moeilijkheden met mn zusje

[Chloe Siere]

Okay... Mijn zusje is 12 en ik ben 18. We schelen dus 6 jaar, wat best wel veel is. Toen zij een klein meisje was van 4 hadden we continu ruzie. Echt heftige ruzie, met slaan en alles erbij. Dat ging een tijdje zo door. Toen op mijn 15e ong. de broer van mijn beste vriendin overleed, besefte ik me dat mijn zusje eigenlijk alles voor me is. Sindsdien ging het steeds beter en konden we het zelfs super met elkaar vinden. We zaten een beetje op dezelfde golflengte, ondanks het leeftijdsverschil. Ik was echt haar voorbeeld; als ik schoenen mooi vond en zij twijfelde, kocht ze ze toch. En zo waren er meer van die dingen.

Nu is ze dus bijna 13 en begint ze ongelofelijk te puberen. Echt tot asociaal toe. Ze is slim, maar moet waarschijnlijk naar het vmbo omdat ze geen fuck uitvoert. Ze loopt ontiechelijk achter de jongens aan en gedraagt zich echt als een slet. Ze heeft een ontzettende grote mond tegenover mijn moeder. Als ik aan haar vraag hoe ze aan een plek op haar pols komt reageert ze afwijkend, wanneer ik haar daarop aankijk zegt ze: "Je gelooft me toch niet? Jammer voor jou dan". (Het ging godver om een plek op haar pols!!). En ze heeft totaal geen respect meer voor me. Ook al weet ik wel dat ze nog wel veel om me geeft. Maar ze heeft gewoon scheit aan alles en doet wat ze zelf wil. Ze heeft nog wel een goed hart enzo, maar momenteel weet ik echt niet meer wat ik met dr moet doen...

Ik probeer de toffe zus te zijn en niet te zeuren, maar soms moet ik wel. Als mn moeder weg is en ik ben verantwoordelijk over dr en ze mag van mn moeder niet 's avonds met de jongens rondhangen, wil ik ook dat ze binnen komt. Maar dit doet ze gewoon niet. Mijn moeder moet dr dan via de telefoon naar binnen halen met ontzettend veel moeite.

Ik vind dit echt heel erg... Ze is mijn kleine lieve zusje en ik wil niet dat onze relatie hierdoor verslechtert. Maar dit gebeurt wel. Ze is bijna jarig en nu ben ik zover dat ik net dacht: "Nou ja, dan maar geen verjaardagscadeau. Ze kan barsten".

Ik moest het gewoon even kwijt... Reacties? Mensen die dit ook hebben meegemaakt oid?

[soultodeny]

ik herken het wel een beetje, al is het bij mijn zusje niet zo erg.
op een gegeven moment kwam ik er ook achter dat ze achter een veel oudere jongen aanzat. ik denk dat je als grote zus je kleine zusje tegen dingen wil beschermen, maar uiteindelijk kan dat toch niet, omdat je voor een groot deel niet weet wat er in hun leven gebeurt.
ik hoop maar dat het bij jouw zusje (net als bij die van mij) een fase is die vanzelf weer overgaat

[Gothic]

Ik herken het ook wel... mn broertje had dit ook ontzettend. Maar nu langzaam begint hij ouder te worden en gaat het langzaam over...

[miekmuis]

Ik herken mezef in je zusje. Ik was een rampzalige puber. I was hel op aarde voor mijn ouders en zus. Ze maakten me ook meer dan duidelijk dat ik onredelijk was en dat ik tot bedaren moest komen en dat ik het niet kon maken om compleet ale regels aan mijn laars te lappen. Maar denk maar niet dat er een woord van wat ze zeiden door drong. Ik wist het verdorie zelf allemaal veel beter. Ze waren gewoon allemaal tegen me. Nou ik zou ze wel eens even laten zien dat ze het niet van me konden winnen.

