verhaal: Edward

[vivere]

Ik ben heel erg benieuwd wat jullie ervan vinden. Veel commentaar graag! Daar heb ik wat aan!

Begonnen: maart 2004

Alle dingen lijken futiliteiten, niks doet ertoe. Overleven, vergeten, uitbannen en proberen te vergeven is het ritme van mijn leven. Die ene dag. Kon ik het maar overdoen.

Mijn opa zat vroeger altijd in zijn houten schommelstoel op de veranda. De avond net ingevallen de lucht nog net niet donkerblauw. Ik liep dan in mijn kleine pyjama op blote voeten over de harde planken en kroop bij mijn opa op schoot. Met het grootste ontzag keek ik omhoog naar hem; zijn witte snor, zijn blauwe pretoogjes en de nog dikke bos haar. Hij sloot me in zijn armen mijn ijskoude voeten strelend. We keken dan samen over het meer. Verwonderd over de lichtjes in de verte want die zeemannen horen toch allang thuis te zijn bij hun familie? Ook leerde hij me kijken naar de sterren, de poolster; de felste ster van de melkweg. De grote beer, maar soms zaten we zwijgend, opa met zijn grote kleinzoon, te luisteren naar de krekels, trillend in de koude nazomerwind.
Hij was mijn grote voorbeeld, het voorbeeld van hoe ik later worden wilde. Een donkere stem doet me nog huiveren van nostalgie. Toen hij op mijn tiende plotseling overleed was ik ontroostbaar, en zelfs voor een maand of twee onaanspreekbaar. Ik geloof dat ik zelfs nu er nog niet overheen ben. Zijn persoonlijkheid heeft me geraakt. En zal dat altijd blijven doen. Ooit hoop ik dat mijn kleinzoon naar mij opkijkt, dat hij me de leukste van de wereld vindt, de slimste.
Ik doe mijn ogen dicht. Het beeld proberend terug te halen. Het beeld van mij en opa op die stoel. Het lukt niet, die foto is verdwenen, zomaar van mijn netvlies afgeveegd. Juist omdat ik het wilde onthouden. Dat is nou het leven.
Ik denk dat ik zoveel van mijn opa hield omdat mijn vader er nooit voor me was. Hij was één van die zeemannen. Altijd weg op zee. ‘Ik houd van de zee, hoe ver ik ook kijk, ik zie niets, die weidsheid. Die ongedwongen sfeer.’ Dit was zijn enige excuus om zijn lange wegblijven te rechtvaardigen. Hij vaarde niet voor die liefde. Het schip diende als toevlucht. Ook al was mijn vader oud, een verbintenis als een huwelijk kon hij niet aan. Mijn moeder heb ik vaak radeloos in de keuken gezien. Verliefd als ze was op mijn vader. Als hij weg was wist ze de eerste paar dagen geen raad met zichzelf. Dan stond ze daar, voor het keukenraam, starend naar buiten een hand zuchtend door haar bruine krullen. Hopeloos wachtend op zijn thuiskomst. Opa kon dat niet aanzien. Hij zette haar dan op de schommelstoel buiten en gaf haar een boek. Hij zorgde dan voor mij. Deed spelletjes met me. Kleedde me aan, bracht me naar bed. Hij deed de huishoudelijke klusjes. Maar samen wasten we af. Ik heb goede herinneringen aan het afdrogen. Hij vertelde dan over vroeger, allemaal sterke verhalen over alle streken die hij had uitgehaald. Over zijn moeder en vader. Over hoeveel ik op zijn moeder leek. Vooral dat laatste vond ik geweldig om te horen. Want hij was gek op zijn moeder.
