Praten over gevoelens..

[KiMZz]

Ik heb een probleem gehad met mijn vriend afgelopen weekend. Het ligt helemaal niet aan ons samen, maar gewoon aan mij. Ik heb al 7 maanden iets met hem en sinds kort slapen we samen.
We hebben alleen maar weinig seks, en dit ligt aan mij. Hij is heel snel geil en zodra ik naast hem lig wil ie wel seks maar ik dus niet.
We slapen alleen bij elkaar in het weekend, doordeweeks zien we elkaar wel elke dag maar hebben we geen seks. In het weekend is een beetje standaard, en ik geef het hem ook meestal ondanks dat ik echt geen zin heb. Dit weekend is het tot een uitbarsting gekomen. Niet zozeer om de seks, dan wel om andere dingen. Hij had zin in seks, ik niet. Het was een uur of half 1 vrijdagavond en ik moest zaterdagocjhtend om 8 uur werken, om 7 uur op. Ik wou slapen want k was een beetje stoned en moe.
Maar hij begon te zoenen en te kleffen met de intentie mij ook geil te maken. Ik weerde het af en draaide me om om te gaan slapen. Hij ook. Maar ik begon te piekeren over vanalles en werd depri. Hij sliep inmiddels al en ik lag te huilen en tv te kijken. Hij werd niet wakker en ik besloot om naar huis te gaan. Het was half 3 inmiddels en hij sliep nog, ik aaide hem en zei k ga naar huis. Hij schrok zich dood en probeerde me bij hem te houden. Ik was al aangekleed en liep naar beneden maar hij liet me niet gaan. Uiteindelijk ben ik naar huis gelopen (hij woont om de hoek bij me) en hij kwam achter me aan. We zijn een rondje gaan rijden in zijn auto zodat we tot rust konden komen. Maar ik durf niet te vertellen waarover ik liep te piekeren, dit weet hij nog steeds niet, omdat ik vanwege mijn jeugd heel moeilijk over gevoelens kan praten. Bij ruzies loop ik altijd weg, zo was dat met mijn ex iig wel, met mijn huidige vriend heb ik nog nooit ruzie gehad. Dit voelde iig niet als ruzie.
Ik durf niemand in vertrouwen te nemen over mijn gevoelens hoewel het niet eens heel erg negatieve gevoelens zijn..
Mijn vriend vindt het verschrikkelijk en vraagt nu steeds wat er met me was die nacht. Ik wil het niet vertellen aan hem en vind het niet leuk dat ie dat steeds aan me vraagt..
Wat kan ik hier aan doen? Hoe kan ik zorgen dat hij niet constant vraagt of alles wel goed gaat met me?
Want elke keer als ie zoiets vraagt ga ik juist lopen piekeren..

[Mandarijntje]

Open up, girl.

Dat is het, ik herken het wel allemaal, maar als je eenmaal je mond hebt geopend voelt het zo goed!

[Boeing 747-400]

KiMZz schreef op 03-10-2005 @ 12:12 :
Ik wil het niet vertellen aan hem en vind het niet leuk dat ie dat steeds aan me vraagt...

Je hebt een relatie, maar je wil niet praten. Dat lijkt me toch een beetje onmogelijk. Je vriend is heel erg geschrokken, dat is ook logisch. Je vriendin gaat om half drie 's nachts plotseling naar huis en ze blijft er maar geheimzinnig over doen. Ik zou haast zeggen dat hij toch wel een soort van recht op een verklaring heeft. Hoe moeilijk het ook kan zijn om over je gevoelens te praten, in een relatie zul je dat toch moeten doen. Bovendien, als je relatie nog lang duurt, dan komt er een moment dat je een keer ruzie krijgt met je vriend, dat is heel normaal, maar dan zul je ook moeten leren dat je niet moet weglopen voor je emoties maar juist de confrontatie moet aangaan.

De enige oplossing is dus om toch met hem te praten. Vertel dat je het moeilijk vindt om over je gevoelens te praten en vertel daarna wat er die nacht gebeurd was. Het moet voor hem ook helemaal niet leuk zijn om zo in onzekerheid te zitten over jou. Praten dus!

[MTpower]

Als mijn vriendin zoiets zou doen zou ik ook iets hebben van wtf
Wil ik ook graag weten wat er aan de hand is, logisch dat hij er naar blijft vragen vind ik
Als je niet wil dat het nog eens gebeurt zal je het hem toch moeten vertellen...

[Smobbo]

Praat met em.
Waar ben je bang voor? Hij houdt van je, dus moet je ook alles aan hem kunnen vertellen.

