'Zoek proffesionele hulp'

[aLackofColor]

Ik las dit forum eens een beetje door, en als mensen in jullie ogen de kant op neigen van wat 'extremere' gevallen raden de meeste van jullie aan op proffesionele hulp te zoeken. Dit heb ik zo'n anderhalf jaar geleden ook gedaan op aanraden van anderen. En ik ben niks opgeschoten. Nog niks. Daarom mijn vraag aan jullie, hielp/helpt therapie in zekere mate bij jou?

Een heel kort antwoord; nee het hielp bij mij niet. Waarom niet, ik weet het niet meer. Het klikte niet, geen zin meer om weer opnieuw te beginnen bij iemand...

[lotusje]

Bij mij heeft professionele hulp zeker geholpen. En ik kom van ver. Zet je volledig in en stel je elke week een doel voor ogen. Werk hier elke dag hard aan. Het helpt vast! succes!

[DigitalWorld]

Het helpt zeker wel, als je er geheel voor openstaat en niet te beroerd ben om mee tedoen met opdrachten.

[Ruudje]

lotusje schreef op 16-11-2004 @ 21:42 :
Bij mij heeft professionele hulp zeker geholpen.

[phensicske]

Ik denk dat de rust (enkele weken geen school) me meer geholpen heeft dan de therapie die ik kreeg. Ook het praten met mijn moeder en zus hielpen me.

Dus eigenlijk, nee, niet echt. Jammer dat mijn gezin dat wel verwachtte en ik hen dus dubbel teleurstelde.

[C'est moi]

bij mij heeft het niet geholpen!

[Balance]

Het feit dat je zegt 'op aanraden van anderen' verbaast me niks. Volgens mij helpt professionele hulp pas als je het zelf wil.
Bovendien denk ik dat veel mensen verwachten dat zo'n psycholoog je problemen wegneemt, terwijl hij/zij je alleen helpt. Je moet uiteindelijk toch echt zelf het werk doen.

Bij mij heeft het zeker geholpen. Maar ik denk dat dat bij mij ook kwam omdat ik vreselijk gemotiveert was/ben. En het ligt er ook aan waar je terecht komt. Bij mij was het tot de zomervakantie heel goed en fijn en alles, maar door de fusie is het daarna flink achteruit gegaan. Sinds toen ben ik dus ook veel slechter geholpen.

ik heb er wel een hoop van geleerd, maar ik ben nog net zo depri als 3 jaar geleden.

[KreZor]

Ik heb er zelf nog nooit mee te maken gehad, maar ik heb het wel vaker overwogen, en een vriendin van mij loopt al een tijd bij het mentrum. (mijn moeder werkt ook in de psychiatrie)

Ik ben van mening dat professionele hulp wel kan helpen, maar niets voor je kan oplossen. Ik denk dat veel mensen externe hulp zoeken met het idee dat dat dingen voor ze zal oplossen. Ik denk echter dat ze geen dingen voor je kunnen oplossen, maar je wel kunnen helpen om dingen zélf op te lossen. Door de professionele kijk van een buitenstaander is het soms makkelijker om te zien wat er écht aan de hand is. Maar uiteindelijk moet je toch jezelf redden'

(dit wil niet zeggen dat ik het afkeur btw)

[Eend]

Bij mij heeft het wel zeker geholpen. Ik denk dat het ligt aan hoeverre je er voor open staat en of je de juiste hulp krijgt.

[cyntha]

Ik heb van mijn therapieën zeker een hoop geleerd. Maar ik kan niet zeggen dat het geholpen heeft. Ik voel me nog steeds even rot.

[Suusjuhh]

Bij mij heeft het in zoverre geholpen dat ik erdoor besefte dat ik het toch echt zelf moest doen.. Iemand anders kan je wel helpen maar uiteindelijk ben jijzelf degene die je leven kan veranderen (dit geldt overigens niet voor iedereen denk ik).

[Yab-Yum]

Goeie vraag.

En nee. Het zal vast wel weer een bijdrage hebben geleverd aan mijn algemene levenservaring maar ik heb nog altijd meer gehad aan vrienden en ouders.
Ik heb het idee dat het bij mij gewoon niet aanslaat.

't ligt aan zoveel dingen of het werkt, idd oa aan of je het echt wilt (en dan ook echt dus), hoe je zo'n therapie in gaat (het lost er niet vanzelf door op, daar zul je zelf (heel hard) aan en voor moeten werken), of je de goede therapie hebt, of het klikt met de therapeut, enz. enz. enz.