Na een week was mijn moeder weer zichzelf. Dan stormde ze door het huis zoekend naar haar spulletjes. Opa stopte alle dingen die hij zag gewoon in een laatje waar hij toevallig langskwam. En dan tierde ze tegen hem. Het huis was verwaarloosd en alle spullen waren zoek! Het was elke keer na papa’s vertrek hetzelfde. Ik kon de boosheid van mijn moeder op opa niet verdragen het leek wel alsof haar pijlen op mij gericht waren. Maar nu vermoed ik dat zijn zogenaamde ‘opruimwoede’ een doordacht plan was. Zijn manier om moeder zich weer goed te laten voelen. Haar liefde voor een schoon en netjes huis ging erg ver. Dus hij bedacht als hij nou eens alles verkeerd opruimt kon zij zich weer met haar tweede ‘hobby’ bezighouden. Zo’n plan als deze zou ingenieus worden genoemd misschien zelfs ‘einsteinwaardig’. Juist omdat het slachtoffer er zelf niks van in de gaten had.
Ik verwijt mijn vader nog steeds dat hij er nooit voor ons was. Altijd weg, altijd bezig met iets anders. In deze tijd zou hij de naam ‘vader’, nooit met recht kunnen dragen. Hij is mijn biologische vader, niets meer, niets minder. Ik heb zijn genen, zijn haar, zijn ogen, maar hopelijk zijn zijn eigenschappen mij bespaard gebleven of ten minste een generatie overgeslagen. Maar geluk is in mijn kleine leventje altijd afwezig gebleven dus waarschijnlijk heb ik zijn drift en ongeduld toch geërfd. Het schijnt zo te zijn dat je de eigenschappen van je ouders die je het minst graag wilt hebben het gemakkelijkst overneemt.
Ik haat de manier waarop ik soms denk. Ik haat de manier waarop ik voel. Ik haat het. Ik kan me niet binden, ik ben veel te bang dat ik verlaten word. Toen ik vijftien was, en niet lelijk ook nog eens, werd ik uit gevraagd door een heel knap en lief meisje. Ze heette Rosanna. Bruine krullen, mooie volle lippen, donkerbruine ogen. Ze belde me op. ‘Hallo met Rosanna.’ Haar stem klonk zacht en ze praatte enigszins aarzelend, net alsof iemand haar gedwongen had. Of dat ze zichzelf had moeten overtuigen dat ik haar niet zou afwijzen. ‘ha-allo me-et Edward’, kon ik uitstoten. ‘Wil je met me naar de bioscoop?’ Een lange stilte. Duizend gedachten kwamen in me op. Ze vindt me leuk, dat kan niet. Ik wil niet, ik kan niet, ik mag niet. Dus zei ik nee. ‘Het spijt me, ik heb er geen zin in.’ Deze zin heeft me de rest van mijn schooltijd achtervolgd. Want de vriendinnen van Rosanna vonden mijn antwoord zo onsympathiek en ze verspreidden roddels over me. Iedereen keerde zich van mij af. Alleen mijn beste vriend Thijs niet. Wij bleven beste vrienden, en het kon hem helemaal niet schelen wat ik gezegd had. Nou ja, bijna niet. ‘Zolang je dat maar niet bij mijn zusje doet, vind ik het goed!’