[gurl19]

Ik zou wel zeggen dat het kwam omdat je lag te piekeren! Verder vond ik wel lief dat hij niet doordramde toen je geen sex wou. Hij heeft dus niet echt iets verkeerds gedaan, en zo voelt hij zich nu wel!

Ik heb ook wel vaak dat ik lig te piekeren, en dan maak ik kliene problemen zo erg. Dat ik helemaal geen oplossing zie. Ik kan dan ook hele avonden huilen. Dit heb ik wel een keer meegemaakt met mn huidige vriend. Hij werd toen ook gek toen ik zei dat er niets was. Je huilt niet voor niets! Hij trok het als ware uit mij, en toen was hij opgelucht en uitgepraat.

Probeer er toch over te praten! En leg uit dat het niet aan hem ligt!

[evanescence]

Het enige wat je kan doen is erover te praten, je kan toch na 7 maanden wel met je vriend over alles praten lijkt mij?
Ik heb ook het probleem dat ik weinig sex wil en mijn vriend veel, kijk maar naar mijn topic
maar ik praat er wel over...doe nou maar gewoon is niks geks aan!

[XQseMe2]

je hoeft niet eens je gevoelens van die avond te vertellen, maar laat hem in ieder geval weten dat je moeite hebt met je gevoel te vertellen. vertel hem wat je hier hebt verteld, behalve desnoods hoe je je daadwerkelijk voelde die bewuste avond.
dus dat je wegloopt als het om je gevoel gaat, dat je wegloopt bij ruzies, je ex vriend, etc.

dat zal hij echt wel begrijpen, en zo kunnen jullie gaandeweg door met elkaar te blijven praten hierover elke x als het moeilijk wordt voor je, vanzelf leren hoe hiermee om te gaan.
mijn vriend is ook zo, heel gesloten en zal ook helemáál niet zomaar zn gevoel aan iemand vertellen.

maar weet je?
dat kan ook niet zomaar, dat moet groeien.
net zoals verliefdheid / houden van moet groeien, net zoals vertrouwen moet groeien.

het komt wel goed meiss
maar vertel hem dus dat je moeite hebt met je gevoel te vertellen en dat dat langzaam moet komen. hij zal het echt wel begrijpen.
geef hem in ieder geval deze verklaring, want daar heeft hij recht op.
hem zomaar in het ongewisse laten is ook niet erg aardig.

sterkte

[WolterB]

Hoe moeilijk het misschien ook is, probeer toch te praten.
Als je nu niet leert praten met hem, dan zal dit steeds moeilijker gaan en komt er een kloof tussen jullie die misschien niet meer te dichten is. Nu kan je hier niet over pratne, de volgende keer misschien over wat anders, waardoor hij steeds minder het gevoel heeft dat hij je kan begijpen.

[BrunetJuh]

Als het goed is kun je alles tegen je vriend zeggen. En dat zou je ook nog eens goed doen.

Boeing 747-400 schreef op 03-10-2005 @ 12:26 :
Je hebt een relatie, maar je wil niet praten. Dat lijkt me toch een beetje onmogelijk. Je vriend is heel erg geschrokken, dat is ook logisch. Je vriendin gaat om half drie 's nachts plotseling naar huis en ze blijft er maar geheimzinnig over doen. Ik zou haast zeggen dat hij toch wel een soort van recht op een verklaring heeft. Hoe moeilijk het ook kan zijn om over je gevoelens te praten, in een relatie zul je dat toch moeten doen. Bovendien, als je relatie nog lang duurt, dan komt er een moment dat je een keer ruzie krijgt met je vriend, dat is heel normaal, maar dan zul je ook moeten leren dat je niet moet weglopen voor je emoties maar juist de confrontatie moet aangaan.

De enige oplossing is dus om toch met hem te praten. Vertel dat je het moeilijk vindt om over je gevoelens te praten en vertel daarna wat er die nacht gebeurd was. Het moet voor hem ook helemaal niet leuk zijn om zo in onzekerheid te zitten over jou. Praten dus!

Hier sluit ik me volledig bij aan. Hoe moeilijk het ook voor je is, je vriend heeft er bijna recht op. Ik denk dat je je er op een bepaalde manier ook over heen moet zetten om over dingen te praten, anders kom je toch niet echt ver. Je kan hem dus wel duidelijk zeggendathet echt moeilijk voor je is, dan heeft hij er ook wat meer begrip voor mss.

[KiMZz]

Hij weet wel dat ik moeilijk over gevoelens kan praten en hij weet wel zo'n beetje wat er in mijn jeugd is gebeurd (even kort verteld een keer) en ook dat ik lag te piekeren die nacht maar niet waarover. Het heeft ook niks met hem te maken verder dus ik heb toen gezegd dat het er niet toe deed voor hem..
Hij vraagt er nu niet meer naar gelukkig...

