Een beginnetje

[Forgottenwords]

Dit is een beginnetje voor een verhaal dat ik wil gaan schrijven en ik ben benieuwd wat jullie er van vinden en of jullie misschien nog tips hebben.

Introductie

Ze spande haar boog. Soepel en kundig, alsof ze nooit anders had gedaan, en dat was ook zo. Ze wachtte geduldig tot het juiste moment. Ze zat zo stil dat je haar onmogelijk kon zien, gehurkt op een tak, wachtend tot haar prooi zich bevond waar ze hem wilde hebben. Nog ietsje dichterbij, zei ze tegen zichzelf in stilte, nog een klein stukje verder.
Hij zag haar niet, merkte niets van het gevaar dat dreigde. Natuurlijk niet, hoe kon hij haar ook zien, ze was getraind om op te gaan in de schaduwen van het bos. Maar ze wilde dat hij haar zag. Ze wilde dat zij de laatste was. Het laatste wat hij zag. Ze klikte met haar tong. Hij keek op, precies wat ze wilde. De pijl schoot door de lucht. Een zachte plof, hij had geen pijn gevoeld. Precies zoals ze het wilde.
Ze sprong van de tak en landde een paar meter bij haar prooi vandaan. Ze liep er naar toe en keek naar het gezicht van de elf. “En jij was waarschijnlijk niet eens degene die ik moest hebben,” mompelde ze. “Maar ik kan geen risico’s nemen.” Ze draaide haar gezicht naar de bomen die de open plek omringden. “Ik moet ze allemaal doden, pas dan zal ik vrij zijn.”

Hoofdstuk 1
Ze had uren achter elkaar gerend, inmiddels al dagen achter elkaar. Misschien zelfs al weken, ze wist het niet. Tijd deed er niet meer toe als je alleen was. Je had immers niemand om mee te praten over wat er was gebeurt. Niemand om herinneringen op te halen van lang vervlogen tijden. Het verleden was niet meer belangrijk, alleen het heden en de toekomst hadden nog enige vorm van betekenis.
Ze ging zitten bij het vuur dat ze net had ontstoken. Turend in de vlammen negeerde ze haar knorrende maag. Het had nu geen zin meer om te gaan jagen. Alle dieren sliepen al, diep verscholen in het dichte bos. Alleen de uil op de tak in de boom tegenover haar was nog wakker. Maar hem zou ze niet doden. Hij volgde haar nu al een tijdje, maar verscheen pas als de laatste zonnestralen boven de horizon te zien waren. Ze was aan zijn aanwezigheid gewend geraakt en had hem geaccepteerd als reisgenoot. Misschien alleen om schijn voor zichzelf op te wekken. Om te denken dat ze niet alleen was. Ze zou beter moeten weten...want ze was alleen.
Ze liet zichzelf achterover vallen en tuurde naar de sterren. Ze waren even schitterend als voordat ze vertrok. Ze waren niet veranderd, net als het gevoel dat ze had. Ze had verwacht dat het zou veranderen, maar dat had het niet gedaan. IJdele hoop was het geweest, want diep in haar hart wist ze dat het gevoel zou blijven. Het zou pas weggaan als ze datgene vond wat ze zocht. Maar waar zocht ze dan naar?
Ze schudde haar hoofd om de gedachten uit te bannen. Om ze de nacht in te sturen, zodat ze zich bij haar andere gedachten konden voegen die ze al eerder aan de sterren had toevertrouwd.

[Mooneh]

Je schrijfstijl bevalt me heel erg goed. Het is erg mooi geschreven, het spreekt enorm tot de verbeelding en is ook nog eens symbolisch.
In hoofdstuk 1 bouw je vooral de spanning heerlijk op met zinnen als: 'Nog ietsje dichterbij, zei ze tegen zichzelf in stilte, nog een klein stukje verder. '
De sfeer komt heel sereen over, en je zinnen lopen heel vloeiend. Ook je woord gebruik is prachtig, en komt niet geforceerd over.
'Om ze de nacht in te sturen, zodat ze zich bij haar andere gedachten konden voegen die ze al eerder aan de sterren had toevertrouwd.' vind ik prachtig.
Ik hoop dat je nieuwe aanknooppunten voor het verhaal vindt, en dat je het verhaal verder zal gaan schrijven.