[I C U]

De avond net ingevallen de lucht nog net niet donkerblauw.

Deze zin loop tniet lekker, je mist een komma en een werkwoord.

Ik kwam onderweg nog wat van dit soort zinnen tegen en anderen, maar ik ga ze er niet allemaal uithalen.
Je vergeet vaak komma's, wat gewoon vreemd leest. Je breekt zinnen af op punten waarop het niet logisch is, waardoor je een hortend verhaal krijgt.

Vooral dat laatste vond ik geweldig om te horen. Want hij was gek op zijn moeder.

Dit bijvoorbeeld.

In je inleiding is de laatste zin: die ene dag. Welke dag bedoel je dan? De dag dat je opa doodging? Dat komt niet goed naar voren in het verhaal.
Je verhaal is goed, tenminste, er is inhoudelijk weinig mis mee, het is alleen de manier waarop je het vertelt. Tussen het laatste stuk en het enerlaatste stuk (het laatste stuk = waar je begint over de invloed van je vaders gedrag op jou) zou een witregel op zijn plaats zijn.

Het spijt me als mijn commentaar te verwarrend is, maar ik hoop dat je er iets mee kan Ik zou het opnieuw schrijven en een paar keer hardop voorlezen, schijnt ook te helpen.

[vivere]

Heel erg bedankt voor je commentaar! Hier kan ik echt wat mee. Je zegt dat het onduidelijk is in mijn verhaal wat ik bedoel met 'die ene dag'. En dat is eigenlijk ook de bedoeling. Het verhaal draait om die ene dag. Ik hoop dat dit niet vervelend is om te lezen? Dat je het nog niet weet?
Ik ga nog even kijken naar die afgebroken zinnen. En hoe ik dat het beste kan veranderen. En die tip van dat hardop voorlezen ga ik uitproberen. Ben benieuwd...

[I C U]

vivere schreef op 02-03-2005 @ 19:25 :
Heel erg bedankt voor je commentaar! Hier kan ik echt wat mee. Je zegt dat het onduidelijk is in mijn verhaal wat ik bedoel met 'die ene dag'. En dat is eigenlijk ook de bedoeling. Het verhaal draait om die ene dag. Ik hoop dat dit niet vervelend is om te lezen? Dat je het nog niet weet?
Ik ga nog even kijken naar die afgebroken zinnen. En hoe ik dat het beste kan veranderen. En die tip van dat hardop voorlezen ga ik uitproberen. Ben benieuwd...

Ik niet minder! Probeer het goed door te lezen en de zinnen zo vloeiend mogelijk te krijgen... Succes!

[vivere]

Je had gelijk over die komma's. Ik vergeet ze te vaak! Ik heb het inmiddels verbeterd. En dat hardop voorlezen hielp
Het geldt nog steeds: kritiek is meer dan welkom!


Het vervolg:

Ik loop verder over de markt. De schommelstoel, die in mijn hoofd veranderde in de stoel van opa, staat nog steeds op het rode kleed. De kleine kinderen die de eigenaren zijn, kijken me aan en ik merk nu pas dat ze me aanspreken. ‘Meneer, wilt u die stoel kopen? Hij is 10 euro.’ Ik schud mijn hoofd en loop verder. Met handen in mijn zakken en ik bestudeer de tegels, roze steentjes, roze, wat een afgezaagde kleur voor stenen, denk ik. Opeens word ik opgeschrikt door een fietsbel. Het geluid dringt diep door in mijn oren, maar ik realiseer me niet dat het voor mij bedoeld is. Ik zie schreeuwende mensen die wijzen en me opzij duwen. Ik struikel over een kleed en beland tussen alle spulletjes die uitgestald zijn bij een meisje met blond haar, dat gelijk begint te huilen. Ik strijk met mijn hand over haar hoofd en besluit maar wat van haar te kopen, in de hoop dat ze dan ophoudt met huilen. Mijn blik valt op een doos met boeken. Ik pak een oud uitziend boekje met een leren bruine omslag. In het boek staat in ouderwets handschrift een heel verhaal, het lijkt wel een soort dagboek. Ik blader door de vergeelde pagina’s en word zo nieuwsgierig wat de vorige eigenaar heeft meegemaakt, dat ik gelijk begin te lezen:

Ik herinner me de bloesems in de tuin van mijn oma. Ze had een heel grote tuin, omringd door hoge dennen die al het licht opslokten uit mijn stekje. Ik verstopte me altijd onder de bomen waar nog enigszins licht door de bladerdekken scheen. Mijn oma was een heel lieve vrouw, misschien een beetje overbezorgd. Ik verstopte me vaak daar voor mijn vader, ik zat hijgend ingedoken achter de stam, moe van het rennen naar mijn oma’s huis.

Voor de tweede keer word ik uit mijn gedachten gehaald vandaag. ‘Meneer,’ zegt het meisje nog steeds een beetje snikkend ‘wilt u dat boekje kopen? Het kost 1 euro.’ Ik twijfel geen moment, ik grijp in mijn zakken naar een euro en geef haar er twee in mijn haast. Ze roept me nog na: ‘meneer! U hebt me teveel gegeven!’ ‘Hou maar!’ Ik weet niet hoe snel ik thuis moet komen. Ik snelloop over de straten, en let nauwelijks op. Verschillende straten komen me voorbij en ik kijk niet zoals anders naar binnen bij alle families die hier hun intrek hebben genomen. Binnen een kwartier kom ik bij mijn flat. Het is een bescheiden optrekje, een aantal kleine kamertjes en ze zijn ingericht met felle kleuren; rood, oranje en geel. Misschien probeerde ik door al die vrolijkheid in mijn interieur mijn eigen humeur en gevoelens wat te kleuren? Wie zal het zeggen? Ik kruip op de bruine leren bank met een kop thee en nestel me onder een plaid en sla het boekje open.

