Isabel

[Reynaert]

Hm....Vakantie. En een soort herinnering die haar eigen leven is gaan leiden.

Isabel

Ergens in de walmen van Wilde Havana’s en
robuuste Sabal mexicana palmen waaiden zwarte gieren.
Zwierden tussen:

1. Blanke jongen, grijsgroene ogen, vriendelijk voorkomen

en

2. Getint meisje, hazelkleurige ogen, vriendelijk voorkomen

(en witte lakens aan lijnen tussen huizen met luchtige ramen)

Ik was zestien en daardoor je lievelingsvier,
zei je ergens bij zwoele diepgroene golven
waar we zwommen en dronken golden
alleen nog jij en ik en ons.
Zoals we in het zand rolden
rolt nu de storm van mijn geweten.
Hoe elk beeld in ons afscheid smolt,
de pafferige pizza’s klef op straatstenen
uitgesmeerd door tientallen zolen,
zinderend zand en de voortdurende regen.
“Vriendelijkheid is mij niet meer geboden”
bedacht ik tussen melancholie en lippen door.
Ik wilde het schreeuwen maar fluisterde verlegen.
Hef dan maar het hoofd, en het komt mij voor:
de gieren zijn verdwenen.

Groningen, 21 juli 2005

[Paris]

Ik weet niet helemaal wat ik hier van moet denken, maar het is dan ook al over drieeën. Ik vind 'm sowieso origineel en apart, op een positieve manier.

Deze stukjes en ook de opsomming van het meisje en de jongen vind ik in ieder geval leuk/mooi/goed:

Ik was zestien en daardoor je lievelingsvier,

waar we zwommen en dronken golden
alleen nog jij en ik en ons.

bedacht ik tussen melancholie en lippen door.

Ik wilde het schreeuwen maar fluisterde verlegen

Ik ga hier morgen nog verder naar kijken en dan post ik wel verder commentaar.

Je verbaast me, Reynaert. (op een positieve manier) En het is zeker weer iets nieuws. Ik krijg er zelf ook een soort herinnerings-gevoel bij en dat vind ik leuk.

Toch vind ik het vooral mooi vanaf Ik was zestien en daardoor je lievelingsvier (wat een geweldige zin), dat begin vind ik toch wat minder, ik weet niet echt waarom, maar het stoort me, misschien door het dubbele 'vriendelijk voorkomen'.
waar we zwommen en dronken golden
alleen nog jij en ik en ons.
vind ik ook minder leuk, het lijkt zo cliché tussen de rest.

Verder niets dan goeds voor de melancholische dromerige sfeer die je (weer) oproept.

[Reynaert]

Paris, ik ben benieuwd naar je second opinion. Dat je hem origineel en apart vindt op een positieve manier vind ik in ieder geval al prima.

Thoughtful, wat betreft het dubbele 'vriendelijk voorkomen', dat is natuurlijk expres zo gedaan en ik haal het zeker niet weg. Je hebt wel gelijk dat die andere zin die je aanhaalde wat cliché kan overkomen, maar ik denk toch dat de context al veel van dat cliché wegneemt. En ik vind het zelf wel een mooi egoïstisch idee, dat alleen jij en iemand anders nog tellen. Hm, maar een gegeven is er eigenlijk niet uit te halen, als je dat weet wordt die zin nog minder cliché, denk ik.

Ik begrijp wel dat dat vriendelijk voorkomen niet per ongeluk dubbel is (dat zou jij niet doen...), maar dan hoef ik het nog niet mooi te vinden.
Dat tweede, daar kan ik wel een beetje inkomen

[Reem]

Ook ik vind eigenlijk vooral het stuk vanaf Ik was zestien en daardoor je lievelingsvier mooi. Alles daarvoor vind ik eigenlijk minder. Bij het eerste stukje heb ik moeite om een ritme te vinden, ook vanwege robuuste Sabal mexicana palmen (hoewel ik walmen-palmen dan wel weer heel leuk vind). De beschrijvingen van jongen en meisje vind ik niet zo leuk, de zin daaronder tussen haakjes ook niet: die komt enigszins geforceerd op me over. Het laatste gedeelte vind ik, zoals ik al zei, het best gelukt. Het leest fijn, je roept een zekere nostalgie op. Het einde vind ik leuk, heel leuk. Maar toch: het geheel vind ik minder: het raakt me gewoon niet zo.

