vriendin met anorexia...?

[ikkuh~ingetjuh]

Ik weet niet zeker of het hier goed staat...
Maar ik en een paar andere vriendinnen denken dat een goede vriendin van ons anorexia heeft.
Ze is echt heel dun geworden en bedenkt ook altijd smoesjes om niet te eten. Maar als we er met haar over praten en zeggen dat ze meer moet eten loopt ze weg of word ze boos en zegt dat eetstornissen heel serieus zijn en dat we dat niet zomaar mogen zeggen over haar.
Haar ouders zijn pas gescheiden en ze heeft het er heel moeilijk mee. Ik heb ze allen nog nooit gesproken of gezien.
Verder praat ze echt altijd over eten. Hoe 'trots' ze vandaag vertelde dat ze gisteren chocolade koekjes had gegeten en dat ze nu van haar zelf een maand geen chocolade meer mocht.... Of ze vraagt of er in cup a soup vet zit en gooit het vervolgens weg omdat ze het te zout vind.... Zo zijn er nog veel meer voorbeelden.....

Ik weet nu niet meer hoe wel haar kunnen helpen, want ze luistert gewoon niet en blijft het ontkennen en weglopen. Morgen gaan we nog eens met haar praten en anders ook met de mentor. Maar wat zouden jullie doen?
Als ze zo door gaat.....

Past beter op psychologie, denk ik.

Je kunt haar pas helpen als ze geholpen wil worden. Laat haar iig merken dat je er voor haar bent, maar dring niet al te erg aan, kans is groot dat dat averechts werkt. Als je je echt te veel zorgen gaat maken kun je er idd misschien een keer met jullie mentor over praten. Dat zal ze jullie misschien niet in dank afnemen als ze het weet, maar dan kunnen jullie iig je verhaal kwijt en dan kan er ook een volwassene opletten.

[Shitonya]

inderdaad, al wilt ze zelf geen hulp, dan kun je niets doen

[Veerthe]

hoi ingetjuh,

Het is moeilijk als iemand een eetprobleem heeft. Het is iets dat ze zelf doen maar eigenlijk zelf helemaal niet willen. Je voelt je dan heel erg onzeker.
Ik denk dat je als vriendin op een directe manier heel weinig voor haar kan doen. Dat zal ze zelf moeten doen namelijk. Maar wat waarschijnlijk wel heel fijn voor haar is is als je er voor haar bent. Steun haar, geef haar wat extra warmte liefde en aandacht. Probeer niet teveel aandacht aan haar eetgedrag te schenken, vaak werkt dat heel averechts. Gaat zij zich daar weer schuldig over voelen, wil zichzelf straffen en gaat of juist ineens heel veel eten of nog minder. Ik denk dat het op dit moment gewoon het belangrijkste voor haar is dat jullie gewoon tegen haar doen. Doe leuke dingen met haar, probeer haar vertrouwen te geven. Als ze bv leuke nieuwe kleren heeft, zeg daar dan iets van. Geef haar wat positiefs. Toon belangstelling. Vraag hoe het thuis is, en zeg daar dan bv bij dat wanneer ze er niet over wil praten dat dat ook niet hoef.
Houd alleen wel in de gaten dat jij zelf ook bestaat. Ga dus niet alleenmaar alles voor haar doen. Maar een extra knuffel zal haar denk ik veel goeds doen.

Ik wens je veel succes, Veerthe

Dat van die mentor vind ik inderdaad wel een goed idee. Waarschijnlijk vind ze 't niet leuk als jullie naar hem of haar toegaan, maar dat lijkt me wel beter.

[phi]

Ik heb een vriendin die vorig jaar net hetzelfde probleem had. Zij is er gelukkig bovenop gekomen. Ze kon nooit mager genoeg zijn, volgens haar eigen mening. Dus wat hebben we gedaan (ik had een paar kilo's reserve): 2 dagen in de week ging zij samen met mij eten en we aten net hetzelfde. Ik koos wat we aten en hoeveel. Ze voelde haar daar soms wel slecht over, maar het beterde. Sommige dagen liet ik haar toe om wat minder te eten, maar doordat we op die 2 dagen veel aten, kwam haar hongergevoel op de andere dagen terug.
Het probleem met de chocolade had zij ook. Ze was verzot op chocolade, maar ze weigerde er te eten (ikzelf lust geen chocolade, dus kon ik haar moeilijk ix verplichten). Maar ze at 1maal chocolade per 2weken.
Iedere dag ging het over dezelfde discussie, totdat zij besefte dat er geen reden toe was. Ik vroeg haar steeds waarom, en naar hoeveel kilo ze dan wou gaan. Na weken gezaag van mij, besefte ze toch (diep in haar) dat ze geen reden wist waarom ze dit deed. Het duurde nog weken voor ze stopte, maar uiteindelijk hielp mijn gezaag wel, ook al was zij vaak boos op mij (en doordat ze boos was, at ze ook meer )

Mijn tip: praat veel met haar, ja, desnoods wordt ze boos. Ze zal het ooit wel eens beseffen.

