Musketier.

[CSN]

Mijn musketier heeft mij verlaten,
zo kalm en fier - heeft mij verlaten.

Ze zei het land waarvan wij droomden
was haar uiteindelijk komen halen.
Ze zei de wereld binnenin ons
zou haar vast vriendelijk onthalen.

Mijn keel brokt en mijn schoen loodt
en mijn hart stokt – keer op keer.
Ook ik weet dat wij zijn niet dood,
maar denk ik adem toch niet meer.

Ze sprak van wel of niet bestaan,
zei mij bij elke ster te denken.
Nu ja, dat is ook wederzijds maar
hoe kon zij zo ver en alleen gaan?

Ook ik weet: medicijn, jenever,
dat houdt de lever niet in leven.
Hoe kon dat toch, zo opgesloten,
ik dan wonden krabbend zijn?
Och was het maar bij droom gebleven.

Want mijn smeekgebed, het mocht niet baten:
mijn musketier heeft mij verlaten.

[scrooping~paper]

Ik vind het aan de ene kant heel erg leuk dat je de zinsvolgorde verandert, maar af en toe leest het wel heel moeilijk.

Mijn musketier heeft mij verlaten,
zo kalm en fier - heeft mij verlaten

Ik denk dat je met dit stukje iets meer had kunnen doen. Ik vind het niet mooi om twee dezelfde woorden te gebruiken als rijmwoorden, maar dat is misschien iets persoonlijks.

Mijn keel brokt en mijn schoen loodt
en mijn hart stokt – keer op keer.

Dit stukje vind ik heel erg leuk evenals het eind. Waar ik vind dat je veel meer met die twee zinnen doet dan bij het begin. Die zinnen klinken ook veel beter dan de eerste twee.

[CSN]

Soms dan lees ik het over en dan lijkt het metrum nergens te kloppen.
Soms dan lees ik het over en dan lijkt het metrum overal te kloppen.

Ik heb zelf ook lang getwijfeld over de eerste zin, maar heb uiteindelijk besloten dat twee keer 'verlaten' achter elkaar mij niet stoort. Ik wilde graag nadruk leggen op het verlaten.

Waarschijnlijk blijf ik dit tot in het einde overschrijven en zal het nooit zo worden als de manier waarop het in mijn hoofd klinkt. Het zij zo, dan. Het is een erg persoonlijk gedicht. Het onderwerp weegt me zwaar; zoiets vind ik moeilijk onder woorden te brengen. Dit heeft al zo lang door mijn lijf geraasd en ik vond het tijd het op te schrijven.

Bedankt voor je reactie .

[scrooping~paper]

Ja dat is zo, als je iets al heel lang zo in je hoofd hebt, dan is het moeilijk er nog iets aan te veranderen

[Reem]

Ik ben het wel eens met scroopingpaper dat het ritme hier en daar hapert, maar aan de andere kant vind ik het ook zo leuk om te lezen, dat het me weinig stoort.

Ook ik weet: medicijn, jenever,
dat houdt de lever niet in leven.
Hoe kon dat toch, zo opgesloten,
ik dan wonden krabbend zijn?
Och was het maar bij droom gebleven.

vind ik heel erg mooi.
Je gedicht zit echt goed in elkaar. Ik heb het idee dat er zó veel in is gestopt, dat ik steeds meer ontdek bij elke keer dat ik het lees. Vind ik erg leuk.

Hé, dit gedicht had ik gemist.
Het onderwerp komt niet helemaal op mij over, ik ga er nog even verder over nadenken
Wel wil ik zeggen dat ik erg van jouw dichtstijl houd. Elke keer
weer . Verder, ik vind hem eigenlijk helemaal mooi. En hij loopt erg fijn

Thoughtful schreef op 20-01-2005 @ 19:06 :
Hé, dit gedicht had ik gemist.
Het onderwerp komt niet helemaal op mij over, ik ga er nog even verder over nadenken
Wel wil ik zeggen dat ik erg van jouw dichtstijl houd. Elke keer
weer . Verder, ik vind hem eigenlijk helemaal mooi. En hij loopt erg fijn

Ik ben het wel eens met scroopingpaper dat het ritme hier en daar hapert, maar aan de andere kant vind ik het ook zo leuk om te lezen, dat het me weinig stoort.

Ook ik weet: medicijn, jenever,
dat houdt de lever niet in leven.
Hoe kon dat toch, zo opgesloten,
ik dan wonden krabbend zijn?
Och was het maar bij droom gebleven.

vind ik heel erg mooi.
Je gedicht zit echt goed in elkaar. Ik heb het idee dat er zó veel in is gestopt, dat ik steeds meer ontdek bij elke keer dat ik het lees. Vind ik erg leuk.

SLuit ik me helemaal bij aan! Jouw schrijfstijl is echt tof en origineel *jaloers is*