Bij voorbaat ontzettend veel dank
Afscheid
"Dag," zei ze
"Het gaat jullie goed
Nu moet ik gaan,
helaas, het spijt me"
"Ik zal jullie missen,
maar niet meer denken
of herinneren zal ik
Dit afscheid is voorgoed"
Dat zei ze dapper
de trilling in haar stem
was snel vergeten
toen ze wegliep
Zij wisten immers
dat zij het meende
Ditmaal was het echt
"Dag," had ze gezegd
Ze draaide zich om,
liep weg met snelle pas
de droomwereld uit,
de echte wereld in
Dualiteit
Tot grote hoogtes
paars- een beetje wit misschien
en weer laten vallen
Zonder logica
van grijs naar rood
naar blauw terug
Dan weer vliegen
zweven zonder zwaartekracht
dan ineens realiteit
Kiezen kan niet
leven zonder kleuren
gevoelens, vrijheid
Leven in dromen
soms haalt de realiteit in
en verschiet paars naar zwart
Onverenigbaar
Die gespletenheid
tussen vroeger en nu
gedachten en daden
overbrugd door de schijn
Zo tegenstrijdig
ik zou moeten haten
gillen, zwijgen misschien
Maar ik glimlach en praat
Hij, die mijn leven
blindelings verwoestte
met liefde en beleid
vergeef ik steeds maar weer
Het was zijn schuld niet
hij deed het niet expres
en nu is het te laat
zo zal het eeuwig zijn
Herinneringen
die niet kunnen kloppen
van hem, maar ook van mij
zo onverenigbaar
Examenstress
Mijn wimpers zijn neer
maar mijn ogen zijn open
en ik kijk zonder te zien
Ik leef in de nacht
probeer te ontsnappen
zoek naar daglicht
Maar tegelijkertijd
ben ik ontzettend moe
en wil ik enkel slapen
Dromen tollen in het rond
helder denken gaat niet meer
maar ik moet verder gaan
Nog een paar maanden
het einde is al in zicht
de verlossing is nabij