beste vriendin, echt niet!! Even mijn verhaal kwijt..

[mira_love]

Ik moet dit even kwijt. Het kan een lang verhaal worden, maar ik probeer het kort te houden.

Ongeveer 2 jaar geleden heb ik mijn vriendin N. leren kennen. Sinds dien waren we onafscheidelijk, we hadden lol, lol en nog eens lol en ik dacht dat ik met haar over alles kon praten en mijn hart bij haar uitstorten, wat ik in die tijd hard nodig had.
Ik was echt verliefd op een docent van mij, waar ik echt helemaal kapot van was. Ik sloot me op in mijn kamer van verdriet en liefdesverdriet. Alleen met haar kon ik er over praten en ik belde haar dan ook vaak op in tranen om mijn hart bij haar uit te storten. Maar ook zij belde me vaak op als ze verdrietig was of boos, vanwege vaak een ruzie met haar moeder. We waren een steun voor elkaar. Alles leek prefect tot een jaar geleden.
Ze haalde me even apart op school en vertelde me hoe ze over de situatie dacht. Ze zei dat ik de schuldige was dat ze steeds ruzie had met haar moeder en dat ze thuis nooit echt happy meer was. Ik zou haar hebben meegesleurd in mijn verdriet en pijn vanwege mijn liefdesverdriet. Ik wist niet wat ik hoorde! Ook zei ze dat ze het me pas zou kunnen vergeven als ik kon zeggen dat ik niet meer verliefd was op die docent. Ik heb het toen niet kunnen zeggen en ik kan het nog steeds niet tegen haar zeggen.

Ongeveer 9 maanden geleden ben ik een jongen tegengekomen die mij wel leuk leek en daar heb ik uiteindelijk maar een weekje mee gehad. Maar toen ik hem voorstelde aan N., en toen mijn vriend naar de wc ging, vertelde N. me dat ze hem een sukkel vond, totaal niet gescikt voor mij en dat het zeker niet lang stand zou houden. Helaas heeft ze gelijk gekregen, maar ik stond er versteld van dat ze dat zei! Ze wist als geen ander hoe graag ik een vriend wou, mijn liefde kunnen delen met iemand en ik had nu een mogelijkheid! Helaas heeft hij het uitgemaakt en daar was ik dan ook kapot van, wat N. niet snapte. Maar goed.

Ondertussen is onze vriendschap al minder geworden, maar ik ben voor haar nog steeds haar beste vriendin en om haar niet te laten vallen zeg ik ook dat zei dat voor mij is.

3 maanden geleden ben ik verliefd geworden op een college van mij, 10 jaar ouder en ik weet ook niet of hij mij leuk vind. Toen ik het haar vertelde dat ik een collega leuk vond, maar dat hij wel 10 jaar ouder was, zei ze gelijk al dat ik er niet aan moest beginnen. Hij is gewoon te oud en wat moet je met zo'n oude vent! Ze had hem nog niet eens gezien!!!! Elke keer als ik over hem wou beginnnen, dat hij naar mij lachte ofzo, begon ze over een ander ondewerp! Ze laat me nooit uitspreken!

Ik heb echt het gevoel dat ze me geen vriend gunt! Ze praat aktijd over jongens die ze leuk vind en misshcien wel een kans wil geven als ze naar haar toe komen, altijd moet ik haar verhalenm aanhoren. Maar ze luisterd nooit naar mij! terwijl ze\ij als geen ander weet hoeveel verdreit ik heb gehad vanwege de docent! Ik vind het ook nu wer moeilijk om met de situatie om te gaan, hoe ik me moet gedragen tegenover mijn collega!

Ik heb helemaal geen gevoel meer van een goede vriendschap. Ik durf dit alles niet tegen haar te zeggen, omdat ze altijd al dominant is geweest en ik geen ruzie met haar wil of haar pijn wil doen.
Ik ben er nu wel achter gekomen dat ik nooit mezelf heb kunnne zijn bij haar, want ik ben nu heel goed bevriend met Y., een vriendin waar ik echt mezelf kan zijn!

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik weet het niet! Ik durf het haar niet te zeggen, maar elke keer als ze me vraagt om wat samen te gaan doen, doe ik het met tegenzin!

Ik moet het even kwijt, zou fijn zijn als er een paar zijn die regeren....tips, advies, zeg het maar.

[VeGs]

Op deze manier door gaan heeft iig geen zin. Je zegt dat je haar geen pijn wilt doen en geen ruzie wilt. Als je dat echt niet wilt, dan kun je waarschijnlijk alleen maar zo door gaan en dat wil je juist niet. Je zult haar er toch mee moeten confronteren dat je jezelf niet voelt als je bij haar bent, dan ze te dominant is en zich niet in jouw inleeft. Dat zal zeker pijn doen. Maar als je niets doet, sleept de situatie alleen maar door en wordt het waarschijnlijk alleen maar moeilijker. Maar dat heb je zelf waarschijnlijk ook wel door.
Je zegt dat je bang bent om het haar persoonlijk te vertellen, omdat ze altijd zo dominant is. Schrijf haar dan. Dan kun je eerst alles rustig voor jezelf op een rijtje zetten. Vraag haar om uitleg en wees niet te verwijtend, want dan heb je de kans dat ze zich alleen maar wil verdedigen ipv het vanuit jouw kans te bekijken.
Persoonlijk vind ik schrijven niet de meest prettige manier, omdat het makkelijks heeft, maar als ze idd zo dominant is, heb je dan de kans om het rustig uit te leggen. Leg wel uit waarom je eerst schrijft en geef daarna wel aan dat je haar ook persoonlijk wilt spreken. Je kunt er ook bij blijven als je de brief geeft.
Ik denk dat als je die vriendschap nog wilt redden, je er echt samen over moet praten. Dan merk je vanzelf wel tijdens gesprekken of het nog nut heeft om ermee verder te gaan.
Iig veel sterkte, meid!

