Monoloog -toneel-

[first eror]

MAN:[TOT PUBLIEK]
De eerste stond stil en de tweede stopt er vlak achter. De tweede stopt er vlak achter, maar de derde. De derde auto kan niet meer op tijd tot stilstand gebracht worden en botst op de achterste stilstaande auto, die tegen de voorste botst. Ik heb geen gordel om. De derde botst op de tweede, op de eerste. Dit heb ik jullie al duizenden keren verteld. Het is tragisch. Jullie aantal groeit en dat rechtvaardigt mijn verhaal. Opnieuw en opnieuw. Juist jullie rechtvaardigen mijn verhaal.
Ik was op weg naar het ziekenhuis, ironisch genoeg. En ik had geen gordel om. Stom, ik had haast. Kind op komst. Kris of Kristel. Ik had geen gordel om, de eerste stond stil, de tweede stopte er vlak achter, enzovoorts enzovoorts. Lang verhaal, kort: comateus. Ik hou me voor dat toen het licht uitging voor mij, het licht aanging voor Kris. Het is de romanticus in mij.
Ik ben lang geleden ontwaakt, niet lang voor ik de eersten van jullie trof. Ik zie, hoor, voel alles, haar en hem. Kris is vier jaar oud. Hij heeft mijn neus en hij weet niet hoe zijn vader klinkt. Sophie kust me elke woensdag en ik kijk haar aan en ik reageer niet. Soms probeer ik nog. Vaker eet ik appeltaart bij oma, zoen ik Sophie voor de eerste keer, fiets ik op mijn nieuwe gele fiets. Of ik praat met jullie. Ik prijs mezelf met jullie.
Nu. Ze houdt mijn hand vast. Nu, op dit moment. En ze zegt me dat ze moet beslissen. Ik probeer allang niet meer, dus waarom zou zij dat wel doen. Beslis. Stekker. Stekker. Wonderstekker.

[Charlottetje]

Je idee begrijp ik, maar er komt te veel en te geforceerde herhaling in voor! Herhaling maakt een stuk niet per definitie mooier. Het moet wel een functie hebben, iets benadrukken vaak. Maar werkelijk alles herhalen benadrukt helemaal niets meer, waardoor ook de hele functie ervan wegvalt, naar mijn mening

Charlotte

[Bumpie]

Prachtig... Doet me denken aan Rainman, die kan ook zo geforceer doen. Goed zo