Ik denk dus niet dat het zin heeft om tegen je zusje in te gaan. Als je je band met haar goed wilt houden kun je je het beste maar gewoon niet bemoeien met haar puberale gedrag. Dat is ten slotte ook meer aan je ouders. En as je je er niet teveel mee bemoeit zal ze jou misschien ook vertrouwen en jou dingen vertellen over wat ze uitvreet. Op die manier heb je er misschien niet zoveel controle over, maar weet je in ieder geval wel wat ze allemaal doet.

[Chloe Siere]

miekmuis schreef op 25-02-2005 @ 23:59 :
Ik herken mezef in je zusje. Ik was een rampzalige puber. I was hel op aarde voor mijn ouders en zus. Ze maakten me ook meer dan duidelijk dat ik onredelijk was en dat ik tot bedaren moest komen en dat ik het niet kon maken om compleet ale regels aan mijn laars te lappen. Maar denk maar niet dat er een woord van wat ze zeiden door drong. Ik wist het verdorie zelf allemaal veel beter. Ze waren gewoon allemaal tegen me. Nou ik zou ze wel eens even laten zien dat ze het niet van me konden winnen.

Ik denk dus niet dat het zin heeft om tegen je zusje in te gaan. Als je je band met haar goed wilt houden kun je je het beste maar gewoon niet bemoeien met haar puberale gedrag. Dat is ten slotte ook meer aan je ouders. En as je je er niet teveel mee bemoeit zal ze jou misschien ook vertrouwen en jou dingen vertellen over wat ze uitvreet. Op die manier heb je er misschien niet zoveel controle over, maar weet je in ieder geval wel wat ze allemaal doet.

Ja maar ze doet ook totaal niet leuk meer tegen mij. Ik was ooit haar grote voorbeeld en nu luistert ze ook totaal niet meer naar mij. Ze heeft geen respect meer voor me en lacht me uit samen met dr vriendinnetjes als ik haar tegenspreek. Dát vind ik zo erg. Dat ze pubert niet eens. Behalve dan het feit dat ik niet wil dat ze verkeerd terecht komt door dr gedrag. Maar ik weet dat dit over gaat en ze van zichzelf een ontzettend lief en zorgzaam meisje is, alleen nu alleen voor dr vriendinnen.

Naja, mn ouders zijn gescheiden maar vanavond gaan mn vader en mn moeder samen met mn zusje praten om tot bepaalde regels te komen. Die ook weer goed zijn voor haar regelmaat, want die mist ze ook...

Maar ik voel me wel verdrietig omdat we nu totaal langs elkaar heen leven Daarbij woon ik ook niet meer bij haar thuis dus zie ik dr al niet heel vaak...

Jeetje meis, ik heb in tijden niet zo'n herkenbaar verhaal gelezen. Mijn zusje en ik schelen maar twee jaar, maar dit is dus ook bij ons voorgevallen. Nu langzaamaan keert de rust in huis terug, want ja, mijn zusje is ouder geworden en nu zo'n beetje uit de pubertijd aan t geraken.

Vroeger waren mijn zusje en ik twee handen op één buik. Onze ouders scheidden toen wij 8 en 6 jaar oud waren en juist toen zijn we nog meer naar elkaar toegetrokken.

Dit begon allemaal wat te veranderen op het moment dat zij in de pubertijd kwam. Naar mijn moeders (en mijn eigen zeggen) heb ik niet zo heel erg gepuberd. Natuurlijk heb ik me ook als een gigantische puber gedragen, maar niet zo erg als mijn zusje.
Langzaamaan kreeg ze interesse voor jongens en zij ook voor haar (jongens vonden haar altijd leuker dan dat ze mij vonden.. Alle jongens die ik leuk vond, werden op haar verliefd).. Ik heb het heel erg moeilijk gehad met het feit dat we zo uit elkaar groeiden. Eerst vertelden we elkaar echt alles, en toen opeens niet meer. Eén van de redenen was het feit dat ik een duidelijke mening had en die vaak niet dezelfde was als haar mening. Daarom vertelde ze niets meer, want ze kreeg dan een (soort van) afkeuring.

In een periode begonnen ook haar handjes te wapperen en heb ik vaak wat klappen opgevangen. Niet dat ik haar daar kwalijk voor neem, zeker niet.

