Laat me nu maar liggen in de goot vol natte regen
die het verdriet op mijn wangen vertroebelen kan,
evenals mijn zicht op onze, nu wat wazige, wereld.
Deze straat als definitieve streep onder onze wegen
en misschien kom ik zonder jou aan mijn zij,
mezelf aan deze horizon wel weer tegen,
klopt, nu alle vuile as wordt weggespoeld,
mijn zuiver, vurig hart weer alleen voor míj.
Zonder jou om me te bekeren tot de liefde,
bemin ik, al heb ik nu slechts de regen lief.
En nu ik vrij ben van jouw stem die jou verhief,
hef ik ‘t glas, vol gezamenlijk nat, op míjn zege.
|