Veel succes (en laat je zelf niet meeslepen!)

Doorzagen kan ook een averechts effect hebben (zich onbegrepen voelen, zich afsluiten, van je afstoten, als gevolg daarvan en op het boos zijn nog minder eten, enz.). En al beseft ze het, dan is het nog niet altijd zo dat iemand dan ook meteen meer gaat eten...veel mensen met een (eventuele) eetstoornis beseffen het op een gegeven moment heel goed en toch stoppen ze er niet mee.

(Ik zeg niet dat het per definitie niet werkt, ik denk alleen dat je er wel een beetje voorzichtig mee moet zijn.)

[ikkuh~ingetjuh]

bedankt voor al jullie reacties
We hebben vandaag op een rustige manier gezegd dat we dachten dat ze misschien anorexia heeft. Ze reageerde hierop boos, zoals verwacht maar ze heeft toen wel een extra broodje in de kantine gekocht!
We kijken het nog even aan, maar als het erger word gaan wel wel naar haar mentor/vertrouwenspersoon.
Heel erg bedankt alsnog

kusjes

[Orsino*]

Moeilijk situatie..
Een vriendin van mij heeft ook anorexia gehad, dus ik kan me wel beetje voorstellen hoe je je voelt.
Wat hierboven allemaal is gezegd zijn denk ik goede ideeen.
Het belangrijkst is om te laten weten dat je er voor haar bent, en dat je er voor haar wil zijn. Haar gewoon niet uit het oog verliezen. Maar jezelf inderdaad ook niet, hou ook rekening met jezelf.
Wat bij mijn vriendin niet werkte was dingen als "maar je bent al heel dun!". Ze zag dat niet, zij zag dat ze dik(ker) was. En achteraf lijkt het dom om dit gezegd te hebben, maar aan het begin dacht ik dat dit soort dingen zeggen misschien effect zou hebben. En boos worden of doordrammen zou denk ik bij haar averechts hebben gewerkt. Ik denk dat ze zich dan ook niet begrepen zou voelen.

Wanneer het erger wordt is het inderdaad misschien een idee om naar de mentor te gaan.

En ik denk dat ze boft met van die vriendinnen die op haar letten Succes en sterkte!

[dark princess]

Net als wat Orsino* zegt: Ze boft wel dat ze zulke goede vriendinnen heeft!

Ik zelf heb weinig vrienden overgehouden aan de periode toen ik erg veel afgevallen was, terwijl ik eigenlijk helemaal niet dik was, nooit geweest ook. Mijn 'vrienden' vonden dat ik niet moest zeuren en ik had zelfhet gevoel dat ik niks kon, tot ik goed kon afvallen, dat was eens iets waar ik wel goed in was en wat me wel een goed gevoel gaf. Maar die 'vrienden' van mij hadden het niet door eerst, pas toen ik een vriendin maanden niet had gezien en ze zei dat ik erg dun was geworden, vroeg ze hoe het kwam. Er was trouwens wel een meisje uit mn klas die het wel door had, maar iedereen die er iets over zei stootte ik gewoon af, ik vond namelijk dat ik alles wel alleen kon. Wat ik hiermee wil zeggen is, dat je gewoon probeert er zoveel mogelijk voor haar te zijn en naar haar te luisteren als ze iets wil vertellen. Probeer er anders achter te komen wat haar dwars zit, wat dus de oorzaak is van dat ze zo weinig eet.

Dat ze een broodje is gaan kopen, kan ook betekenen dat ze aan jullie wil laten zien dat het helemaal niet zo is dat ze te weinig eet. Ze wil bewijzen dat ze best wel dingen eet, maar als jullie er niet bij zijn eet ze gewoon helemaal niks meer. Tenminste dat was bij mij wel het geval. Maar het is iig al wel een begin, dan krijgt ze misschien het honger-gevoel weer terug...want het klinkt misschien raar, maar hoe weinig je ook eet, je krijgt geen honger.

Ik ging het beseffen dat ik meer moest gaan eten, toen mijn moeder zei dat ze me naar een kliniek zou sturen als het zo door zou gaan. En toen ze zei dat het heel slecht is enzo, dat weet je natuurlijk zelf wel, maar als je er zo mee geconfronteerd wordt gaat er wel een lichtje branden.

