De muur van mijn zolderkamer kraakte...
Toen ik klein was beangstigde het me mateloos, omdat ik dacht dat er achter die muur een monster was die de muur probeerde te slopen.
Soms kon ik er niet van slapen, en durfde ik m'n armen en benen, zelfs m'n tenen of vingers niet boven m'n deken te laten verschijnen.
Jaren later pas, veranderde het monster achter de muur in het niets, en hoorde ik alleen nog maar het tikken van de regen op m'n dakraam als de wolken uithuilden op de schouders van een pikzwarte hemel.
Het stelde me gerust tot in zekere mate, dat het zeker zou zijn dat de regen toch ooit weer terug zou keren voor mij. Om te tikken op m'n dakraam.
De regendruppels werden engelen die over me waakten als ik alleen was, diep van binnen.
M'n bed stond onder het schuin aflopende plafond, waaraan een foto van vroegere tijden hing, die me telkens weer herinnerde dat ik een verleden had.
Posters behingen de muur tegenover mijn bed.
Posters van bands wich I could relate to... zoals ik dat zelf altijd zei...
Het uitzicht wat ik hier had vanuit m'n raam heeft me al vaak gedreven tot het schrijven van gedichten, vooral als de zon net afscheid nam van de wereld en wegkroop in de wolken.
Nu sta ik in de deuropening, met alleen wat herinneringen en een tas vol kleren, het enige wat ik mee kan nemen naar m'n volgende thuis.
Het enige wat zeker was in het leven, het tikken van de regen, het monster achter de muur en de engelen die over me waakten, laat ik achter, samen met m'n famillie die mij niet wil. Toch doet dat me niet zo'n pijn als het moeten missen van m'n kamer. Het enige plekje op de wereld, waar geborgenheid iets was waar ik niet om hoefde te vragen...
__________________
Amd I sat alone on the edge of dreams, watching birds...
|