[blupp]

KiMZz schreef op 04-10-2005 @ 08:11 :
Hij weet wel dat ik moeilijk over gevoelens kan praten en hij weet wel zo'n beetje wat er in mijn jeugd is gebeurd (even kort verteld een keer) en ook dat ik lag te piekeren die nacht maar niet waarover. Het heeft ook niks met hem te maken verder dus ik heb toen gezegd dat het er niet toe deed voor hem..
Hij vraagt er nu niet meer naar gelukkig...

Het heeft genoeg met hem te maken..het is jouw vriend en hij is de "lul" als jij in zo'n bui bent en weer niks zegt...als vriend zou ik me zwaar machteloos voelen en als het vaker zou gebeuren en mn vriendin zou NOG niks zeggen zou ik erover nadenken om het op te breken want openheid in een relatie staat zo ongeveer op nummer 1 bij mij
Gewoon es je best doen om je mond open te trekken..als jullie goed bijelkaar passen is praten geen probleem en als je eenmaal begint gaat het vanzelf.
En ik weet niet veel van stonedheid af maar misschien was het ook een deel daardoor dat je je overdreven zielig voelde omdat je stoned was

[Thee Muts]

Boeing 747-400 schreef op 03-10-2005 @ 12:26 :
Je hebt een relatie, maar je wil niet praten. Dat lijkt me toch een beetje onmogelijk. Je vriend is heel erg geschrokken, dat is ook logisch. Je vriendin gaat om half drie 's nachts plotseling naar huis en ze blijft er maar geheimzinnig over doen. Ik zou haast zeggen dat hij toch wel een soort van recht op een verklaring heeft. Hoe moeilijk het ook kan zijn om over je gevoelens te praten, in een relatie zul je dat toch moeten doen. Bovendien, als je relatie nog lang duurt, dan komt er een moment dat je een keer ruzie krijgt met je vriend, dat is heel normaal, maar dan zul je ook moeten leren dat je niet moet weglopen voor je emoties maar juist de confrontatie moet aangaan.

De enige oplossing is dus om toch met hem te praten. Vertel dat je het moeilijk vindt om over je gevoelens te praten en vertel daarna wat er die nacht gebeurd was. Het moet voor hem ook helemaal niet leuk zijn om zo in onzekerheid te zitten over jou. Praten dus!

Precies !

Communicatie is zó verschrikkelijk belangrijk in een relatie. Als je dat niet kunt, dan zal dat op den duur voor heel veel problemen gaan zorgen. En juist bij zoiemand als je partner, waarmee je zoveel deelt, moet je je kunnen openstellen. Hoe moeilijk dat ook voor jou is, bedenk dat het naar hem toe niet eerlijk is om je zo af te sluiten en dat hij recht heeft op een verklaring van een situatie zoals die zich die nacht heeft voorgedaan.

KiMZz schreef op 04-10-2005 @ 08:11 :
Hij weet wel dat ik moeilijk over gevoelens kan praten en hij weet wel zo'n beetje wat er in mijn jeugd is gebeurd (even kort verteld een keer) en ook dat ik lag te piekeren die nacht maar niet waarover. Het heeft ook niks met hem te maken verder dus ik heb toen gezegd dat het er niet toe deed voor hem..
Hij vraagt er nu niet meer naar gelukkig...

Allereerst, iets wat belangrijk voor je is en wat in je jeugd gebeurd is, dat vertel je, zeker als je moeilijk over gevoelens praat, niet even kort en snel.
Daarnaast, je vriend kan er niet naar blijven vragen, maar ik gok dat hij er nog wle over nadenkt. Zoiets kan hij toch ook niet zomaar vergeten? Dus hij vraagt er niet meer naar, maar het probleem is er waarschijnlijk nog wel. Niet te makkelijk over denken, ik zou het echt nog eens met hem bespreken ofzo. Als je het laat rusten denk ik dat jullie relatie er niet beter op wordt.
-maar ik wil niet als een betweter overkomen ofzo -

[Chloe Siere]

Ik ben ook wel eens weggelopen midden in de nacht Hij kwam me alleen niet achterna

Ik kan zelf ook heel moeilijk praten en mijn vriend is ook iemand die niet doorvraagt. En dat laatste heb ik dus juist wel nodig. Maar de laatste tijd gaat het beter. Hij weet dat ik complex in elkaar zit en probeert me zoveel mogelijk te steunen. Ik probeer mijn gevoelens aan hem uit te leggen. Hij weet onderhand dat ik ze zelf ook vaak niet kan plaatsen en dat dat het ook moeilijk maakt om het erover te hebben. Naja, ik ben onwijs blij met hem. Voor het zelfde geld heb je een vriend die het alleen maar raar vindt en je daarom direct afschrijft.

