Gevoelens - Hersenspinsel

[keukentrappetje]

Gevoelens, wat zijn dat eigenlijk. Je kunt ze niet horen of proeven, niet ruiken of zien, maar wel voelen.. Natuurlijk, door lichaamstaal kunnen anderen zien hoe je je voelt, maar dan nog is het anders. ‘Heb je je haar geknipt’? Daar antwoord je ja of nee op, dat doet er verder niet toe, het is een verandering die je niet kunt terug draaien en het is een keuze die je bewust maakt, dus zeg je gewoon: ‘Ja, gister. Nog wel even wennen als zeg ik het zelf’. Maar met die gevoelens gaat dat heel anders. Gevoelens hoeven mensen niet waar te nemen, ze zitten in jou. En dat is een kenmerk van voelen; je kunt zoveel voelen en denken, terwijl niemand het weet,. niemand ruikt of hoort het. Ze denken dat je even droomt of staart, terwijl je ondertussen binnen in je lichaam allemaal dolksteken voelt, of juist vlinders in je buik. Is het de bedoeling van gevoelens dat ze verborgen blijven, alleen voor jou zijn? Zitten ze daarom in jouw hoofd en nergens anders? Schrijven mensen daarom in een dagboek in plaats van het tegen een partner of vriend te vertellen? Gevoelens kunnen fijn zijn, maar soms wil je ze uitzetten. Soms leiden ze af, want waar je ook mee bezig bent, ze zitten in je hoofd en je hebt ze altijd bij je. Dat is niet altijd even gemakkelijk, hoe moet je daar mee omgaan en waarom kunnen we ze niet uitzetten? Of is het juist op deze manier dat we goed leren omgaan met onze gevoelens.

Waarom liegen we eigenlijk zo vaak? Waarom zeggen we dat het prima gaat, terwijl je je van binnen voelt als een verloren soldaat? Mogen wij niet laten merken dat we ons slecht voelen, niet gelukkig? Is dat verboden, is dat tegen de normen en waarden in? Zelfs tegen onze beste vrienden zeggen we wel eens dat het goed gaat, terwijl je je heel anders voelt dan goed. Soms zit alles tegen, waarom hebben wij dan de drang om het op te kroppen en net te doen of alles z’n gangetje gaat? Willen wij zo graag individu zijn? Zo graag baas zijn en eigenrecht nemen op onze gevoelens? Willen wij geen hulp? Zou dat het zijn, zit ons trots in de weg? We weten dat vrienden ons willen helpen met problemen, dus waarom gaan wij er niet op in? Lossen wij dingen graag alleen op? Is de mens van nature uit eigenlijk geen teamspeler?

Al deze vragen, onbeantwoorde vragen.. En als straks iemand aan mij vraagt hoe het gaat....

Natuurlijk, dan gaat het goed..

[anterx]

Wow! Erg herkenbaar zoals je het geschreven hebt

[Paars_Draakje]

Tjeetje, ik ben hier echt even stil van... heb zelf ook wel eens dit soort gedachten gehad, maar dan niet zo geördend, ik heb ook nooit echt een poging gedaan om het op te schrijven.

[.:zonnetje:.]

Ten eerste ik vind het prachtig hoe je het opgeschreven heb, me complimenten. En ik denk he, dat niemand antwoord op al deze vragen kan weten. En hoe ze beantwoordt moeten worden. De 2de vraag moeten ze wel beantwoordt worden, en zijn het niet van die vragen die je het hele leven met je mee draagt. En ze vervolgends nooit op kan lossen. Ik denk dat je ze mee draagt en niet op te lossen zijn.
vind het wel prachtig geschreven, echt waar.

[BleuEyes]

Herkenbaar en erg mooi!!

Mijn complimenten!

