Zonder titel

Oke, ik weet nog niet echt waar ik precies heen wil en het is dus ook zeker nog niet af, maar ik wilde toch graag weten wat 'men' er van denkt



“Praat dan met me!”
De wanhoop klinkt door in haar stem, alsof het echt een verschil zou maken.
Alsof het iets uit zou maken dat ik het haar vertel. Het idee alleen al maakt me aan het lachen, al is dat niet van blijdschap.

__

Stel dát ik het zou doen, waar zou ik dan moeten beginnen? Bij mijn vierde verjaardag of toch beter de dag dat ik naar dat instituut moest? Nou moet ik er wel even bij zeggen dat het eigenlijk niet echt een instituut was, maar zo noem ik het graag. Het zag er ook zo uit, een beetje gevangenis annex inrichting alleen de isoleercel ontbrak.
Al had ik daar al die jaren waarschijnlijk een moord voor gedaan, dan hadden ze me niet kunnen raken. Althans, niet de héle tijd.
De zomers kan ik me niet eens meer herinneren. Het lijkt alsof het gebouw zijn omgeving dusdanig beïnvloedde dat het altijd herfst, op het randje van winter was: koud en grijs. En niet te vergeten nat en donker zoals de kelders er altijd waren. Daar mochten we overigens niet komen, maar dat heeft mij nooit tegengehouden. Het was er rustig, mijn eigen isoleercel zeg maar. In het laatste jaar veranderde dat, zoals zoveel dingen veranderden. Er kwamen veel groentjes bij dat jaar en zij hadden de anderen verdreven naar rustiger plekken, zoals mijn kelder.

__

Oh God, daar gaat ze weer. Ik probeer haar te vertellen dat het zinloos is, maar buiten het feit dat ze toch niet zou luisteren krijg ik het mijn mond ook niet uit.
De tirade die ze wil beginnen kan ik al dromen: waarom ik dát niet gedaan heb, waarom ik toen niet geluisterd heb, alles speelt zich af in mijn hoofd totdat ze straks huilt. Want dat doet ze altijd.

__

Het was niet zo dat ik niet wílde, want dat wilde ik wel. Alleen wilde ik niet de juiste dingen, althans dat denk ik. Het ging in ieder geval goed fout, voor zover iets dat fout gaat goed kan zijn.
En ik werd er zo moe van, dat loodzware gebouw en alles wat er zich huisde.
Als ik door de gangen doolde en overal naar binnen gluurde hoorde ik het soms zuchten, alsof het er zelf ook moe van was. Moe van alle voetstappen die er gezet waren, alle woorden die er gewisseld werden en alle ideeën die gedachteloos rondzwierven.
Soms vroeg ik me af of het altijd zo was geweest of dat zelfs hier de zon ooit had geschenen en het alleen de laatste jaren zo was zoals het nu nog steeds is.
Ik kon het niet helpen te denken dat het misschien wel mijn schuld was. Vroeger op kinderfeestjes bleek ik al niet echt een gangmaker dus misschien had ik het complex wel gebracht waar het nu was: op het randje van de dood.


__

Ze huilt, dus nu kan ik rustig ademhalen. In ieder geval totdat het stopt en ze weer woorden vindt.
Ik wil haar wel troosten, maar hoe moet dat? Hoe moet ik, de grootste mislukking van haar leven, vertellen dat het allemaal wel goed komt, terwijl het in al die jaren nog nooit goed geweest is en ik zelf de hoop eigenlijk ook wel opgegeven heb?
__

Best goed geschreven. De inhoud is nogal deprimerend, hum. Je taalgebruik maakt veel goed. Echt mooie zinnen soms!

Het zag er ook zo uit, een beetje gevangenis annex inrichting alleen de isoleercel ontbrak.
Ik zou tussen inrichting en alleen een komma zetten.
Al had ik daar al die jaren waarschijnlijk een moord voor gedaan, dan hadden ze me niet kunnen raken. Althans, niet de héle tijd.
die zin snap ik niet, eigenlijk. Ligt dat aan mij?
Vroeger op kinderfeestjes bleek ik al niet echt een gangmaker dus misschien had ik het complex wel gebracht waar het nu was: op het randje van de dood.
Deze zin snap ik wel, na een tweede keer lezen, maar ik vind hem niet zo lekker lopen.

