verhaaltje: de Big Mistake

[Bumpie]

hoi, weer terug van lang weggeweest, met dit verhaaltje/sprookje...

De Big Mistake

Er was eens, lang geleden, een Big Mistake. Deze was erg groot en leefde in een groot hol in het spreukjesbos, in het zuiden van Engeland. Het verhaal gaat zo:

Op een dag liep de Big Mistake door het spreukjesbos. Hij was al een eind weg van zijn hol. Hij begon enorme honger te krijgen, maar het was een te lange route naar zijn hol terug, dus moest hij op de een of andere manier aan eten komen. En zijn maag knorde en knorde, en hij liep maar en liep maar, en de arme Big Mistake begon uitgeput te raken. Na een poos ronddolen in het bos, ging hij op een boomstronk bij de pakken neer zitten. Verbaasd keek hij naar de gefabriceerde pakken, en kwam op een idee. Hij stapelde de pakken op tot een hoge toren, nog hoger dan de hoogste boom van het Spreukjesbos. Hij ging er bovenop zitten, en wachtte, met zijn knorrende maag, tot hij een ons woog. Toen er een stevige bries begon te waaien, vloog hij mee, want hij was licht genoeg, en landde op de plek waar een klein huisje stond. De mond van de Big Mistake viel open van verbazing. Hij had het beroemde huisje van snoep gevonden! Hij wilde graag een hapje! Even vragen...
Maar er leek niemand thuis te zijn. Bij de voordeur van speculaas, zag hij een touw met een mooi kwastje eraan uit de brievenbus steken. Hij trok eraan met de gedachte dat de deur dan open ging en hij binnen kon kijken of er iemand was, maar een grote ezel, de eigenaar van de staart, begon woedend te balken. Toen er nog steeds niemand op dit geluid af kwam, bouwde de Big Mistake een ladder van de balken. Hij zette die tegen het huisje, klom naar boven en klauterde door het openstaande raampje. Binnen was het donker. De Big Mistake liep aarzelend een eindje naar binnen. Hij zag bijna niks, behalve de spinnewebben die overal in het zoldertje hingen. Het was griezelig stil, zelfs de ezel liet zich niet horen. Bij iedere stap die de Big Mistake zette, klonk er een luid gekraak. De Big Mistake bereikte de deur, en opende die. Een luid gepiep verbrak de stilte. De deur moest nodig geolied worden! Nog steeds was er geen teken van leven in het huisje.
De Big Mistake vond een trappetje achter de deur en klauterde voorzichtig naar beneden. De treden kraakten luid. Hij kwam in een klein maar gezellig ogend keukentje terecht. Dat was wel wat anders dan die griezelig lege, donkere zolder! Op de keukentafel stond een mooi, goudbruin brood. Blij liep de Big Mistake erop af, vergetend hoe eng het huisje eerst leek. Maar zodra hij een hapje had genomen, begon het keihard te onweren. De bliksem sloeg in het huisje, het roze-witte marshmellow-dakwerd geroosterd. Een heerlijke geur steeg naar de hemel. Maar een hevige storm woei de geur weg, en een stevige hagelbui verpletterde de marshmellows. Het lekkende dak zag er haveloos uit, en de Big Mistake, die aan de grond genageld stond van angst, werd drijfnat. De ezel, die in het halletje van het huisje, dat ook als stalletje dienst deed, raakte in paniek, en begon wild in het rond te trappen. Alsof hij hierdoor wakker geschud werd, rende de Big Mistake naar buiten, ploeterde door de plassen en vluchtte weg. Toen hij omkeek, zag hij dat het zoete suiker van de spekkies en het lekkere zout van de zoute pinda's en verdere lekkere dingen wegspoelden in een kolkende stroon van regenwater, die lang het huisje over het gazonnetje stroomde en alles wat op zijn weg lag meenam, richting de rivier, die in een woeste stroom veranderd was. Van het huisje was niet veel meer over. Het deurtje van speculaas zag eruit alsof hij in een enorme kop thee was gesopt, en de zure matjes die als gordijnen dienden, hadden hun zuur verloren en wapperden in de wind. Huilend rende de Big Mistake verder. Hij verdwaalde, en wist niet meer waar hij was.
Toen de storm opgehouden was, bouwde hij een hutje waar hij als een kluizenaar in ging leven. Hij had een grote vergissing gemaakt om ongevraagd van het brood te eten, maar men kon hem niks kwalijk nemen. Hij had ook zo'n honger! Toen zeeg hij neer op de zompige bosgrond...

Poekie, het kleine eekhoorntje, vond een poosje later de Big Mistake, treurig zittend voor zijn hutje. Hij was sterk vermagerd, en zag er nogal zielig uit. Het eekhoorntje hupste op hem af en bood hem een van zijn nootjes aan, denkend dat de Big Mistake wel wat voedsel kon gebruiken. De Big Mistake keek hem treurig aan en zei "Ach lieve Poekie, ik ben dit niet waard. Ik heb het mooie snoephuisje gevonden en vernield. Nu zal niemand kunnen genieten van het snoep..." Toen antwoorde Poekie: "Maar luister eens Big Mistake, laten we eens terug gaan en kijken of we het niet kunnen repareren. Dan kan niemand het je meer kwalijk nemen." Maar treurig zei de Big Mistake: "Nee Poekie, de schade is te groot. Je hebt het niet gezien. Eerst was het huisje mooi, zoet en zout, lief en vriendelijk. Al je dat brood eens had gezien! Mooi goudbruin... Maar ik at ervan, zonder op de bewoners te wachten om te vragen of het mocht... Nee, ik ben stout, ik moet voortaan hier voor mijn hutje zitten boeten, en leven van vies water en oud brood, dat is de straf die ik verdien."
Verdrietig sprong Poekie weg, op weg naar de grote vijver.
Daar was meneer zwaan, die lekker in het zonnetje zat te genieten van de mooie omgeving en de jonge eendjes in de vijver. Poekie maakte eerbiedig een buiging voor de koning van het bos, en vertelde hij het verhaal van het mooie huisje dat door de storm vernield was, en over hoe verdrietig de Big Mistake nu was... Toen zei de zwaan: "Lieve Poekie, ga nu terug naar je vriend. Geef hem lekker eekhoorntjesbrood te eten, en zoete nectar te drinken om hem op te vrolijken. Ga dan met hem terug naar het huisje, en kijk of het te repareren is, allemaal op mijn kosten. Als hij niet wil, zeg hem dan dat het mijn bevel is."

