Rijk

[Sleepwalker]

Hallo mensen, dit verhaal heb ik geschreven na het lezen van een stuk uit het boek 'The smile from God'. Ik ben Chinees en ik heb niet altijd in het Nederlands geschreven, dus grammaticale foutjes kunnen er in zitten. Correctie is welkom!

Zaterdag 4 januari..
Het sneeuwde buiten. Hard. Auto’s reden langzaam voor onze deur langs. Zo voorzichtig als ze konden. Er was geen voetganger te zien. Iedereen zat waarschijnlijk thuis voor de open haard gezellig thee te drinken.
Ik niet. We hadden geen open haard in ons huis dat naar mijn gevoel het kleinste huis ter wereld was. Bovendien was ik alleen thuis. Het was akelig stil om mij heen. Mijn vader moest overwerken en mijn moeder was boodschappen gaan doen. Mijn zusje was gaan spelen bij een klasgenootje van haar. Allemaal lieten ze mij alleen achter in dit huis.
Ik zuchtte diep. Waarom kon ik niet een gezin hebben dat net zo gezellig was als alle anderen? Ik ging tegen de verwarming zitten en staarde door het raam naar buiten. De overburen zaten gezellig met het hele gezin televisie te kijken, zag ik. Ik zuchtte nog eens en besloot om maar verder te gaan aan mijn huiswerk.
Ik wilde net weer beginnen met mijn wiskundesommen, toen de deurbel opeens ging. Verbaasd liep ik de trap af. Vreemd, dacht ik. Wie kon dat zijn? Was mijn moeder terug van de winkel? Mijn zusje terug van haar klasgenootje? Mijn vader?!
Bij de voordeur keek ik door het raampje naast de deur. Het sneeuwde te hard om goed te kunnen zien wie het was, maar ik zat twee kleine gedaanten. Terwijl ik de deur opentrok, drong een ijskoude wind naar binnen. Ik rilde en verkleinde de afstand tussen de deurklink en het kozijn tot een kleine spleet.
“H...hallo? Heeft u misschien nog wat oude kranten voor ons?” klonk het bibberend.
Ik wilde al bijna ‘nee’ zeggen, toen ik opeens hun voeten zag. Ze waren rood van de kou omhuld door een restje van wat ooit een paar sandalen waren geweest.
“Willen jullie binnenkomen?” vroeg ik bijna automatisch. Hoewel ik zelf verbaasd was van mijn vraag, deed ik de deur toch wat wijder open en liet ik ze binnen. Ze zeiden niets. Ik leidde ze naar de woonkamer, naar de verwarming.
“We hebben geen open haard hoor, maar ga maar bij de verwarming zitten,” zei ik. De kinderen zeiden weer niets en deden wat ik zei. Ik besloot om warme chocolademelk voor hen te maken.
Toen ik even later de kopjes chocolademelk kwam brengen, zag ik dat het ijs dat op hun voeten lag was gesmolten. Het liet een moddervlek achter op het tapijt. Een golf van medeleven kwam in me op. Ik gaf de chocolademelk aan hun en knielde naast hun neer. De kinderen waren broer en zus. De 9-jarige broer heette Marcus en het 8-jarige zusje heette Anni. Toen ik merkte dat ze niet erg spraakzaam waren, besloot ik om maar naar boven te gaan en verder te werken aan mijn sommen.
Even later merkte ik dat het bijzonder stil was in de woonkamer. Ik kwam de trap af en zag de broer en zus dicht tegen elkaar zitten, tegen de verwarming aan. Beide zaten ze de lege kopjes te bekijken waar het chocolademelk in zat. Toen ze merkten dat ik er was, vroeg de broer Marcus: “Mevrouw, bent u erg rijk?”
Ik moest lachen om de vraag. “Maar nee joh! Hoe kom je daar nou bij?!”
Anni pakte het kopje en het schoteltje en hield ze omhoog. “Uw kopjes en schoteltjes passen goed bij elkaar.”
Ik was stil van de opmerking. De kopjes waren wit met een blauw randje, net als de schoteltjes. Ze waren inderdaad een set. Maar een erg simpele. Ik wist niet wat ik moest zeggen.
Ik besloot om weer naar boven te gaan, maar toen ik weer beneden kwam, waren de kinderen al weg. Ze hadden twee kranten weggepakt uit de oud-papier-bak. Om zich warm te houden.
Die avond zat ik aan tafel met gezin. We aten spaghetti. In bij-elkaar-passende borden. Opeens moest ik weer aan de kinderen denken. Ik voelde tranen achter mijn ogen prikken. Een spijtig, maar tevreden gevoel overspoelde me. Vanaf dat moment wist ik dat ik rijk was. Erg rijk.

best een mooi verhaal