Ontekennen elkaars bestaan. Maar tegelijk willen ze zoveel mogelijk van elkaar afweten. Ze bekijken elkaar stiekem in het raam, luisteren stiekem elkaars gesprekken af, nemen stiekem elkaars geur in zich op en negeren elkaar. Ook stiekem. Wat een combinaties, hè? Wel mooie lichtjes buiten. Ik durf te wedden dat het meisje naast mij nu dolgraag zou willen weten wat ik allemaal aan het schrijven ben, terwijl ze daar heel "geconcentreerd" naar de bladzijden van haar boek aan het staren is. Wat zou ze trouwens aan het lezen zijn?
__________________
Don't hide. Expose yourself!
|