Monster!

[Type]

Het is waarschijnlijk pas hoofdstuk 1.

- - -

Mijn ogen trilden op en neer, konden de aandacht niet goed vasthouden. Ik merkte dat mijn concentratie verslapte en mijn paranoia toenam.
Stukje bij beetje voelde ik de hete adem van apathie zwaarder in mijn nek hijgen...
En plots was het over, plots voelde ik me weer zo helder als ooit tevoren, hoewel ik nu badend in het zweet tussen mijn lakens lag en zelfs de blonde scharrel naast me er wakker van geworden was.
"Alles goed?", vroeg ze zacht. "Wat is er?"
Ik keek haar aan met ogen wijd opengesperd. Naast me lag een meisje die minstens vijf of zes jaar jonger is dan ik, naakt, bezorgd naar me te kijken. Hoe langer het duurde, deze tijd van observatie, hoe intenser de spanning werd en ik zag dat ze er niet meer tegen kon. Nog een 'wat is er dan?' brak de stilte.
"Niets. Een soort nachtmerrie..."
"Gelukkig maar. Alles is goed, dat weet je... Ga nu maar weer lekker slapen." Ze kroop tegen me aan en legde mijn hand om haar middel.
Een meisje waarvan ik niet eens verwacht dat ze meerderjarig is, een meisje van de middelbare school probeerde me gerust te stellen! Maar zij weet niet welke stekende pijn en verstikkende angst er toen door mijn lichaam schoot...
Ik... zie soms dingen. Verlangens, voorspellingen. Beelden vliegen aan mijn ogen voorbij waarvan ik vaak weet dat ik ze niet tegen kan houden. Zoals toen weer...

Dat meisje naast me heeft nog een kleiner zusje, heeft ze me gisteravond verteld. Ik heb zelfs een foto gezien en op dat moment schoot er al een rilling door mijn ek, mijn rug. Dat was het toen, wat ik zag. Een verlangen, een voorspelling.
Ik zag haar zusje, die nog jonger is dan zij, en ik kon mezelf niet helpen. Ik moest, zelfs toen ze gilde, schreeuwde en spartelde. En daar ben ik bang voor, dati k op een gegeven moment dat verlangen niet meer kan weerstaan.
Ik tikte haar aan, prevelde:
"Ik weet niet of we nog een keer ontmoeten na morgen, maar zo ja, stel me dan nooit aan je zusje voor." Preventie is altijd beter.
"Hoezo?" "Gewoon. Een voorgevoel."
Ze keek bezorgd, ik lag nog steeds roerloos en verdoofd naar het plafond te staren.
"Nee, serieus. Hoezo?"
"Het is die foto... Maar ik wil je niet zonder reden bang maken."
"Welke foto? En hoezo bang maken?"
"Die foto die je liet zien van jullie op vakantie... Laat ook maar. Het is niets."
"Dan niet." Ze gooide mijn arm van zich af en draaide haar rug naar me toe. Ik glimlachte. Nu had ik haar boos gemaakt...

De volgende ochtend werd ik alleen wakker in bed.
"Gelukkkig, ze is al weg", schoot door me heen, "zij snapt het."
Maar de moed zonk me in de schoenen toen ik muziek hoorde die niet van mij was en de douche hoorde klateren. Shit.
Kijk, sommige scharrels snappen het, die staan op voor jij op bent en zijn weg als je wakker wordt. Ikzelf slaap sowieso nooit bij een ander, dus dan lig ik te piekeren tot het tijd is om te gaan, dan kruip ik uit bed, plunder de keuken voor wat ontbijt, schrijf een briefje met 'als je me nog iets heel dringens moet melden, bel me' en mijn numer, en dan ben ik weg.
Sommige scharrels snappen dat, anderen niet. Anderen maken er een heel 'ding' van. Die willen samen met je ontbijten en nog even gezellig aan je vermoeide, verkaterde kop zeuren voor ze 'als goede vrienden hè' eindelijk het gat van de timmerman opzoeken.
En nu dus weer zoeen. Ze is zelfs bij mij aan het douchen! Wie... wat... waarom?! Ze maakt er een ding van... Nou ja, dat moet dan maar.