Het dreef mij en vooral mijn moeder soms echt tot wanhoop. M'n moeder vroeg regelmatig wat ze nog kon en moest doen, want ze wist niet meer hoe ze bepaalde dingen kon bereiken.

Ook ging het slecht op school. Daar waar ik vaak wel redelijke cijfers haalde, ging zij de mist in. Inmiddels is ze van de havo naar het vmbo gegaan. Op zich geeft dat wel een beetje rust, al haalt ze cijfers die vaak wel beter kunnen als ze nog meer d'r best doet. Zoals we zelf zeggen (zij ook): voor een havo-leerling haalt ze matige cijfers op het vmbo en kan ze stukken beter..

Ook probeerde ik niet de boeman te zijn, maar mijn moeder werkte vaak en waren we alleen thuis. Als mijn moeder dan vroeg hoe het gegaan was, dan kon ik gewoon niet liegen.. Ik heb me vaak als een verrader gevoeld..

Hoeveel gesprekken zijn er wel niet geweest. Over van alles. Van school, te laat thuiskomen en weet ik wat, tot jongens en vriendschappen.
Ik probeerde haar te vertellen wat ik altijd deed en werkte bij mn moeder, zoals: kom gewoon vijf minuten voor de afgesproken tijd thuis. En dan niet 1 keer, maar elke keer. Dan zal ze het ook niet erg vinden als je een keer wat later thuis bent.
Dan zei ze wel van ja, maar het gebeurde nooit.
Als er weer eens ruzie was ging ik gekke bekken trekken en raar doen, want ik wilde geen ruzie. Ik werd er echt gek van. Ik voelde me ook machteloos.

Voor mijn gevoel was ik mijn zusje kwijt.
Toen mijn vader overleed (nu bijna 2 jaar geleden) hadden we beiden een vriendje. Ook toen hebben we geen emoties en gedachten gedeeld.

Nu langzaam komen we weer dichter bij elkaar. Zeggen weer vaak dat we van elkaar houden, staan voor elkaar klaar. Toen het uitging met haar vriendje heb ik bij dr gezeten en dr getroost, als mn moeder weer een rotbui heb loop ik naar boven en zeg tegen haar 'code rood' en we begrijpen elkaar. Soms kruip ik bij dr in bed en praten we tot diep in de nacht en gaat ze me masseren omdat ze daar zin in heeft en ik dat wel kan gebruiken
Ik heb het gevoel mijn zusje weer terug te hebben.

Laatst was ze jarig en ze was 's avonds naar handbal en daarna naar een meisje van handbal en toen gingen ze uit. 's Nachts heb ik haar gesmst dat ik van dr houd en of ze het leuk had. Toen kreeg ik terug dat ze ook van mij houdt en niet zonder me kan. Dan krijg ik tranen in mn ogen en besef ik me weer hoe blij ik ben met haar als mijn zusje. Ik wil dr nooit meer kwijt.


Ik weet dus hoe moeilijk het is om dit alles zo mee te maken. Maar nu weet ik ook dat het weer over gaat. Maar het kost heeeeeel veel tijd. (in ons geval jaren) Ik had het er met mijn moeder nog over eergisteren ofzo. Toen we in de auto zaten. Ze heeft ons zoveel woede, tranen en machteloosheid (ik kan nog veel opnoemen, je snapt t denk ik wel ) bezorgd, maar nu komt ze weer in een 'rustiger vaarwater'... Nu lijken veel dingen wat meer op z'n plaats te vallen en kan ik mij ook wat beter naar haar toe opstellen. Ze grapt nu zelf ook wel wat voor bitch ze was. Want dat was ze.

Maar blijven en blijven herhalen. Het is kut voor haar, kut voor jullie, maar ik denk dat als je haar nu los laat het alleen nog maar erger wordt.. Ze zal nog opstandiger worden vrees ik, maar het gaat over.
Laat haar gewoon af en toe weten dat je van dr houdt.
Ik zal mijn zusje ook op dit topic wijzen, zodat zij misschien ook wel een reactie kan geven..

