Publicatie

[vidaaa]

Publicatie

''Only poets live forever''

Een duizendtal dichters ging mij voor.
Het helpt niet. Het verhelpt niet.
Dit afscheid dreunt nog dagen door.
Geen dichter die nu troost biedt.

Een duizendtal dromers ging mij voor.
Ik ken ze niet. Ik ben ze.
Toch droom ik onbelemmerd door.
Mijn grenzen? Ik verken ze.

Een duizendtal doden gaat ons voor.
Wat deert het toch? Wij leven
(en snellen onverschrokken door
om het spoedig te begeven).

Morgenvroeg over een eeuw
zal niemand je meer kennen.
Het leven blijkt een doffe schreeuw,
te kort om aan te wennen.

------------------------------------------------------
ik dicht vrolijk verder

Ik vind het mooi. Na een eerste keer je gedicht globaal te hebben bekeken vielen mij 2 dingen op:

-De rijm was wel erg hetzelfde. Zou dit gaan vervelen?
-Na iedere (halve) zin een punt. Irritant?

De punten vind ik irritant irritant, het belemmert de leesbaarheid en de vloeibaarheid van je woorden. De rijm daarentegen vind ik mooi en subtiel, althans, het komt subtiel over.

De laatste 2 zinnen vind ik het mooist.

[Reem]

Die punten storen mij eigenlijk absoluut niet. Integendeel: ik vind het mooi, het is een bepaald ritme waarin je blijft hangen. Knap, want gewoonlijk erger ik me enorm aan zo een overvloed van punten. Hier klopt het gewoon. De rijm voor-door wordt nogal eens herhaald, maar ook dit stoort niet, hoewel ik het misschien mooier had gevonden als je iets gevarieerder was geweest (ookal wil je hiermee de gelijkenis tussen dichters, dromers en doden benadrukken).
Ik vind dit gedicht erg goed. Dicht maar vrolijk verder ja.

[Ruby]

Mooi! De punten zijn absoluut niet storend..
En dat "voor-door"; het past gewoon erin..Het is een bepaald ritme dat erin blijft, tot de sluitende strofe

Krachtig geschreven ,

Liefs

[xineof]

Het enige aan dit gedicht wat mij stoort is dat het ritme íets te onorigineel is imo; het is een erg standaard ritme en het 'hopt' nogal; het is vrij ta-tom-ta-tom, wat ik eigenlijk niet zo vind passen bij dit gedicht, dit vereist imo wat meer rust.

De rijm en het taalgebruik, evenals de timing waarmee je dingen zegt, vind ik dan weer geweldig. Er zitten een heleboel leuke dingen in. In strofe 1 herhaal je in de laatste zin wel een beetje de rest van de strofe vind ik, maar verder in het gedicht zie ik dit niet meer. Eigenlijk vind ik er een boel goede dingen instaan, de beste:

Het verhelpt niet.
Dit vind ik een ware conclusie: het dichten helpt dan misschien wel, maar het pakt de oorzaak meestal niet aan hoewel het soms tot inzicht leidt, maar toch snap ik wat je bedoeld.

Mijn grenzen? Ik verken ze.

Een duizendtal doden gaat ons voor.
Wat deert het toch? Wij leven
(en snellen onverschrokken door
om het spoedig te begeven).
Dit hele stuk vind ik erg goed; het is een mooie voorbereiding op de laatste strofe. In deze strofe vertel je dat het voor ons niet uitmaakt, waarmee je in de laatste strofe dus prachtig kan laten zien dat het inderdaad zo is en op dat moment confronteer je de lezer ermee. 'Te kort om aan te wennen' vind ik leuk omdat je dat verder niet zo uitlegt; het geeft de lezer te denken.