Ik ging rechtop zitten, hoorde het kletteren van de douche wegsterven.
Mijn kop spatte zowat, zeker na die 'nachtmerrie' van gister, en dan moest ik dadelijk ook nog opgewekt zijn zeker. Mijn hoofd zakte in mijn handen terwijl ik vermoeid en hijgend probeerde de kracht van mijn verbeelding buiten te sluiten.
"Een goede morgen", klonk het opgewekt achter me.
"Ja. Ja", zuchte ik, en dacht 'vast wel'.
"Alles weer goed?", vroeg ze me wat argwanend, terwijl ze heupwiegend om me heen draaide.
Ik mompelde, niet erg overtuigd, een stille bevestiging terwijl ik probeerde dat beeld van haar, bebloed, hangend aan een muur, boven mijn bed, en het geluid van druppelend bloed in een plas, uit te bannen.
"Zullen we iets gaan eten, samen?"
"Je had al weg moeten zijn", gromde ik uit mezelf.
"Wat zeg je?"
"Je had al weg moeten zijn."
"Wa... wat? Waarom?"
"Omdat mijn kop barst. Omdat ik in een gevaarlijke staat ben. Omdat ik dadelijk ook... barst."
"Wat zeg je allemaal?"
"GA!", schreeuwde ik met een diepe brom in mijn stem.
"Nou zeg, je hoeft ook weer niet zo tegen me te doen..." zei ze verontwaardigd terug, maar ik luisterde al niet meer. "Vanacht was toch gewoon leuk en ik dacht..."
"Vanacht was lust. Vanacht was om een drang te bedwingen. Vanacht was een keuze tussen bloed of sex. Vanacht was om mijn bestaan te verifiëren. Ga... alsjeblieft, ga..."
Ze was stil geworden, liep zelfs achteruit naar de doorgang tot mijn huiskamer. Toen pas draaide ze zich om, pakte haar jas en klikte stil de deur achter zicht dicht.
Mijn hoofd viel weer in mijn handen...

- - -

[Roosje]

Vannacht is met twee N-en en ik vind dat je te veel puntjes gebruikt, dus de ... . Ligt misschien aan mij hoor, maar het wordt een beetje storend. Er staan nog wat foutjes in, maar die zijn niet zo belangrijk. Verder vind ik het goed, het houdt mijn aandacht wel vast ja.

O, en je gebruikt soms de vvt, terwijl de rest van het verhaal wel in de tegenwoordige tijd is. Ongeveer dan.

[Brasco]

ik vind het tot nu toe erg leuk.. grappige personage wat je neerzet en ben benieuw naar nog een stuk(je)

[I C U]

Inhoud bevalt me wel, komt er nog meer? Ben benieuwd naar de wending die dit verhaal gaat krijgen, en wat je daarvan gaat maken.
En al die puntjes in de laatste alinea irriteren behoorlijk!

[Type]

Roosieh schreef op 12-04-2005 @ 17:07 :
O, en je gebruikt soms de vvt, terwijl de rest van het verhaal wel in de tegenwoordige tijd is. Ongeveer dan.

?

Ik heb het inderdaad allemaal door elkaar op klad staan, maar ik heb er dus ook extra op gelet bij het neertypen hier.
Kan je me citeren, ergens waar het ook echt fout is, dus niet een monoloog of 'flashback'?

I C U schreef op 12-04-2005 @ 19:28 :
Inhoud bevalt me wel, komt er nog meer? Ben benieuwd naar de wending die dit verhaal gaat krijgen, en wat je daarvan gaat maken.
En al die puntjes in de laatste alinea irriteren behoorlijk!

Ik kan alleen maar hopen dat er meer komt. Op het moment zit ik even vast.

En die puntjes, dat is een afwijking van me. Ik vind het heerlijk om te doen...
(plus: het zorgt voor een trage pas in het lezen, wat bij heel veel van mijn werk zo hoort)

[Roosje]

Naast me lag een meisje die minstens vijf of zes jaar jonger is dan ik, naakt, bezorgd naar me te kijken.

jonger was en volgens mij is het ook het meisje dat

Zo staan er nog wat foutjes in, maar ik ga ze er nu niet allemaal uithalen.

[Type]

ze was niet, ze is nog steeds.

'dat' heb je wel gelijk in.

[Type]

SYNOPSIS EN KARAKTERBESCHRIJVING

- - -

Naam: Edwin
Leeftijd: 24
Trefwoorden: Sinister, verdwaasd, introvert.
Baan: Student, geen baan.
Studie: Journalistiek
Hobby’s: Theologie, oude beschavingen

Karakterbeschrijving:
Edwin is een student met een probleem. Hij leeft redelijk op zichzelf, is stil in de klas, in de kroeg, en heeft altijd een beetje een sinister tintje over zich heen. Zijn hoofd hangt altijd een beetje naar beneden, vanuit waar hij, met een klein glimlachje rond zijn lippen, naar boven gluurt om mensen aan te kijken. Maar de meeste mensen worden daar bang van, ze zien moordlust in zijn ogen.
Een reactie die Edwin al sinds zijn kinderjaren heeft leren herkennen, en tegenwoordig zelfs graag uitlokt. Het is zijn identiteit geworden, ook voor hemzelf.

Sinds kort is deze moordlust meer geworden dan enkel een blik in zijn ogen.
Hij welt op als een demoon in zijn onderbewustzijn. Edwin wordt geteiserd door korte flitsen van bebloede lichamen, dromen van kruisigingen en waanbeelden van moord en doodslag.
Soms lijken ze niets, slechts een flits die hem even wakker schud uit zijn staat van narcose, wanneer hij in een collegezaal hangt waar hem alles eigenlijk te makkelijk af gaat. Zwart-witte tikjes tegen zijn slaap...
Maar van andere flitsen wordt hij, badend in het zweet, ’s nachts wakker, bang en trillerig. En weer anderen zijn volledig gekleurde herinneringen, flashbacks aan handelingen en situaties, zo echt dat Edwin niet meer weet of hij het nu wel of niet ooit mee heeft gemaakt. Gecombineerd met zijn slapeloosheid zorgen ze voor een hoop verwarring.
En dat is wat hij nu is geworden, een verward, moordlustig monster in de maatschappij.