Probeer toch wel met hem te gaan praten, hoe moeilijk dit ook is. Je relatie gaat eraan kapot als je dit niet doet. Je zult wel moeten. En het lucht op als je iemand hebt die je steeds beter begint te begrijpen en bij wie je je verhaal, hoe vreemd ze ook zijn, kwijt kan. Want ik vertel mijn vriend echt dingen die ik nooit tegen iemand zou zeggen.

[MightyDuck]

Chloe Siere schreef op 04-10-2005 @ 21:04 :

Probeer toch wel met hem te gaan praten, hoe moeilijk dit ook is. Je relatie gaat eraan kapot als je dit niet doet. Je zult wel moeten. En het lucht op als je iemand hebt die je steeds beter begint te begrijpen en bij wie je je verhaal, hoe vreemd ze ook zijn, kwijt kan. Want ik vertel mijn vriend echt dingen die ik nooit tegen iemand zou zeggen.

Dat zou moeten kunnen ja, mooie dingen zijn dat. Je moet alleen wel de kans en het vertrouwen hebben op "een moment" dat je er over kunt beginnen.

Ik heb het zelf ook heel lang gehad en het valt soms ontzettend zwaar wanneer partners willen weten wat er speelt maar hun goede intentie op een of andere manier niet op die manier overkomt. Je "voelt" het niet en voelt je onder druk gezet, dus trek je je nog meer terug en voel je je nog meer afgewezen en durf je helemáál niet meer.

2 dingen zijn belangrijk

- een partner die geduld heeft en vertrouwen in je heeft
- het geloof van jezelf in de partner dát je hem/haar alles kunt vertellen

Die dingen hangen erg samen. Persoonlijk zou ik er (nu, door ervaring uiteraard) voor kiezen zo snel mogelijk open kaart te spelen voor er misverstanden ontstaan en je uit elkaar drijft.

Het blijft moeilijk tegen je gevoel in te gaan, maar je kunt niet altijd wachten op het moment dat je "spontaan inzicht krijgt" en ineens over alles kunt praten, want dat is bijna altijd pas achteraf. Soms moet je gewoon de andere weg in slaan dan wat je gevoel zegt en kijken of er onverwacht iets goeds uit voort komt.

wazige post, net zo verwarrend als (angst)gevoelens, boodschap: jij hebt nog iemand om op terug te vallen, grijp die mogelijkheid aan, je ontwikkelt jezelf pas (waar je naar verlangt) wanneer je iemand in vertrouwen neemt

[Thee Muts]

MightyDuck schreef op 06-10-2005 @ 02:40 :
Dat zou moeten kunnen ja, mooie dingen zijn dat. Je moet alleen wel de kans en het vertrouwen hebben op "een moment" dat je er over kunt beginnen.

Ik heb het zelf ook heel lang gehad en het valt soms ontzettend zwaar wanneer partners willen weten wat er speelt maar hun goede intentie op een of andere manier niet op die manier overkomt. Je "voelt" het niet en voelt je onder druk gezet, dus trek je je nog meer terug en voel je je nog meer afgewezen en durf je helemáál niet meer.

2 dingen zijn belangrijk

- een partner die geduld heeft en vertrouwen in je heeft
- het geloof van jezelf in de partner dát je hem/haar alles kunt vertellen

Die dingen hangen erg samen. Persoonlijk zou ik er (nu, door ervaring uiteraard) voor kiezen zo snel mogelijk open kaart te spelen voor er misverstanden ontstaan en je uit elkaar drijft.

Het blijft moeilijk tegen je gevoel in te gaan, maar je kunt niet altijd wachten op het moment dat je "spontaan inzicht krijgt" en ineens over alles kunt praten, want dat is bijna altijd pas achteraf. Soms moet je gewoon de andere weg in slaan dan wat je gevoel zegt en kijken of er onverwacht iets goeds uit voort komt.

wazige post, net zo verwarrend als (angst)gevoelens, boodschap: jij hebt nog iemand om op terug te vallen, grijp die mogelijkheid aan, je ontwikkelt jezelf pas (waar je naar verlangt) wanneer je iemand in vertrouwen neemt

