moeite met mezelf

[C-Cee]

Vanaf vorig jaar december kreeg ik (weer) last van acne. ik was er net een jaar vanaf en toen begon het weer van voor af aan. Ik probeerde allemaal dingen uit, maar het hielp allemaal niet. Het werd erger en erger, en naarmate de tijd vorderde ging ik me steeds onzekerder voelen.
Ik probeerde overal onderuit te komen want ik wilde het liefst thuis zitten. Geen enkele zin om naar school te gaan, ik voelde me klote en ontzettend onzeker, dus ik spijbelde een hele hoop.
Mn vriendschappen zijn nu sinds december een stuk slechter, omdat ik niets meer onderneem.
Thuis leefde/leef ik als een mol, chagerijnig en ik sprak erg weinig met mijn familie.
Alle relaties die ik met iedereen heb zijn hierdoor verslechterd. Ik heb alleen oog voor mezelf en kan elke dag wel huilen. Soms ben ik heel vrolijk, maar dan kan ik ook ineens weer in huilen uitbarsten.
Dan heb ik bijv. net met iemand afgesproke en dan voel ik me goed, 2 minuten later voel ik me vreselijk en bel ik af. Waarna ik me even later wel weer beter voel en toch weer bel dat ik wel wil etc.
Ik heb zo'n erge muur om mij heen gebouwd dat ik heel erg veel dingen nu buitenshuis mis. Ik kan het gewoonweg niet doen omdat ik me zo klote voel, 4 weken geleden had ik echt het gevoel dat ik het allemaal niet meer aankon, toen voelde ik me zo radeloos zo wanhopig, ik wist het niet meer.
Op dit moment heb ik het tegen 2 vriendinnen gezegd en die verbaasden zich dat ik me zo voel. ze dachten dat k geen vriendinnen meer met ze wilden zijn omdat ik niets meer met ze deed. Ik had ook aan het begin van het jaar ruzie met 1 van die vriendinnen gemaakt. Ik was ineens heel erg boos geworden en heb toen vanalles gezegd over hoe erg zij wel niet was. Ik weet niet waar dit op sloeg, ik heb me dingen in me hoofd gehaald denk ik, het meeste lag toch echt bij mezelf.

Nu heb ik het idee dat mn onzekerheid niet alleen bij mn acne ligt. sommige mensen kunnen ondanks de acne gewoon leven, maar ik heb mezelf helemaal opgesloten. mn acne is bijna weg maar toch ben ik ontzettend onzeker. ik kan moeilijk een relatie met een jongen aangaan want ik vertrouw diegene niet. de ene keer vind ik hem ontzettend leuk, en daarna is het de grootste lul. ik heb het gevoel dat ik nooit goed genoeg ben. bij alles niet. het idee dat ik altijd overdrijf, net als hierover, dat ik kan zeggen dat k al een half jaar elke dag kan janken en niets meer durf, en dat men het maar een overdrijving vind.
ik heb soms ook dat ik in eens zo woedend word, bijv gister, ik moest verf schoonmaken en ik wist niet hoe, ik wilde het aan me moeder vragen maar die was weg. toen was ik ech de weg kwijt, kon in janken uitbarsten / woedend worden, die 2 gevoelens had ik. ik werd zo woedend dat ik mn hond wel wat aan wilde doen en dat perongeluk ook deed toen ik de deur open deed en em weer bijna geheel dichtdeed en zn staart er dus (expres) tussen kwam. Toen piepte mn hond en schrok ik van mezelf.

Ik snap gewoon niet meer wat ik ben wie ik ben en hoe ik aan deze ontzettende onzekerheid kom en de stemmingswisselingen, kan iemand mij hierbij helpe?

[blurred]

Ik denk dat, doordat je jezelf in zo'n isolement hebt geplaatst (doordat je onzeker was over je acne) het heel moeilijk voor je is om daar weer uit te komen. Je hebt een tijd lang niets gedaan, niets willen doen, niets hoeven doen. Nu wil je dat weer wel, maar ben je dat niet meer gewend. Je hebt jezelf een tijdlang opgesloten, dan ben je niet meer gewend aan de dingen die je nu weer wilt doen. Zoals contact maken en leuke dingen ondernemen. Ik denk dat je jezelf alleen maar onzekerder hebt gemaakt door die periode van isolatie. En het is moeilijk omdat negatieve proces om te zetten in iets goeds. Omdat je een tijdlang niet anders gewend bent dan negatief denken.

Ik denk dat veel praten helpt. Zoals je zelf zegt dachten je vriendinnen dat je geen contact meer met hen wilde, en nu je hebt verteld hoe het wel zit weten ze dat dat niet zo is. Ik kan je verder niet helpen, ik denk dat je zelf weer moet beginnen met leven. Als je leuke dingen gaat doen, ook als je er geen zin in hebt, merk je vanzelf wat je allemaal gemist hebt. Het hier met je moeder over hebben helpt ook denk ik, omdat zij dicht bij je staat en vaak in de buurt is.

[Nona]

Tja, je hebt jezelf waarschijnlijk inderdaad in een patroon gedrukt en het is erg moeilijk daar weer uit te komen, zoals elke grote verandering in je leven moeilijk is. Het enige wat je kunt doen is langzaam aan weer beginnen uit huis te komen. Ga naar school, ga eens een keer mee boodschappen doen. En steeds een stapje verder, daarna kun je misschien wel een keer mee uit met je vriendinnen. En uiteindelijk (of dat is de bedoeling) kom je weer in een normaal patroon.

Heel makkelijk is dat natuurlijk niet. Met een gedragspatroon bouw je uiteraard ook een gedachtenpatroon op dat verwachtingen bevat. Ga je niet uit huis omdat je daar bang voor bent, je daar tegenop ziet? Dat zal niet zomaar wegvallen. Dan moet je je gedachtenpatroon als het ware uit gaan dagen en aan de hand van positieve ervaringen gaan verwerpen. Daar gaat tijd in zitten, maar je bent er wel toe in staat!