Quis schreef op 06-02-2006 @ 19:51 :
Best goed geschreven. De inhoud is nogal deprimerend, hum. Je taalgebruik maakt veel goed. Echt mooie zinnen soms!

Het zag er ook zo uit, een beetje gevangenis annex inrichting alleen de isoleercel ontbrak.
Ik zou tussen inrichting en alleen een komma zetten.
Al had ik daar al die jaren waarschijnlijk een moord voor gedaan, dan hadden ze me niet kunnen raken. Althans, niet de héle tijd.
die zin snap ik niet, eigenlijk. Ligt dat aan mij?
Vroeger op kinderfeestjes bleek ik al niet echt een gangmaker dus misschien had ik het complex wel gebracht waar het nu was: op het randje van de dood.
Deze zin snap ik wel, na een tweede keer lezen, maar ik vind hem niet zo lekker lopen.

Dank je wel voor je commentaar.
Met stukje van 'dan hadden ze me niet kunnen raken' bedoel ik dat als ze een isoleercel hadden gehad, ze dan geen last zou hebben gehad van andere mensen die haar zouden kunnen raken (denk aan pesten of iets in die richting) omdat ze dan helemaal alleen zou zijn.
Maar nu ik het zo overlees en uit probeer te leggen klinkt het idd een beetje vaag.

[Vogelvrij]

Ik ben het met Quis eigenlijk wel eens. Het is netjes geschreven. Ik ben benieuwd hoe je het nu verder zal laten gaan. Het is ook niet helemaal duidelijk wie de hoofdpersoon is, mannelijk of vrouwelijk, welke leeftijd?

Alsof het iets uit zou maken dat ik het haar vertel.

Moet die dat niet als zijn? Want zij (hij?) heeft haar toch nog niets verteld?

Vogelvrij schreef op 07-02-2006 @ 13:25 :
Ik ben het met Quis eigenlijk wel eens. Het is netjes geschreven. Ik ben benieuwd hoe je het nu verder zal laten gaan. Het is ook niet helemaal duidelijk wie de hoofdpersoon is, mannelijk of vrouwelijk, welke leeftijd?

Moet die dat niet als zijn? Want zij (hij?) heeft haar toch nog niets verteld?

Heb je gelijk in, het moet inderdaad 'als' zijn.

En ik ben ook heel benieuwd hoe ik het verder laat gaan

[sizz]

Ik vind het in het algemeen een heel mooi stuk. Met een paar aanpassingen (zoals hierboven al genoemd werd) wordt het volgens mij wel een mooi verhaal. Ga zo door...!

[sizz]

oh en weet je trwns al hoe het verder gaat? ben wel benieuwd eigenlijk...

Oke, het vervolg.
Ik heb het eigenlijk nog niet overgelezen, dus er kunnen best wat spel- en typefouten tussen zitten, sorry daarvoor.
Graag commentaar


__

Toen ik er net was had ik wel hoop, hoor. Alles zou anders worden en deze keer zou het écht goed gaan. Dat had ik haar ook beloofd, maar zoals negentig procent van alle beloftes die ik ooit in mijn leven had gedaan, kwam ik deze ook niet na.
In het begin zat het me echt dwars, maar naarmate er meer dingen mis gingen, werd dit steeds verder naar de achtergrond van mijn brein gedrukt. Net zolang tot het me volkomen koud liet.
Het was immers haast vanzelfsprekend dat het zo zou gaan. Dat werd me ook meer dan eens verteld. En zo werd het steeds donkerder. Donkerder in mijn hoofd en donkerder in het gebouw.
En, oh, wat kreeg ik er een hekel aan. Dat rot gebouw met zijn muren, zijn ramen en deuren die altijd openstonden en niemand die in de gaten had hoe koud het er was. Niemand die wist hoe koud ík het had.