Wijze woorden met veel waarheid

Ik heb zo'n situatie met mijn ex gehad. Hij kon totaal niet over zijn gevoelens praten, deed zich altijd vrolijk voor en had het idee dat hij niet een keer wat minder vrolijk mocht zijn. Dit had hij overigens niet alleen naar mij toe, maar eigenlijk tegenover iedereen deed hij zich zo voor. Maar toen ik een relatie met hem aanging, hoopte ik daar doorheen te kunnen breken, want ik was immers zijn partner, tegen mij moest hij toch wel kunnen praten? Niet dus, hoe vaak en op welke manier ik het ook probeerde. Als ik over gevoelige dingen begon met hem, probeerde hij het gesprek altijd gelijk naar iets anders om te buigen of reageerde er gewoonweg niet op. Op gegeven moment had ik ook geen zin meer om te proberen iets bij hem los te maken, hij moest er zelf maar mee komen. Maar dat deed hij niet, en mede hierdoor is onze relatie uitgegaan. Doordat hij nooit over zijn gevoelens durfde te praten, raakte ik daar ook in geremd. Was bang dat hij mijn gevoelens niet zou begrijpen, zijn eigen gevoelens stopte hij immers ook altijd weg. Of dat hij mij een zeur vond, omdat we niet gelijkwaardig waren op dat punt. Als ik mij openstel naar mijn partner toe, verwacht ik ook dat mijn partner dat naar mij doet.

Toen onze relatie net uit was, had ik heel veel spijt dat ik niet harder had geprobeerd om hem zich open te laten stellen naar mij. Ik had het gevoel dat ik daarin gefaald had. Maar dat heb ik nu wel van me af kunnen zetten. Waarom hij het ook bij mij niet kon, weet ik nog steeds niet, maar ik had het ook niet willen forceren destijds, want dat had waarschijnlijk ook niet gewerkt.

[MightyDuck]

Thee Muts schreef op 06-10-2005 @ 11:28 :

Toen onze relatie net uit was, had ik heel veel spijt dat ik niet harder had geprobeerd om hem zich open te laten stellen naar mij. Ik had het gevoel dat ik daarin gefaald had. Maar dat heb ik nu wel van me af kunnen zetten. Waarom hij het ook bij mij niet kon, weet ik nog steeds niet, maar ik had het ook niet willen forceren destijds, want dat had waarschijnlijk ook niet gewerkt.

Ik denk dat dit er heel erg vanaf hangt of de persoon zelf wel wíl. Ik heb zelf een lange periode gehad dat ik nergens zin in had, afstandelijk/arrogant/bot tegen mensen deed, geen mensen meer kon/wou aanspreken etc omdat ik met mezelf worstelde.

Uiteraard wil je niet dat iemand dat weet, dus ga je je in de loop der tijd anders voordoen dan je bent. Het gros van de mensen merkt het niet maar een enkeling prikt er doorheen en komt pijnlijk dicht bij je. Hoe meer er dan aan je gepusht word hoe erger je het gevoel krijgt iets vreselijk fout te doen dus hoe vervelender je je gaat gedragen.

Dat heeft gewoon tijd nodig, maar hoe langer het duurt hoe meer misverstanden je veroorzaakt, hoe meer mensen je verliest. Je moet er echt zelf mee over de brug komen. (hoewel het moment dat je "bekeerd" word wél het moment is dat je je vrienden leert kennen).

Extra tip: Als je met je partner moeilijk kunt/durft te praten, probeer het dan stapje voor stapje met een goede vriend, vrienden kunnen je op een andere manier een spiegel voorhouden omdat zij er niet het belang bij hebben dat je partner wel heeft, "onvoorwaardelijker" op een bepaalde manier. Heel belangrijk

[Thee Muts]

MightyDuck schreef op 06-10-2005 @ 12:00 :
Extra tip: Als je met je partner moeilijk kunt/durft te praten, probeer het dan stapje voor stapje met een goede vriend, vrienden kunnen je op een andere manier een spiegel voorhouden omdat zij er niet het belang bij hebben dat je partner wel heeft, "onvoorwaardelijker" op een bepaalde manier. Heel belangrijk

In dat geval zou ik me als partner toch best wel verstoten voelen, wetende dat mijn partner niet met mij zou kunnen praten, maar wel met anderen. Ik weet uit ervaring dat het makkelijk is om met mensen te praten die wat verder van je af staan, maar als je dat ook in een relatie blijft doen, zonder je partner daarin te betrekken, zou ik dat toch als een groot gemis in mijn relatie ervaren en op den duur ook niet meer van mijn partner accepteren.

[KiMZz]

Hey..

Ik heb een aantal dingen waarop ik nu wil reageren.

Ten eerste was mijn vriend in eerste instantie mijn beste vriend, heeft me geholpen mijn ex te verwerken en na een paar maanden kwam van het een het ander.

Vervolgens weet mijn vriend wél ongeveer wat er in mijn jeugd is gebeurd, ik heb t ooit allemaal aan mijn ex verteld maar vond dat minder moeilijk. Terwijl ik toen pas een maand met m had
Ik heb niet alles verteld aan mijn vriend omdat ik hem de details wil besparen.