Sterkte meis! *knuffelt*

Oeps.. Beetje lang

[Balance]

Voor het grootste deel denk ik dat je moet gaan accepteren dat je zusje een mening heeft gekregen. Je zegt het zelf: vroeger was je d'r grote voorbeeld; vond jij iets leuk, dan vond zij dat ook. Nu wil ze ineens andere dingen, vind ze andere dingen leuk, heeft ze anderen normen en waarden, enzovoorts. Oftewel: ze wordt zelfstandig, wíl dat ook zijn en wil d'r mening laten horen.
Hoe meer jij wil dat ze nog dat meisje van vroeger was dat zo op zag tegen jou, hoe meer zij zich gaat afzetten tegen jou. Want elk meisje van 13 wil als individu worden gezien, wil serieus worden genomen en wil laten zien hoe goed het zelf de wereld aan kan en eigen beslissingen kan maken. Een echte puber dus.
Ik denk dat je het grootste deel van haar gedrag dus zult moeten accepteren. Laat haar weten dat je vindt dat ze zelf d'r beslissingen kan maken, dat je je niet meer met d'r gaat bemoeien, maar dat ze wel bij je terecht kan als d'r iets is. Want momenteel heeft ze dat gevoel niet; denk aan die opmerking over d'r pols.
Als ze voelt dat ze serieus genomen wordt zal ze ook meer van jou accepteren, zoals het buiten hangen met jongens als je ouders thuis zijn. Wederzijds respect, wat op dit moment ver te zoeken is. Volgens mij van beiden kanten niet.

[Ilja_]

Ik zal even proberen om te reageren op zus Want inderdaad, ik was echt zo'n rebels, dwars, koppig en eigenwijs mormel
Ik dacht het allemaal wel even te weten, en had t gevoel dat niemand mij begreep en dat ze allemaal moeilijk deden om niets.. Etc etc etc... Als ik er nu aan denk schaam ik ma kapot als ik bedenk hoeveel pijn ik ze met heel veel dingen wel niet heb aangedaan .. Maar ook ik word ouder

Wat Ilona ook zei, ze had t gevoel dat ze dr zusje kwijt was, datzelfde gevoel had ik ook, maar uiteindelijk deed ik het zelf. Terwijl zei me wilde beschermen, stootte ik haar af, ik wilde het zelf doen. Misschien wel een heel logische reactie als je in zo'n fase zit maar niet fijn voor de andere partij.

Uiteindelijk gaat het inderdaad steeds beter en trekken we veel meer naar elkaar toe. Durf 'r weer meer te vertellen en bij dr uit te huilen. Ik heb mijn grote zus weer terug.
Toen ze mij vorige week zaterdag op mijn verjaardag dat smsje stuurde, stond ik daar.. In een overvolle kroeg, te ouwehoeren met weet ik veel wie, hartstikke gezellig en luidruchtig maar toen.. Toen werd ik wel even stil en stonden de tranen in mijn ogen..

Hmm, maar waar ik nooit een ster in ben geweest is het duidelijk maken van de zoveel dingen die ik eigenlijk wil zeggen. Dus vat ik het maar even samen tot iets waar je misschien wel iets aan hebt en wat heel kort is gezegd..

Het komt allemaal wel goed, ik denk dat het een fase is waarin woorden als "accepteren", "luisteren" en "gehoorzamen" niet in haar woordenboekje voorkomen. Het is wel heel vervelend voor jullie, en ik kan me goed voorstellen dat het jullie tot wanhoop drijft.
Mijn zus heeft in elk geval haar kleine zusje weer terug, met de natuurlijke ruzies uiteraard, maar goed, waarvoor ben je anders zus

[tandenborstel]

Ok, mn vriendin en haar paar jaar oudere zus hadden iets wat hier een beetje op lijkt.

