[Voor het vak filosofie, moeten we met onze klas van 12 mensen een tijdschrift in elkaar zetten. Dit tijdschrift is een beetje van psychogolische aard, het gaat er namelijk over, over mensen hoe de thuissituaite is, en hoe zich dat uit in het dagelijks leven zeg maar!
Ik kreeg de taak om een Column te schrijven en hier alvast een begin..Right, ik zat vannacht ook zelf al te denken, ik denk dat we er beter een artikel van kunnen maken ipv een Column; hiervoor is het ok te uitgebreid and so on! (Simoen

)]
Bij de verdeling van de taken voor dit tijdschrift, ging het er heftig aan toe. De taken werden op het bord gekalkt en vanaf toen barstte de hel los. Leerlingen stormden op van hun stoel om al gillend en krijsend te laten horen wat zij het beste konden doen. De leider van de groep, die lichtelijk ineengedoken voor het bord stond, zag je even wit weg trekken maar probeerde toen de orde te herstellen. “Wacht jongens en meisjes, niet allemaal tegelijk. We beginnen bij de eerste taak: de cover! Wie zou dit willen doen?” Ik vond dit geen slimme aanpak, maar desondanks hield i kme rustig en wachtte af. In tegenstelling tot een paar meiden, die de groep met een hoog volume mededeelden, dat zij deze taak op zich namen. Zo kwamen er meer taken aan bod en de discussie sudderde nog een tijdje door waarop ik besloot me terug te trekken. Dit was een perfect moment om deze groep eens rustig te analyseren. Duidelijk was dat er mensen waren die al staande hun wens mededeelden, die je letterlijk en figuurlijk niet over het hoofd kon zien. Maar er waren ook mensen die aarzelend hun vinger opstaken bij een taak, waarvoor ze zichzelf ‘best geschikt’ achtten. Helaas werd deze laatste groep over het hoofd gezien en werden de taken uiteindelijk opgedeeld aan de nadrukkelijk aanwezigen in het gezelschap. De discussie was gesloten, de taken waren verdeeld en de bel ging. Ik zag Freek gedesillusioneerd de ruimte verlaten en Nina en haar clubje meiden kletsten honderduit verder over hun ideeën. Ze hadden het goed voor elkaar, zij vieren hadden allemaal 2 of meer taken en voelden zich de hoofdrol in het hele gebeuren. Freek daarentegen hoopte zijn schrijftalenten nu eens te laten zien aan de rest van de klas, maar dit beeld werd wreed verstoord door dit overheersend groepje meiden.
Nina, een zelfverzekerde, mooie meid met altijd haar woordje klaar. Nooit werd zij in verlegenheid gebracht en dreigde dat enigszins te gebeuren, dan haalde ze nonchalant haar hand door haar haar, en keek ze brutaal de klas rond. Freek, een jongen volop in de puberteit, kreeg bij het aanspreken van zijn naam al rode blosjes op zijn pokkendalige wangen. Maar dit was niet het enige verschil tussen deze 2 personen. Nina was de jongste van het gezin; 2 oudere broers hadden al 16 jaar de macht over haar en zij heeft al die tijd dapper haar mannetje proberen te staan. Ze heeft zich moeten verdedigen, moeten aanvallen en ze heeft zich hard moeten opstellen. In tegenstelling tot Freek, die regelmatig verstoppertje speelt met zijn broertje van 5 en zich dan helemaal op zijn gemak voelt. Het verschil dat er tussen deze twee op het thuisfront is, uit zich het sterkst in omstandigheden zoals hier in de klas. Hoe het komt, dat iemand met zo’n veilige thuisbasis zich zo onzeker voelt in een grote groep, vertel ik in mijn volgende hoofdstuk. Maar ook de andere kant komt aan bod, hoe komt het dat een meisje dat thuis zo onderdrukt wordt, in het dagelijks leven de touwtjes in handen heeft?
----
[Zoals je ziet is hij nog niet af, maar ik zal jullie de verschillende theorieen besparen. Ik vraag me alleen af wat jullie van deze 'inleidin'g vinden.. Ik ben hier beetje nieuw dus beetje onzeker om onder te doen aan de grote ervaren schrijvers

Ik schrijf heel veel maar laat het nooit zien. maar dit betekent ook niet zoveel maarrr het gaatom het idee. mijn binnenkomst in dit forum zeg maar

Naja zie maar

]
kusje