[Fingon]

Inderdaad supergoed opgeschreven
Ik ga een poging doen ze voor mezelf te beantwoorden

keukentrappetje schreef op 23-04-2006 @ 20:12 :
Gevoelens, wat zijn dat eigenlijk. Je kunt ze niet horen of proeven, niet ruiken of zien, maar wel voelen..
Natuurlijk, door lichaamstaal kunnen anderen zien hoe je je voelt, maar dan nog is het anders. ‘Heb je je haar geknipt’?
Daar antwoord je ja of nee op, dat doet er verder niet toe, het is een verandering die je niet kunt terug draaien en het is een keuze die je bewust maakt, dus zeg je gewoon: ‘Ja, gister, nog wel even wennen als zeg ik het zelf’.
Maar met die gevoelens gaat dat heel anders.
Gevoelens hoeven mensen niet waar te nemen, ze zitten in jou.
En dat is een kenmerk van voelen; je kunt zoveel voelen en denken, terwijl niemand het weet,. niemand ruikt of hoort het.
Ze denken dat je even droomt of staart, terwijl je ondertussen binnen in je lichaam allemaal dolksteken voelt, of juist vlinders in je buik.
Is het de bedoeling van gevoelens dat ze verborgen blijven, alleen voor jou zijn?
Ja, wie weet wie je er mee zou kwetsen of wie jou er mee zou kunnen kwetsen..

Zitten ze daarom in jouw hoofd en nergens anders? Ja

Schrijven mensen daarom in een dagboek in plaats van het tegen een partner of vriend te vertellen?
Ik zou inderdaad eerder het in een dagboek schrijven dan aan iemand vertellen, deels omdat ik van nature in mezelf gekeerd ben, en deels uit angst gekwetst te worden, er zijn maar weinig mensen waar ik heel open tegen ben, en tegen veel mensen alleen bij
bepaalde onderwerpen, bij andere onderwerpen ben ik weer helemaal niet open tegen hen.

Gevoelens kunnen fijn zijn, maar soms wil je ze uitzetten. Soms leiden ze af, want waar je ook mee bezig bent, ze zitten in je hoofd en je hebt ze altijd bij je. Dat is niet altijd even gemakkelijk, hoe moet je daar mee omgaan en waarom kunnen we ze niet uitzetten?
Ik weet niet waarom je ze niet kunt ''uitzetten'', afgezien van het chemische proces, maar ik vind het een goed ding dat dat niet(makkelijk) kan, want mensen zouden dan de vreselijkste dingen kunnen doen zonder wroeging te voelen, simpelweg omdat ze dat dan dus niet kunnen voelen.

Of is het juist op deze manier dat we goed leren omgaan met onze gevoelens?
Zo leer ik inderdaad goed omgaan met gevoelens


Waarom liegen we eigenlijk zo vaak?
Waarom zeggen we dat het prima gaat, terwijl je je van binnen voelt als een verloren soldaat? Mogen wij niet laten merken dat we ons slecht voelen, niet gelukkig? Is dat verboden, is dat tegen de normen en waarden in? Zelfs tegen onze beste vrienden zeggen we wel eens dat het goed gaat, terwijl je je heel anders voelt dan goed.
Uit angst gekwetst te worden, als zwak te worden gezien, zelfs als het duidelijk irreëel is, zoals met zeer goede vrienden of je ouders.


Soms zit alles tegen, waarom hebben wij dan de drang om het op te kroppen en net te doen of alles z’n gangetje gaat?
Omdat ik er bang voor ben er iets aan te doen, maar nog banger voor wat er gebeurt als mijn proberen om er iets aan te doen niet helpt, dus doe ik niets.

Willen wij zo graag individu zijn?
Zo graag baas zijn en eigenrecht nemen op onze gevoelens? Willen wij geen hulp? Zou dat het zijn, zit ons trots in de weg?
Ik zou zelfs graag hulp willen, maar de angst zit in de weg, geen trots, ik ken geen trots .

We weten dat vrienden ons willen helpen met problemen, dus waarom gaan wij er niet op in? Lossen wij dingen graag alleen op? Is de mens van nature uit eigenlijk geen teamspeler?