__

Ik hoor haar de trap op lopen en de badkamerdeur opendoen. Het ijskoude water stroomt nu inmiddels over haar polsen. Dat is haar ritueel, je kunt er de klok op gelijk zetten.
Water over haar polsen, water in haar gezicht en het slikken van de pijnstillers. Altijd iets meer dan op de gebruiksaanwijzing staat, alsof ze hoopt dat het dan echt zal helpen, terwijl ze weet dat geen enkel medicijn gemaakt is voor de bestrijding van zóveel pijn.

__

Natuurlijk was het niet alleen de schuld van het gebouw, net zomin als dat het allemaal míjn schuld was.
Ik durfde te wedden dat als de anderen er niet waren geweest, het een stuk beter zou zijn gegaan. Zij waren het die me dagelijks tot wanhoop dreven en er voor zorgde dat ik me afzonderde, ver van hen en alles wat aan hen herinnerde. Niet bij de kapstokken, want daar hingen hun jassen, niet buiten, want daar stonden hun fietsen en nog erger: daar stonden zij.
Ik liet het gebeuren, dat wist ik ook wel. Ik was er zeker van dat er iets aan mij was dat er voor zorgde dat het zo ging, dat het al-tijd zo ging. Al vanaf mijn vierde verjaardag en de enige die in die tijd hetzelfde was gebleven was ik. Dat was dus duidelijk.

__

Zachtjes hoor ik het sluiten van haar slaapkamerdeur, nu komt ze naar beneden en zet ze thee of gaat ze koken. Dat ligt aan het tijdstip, dus vandaag wordt het thee.

__

Over rituelen gesproken, het gebouw had er ook een paar. Of beter gezegd, de mensen erin hadden er een paar verzonnen waar het noodgedwongen aan mee moest doen, net zoals de anderen en ik.
Het was altijd hetzelfde liedje, dezelfde mensen, dezelfde rotzooi die ze iedere keer op dezelfde wijze wilde voorkomen en altijd dezelfde ontsnappingspoging die altijd op dezelfde manier mislukte.
En daar zat ik dan met als enige troost de sigaretten die ik trouw bij me droeg. In die tijd moest ik roken, ik kon niet anders. Aan de ene kant omdat de beklemmende ruimte me ertoe dwong, maar aan de andere kant wilde ik ook solidair zijn: als ik daadwerkelijk degene was die het gebouw aan de rand van de afgrond had gebracht leek het me niet meer dan eerlijk dat ik mezelf verstikte in een rookwolk die me rust gaf. En me uiteindelijk eeuwige rust zal geven.

__

Op die rust wacht ik overigens nog steeds.
Ik wacht op het kraken van de trap, de voetstappen in de gang en uiteindelijk het fluiten van de ketel, maar er komt niets. Rustig probeer ik adem te halen en niet in paniek te raken, maar het feit dat zij naar al die jaren afwijkt van haar ruzie routine voorspelt niet veel goeds.

__

Dat was toen ook al zo. Wanneer ik tijdens verplichte festiviteiten de dans probeerde te ontspringen, werd ik altijd gepakt en alleen neergezet in een kamer, als een soort hoofdverdachte wachtend op het verhoor. En dat kwam er ook. Altijd. Tot die ene keer dat ze alleen de deur voor openhielden. Ook toen bekroop me langzaam het gevoel dat er hier iets aan de hand was wat niet goed uit zou pakken. Maar voor wie, dat was me nog niet bekend.
In eerste instantie snapte ik het niet, waarom het nu ineens anders ging dan die vele keren daarvoor. En ik vroeg het, maar ze gaven geen antwoord!
Later begreep ik hun motief, ze hadden me laten gaan. Ze hadden me laten gaan, omdat ze wisten dat het niet meer goed zou komen. Ze wisten dat het geen zin meer had.
En ik mocht niet meer terugkomen.

__

Ik open de slaapkamerdeur en ergens had ik het al verwacht.
Dat wat ik niet tegen haar kan zeggen, heeft ze begrepen: het is zinloos en ze heeft mij eindelijk laten gaan.
De trap kraakt onder mijn voeten als ik naar beneden loop om thee te zetten. Want rond deze tijd drinkt ze altijd thee. Altijd.