[Sharin]

Nee, heeft niet geholpen. Ik werd van de ene naar de andere doorgestuurd en dat is niet echt positief. Telkens tegen andere mensen praten..

[I-alone]

*met Leonoor en Balance eens is*

Het heeft niet geholpen, slechts het feit onderstreept dat mentale verandering niet van buitenaf teweeg gebracht kan worden.

[leucomelas]

ik werd van de een naar de ander doorgestuurd... heeft altijd wel een tijdje geholpen, maar als ik er nu z op terugkijk heb ik er niets aan gehad., het was alleen tijd en geldverspilling. ben nou iets verder dankzij mijn vriend, anders was ik nog steeds dezeklfde persoon als voor de therapien, psychologen etc etc

[Quiana]

Bij mij was dat idd afhankelijk van m'n eigen motivatie en de
hulpverlener; het klikken en een goede vertrouwensband is
voor mij heel belangrijk, wil ik me volledig openstellen en dus
samen kunnen vechten om verder te komen.

Ik denk dat het ook een beetje aftasten en zoeken is; bij mij
helpt schrijven beter dan praten (vooral als het vertrouwen
nog niet zo aanwezig is), en zo zal er voor iedereen wel iets
zijn wat beter/minder aanslaat denk ik.

En ook vertrouwen in de behandeling; op het moment dat jij
twijfelt of het nut van dingen niet inziet, komt er vaak ook een
soort van afweer op. Lijkt me iig goed om twijfels enz aan te
geven; dan kan je met je behandelaar kijken naar oorzaken en
mogelijke alternatieven ed...

Verder; ik ben zeker (erg) goed geholpen bij (het meeste van) de
hulp die ik gekregen heb en krijg. Zeker bij een 'ex-psych'; het
is door haar dat ik ben wie ik ben, en dat ik er überhaupt nog
ben, kan ik wel zeggen.

[otkhus]

Bij mij heeft/en werkt het nog steeds. Zoals al gezegt is: als je er maar voor open staat en wel wilt geholpen worden

[coopergirl]

Leonoor schreef op 17-11-2004 @ 15:53 :
't ligt aan zoveel dingen of het werkt, idd oa aan of je het echt wilt (en dan ook echt dus), hoe je zo'n therapie in gaat (het lost er niet vanzelf door op, daar zul je zelf (heel hard) aan en voor moeten werken), of je de goede therapie hebt, of het klikt met de therapeut, enz. enz. enz.

Het ligt er ook aan wat je 'diagnose(s)' is/ zijn (de complexiteit dus). Niet alles is te fixen, helaas.

Ikzelf heb er een boel termen van op gedaan, maar veelal voel ik me onbegrepen (lees; word ik niet begrepen!). Desalniettemin ga ik er elke week gemotiveerd heen, immers moet ik dankbaar zijn dat er hulp beschikbaar is..

[flikkenlovertje]

Admiration schreef op 16-11-2004 @ 21:14 :
Ik las dit forum eens een beetje door, en als mensen in jullie ogen de kant op neigen van wat 'extremere' gevallen raden de meeste van jullie aan op proffesionele hulp te zoeken. Dit heb ik zo'n anderhalf jaar geleden ook gedaan op aanraden van anderen. En ik ben niks opgeschoten. Nog niks. Daarom mijn vraag aan jullie, hielp/helpt therapie in zekere mate bij jou?

Hoi Admiration

Zoals iemand al aanhaalde : Profesionele hulp helpt alleen als je het ook ZELF wilt. Anders heeft het geen zin om er mee te beginnen of er mee door te gaan.
In een kort verleden ben ik zelf ook met iemand gaan praten (die nu een hele goede vriendin van me geworden is), en mij heeft dat énorm opgelucht en heel veel geholpen. En zoals iemand anders ook al aanhaalde : Psychologen kunnen je pijn en verdriet niet weghalen, ze kunnen enkel luisteren, goede raad geven en er voor je zijn. Maar het meeste ligt inderdaad in jouw handen.

Nu ik zelf kinderpsychologe ben, zie ik dagelijks kinderen met problemen, die profesionele hulp nodig hebben. En bij de meesten (lees : 90%) zie ik toch een duidelijke verbetering En daar ben ik ook enorm blij om, ik zou er niet mee kunnen leven als er bij heel weinig cliënten vooruitgang zou zijn. Gelukkig is dit niet het geval .