Maar iig veel succes met de vriendin en vooral veel sterkte. Het kan nog erg lang gaan duren, want ook al eet ze wel weer 'normaal', de gedachten enzo blijven nog wel even doorgaan. Als je iets wilt weten, mag je me mailen ofzo .

knuffel!

[ANGE]

Laat weten dat je er voor haar bent. Een vriendin van mij heeft ook een eetstoornis gehad en ik was toen de enige die daar iets vanaf wist. Ze vertelde steeds hoeveel ze afviel enzo. Dat was dan op zich nog wel positief, dat ze mij daarin vertrouwde, maar op een gegeven moment ging het echt niet meer en heb ik een vertrouwenspersoon ingeschakeld. Ze was verschrikkelijk kwaad op me, maar ik heb er nog altijd geen spijt van. Ik spreek haar nu nooit meer, ze is nog steeds kwaad, maar ik weet via via dat ze weer normaal eet en dat is voor mij het belangrijkste, dat zij weer lekker in haar vel zit. Maar praat met je vriendin, laat merken dat je er voor haar bent. Dat is zó belangrijk!

[Nebel]

ANGE schreef op 16-03-2005 @ 19:39 :
Laat weten dat je er voor haar bent. Een vriendin van mij heeft ook een eetstoornis gehad en ik was toen de enige die daar iets vanaf wist. Ze vertelde steeds hoeveel ze afviel enzo. Dat was dan op zich nog wel positief, dat ze mij daarin vertrouwde, maar op een gegeven moment ging het echt niet meer en heb ik een vertrouwenspersoon ingeschakeld. Ze was verschrikkelijk kwaad op me, maar ik heb er nog altijd geen spijt van. Ik spreek haar nu nooit meer, ze is nog steeds kwaad, maar ik weet via via dat ze weer normaal eet en dat is voor mij het belangrijkste, dat zij weer lekker in haar vel zit. Maar praat met je vriendin, laat merken dat je er voor haar bent. Dat is zó belangrijk!

Wow, ik hoop dat ze ooit inziet hoe kostbare vriendin jij bent! Ik vind het echt heel knap dat je er zo mee omgaat!!

@ topicstarter: alles wat hier eigenlijk al genoemd is, alleen kijk wel een beetje uit met drammen dat ze iets moet eten, dat kan namelijk gemakkelijk ervoor zorgen dat ze zich onbegrepen voelt. En een vertrouwenspersoon is misschien wel een goed idee... Is het eten het enige wat er met haar is, of is ze ook verdrietig/in de war van andere dingen?

[Anno 1986]

Ik weet niet of dit meteen al met annorexia bestempelt moet worden. Jouw vriendin heeft veel meegemaakt, en misschien heeft ze daardoor ook wat aandacht tekort gehad. Het kan best zijn (en dat is helemaal niet stom bedoeld, het is in haar situatie ook nog redelijk normaal) dat ze dáár een beetje naar op zoek is.
Je zou dat een beetje kunnen proberen. Als dit werkelijk de oorzaak is kun je er het beste voor haar zijn, en haar dit laten weten. Ga eens leuke dingen met haar doen, en probeer dan een beetje te pijlen hoe het gaat. Als je bijvoorbeeld samen uit eten gaat heb je om je heen afleiding, maar wel ruimte om erover te praten. Je ziet dan vanzelf of ze hier behoefte aan heeft.
Teveel letten op haar eetgedrag zou ik niet doen, zo kun je haar ook onbewust die richting in duwen. Misschien is ze op zoek naar informatie, dan zou ik daar voorzichting mee zijn.
Ten slotte zit er in alles wel vet, en zit er in cup a soup lang niet zoveel vet om het weg te gooien. Dat mag ze ook best wel weten.

Groetjes, en sterkte!

[ANGE]

Sassiefje schreef op 17-03-2005 @ 16:23 :
Wow, ik hoop dat ze ooit inziet hoe kostbare vriendin jij bent! Ik vind het echt heel knap dat je er zo mee omgaat!!

@ topicstarter: alles wat hier eigenlijk al genoemd is, alleen kijk wel een beetje uit met drammen dat ze iets moet eten, dat kan namelijk gemakkelijk ervoor zorgen dat ze zich onbegrepen voelt. En een vertrouwenspersoon is misschien wel een goed idee... Is het eten het enige wat er met haar is, of is ze ook verdrietig/in de war van andere dingen?

Ik deed wat ik moest doen en ik heb er geen seconde spijt van gehad. Ik heb alleen spijt dat ik niet eerder iemand heb ingelicht.