Eerst was haar oudere zus zegmaar haar voorbeeld in heel veel dingen. Toen ze (mn vriendin) op gegeven moment wat ouder werd veranderde dit, keek ze niets steeds meer naar haar oudere zus (op), meer eigen meningen, dingen etc. etc.
Maar haar oudere zus was gewend dat haar (inmiddels minder) "kleine" zusje het altijd eens met haar eens was, en daardoor ontstonden vaak ruzies. Die oudere zus moest daar dus wel even aan wennen dat haar kleine zusje wat dat betreft veranderde etc. --> veel ruzies.

Nouja ik weet niet of dit echt op gaat, maar probeer het ook af en toe van haar kant te zien . Maak je niet te veel druk als ze niet luistert, als je het zegt en ze luister niet, laat toch lekker?
Waarom zou je je daar uberhaubt druk over maken?

Naja, weet niet of het helemaal, heb ook niet andere replies, gelezen..

tandenborstel schreef op 26-02-2005 @ 16:32 :
Edit: oh en ik lees net dat het hele probleem zichzelf als zo ongeveer heeft opgelost.

Ok, mn vriendin en haar paar jaar oudere zus hadden iets wat hier een beetje op lijkt.

Eerst was haar oudere zus zegmaar haar voorbeeld in heel veel dingen. Toen ze (mn vriendin) op gegeven moment wat ouder werd veranderde dit, keek ze niets steeds meer naar haar oudere zus (op), meer eigen meningen, dingen etc. etc.
Maar haar oudere zus was gewend dat haar (inmiddels minder) "kleine" zusje het altijd eens met haar eens was, en daardoor ontstonden vaak ruzies. Die oudere zus moest daar dus wel even aan wennen dat haar kleine zusje wat dat betreft veranderde etc. --> veel ruzies.

Nouja ik weet niet of dit echt op gaat, maar probeer het ook af en toe van haar kant te zien . Maak je niet te veel druk als ze niet luistert, als je het zegt en ze luister niet, laat toch lekker?
Waarom zou je je daar uberhaubt druk over maken?

Naja, weet niet of het helemaal, heb ook niet andere replies, gelezen..

Ik denk persoonlijk niet dat het te maken heeft met het feit van gewenning dat je zusje alles hetzelfde denkt. Ik vond dat vroeger vaak maar vervelend en wilde mijn eigen dingen en eigen vrienden etc..

Waarom je je daar druk over zou maken? Omdat je om haar geeft en omdat je het beste met haar voor hebt etc etc.. Voor mij is dat heel logisch..

reactie op je edit: huh?

[tandenborstel]

Loontjuh schreef op 26-02-2005 @ 16:36 :
Ik denk persoonlijk niet dat het te maken heeft met het feit van gewenning dat je zusje alles hetzelfde denkt. Ik vond dat vroeger vaak maar vervelend en wilde mijn eigen dingen en eigen vrienden etc..

Naja, dat kan ik niet zo goed inschaten..

Waarom je je daar druk over zou maken? Omdat je om haar geeft en omdat je het beste met haar voor hebt etc etc.. Voor mij is dat heel logisch..

Hmm, ik bedoel het iets anders geloof ik.
Bijv: Mijn broertje doet constant domme dingen, in het begin probeerde ik hem er van te weerhouden, maar hij deed het gewoon lekker toch, meestal.
Het hangt er natuurlijk ook wel van de situatie af waar het om gaat enzo, maar het kan geen kwaad als iemand er zelf achter komt dat iets misschien toch niet zo slim is om te doen, en het scheelt jezelf een hoop frustratie omdat er niet naar je geluisterd wordt (dat zegt ze zelf..).
Ik geef ook heel veel om mn broertje, en heb uiteraard het beste met hem voor, maar soms is het (voor beide partijen) effectiever om het allemaal maar even zn beloop te laten.

reactie op je edit: huh?

Ik dacht even dat de persoon boven mij het zusje in kwestie was, daarom is die edit weer weg..