Erg mooi! Het leest vlot, al zijn er zinnen bij die, zonder moeilijk te zjin, ingewikkeld zijn.
Wat ik wel storend vind, is dat je veel 'Ze' gebruikt.

[Forgottenwords]

Secret Agent schreef op 29-03-2006 @ 16:29 :
Erg mooi! Het leest vlot, al zijn er zinnen bij die, zonder moeilijk te zjin, ingewikkeld zijn.
Wat ik wel storend vind, is dat je veel 'Ze' gebruikt.

Even een reactie van mijzelf tussendoor(dan houden we het lekker interactief)...

Heb je/heeft iemand misschien een tip wat ik in plaats van dat 'ze' zou kunnen gebruiken als het inderdaad storend is? Ik wil het namelijk niet in de 'ik'-vorm schrijven en de naam van het personage al meteen gebruiken vind ik ook niet echt een optie.

[Mooneh]

Ik denk niet dat je 'ze'dan echt kan vermijden. Mij stoort het eigenlijk niet, maar je zou bepaalde zinnen wel kunnen omdraaien zodat het minder ovalt, zoals 'Ze had uren achter elkaar gerend' Dat zou je misschien kunnen veranderen in 'Uren achter elkaar had ze gerend'

[I C U]

Het zit 'm vooral in de woordvolgorde: Het is allemaal onderwerp, persoonsvorm, rest van de zin. Daardoor krijg je nogal veel 'ze' aan het begin van de zin. Probeer eens te spelen met die volgorde, het anders aanpakken. Het is even oefenen, maar je zult zien dat dat al veel fijner leest, minder opsommerig, zeg maar.

Verder heb ik boogschieten altijd al gaaf gevonden, dus het boeide me meteen al Ik ben benieuwd wat je hiervan gaat maken, post maar meer enzo.

Het leest goed (op dat 'ze' na). Wel gebruik je hier en daar teveel korte zinnen, bijvoorbeeld hier:

Maar ze wilde dat hij haar zag. Ze wilde dat zij de laatste was. Het laatste wat hij zag. Ze klikte met haar tong. Hij keek op, precies wat ze wilde. De pijl schoot door de lucht. Een zachte plof, hij had geen pijn gevoeld. Precies zoals ze het wilde.

Het komt nu allemaal zo houterig over, terwijl het juist een vloeiend stukje zou moeten zijn, in mijn ogen.

[Forgottenwords]

Bedankt voor je advies
Ik ga het eens proberen. Ik hoop dat het wat wordt.
Ik heb zelf ook echt een obsessie met boogschieten. Ik heb op
vakantie in Frankrijk ooit een cursus gedaan. Dat was echt gaaf!
Jammergenoeg zijn er in Nederland niet zoveel mogelijkheden om het te doen.

[Kerboga]

Forgottenwords schreef op 29-03-2006 @ 17:51 :
Bedankt voor je advies
Ik ga het eens proberen. Ik hoop dat het wat wordt.
Ik heb zelf ook echt een obsessie met boogschieten. Ik heb op
vakantie in Frankrijk ooit een cursus gedaan. Dat was echt gaaf!
Jammergenoeg zijn er in Nederland niet zoveel mogelijkheden om het te doen.

Heb ooit een keer gedaan... eerste keer meteen in de roos, daarna het bord niet meer geraakt .

Ik vind het mooi. Stoorde me soms alleen aan steeds terugkerende woorden. In een alinea gebruik je bijvoorbeeld erg vaak ''wilde''. En ''Ze had uren achter elkaar gerend, inmiddels al dagen achter elkaar. '' vind ik eerlijk gezegd een erg lelijke zin.
Schrijf vooral verder!