Mijn oma had de gewoonte me rond een uur of drie mee te nemen naar binnen in het huis. Dan gaf ze me een kop thee met een koekje. Meestal voelde ik me geborgen op dat moment. Maar ik haatte het moment dat ik gedwongen werd naar huis te gaan. Want ik haatte ons huis. Ik haatte de geur, de keuken, de bank, maar vooral de huiskamer. Oma bereidde me voor door me voorzichtig op te tillen van de fauteuil en ze zette me dan op het oude harige kleed. En zachtjes zei ze: ‘lieve kleinzoon van me, je bent hier altijd welkom, maar je moet nu toch echt naar huis. Je moeder mist je vast.’

De beldeur klinkt. Oh nee toch, denk ik. Ik was net zo gepakt door het verhaal. Zal ik doen alsof ik niet thuis ben? Nou, nee toch maar niet.
‘Oh mam, wat een verrassing ik had niet op je gerekend.’ Ik trek haar naar binnen terwijl ik haar een kus op haar wang geef. ‘Nee, ik dacht: ik heb al zo lang niks meer van mijn zoon gehoord ik moest maar weer eens op bezoek. En ik verveelde me enigszins.’ ‘Dat is niet prettig. Nou ik vind het leuk dat je er bent. Wil je wat drinken? Ik had voor mezelf al thee gezet.’ ‘Doe mij dan ook maar thee.’ Ze ploft neer op de bank waar ik een paar minuten geleden nog gezeten heb. Ik loop naar de keuken terwijl ik haar om zich heen zie kijken. ‘Edward? Hoe kom jij eigenlijk aan dat schilderij met die zee en die wolken met die twee meisjes?’ ‘Die heb ik laatst gekocht in een winkel. Ik vond het een prachtig schilderij.’ ‘Hm, ja, dat snap ik lieverd, de zee hè? Zoiets trekt.’ ‘Ja dat klopt, dat trekt inderdaad.’ ‘Hoe gaat het met de buurvrouw eigenlijk? Is ze al wat opgeknapt van die val met de fiets?’ Ik doe er alles voor om dit onderwerp te ontwijken. Álles. ‘Ik heb haar vanmorgen nog wat eten gebracht, het gaat al een heel stuk beter met haar.’ ‘Dat is erg mooi.’ ‘Edward, je bent al tijden niet meer thuis geweest, kom toch weer een keer. Tante Mieke heeft je al jaren niet meer gezien, en je weet dat ze niet uit haar huis kan… Een meter lopen kost haar al zoveel inspanning.’ ‘Maar mam, dat is haar eigen schuld, dan had ze maar niet zoveel moeten eten.’ Dat had ik niet moeten zeggen. ‘Edward!’ haar stem klonk hard en boos. ‘Edward..’ haar stem trilt van ingehouden woede. Haar houding wordt ineens actief, voorzichtig zet ze haar theeschoteltje op tafel, bang om het stuk te maken. Zoals ze vroeger vaak deed als ik een foute opmerking maakte. ‘Je wéét dat ze niet zomaar is gaan eten. Je weet dat toen je vader overleed, ze…’ Geschokt houdt ze haar mond, bang om nog meer te zeggen. Vermoedelijk zijn mijn ogen gelijk naar de grond gegaan. Uit schaamte. ‘Jongen, ik moest maar eens gaan.’ Ze staat op, haar zwarte rok veegt ze een beetje af, alvorens ze haar jas pakt en in dezelfde beweging me een kus geeft. Ze drukt me tegen zich aan. Haar zoete bloemen parfum. Het kriebelen van haar haar in mijn hals. Het doet me denken aan de vele dagen dat ik gehuild heb in haar armen. Zoals ik veel gehuild heb in mijn jeugd. Heeft zij dan in die tijd altijd haar parfum op gehad? ‘Pas goed op jezelf. En je belt hè als er iets is.’ ‘Ja mam.’ Ze stapt met zekere passen op haar hoge hakken het trapje af. Haar krullen dansen nog altijd.