Mijn vriend en ik hebben dinsdagavond en gisteravond nog een goed gesprek gehad. We zaten met zijn tweeen in de auto, volop privacy dus. Dinsdagavond hebben we van half 12 tot half 3 zitten praten. Niet over mij, maar over ons, we kwamen van het ene op t andere onderwerp. Onder andere over seks gepraat. Dat is juist weer iets waar ik wél gemakkelijk over kan praten. Over allerlei andere onderwerpen die er niet echt toe doen ook.

Gisteravond merkte ik aan mijn vriend dat er iets was. Hij was stil (ik ook maar ik was gewoon moe) en later in de auto vertelde hij waar ie allemaal mee zat. Hij wil een hbo-opleiding gaan doen maar zit in tweestrijd met zichzelf. Voltijd, duaal, waar, financiën en dergelijke. Ik doe hbo en kan hem wel ergens mee helpen. Maar waar ik over zat te piekeren (heb het nu laten gaan, komt vanzelf wel) kan hij mij niet mee helpen. We hebben vanaf een uur of 11 tot 1 uur zitten praten.

Ondanks dat we dus 2 avonden achter elkaar zulke goede gesprekken hebben gehad kon ik het niet opbrengen om datgene te vertellen waar ik mee zat. Ik heb mee gedacht met hem om hem te helpen, we praten wel over seks en wat we nog een keer zouden willen doen, echt vanalles en nog wat. Ik was (ben) ongesteld en heb tot nu toe altijd de pil doorgeslikt. Hij heeft mij dus nog nooit meegemaakt terwijl ik ongesteld ben. Dit is niet anders dan normaal, word niet chaggie oid, eet alleen meer lekkere dingen. Hij wilde vanalles daarover weten en daar heb ik echt geen moeite mee. Ik vertel alles wat ie wil weten.

Maar niet dat wat, terwijl ik er over nadenk, echt no big deal is, zeker niet voor hem.

Is het heel erg van mij dan om dit voor me te houden tegenover hem, als ik wél veel andere dingen vertel? Die minder met gevoelens te maken hebben maar wat hij heel fijn vindt om allemaal te horen/te weten te komen?

Ten slotte wil ik jullie alvast bedanken voor de reacties tot nu toe!

x Kim

[Skaven]

Waarschijnlijk voelt het nu beter om met hem te praten. Zie het als een stap dichterbij om je dierpere gevoelens later te uiten.
Als je net pas over je gevoelens praat, kan je natuurlijk niet meteen vertellen wat het diepste ligt, daar is ook tijd voor nodig.

Ik kan wel zien dat je ermee zit dat je het achterhoud. Het zal dan ook wel opluchten als je het uiteindelijk kwijt bent. Het is ook wel de meest fijne positie als je alles wat je maar voelt kunt vertellen en uitleggen.

suc6 nog

[MightyDuck]

Thee Muts schreef op 06-10-2005 @ 12:07 :
In dat geval zou ik me als partner toch best wel verstoten voelen, wetende dat mijn partner niet met mij zou kunnen praten, maar wel met anderen. Ik weet uit ervaring dat het makkelijk is om met mensen te praten die wat verder van je af staan, maar als je dat ook in een relatie blijft doen, zonder je partner daarin te betrekken, zou ik dat toch als een groot gemis in mijn relatie ervaren en op den duur ook niet meer van mijn partner accepteren.

Ahum ahum, ik zal maar niks zeggen Je hebt idd voor het merendeel gelijk.

Laten we het zo zeggen. Het komt van 2 kanten, de "actieve" partner moet proberen geduld en begrip voor die situatie op te brengen, en de "passieve" partner moet z'n best doen over z'n schroom heen te komen.

Ik doelde er meer op dat je als je eenmaal in dat negatieve schuitje zit je bij je vrienden makkelijker durft bloot te geven omdat zij je langer kennen, ook van "voor de periode". Én je hebt niet de vrees dat ze op je afknappen

[Cookie]

Kimzz je zegt dat je niet alles aan je vriend verteld hebt, maar ik vraag me af of dat goed is. Ik weet natuurlijk niet wat er is gebeurd enz. maar als ik een vriend zou hebben die ook zou lopen "piekeren" had ik toch liever dat hij me alles vertelde. Als hij dat niet zou willen moet hij dat zelf weten maar hij moet het me niet besparen omdat het te "erg" voor me zou zijn.
Kweet niet of ik het verschil zo een beetej duidelijk heb kunnen maken..

succes iig goed dat je al met je vriend gepraat hebt

[Optima]

op een gegeven moment ben ik opgehouden met het praten over mijn gevoelens omdat mijn vriend me betitelde als zeur. Misschien zeurde ik ook af en toe, maar hij generaliseerde teveel. Lekker makkelijk om alles zo te betitelen als je geen zin hebt in/niet in staat bent tot zelfrefletie