Volgens mij is de mens tot op een bepaald niveau een teamspeler, maar op het ''eind'' zullen er maar zeer weinig mensen zijn die in een team blijven werken om te overleven en zullen de meeste de mentaliteit hebben van ''ieder voor zich(en god voor ons allen)''.

Al deze vragen, onbeantwoorde vragen.. En als straks iemand aan mij vraagt hoe het gaat....
Nu dus deels beantwoord door mij en voor mij

Natuurlijk, dan gaat het goed..

Even voor de duidelijkheid: dit zijn de antwoorden voor mezelf, niet voor mensen in het algemeen; wie ben ik, om vast te stellen hoe men op zoiets reageert?

[Yerli]

Wat ik voel is iets van mijzelf.

En ik vind dat niet iedereen hoeft te weten hoe ik me voel en ik laat niet iedereen weten hoe ik me voel omdat ik over sommige dingen liever niet praat. Verder is het zo dat wanneer je verteld wat je diep van binnen voelt je je kwetsbaar opstelt, zo ervaar ik het tenminste, iemand dat ook tegen me gebruiken. Verder liggen sommige dingen gewoon te gevoelig.

Ik denk dat je dat bij jezelf misschien wel na kunt gaan waarom je de ene persoon meer verteld dan de ander en waarom je sommige dingen helemaal voor je houdt.

En je stukje is inderdaad erg herkenbaar en mooi.

[Lothlan]

Het is niet altijd mogelijk om je gevoel te verbergen en soms wel. Soms wil je mensen laten weten wat je voelt en kan je het bijpassende gedrag vertonen. Of andersom, hoewel dat dan vaak weer één kant op werkt, je doet vrolijk, terwijl je dat niet bent en niet vaak andersom.

Is de mens van nature uit eigenlijk geen teamspeler?
Ik denk het wel en daarom willen we ook laten merken dat we ons net zo voelen als de rest van de groep. Mensen willen geaccepteerd worden. De makkelijkste manier om dat te bereiken is om "hetzelfde" te zijn. Misschien denken we dat "zwakkeren" worden verstoten, terwijl dit niet het geval hoeft te zijn.

Denk je er weleens over na hoe je over dingen denkt als je somber bent? Ik denk dan totaal anders dan als ik neutraal of manisch ben, gedraag me anders en natuurlijk voel me anders.

Volgens mij geldt dat wanneer je "down" bent, je het daarbij behorende gedrag vertoond (klinkt een beetje eenvoudig) En dat gedrag is niet logisch als we erover nadenken wanneer we "neutraal" zijn. Zo zou je bepaalde dingen die je wel doet als je heel vrolijk bent, niet doen als je "neutraal" bent.

Mijn conclusie: Het gedrag (ook je manier van denken)
dat je vertoont past bij je stemming en voor iedere stemming heb je apart gedrag en denkpatronen.

Uhhmmm.... Dat is wat ik denk.

Groet,

Lothlan

[Afwezig]

Geen hulp ? Teamplay ?

Willen wij geen hulp? Zou dat het zijn, zit ons trots in de weg? We weten dat vrienden ons willen helpen met problemen, dus waarom gaan wij er niet op in? Lossen wij dingen graag alleen op? Is de mens van nature uit eigenlijk geen teamspeler?

Ik denk dat het niets met trots te maken heeft. En al helemaal niets met teamplay.

Meestal wanneer je down / slecht / ongelukkig / wat dan ook voelt dan denk je meestal dat je "verloren" bent en dat niemand je meer kunt helpen. Althans, zo voelt het

Waar andere mensen nog hoop/uitwegen/oplossingen zien, zien juist mensen die zich diep ongelukkig (echt depressief) voelen geen oplossing/hoop of wat dan ook. Die dringen eenvoudig weg niet door in de beleving van die persoon. Daarom kan de buitenwereld vaak geen grip uit oefenen op die persoon. En daarom heb je ook snel iets van; "Niemand kan me helpen en ik voel me verloren, dus ik zeg maar dat ik me ok voel..."