[Porcelain]

Dit is een heel mooi net-van-vakantie-terug-gedicht (eerste die ik ging lezen, ben net terug).
Dit heeft zoiets schitterends en helders, dat gedeelte na 'ik was zestien...' (wat ik trouwens een mooie zin vind). Je bent echt een kunstenaar in beelden scheppen.
Het begin vind ik ook goed, eigenlijk. Zakelijker dan het volgende gedeelte, en daardoor alsof het een soort introductie is. Zo van: dit moet je weten voor je het gedicht gaat lezen. Het komt me voor als een film.
En dat heeft wel wat, vind ik.

Ja, heel fijn. Ik word hier helemaal gelukkig van. Van:

straatstenen uitgesmeerd door tientallen zolen

rolt nu de storm van mijn geweten

ik was zestien en daarom je lievelingsvier

Enzovoort.

[Paris]

Paris schreef op 21-07-2005 @ 03:11 :
Ik ga hier morgen nog verder naar kijken en dan post ik wel verder commentaar.

Iets later dan gepland, maar beter laat dan nooit?

Ik vind 'm nog steeds apart en origineel op een postieve manier. Het laatste gedeelte (vanaf ik was zestien) zit vol met mooie bewoordingen en zo'n fijn beeld. Je schept met je gedicht een verlangen om zo'n gebeurtenis mee te maken. Ik vind de rijm die je er toch in hebt verstopt zonder het geforceerd te laten overkomen goed gelukt. Het leest in ieder geval alsof je het niet eens doorhad toen je het schreef. (Hoewel dat bij jou vast niet het geval zal zijn, maar dat terzijde.) Het helpt in ieder geval wel om je gedicht lekker te laten lopen. De zinnen die ik er al eerder uit had gehaald vind ik nog steeds mooi. Maar ze zijn eigenlijk allemaal mooi en vooral passend.

Het eerste stuk is het stuk waarvan ik niet echt weet wat ik erover moet denken. De toevoeging van dat stuk maakt dat je gedicht een ander soort gedicht wordt, voor mij in ieder geval. Het laatste stuk zou op zichzelf namelijk ook een gedicht kunnen zijn, maar hij wordt zoveel beter door het eerste stuk. Het eerste stuk is wel een beetje verhalend, maar dat is niet echt storend. Het eerste stuk op zichzelf staand is niet echt 'mooi', maar meer zakelijk inderdaad zoals al werd gezegd. Na het commentaar lezen valt me trouwens pas walmen-palmen op.

Ik vind dit in ieder geval één van de mooiste gedichten die ik hier heb gelezen, in ieder geval qua beeld dat je schept en het gevoel wat het bij mij losmaakt. Je ietwat verborgen rijm maakt dat het fijn leest. Ja, ik vind 'm echt heel mooi.

Maar, wat ik me nou afvroeg, is het gedeeltelijk autobiografisch?
En: Sabal mexicana zal wel een soort palm zijn, moet mexicana dan niet ook met een hoofdletter? Of staat het zo wel zoals het moet?

[Reynaert]

Thoughtful, een kwestie van smaak dus. Maar ik heb niet voor die herhaling gekozen omdat het 'mooi' is, eerder omdat ik het zelf wel een leuke vondst vond én omdat ik het wel bij het gedicht vond passen.

Re3m, jammer dat het je niet raakt. Daar valt verder ook niet zoveel aan te doen vrees ik. Ik kan me namelijk best wat voorstellen bij de punten die je aandraagt, maar het zijn allemaal dingen die je niet zo mooi vindt. Het eerste deel is ook echt bedoelt als introductie, een sfeerschets als je wil, vandaar dat ik het ritme aan de figuurlijke laars heb gelapt. Hoewel het m.i. nog goed voor te dragen zou zijn.

Porcelain, dank je voor de complimenten. Eigenlijk is het een vreemd idee dat een soort herinnering van mij een ander gelukkig kan maken. Maar wel een heel mooi idee.

Paris, jij ook bedankt. En autobiografisch, ik kan me voorstellen dat je je zoiets afvraagt. Er zijn meerdere antwoorden op zo'n vraag:

1. Het is privé en doet er dus niet toe.
2. Ja of nee.
3. Wanneer is iets autobiografisch? Als het echt gebeurd is, of als iets geïnspireerd is op iets wat echt gebeurd is, of...?

En het korte antwoord: ja, het is gedeeltelijk autobiografisch.

En Sabal mexicana is goed naar mijn weten, zie ook hier.

"Binaire naamgeving

Soortnaam bestaat uit:

* geslachtsnaam + soortaanduiding
Lamium album
* geslachtsnaam met hoofdletter - Lamium"