Alzheimer

[yapo]

Woorden draaien door
als in een wervelwind gevangen
die de volgorde ruw verstoort.

Vlagen van gedachten
wapperen door haar hoofd.
Verward, verdraaid, verwrongen,
van alle waarheid beroofd.

Mensen om haar heen,
het zijn allemaal onbekenden.
Dat kleine kind, die oude man,
ze kan ze niet herkennen.

Haar wereld is gesloten,
de sleutel weggegooid.
Niemand komt meer binnen,
niemand, nergens, nooit.

Door de wind in slaap gesust,
Stapt ze dromend uit 't leven
en vindt zo eind'lijk haar welverdiende rust.

[Porcelain]

Even geen tijd om lang te reageren op het gedicht, dus alleen de eerste indrukken.

Ik vind het niet slim dat je het gedicht 'Alzheimer' hebt genoemd. Dat is heel zonde, want iedereen weet meteen waar het over gaat zo. Als je er per strofe steeds meer achterkomt is een gedicht veel interessanter.

die de volgorde ruw verstoordt.
-->VerstoorT!!

Ik vind je rijm een beetje gedwongen, vooral hier:

ze kan ze niet herkennen.

en

niemand, nergens, nooit.

Niet geweldig, maar ook niet slecht, denk ik.

[Sjoerd]

Echt heel mooi, jammer vind ik de opsomming, geen lange, maar toch vind ik het niet echt mooi.

deze:
Dat kleine kind, die oude man,
ze kan ze niet herkennen.

[Reynaert]

Ik vind de rijm in dit gedicht erg geforceerd. Ook jammer dat je alles in de titel al weggeeft ja. En je geeft niet echt een originele visie op Alzheimer, iedereen weet al wat Alzheimer is en je voegt dus niet echt iets toe.

[Vogelvrij]

Die rijm was me niet eens echt opgevallen, dus die vind ik niet bepaald gedwongen... Ik vind hem heel mooi, jammer inderdaad van de titel maar die kun je nog veranderen of weglaten of zo. En je laatste zin vind ik raar, die past ook helemaal niet in het ritme.

[yapo]

Bedankt voor jullie (enigzins tegenstrijdige) kritiek

Ik kon verder geen geschikte titel verzinnen, dus heb ik 't onderwerp als topictitel genomen. Iemand suggesties?
De laatste zin heb ik korter gemaakt, waardoor 't nu beter loopt

Woorden draaien door
als in een wervelwind gevangen
die de volgorde ruw verstoort.

Vlagen van gedachten
wapperen door haar hoofd.
Verward, verdraaid, verwrongen,
van alle waarheid beroofd.

Mensen om haar heen,
het zijn allemaal onbekenden.
Dat kleine kind, die oude man,
ze kan ze niet herkennen.

Haar wereld is gesloten,
de sleutel weggegooid.
Niemand komt meer binnen,
niemand, nergens, nooit.

Door de wind in slaap gesust,
Stapt ze dromend uit 't leven
en vindt haar welverdiende rust.