Maar ik denk niet dat je aan anderen moet gaan vragen of therapie bij hen hielp, dat ligt bij iedereen anders of zulke hulp gaat helpen of niet
Ik zou zeggen : Kijk nog even of nog een paar gesprekken lukken, en als het echt niet helpt, dan zou ik, als ik jou was, misschien wel gaan overwegen om er mee te stoppen, uiteindelijk ben jij er niets mee geholpen als je blijft gaan.
PRAAT er ook over met je ouders, broers en/zussen, familie... Zij zijn nog altijd degenen die jou het meeste kunnen steunen.

[WolterB]

Bij mij heeft het wel geholpen. Maar het eigenlijke proces is pas beginnen een aantal maanden nadat ik daar weg was.
Ik ben ongeveer 3½ à 4 jaar naar therapie geweest en daardoor heb ik vooral dingen leren begrijpen over mezelf, maar bepaalde dingen verwerken kwam pas nadat ik er weg was.
Ik ben nu ruim 3 jaar verder en nogsteeds heb ik er veel aan en merk ik ook dat ik met bepaalde dingen nogsteeds bezig ben, waar ik nogsteeds over na aan het denken ben.
Wat bij mij vooral helpt is ook met andere mensen erover praten als bepaalde gevallen ter sprake komen en ik het gevoel heb dat ik er bepaalde dingen van mezelf in kan leggen en dat is iets wat ik vroeger zeker niet durfde.

[Endomychus]

DE hulpinstanties in nederland zijn helemaal niks. Het is een grote papieren rompslomp met wachtrijen van hier tot tokio, je wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Wanneer je eindelijk geplaatst bent of iemand krijgt aangewezen zijn de problemen al niet meer te overzien. Als ik jouw was zou ik er niet te veel van verwachten, dat doe ik ook niet meer. Ze beloven van alles en dan krijg je later weer een telefoontje dat dit en dat niet door kan gaan. Ik spreek uit ervaring en ik zeg je : overdrijf alles! in een gesprek met iemand van jeugdzorh of dunamis. Anders nemen ze je niet serieus en kom je weer op de wachtlijst. Dit klinkt dramatisch en overdreven maar het is echt zo. Als je eenmaal therapie of gesprekken hebt kan het je wel helpen wat overigens lang niet bij iedereen zo is.
In tijdschriften en overal wordt gezegd dat wanneer je ernstige problemen hebt je professionele hulp moet gaan zoeken. ''anders blijf je er mee rond lopen'' Dit klinkt echt als of al je problemen dan ineens weg zijn. Maar wabnneer je bij zo'n instantie aan de deur klopt begint het pas.
Maar je moet doen wat jouw het beste lijkt. Dit zijn mijn ervaringen er mee. Succes

[Ruudje]

Endomychus schreef op 30-11-2004 @ 15:24 :
DE hulpinstanties in nederland zijn helemaal niks. Het is een grote papieren rompslomp met wachtrijen van hier tot tokio, je wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Wanneer je eindelijk geplaatst bent of iemand krijgt aangewezen zijn de problemen al niet meer te overzien. Als ik jouw was zou ik er niet te veel van verwachten, dat doe ik ook niet meer. Ze beloven van alles en dan krijg je later weer een telefoontje dat dit en dat niet door kan gaan. Ik spreek uit ervaring en ik zeg je : overdrijf alles! in een gesprek met iemand van jeugdzorh of dunamis. Anders nemen ze je niet serieus en kom je weer op de wachtlijst. Dit klinkt dramatisch en overdreven maar het is echt zo. Als je eenmaal therapie of gesprekken hebt kan het je wel helpen wat overigens lang niet bij iedereen zo is.
In tijdschriften en overal wordt gezegd dat wanneer je ernstige problemen hebt je professionele hulp moet gaan zoeken. ''anders blijf je er mee rond lopen'' Dit klinkt echt als of al je problemen dan ineens weg zijn. Maar wabnneer je bij zo'n instantie aan de deur klopt begint het pas.
Maar je moet doen wat jouw het beste lijkt. Dit zijn mijn ervaringen er mee. Succes

In welke land zijn de hulpinstanties beter volgens jou?

fiepje schreef op 17-11-2004 @ 10:12 :
ik heb er wel een hoop van geleerd, maar ik ben nog net zo depri als 3 jaar geleden.

Same.. Maar heb nu pas 5x, of 6x hulp gehad van iemand die me wel bevalt, ipv dat tering GGZ