[KiMZz]

Optima schreef op 06-10-2005 @ 18:03 :
op een gegeven moment ben ik opgehouden met het praten over mijn gevoelens omdat mijn vriend me betitelde als zeur. Misschien zeurde ik ook af en toe, maar hij generaliseerde teveel. Lekker makkelijk om alles zo te betitelen als je geen zin hebt in/niet in staat bent tot zelfrefletie

Dat is weer het andere uiterste.. Ik wil ook niet dat mijn vriend me een zeur vindt of altijd loop te klagen daarom hou ik liever zo veel mogelijk voor me, het is niet zijn probleem. Natuurlijk wil hij het wel weten maar als ik elke dag bij m aan kom met "dit is niet goed, dat lukt niet, hier zit ik mee, dat vind ik niet leuk" verpest het misschien de relatie ook

[hmmmm]

Optima schreef op 06-10-2005 @ 18:03 :
op een gegeven moment ben ik opgehouden met het praten over mijn gevoelens omdat mijn vriend me betitelde als zeur. Misschien zeurde ik ook af en toe, maar hij generaliseerde teveel. Lekker makkelijk om alles zo te betitelen als je geen zin hebt in/niet in staat bent tot zelfrefletie

Als jij niet tegen hem kan zeggen wat het met je doet als hij jou een zeur noemt, ben jij in principe ook niet in staat tot zelfreflectie. Om het maar ff op jou manier te zeggen
Ben je niet bang dat die relatie daarop stuk gaat lopen? Ik zou gewoon zeggen dat jij het belangrijk vindt om daarover te praten en dat je ook graag wilt dat hij wat meer open is...


Verder over het probleem van Kimzz. Praten is zowiezo een vereiste. Je vriend vindt het toch alleen maar relaxed als z'n vriendin dat vertelt. Ik zou dat in ieder geval wel vinden.
Je zegt de hele tijd 'ik heb geen problemen met over seks praten', maar dat is allemaal oppervlakkige praat die je voert. Ik heb je nog niks horen zeggen over ware gevoelens...

Ik denk trouwens dat je seksleven gewoon een reflectie is van het dagelijks leven. Bij seks moet je jezelf kunnen laten gaan en als het ware gevoelens met elkaar kunnen delen.
Naja, we hebben het dan over de liefde bedrijven en niet over neuken. Ik denk ook niet dat vrouwen zo goed zijn in keihard neuken, net als dat mannen over het algemeen niet zo goed zijn in de liefde bedrijven. Testosteron is pretty hard to handle, ehhh . Dat wil niet zeggen dat beiden kanten het niet kunnen leren
Maargoed, praat over die gevoelens, hoeveel tranen er ook bij komen kijken en bedenk iets leuks om je seksleven mee op te fleuren

[waves]

Mandarijntje schreef op 03-10-2005 @ 12:18 :
Open up, girl.

Dat is het, ik herken het wel allemaal, maar als je eenmaal je mond hebt geopend voelt het zo goed!

hetzelfde geldt voor mij. dat hij vraagt hoe het gaat of wat er is, wil hij dat ook echt weten. want anders zou hij het niet vragen. probeer dus te antwoorden, hoe moelijk je dat ook misschien mag vinden .

[underthabridge]

hmmmm schreef op 08-10-2005 @ 15:32 :
Ik denk trouwens dat je seksleven gewoon een reflectie is van het dagelijks leven. Bij seks moet je jezelf kunnen laten gaan en als het ware gevoelens met elkaar kunnen delen.
Naja, we hebben het dan over de liefde bedrijven en niet over neuken. Ik denk ook niet dat vrouwen zo goed zijn in keihard neuken, net als dat mannen over het algemeen niet zo goed zijn in de liefde bedrijven. Testosteron is pretty hard to handle, ehhh . Dat wil niet zeggen dat beiden kanten het niet kunnen leren
Maargoed, praat over die gevoelens, hoeveel tranen er ook bij komen kijken en bedenk iets leuks om je seksleven mee op te fleuren

Ben het met het eerste eens, als je jezelf niet kan laten gaan bij de seks dan is er iets mis. Ben het overigens niet eens over het onderdeel van neuken en de liefde bedrijven, dat kunnen mannen en vrouwen volgens mij even goed. Dat is iets dat ik na 2 jaar ervaring met mijn vriendin wel zeker weet, meisjes kunnen net zo geil zijn als jongens en jongens net zo gevoelig als meisjes, althans.. ik en mijn vriendin wel.