Maar wat is echt gebeurd?


Synopsis:

Edwin’s verhaal is een thriller met een ondertoon van blues. Heel stilletjes ziet de kijker hoe zijn angst hem besluipt, hoe de meisjes waarmee hij zo regelmatig het bed deelt niet veilig zijn voor zijn gedachtegang, misschien wel voor zijn acties. Even een flits, en dan is hij weer wakker.
“Ach”, denkt Edwin dan, en hij sluimert weer verder. Of hij wordt angstig wakker, durft niet meer te slapen... en dan?
Dan wordt hij op een dag, heerlijk uitgerust, wakker. Hij kijk naar zijn wekker, en ziet daar op zijn nachtkastje een vleesmes, bebloed tot aan het heft. Zijn lakens, kleding en hand zijn net zo rood gekleurd, en in hem gloeit een warm gevoel van tevredenheid.
De volgende dag leest hij van een brute moord op een meisje van ongeveer zijn leeftijd. Ze is herhaaldelijk gestoken tot ze aan haar verwondingen gestorven is. Van de dader was geen spoor meer tegen de tijd dat het lichaam gevonden werd.

En dan kan hij er niet langer tegen. Edwin gaat onderzoeken waarom hij telkens die beelden ziet, gaat onderzoeken wat er aan de hand kan zijn, waarom hij ineens wakker wordt met bloed over zijn hele bed, een mes wat overduidelijk gebruikt is voor die moord.
Overdag gaat zijn leven door, met steeds een kleine steek in zijn ogen en een tik tegen zijn slaap als hij aan het dagdromen is, steeds ziet hij weer andere meisjes, lichamen, bloed, gruweldaden. Maar die is hij nu eenmaal gewend.
Edwin’s echte angst ligt bij zijn dromen, zijn flashbacks. Wie zijn die meisjes, wat heeft hij allemaal gedaan...?

’s Avonds verandert zijn leven van student in detective, en pleegt hij onderzoek naar wat er gebeurd kan zijn in de tijden die van zijn geest vervlogen zijn, de tijden die hij enkel terugziet wanneer zijn onderbewuste hem dat toelaat.
Maar niets komt boven water. Al zijn flashbacks en dromen lijken op niets gebaseerd te zijn, nooit gebeurd te zijn. Alles is verzonnen... Alles, behalve misschien die flitsjes, die ideeën... En wanneer Edwin dat gaat onderzoeken, ontdekt hij de ware aard van zichzelf. Dan ontdekt hij het monster...

[Zut Alors!]

Type schreef op 12-04-2005 @ 23:07 :
ze was niet, ze is nog steeds.

Het verhaal is geschreven in VT. Dan kun je met nog zulke goeie argumenten komen, het is gewoon storend tijdens het lezen. Met andere woorden, je kunt kiezen: 'is'-> jij gelukkig, of 'was' -> lezer gelukkig.

Ik zou voor die laatste gaan.

en is een synopsis niet een beetje voorbarig? of is het verhaal al af?

[Vogelvrij]

Ja hé, post hij al heel de plot en alles, dat ga ik niet lezen, hoor

Ik vind hem interessant, jammer dat er nog zoveel spelfoutjes instaan

[Type]

Zut Alors! schreef op 05-05-2005 @ 19:00 :
en is een synopsis niet een beetje voorbarig? of is het verhaal al af?

zo wordt het verhaal. Het is nog niet helemaal af, maar pfweh.
Met een synopsis in mijn hoofd heb ik wat meer structuur in het schrijven.

Daarnaast ga ik deze synopsis en karakterbeschrijving opsturen naar de HKU voor mijn aanmelding...
(Bdes Audiovisual Media)

[Zut Alors!]

Ik weet het niet... op de een of andere manier klinkt het niet echt origineel.

[Type]

ik ben in de stevige veronderstelling dat niets meer origineel is in een wereld die al zo lang gedocumenteerd wordt...

[Zut Alors!]

Voor de zekerheid begin ik pas te lezen met de rest als ik mijn verhaal rond heb. Dan steel ik in ieder geval niets van het jouwe.

Ik denk dat ik me teveel verdiept hebt in het moordlustige sfeertje de laatste tijd...

und du, auch.

[Changshan]

Een synopsis kan inderdaad best helpen. Als je wat meer aandacht besteedt aan de grammaticale juistheid, vind ik dat dit verhaal best toekomst heeft. Je schrijft namelijk best lekker.

[Type]

Ja, ik moet mijn verhalen wel altijd door 400 mensen laten spellchecken enzo, want het enige wat ik kan, is met woorden spelen.
En ik ken er best veel...