[Ostentation]

dan reageer ik, omdat ik het van jullie beide snap. Jij voelt je ongelukkig omdat je verliefd bent op iemand die niks voor jou mag voelen, zij voelt zich waarschijnlijk een praatpaal waar jij tegenaan praat over jouw gevoelens. Jij moet je hart luchten, maar zij krijgt jouw hart nu ook mee. Bedenk eens, als jij een vriendin zou hebben met problemen, of wat dan ook, en zij zou het altijd tegen jou vertellen, elke dag, zou je dan op een gegeven moment niet helemaal gaar worden? Het lijkt me eigenlijk wel.

De reden die ze noemt, dat zij problemen thuis heeft, is enigszins verwaand, maar aan de andere kant ook begrijpelijk. Zij zit natuurlijk ook met jouw verliefdheid, haar beste vriendin is verdrietig van het verliefd zijn! En dan kan het haar dus wel eens te veel worden. Voor jou is het echter een bom die uitbarst, bij het horen dat het jóuw schuld is dat zij problemen thuis heeft. Het is dus ongelooflijk tegenstrijdig.

Over je vriendjes, ik denk dat zij ze niet bewust afkeurt, misschien probeert ze je voor hen te behoeden. Ik weet niet hoe je eerste relatie is beëindigd, maar waarschijnlijk zag zij zo'n einde al aankomen. Mijn vriendin zeurt ook wel eens over jongens die ik leuk vind, en ze heeft vaak gelijk. Neem dat gewoon aan van je vriendin, als een waarschuwing: jullie zijn niet voor niets vriendinnen.

Als jij dingen met haar doet tegen jouw zin in, wat is het dan nog voor vriendschap? Ik zou zeggen: schrijf deze brief netjes over, maar dan naar háár gericht. Ik vind dat je duidelijk je gevoel uit, zo weet zij wat er in jou omgaat, en als zij wil kan zij haar gevoel dan ook uiten.

Probeer haar niet te verliezen, maar als je uit elkaar gaat, houd dan wel vrede, want voor ruzie hebben jullie teveel meegemaakt.

Liefs Blondien

[mira_love]

Ik snap dat ik het haar eigenlijk wel moet vertellen. Maar het is toch heel moeilijk. Ik ben bang dat ze het niet snap, omdat ik er nooit iets eerder over heb gezegd. En een brief is misschien een te makkelijke manier, maar op een andere manier durf ik het helemaal niet, want dat kan ze zich gelijk verdedigen voordat ik mijn hele verhaal heb gedaan. Ik denk dat ik eerst maar eens een brief schrijf en daarna kijk hoe het aanvoelt...., maar toch ben ik bang dat ik zelfs dit nooit durf....

[flupkeflup]

Sterkte

[Judy2]

mja, dit is inderdaad behoorlijk *...*, maar wees voorzichtig met een directe confrontatie op welke manier dan ook. Zo te zien is de kans niet klein dat er een conflict ontstaat en ik zou daarom altijd oppassen met he t schrijven van een brief. Mocht zij een hekel aan jouw krijgen dan is een brief altijd leuk voor derden.

[Judy2]

misschien gaat het over de telefoon makkelijker, als het verstandig is tenminste om rechtstreeks te zijn.

[Moustache]

Ik beschouw mensen pas als vrienden als ik júist met ze kan praten; en dan niet gewoon grappige verhalen vertellen, maar echt gewoon bij ze terecht kunnen met moeilijkheden en problemen. Vertrouwen lijkt mij de basis van elke (goede) vriendschap, helemaal als diegene je beste vriendin is, maar als zij zo dominant is en jullie kunnen dus moeilijk praten, hoe sterk is die vriendschap dan?

(dit is overigens niet bedoelt als kritiek; meer als verwondering)

[mira_love]

Doavid schreef op 18-07-2005 @ 13:23 :
Ik beschouw mensen pas als vrienden als ik júist met ze kan praten; en dan niet gewoon grappige verhalen vertellen, maar echt gewoon bij ze terecht kunnen met moeilijkheden en problemen. Vertrouwen lijkt mij de basis van elke (goede) vriendschap, helemaal als diegene je beste vriendin is, maar als zij zo dominant is en jullie kunnen dus moeilijk praten, hoe sterk is die vriendschap dan?

(dit is overigens niet bedoelt als kritiek; meer als verwondering)

Ik heb een tijdje gedacht dat ik echt nooit zo'n vriendin meer zou vinden. Ik kan altijd met haar lachen, we vertelde elkaar onze grootste geheimen, het leek allemaal zo perfect. Maar sinds een half jaar is het verandered. We lachen minder, ik vertel haar niet alles meer. Ik heb steeds minder behoefde om dingen met haar te doen, te delen enzo. Dat heeft misschien te maken met het gene wat ik eerder heb geschreven, misschien ook aan wat anders. Maar ik zie nu in dat ze nogal dominant is en ik nu niet meer durf alles tegen haar te zeggen...wat ik waarschijnlijk nooit heb durven doen op sommige fronten.