Verder vind ik ook dat je gewoon moet praten, huilen of niet, als je niet bij je vriend(in) kan huilen, waar dan wel? Ikzelf durf echt alles te zeggen tegen mijn vriendin, zelfs als ik er door zou moeten huilen en voor haar geldt hetzelfde.
Als wij iets hebben dat er uit moet, dan blijven we net zo lang liggen tot het eruit is (we weten allebei dat er iets is, maar het duurt gewoon even voor we het kunnen zeggen). Uiteindelijk eindigen we dan gewoon in elkaars armen en is er niets meer aan de hand en ik kan je verzekeren, dat is het beste gevoel dat er is. Dus ik zou er maar aan gaan werken. Als je dat soort dingen niet met elkaar kan delen, dan heeft je relatie geen nut/stelt het niets voor.

[hmmmm]

underthabridge schreef op 17-10-2005 @ 21:59 :
Ben het overigens niet eens over het onderdeel van neuken en de liefde bedrijven, dat kunnen mannen en vrouwen volgens mij even goed. Dat is iets dat ik na 2 jaar ervaring met mijn vriendin wel zeker weet, meisjes kunnen net zo geil zijn als jongens en jongens net zo gevoelig als meisjes, althans.. ik en mijn vriendin wel.

Ik zeg ook niet dat ze het niet kunnen, maar ik vind gewoon dat vrouwen beter zijn in het ene en mannen in het ander. Dat is toch over het algemeen wel zo??

hmmmm schreef op 24-10-2005 @ 15:21 :
Ik zeg ook niet dat ze het niet kunnen, maar ik vind gewoon dat vrouwen beter zijn in het ene en mannen in het ander. Dat is toch over het algemeen wel zo??

Nope, écht niet. Of ik ben weer zo'n atypische vrouw die een atypische vriend en atypische vriendinnen uitkiest....

[lieve]

Ik ken dat.
1 oplossing; leer praten over je gevoelens.
Ik heb dit ook moeten doen. Mijn vriend is iemand die nogal vrij open is. Hij praat makkelijker over iets als er iets fout is enzo.

Zoals dit weekend, was ik me al een heel weekend aan het opvretten over zogezegde dingen waar ik me aan ergerde!!! Eigenlijk totaal niets als je het even rationeel bekeek, maar ik begon ze allemaal op te stapelen en dan begint dat te draaien.
Gisteren was het duidelijk dat er iets fout was, hij heeft ook verscheidene keren gevraagd of er iets was. Steeds antwoorde ik negatief.
Maar mijn vriend is ook iemand die het dus wil uitpraten.(mss gelukkig wel) Hij denkt ook meteen dat het allemaal zijn fout is, dat hij iets fout doet, of dat ik niet meer gelukkig ben bij hem.

Maar toen ik hem thuis afzette, vroeg hij me nog enkele malen wat er fout was. Ik liet een paar tranen rollen en antwoorde dat ik het nu niet wou zeggen. Dat ik het hem wel eens zou vertellen,morgenavond als hij kwam eten.(vandaag dus) Hij was zo lief, tranen van mijn wangen vegen... gewoon perfect is hij.(mits kleine afwijkingen!)
Maar nog geen 30minuten nadat ik hem had afgezet thuis, kreeg ik reeds berichtjes. 'Ligt het aan mij? Doe ik dan iets verkeerd?'

Ik had niet door dat ik door mijn antwoord(het niet willen zeggen) hem ongeruster maakte.
Het is gewoon beter dat we vertellen wat er fout is, zo gaat het allemaal stukken beter. Eerlijk zijn tegen elkaar.
Dit is nu een voorbeeld waar ik weer gefaald heb in mijn houding om meer te praten over mijn gevoelens.

Maar vandaag is hij vroeger naar mij gekomen, we zijn naar mijn kamer gegaan en hebben lang en goed gepraat. We zijn er opnieuw sterker uit gekomen. En dat is juist de bedoeling. En dat is wat hij me ook elke keer meegeeft als we zo'n gesprekken gehad hebben. Dat zo'n gesprek steeds positieve doelen heeft en gevolgen. Waardoor ik mezelf meer aanzet om te praten over mijn gevoelens.

Het is niet makkelijk. Maar probeer het 1x, zowel jij als je vriend gaat dit een positieve wending vinden.

Alvast succes,
Lieve,xxx

[underthabridge]

Morgan schreef op 24-10-2005 @ 17:12 :
Nope, écht niet. Of ik ben weer zo'n atypische vrouw die een atypische vriend en atypische vriendinnen uitkiest....

Dat bedoelde ik dus ook Maar dat leert hij nog wel

[Pixxa]

mag ik plat door de bocht komen? Open up girl vonk erg goed gegeven En als ik het zo lees denk ik als man(msshn de enige in mn soort) aan meerdere dingen openen..