[Chloe Siere]

@ Balance: Ik heb er geen moeite mee dat ze niet tegen me opkijkt, maar dat het haar niks interesseert wat ik zeg. Ze is zelfs veel te vroeg zelfstandig geworden in haar leven. Dit komt mede door de scheiding van mn ouders en omdat mijn moeder en haar nieuwe man beide pas om 6 uur thuis zijn. 's Middags is er niemand en dan gaat zij de hort op. Gevolg: Mijn moeder heeft bijna geen controle meer over dr. En mn moeder probeert wel hoor, maar ze kán gewoon niet minder werken. Ze heeft er echt veel verdriet om.
Maar mijn zusje en ik hebben geen ruzie, dat is het niet eens. Het is haar lakse gedoe naar mij toe, de desinteresse. Daarbij kán ik haar niet loslaten omdat ze zich veel te open gedraagt naar jongens toe. Ze is pas 12! Ik ben bang dat haar straks iets vreselijks overkomt (ik ben zelf bijv. ook door de verkeerde jongen ontmaagd en dat heeft echt grote gevolgen voor me gehad. En ik was zelfs nog zo rustig vergeleken met mn zusje).

@ Loontjuh en _Tiggah_: Heel fijn dat jullie beide je verhaal hebben verteld Het is heel herkenbaar, vooral de wanhopigheid van Loontjuh.

@Tandenborstel: Bijv. qua school denk ik ook van: ze komt er vanzelf wel achter. En áls ze wil, kan ze alsnog havo gaan doen na dr vmbo oid. Maar dat wat ik dus net zei over jongens vind ik gewoon heel moeilijk. Ik weet nog goed hoe erg ik de hekel had aan sletten bij mij op school. Echt kutwijven vond ik het! En steeds een ander vriendje en achter al die jongens aan ed. En ik ben dus bang dat zij ook zo word... En daarmee dus vooral bang over haar verdere ervaringen op dat gebied... En teleurstellingen en klappen die ze te verwerken krijgt...

Ik denk dat ik haar misschien dit topic laat lezen... Vooral om de ervaringen van meiden die zelf zo'n puber zijn geweest

Toen mijn broertje ongeveer 15 was en ik 17 maakten we ook aan de lopende band ruzie over alles. We sleepten elkaar echt aan elkaars haren door de kamer en hij is ook nog eens 1.93m of zo, dus ik kon helemaal niet tegen hem op. Bij ons is het vanzelf weer overgegaan. Ik erger me nog wel eens flink aan hem maar dan ga ik hem gewoon uit de weg.

Misschien kun je er eens met haar over proberen te praten, en dan de nadruk leggen op je bezorgdheid ipv je ergernissen.

O ik herken dat zo erg! Met die jongens enzo... Ik vond dat zelf ook heel erg moeilijk. En dan had het nog niet eens te maken met het feit dat zij wel jongens 'kon krijgen' (om het even lomp te zeggen) en ik niet..
Maar meer dat ik niet wilde dat ze verkeerde keuzes zou maken waar ze later spijt van zou krijgen.
Natuurlijk is het deels ook van: 'hé, je komt er zelf wel achter!', maar op het ene gebied vind ik dat moeilijker dan op het andere.
Ook inderdaad door eigen ervaringen..

[Chloe Siere]

MargotTenenbaum schreef op 26-02-2005 @ 18:00 :
Misschien kun je er eens met haar over proberen te praten, en dan de nadruk leggen op je bezorgdheid ipv je ergernissen.

Heb ik wel eens gedaan, sowieso altijd mn bezorgdheid uitgelegd (met school en jongens). Maar het gaat serieus het ene oor in en het andere oor uit. Op moment doet het dr gewoon bijna niets. Het enige wat ik wel als reactie een keer kreeg was: "Rot puberteit!"

Chloe Siere schreef op 26-02-2005 @ 18:06 :
Heb ik wel eens gedaan, sowieso altijd mn bezorgdheid uitgelegd (met school en jongens). Maar het gaat serieus het ene oor in en het andere oor uit. Op moment doet het dr gewoon bijna niets. Het enige wat ik wel als reactie een keer kreeg was: "Rot puberteit!"

Ze weet het toch wel beter.. Wat je zegt maakt dan niet uit.. Dat gevoel had ik altijd. Ik kon lullen als brugman, maar t deed dr niets..