Vrolijk huppelde Poekie terug, en deed wat hem was opgedragen. Hij dwong zijn vriend mee te gaan en samen bekeken ze de ravage. Ze haalden eerst het hele huisje uit elkaar, maar lieten de zuurstokken funderingen staan, die hoefden alleen maar een nieuw laagje glazuur te krijgen. Ze sorteerden alles op nog bruikbaar en niet bruikbaar. De niet bruikbare delen werden op een berg gegooid en lekker opgegeten.
De bruikare dingen werden aangevuld met nieuwe spullen, kregen nog een paar vernieuwingen, zoals nieuw zuur op de zure matten, en glazuur en suiker op andere dingen. Zo maakten ze samen een nieuw en nog mooier en lekkerder snoephuisje op de oude funderingen, soms geholpen door een paar andere bosdieren, maar het meeste werd gedaan door de Big Mistake en Poekie. Meneer ezel kreeg een mooie stal van biscuit en drop, gevuld met een laagje salmiakpoeder, waar hij lekker op kon liggen en soms wat van kon snoepen. Het gazonnetje kreeg nieuw zaad, de bloembedden, die half weggespoeld waren door de regen, kregen nieuwe bloemen en planten, en werden bemest, en na een poosje stond ook het tuintje er fleurig en zonnig bij. De grond droogde op, het riviertje kalmeerde en het water zakte, en de bouw van het huisje ging snel en alles werd mooi.

Toen het huisje helemaal klaar was, en de Big Mistake en Poekie tevreden naar het resultaat keken, kwam er een koetje met een sierlijk paard ervoor aanrijden. Het hield stil voor het huisje. Een vriendelijk oud vrouwtje stapte uit de koets. Ze keek verbaasd naar haar nieuwe huisje, en daarna naar de tevreden op suikerbieten kauwende ezel, en toen viel haar blik op de verlegen kijkende Big Mistake met een kleine, blij op en neer hupsende Poekie op zijn schouder. Die dartelde naar haar toe en vertelde haar het hele verhaal, waarbij de Big Mistake verlegen naar de grond staarde en een rode blos op zijn wangen kreeg. Maar hij hoefde niet bang te zijn voor de vrouw. Die lachte op het verhaal en nodigde hen uit naar binnen te komen. Ze kregen allebei wat lekkers, en ze maakten er een vrolijke middag van.

Die avond gingen ze weer ieder naar hun eigen woning, Poekie naar zijn nest in de grootste boom van het spreukjesbos, en de Big Mistake viel tevreden in slaap in zijn hutje.

Die volgende dag riep de zwaan Poekie en de Big Mistake bij zich. "Luister eens," zei hij, "Big Mistake heeft het allemaal prima gedaan, en ik stel voor hem een nieuwe naam te geven, om weer opnieuw te kunnen beginnen, met een schone lei, zonder instortende huisjes. Daarom stel ik voor hem Well Done te noemen, omdat hij alles weer goed gemaakt heeft." En zo gebeurde het. Big Mistake werd omgedoopt tot Well Done, en voortaan noemde men in Engeland een ongelukje een Mistake, en als het een grote was, een Big Mistake.

En ze leefden nog lang en gelukkig...

ik vind zelf dat er aan het begin wat veel en verop te weinig spreukjes zitten voor een spreukjesbos...

[fc-tiktak]

wel grappig, maar persoonlijk vind ik hem wat te lief... niet altijd mijn stijl, dat sprookjesachtige... toch wel een beetje zielig, die arme Mistake
hoe kom je op het idee?
heb nooit inspiratie

[PooW]

Vind hem op zich wel grappig! Leuk verzonnen, lukt niet iedereen

Er zitten wel een paar foutjes in, wil je dat ik die opzoek?

Leuk verzonnen, maar niet mijn stijl.

[fc-tiktak]

PooW schreef op 22-02-2005 @ 19:35 :
Vind hem op zich wel grappig! Leuk verzonnen, lukt niet iedereen

Er zitten wel een paar foutjes in, wil je dat ik die opzoek?

ja, gaarne...

fc-tiktak schreef op 22-02-2005 @ 21:28 :
ja, gaarne...

En jouw belang is?

[Sketch]

Grim schreef op 22-02-2005 @ 21:57 :
En jouw belang is?

Hij/zij kan ze zelf niet vinden

[Bumpie]

ik heb er wel een paar gezien, maar als ik een verhaal lees, ga ik zo op in een verhaal dat ik de fouten niet zie, ik lees er overheen

marshmellow-dakwerd = marshmellow-dak werd
lang = langs
en zei "Ach ... = en zei: "Ach ...
Al = als
koetje = koetsje

moet ik even veranderen in de tekst...

[Bumpie]

o, kan niet meer...

[shining_fury]

leuk verhaal
Ik hou van vrolijke verhaaltjes.