niet los kunnen laten

[my iron lung]

Even in het kort.
Ik heb altijd al last gehad van depressieve buien en een groot minderwaardigheidscomplex. Een jaar of 5 geleden belandde ik hierdoor in een depressie, die toch een jaar of 2 heeft geduurd. Ik ben altijd al een beetje onstabiel geweest (ook vaak zelfmoordgedachten gehad), laat ik het zo zeggen.
2 jaar geleden kreeg ik voor het eerst een vriendin. Ik was echt heel gelukkig, zij gaf me voor het eerst het gevoel dat ik er echt mocht zijn, dat ik ook iets waard was. Na bijna acht maanden, in januari 2005, ging het uit. Omdat ze vond dat het 'te serieus' geworden was. Ik was er helemaal kapot van, en dat ben ik nog steeds. Ze zit bij me op school, en we hebben dezelfde vrienden. Dit heeft als gevolg dat ik nog steeds elke dag met haar omga (ook in het weekend). Op zich gaan we best wel als vrienden met elkaar om, we hebben nooit echt ruzie gemaakt. Er is nog steeds weinig dat ik haar niet kan vertellen.
Toch doet het nog steeds elke dag pijn. Het is alsof zij m'n steunpilaar was en ik elk vertrouwen in mezelf kwijt ben sinds ze weg is. Ze is nog steeds de laatste persoon waar ik aan denk voor ik in slaap val.
Vroeger, wanneer we met vrienden (en haar erbij) bv op café gingen, was ik altijd de meeste grappen aan het maken, en het meest aan het lachen. Zulke avonden waren vroeger het zaligste wat er was. Tegenwoordig is het alsof ik er niet meer bijhoor, waardoor ik meestal ook niet meer meega. Meestal doet het gewoon pijn, al vind ik dat zelf ook ongelofelijk belachelijk van mezelf. Het is net alsof ik nergens meer van kan genieten.
Gisteravond was er een verjaardagsfeest van een vriend, maar ik kon niet gaan. Zij was er ook, en ik heb vanmorgen gehoord dat ze de hele nacht aan een vriend van me heeft gehangen. De kans is naar het schijnt heel groot dat ze binnenkort een koppel worden. Ik weet echt niet wat ik daarvan moet vinden. Ik gun het hen echt wel, maar tegelijk doet het gewoon pijn, ook al vind ik dat koud en zielig van mezelf.
De laatste tijd is het gewoon zo'n rommel in m'n hoofd, en ik weet niet meer wat ik er aan kan doen. ik weet niet of het enkel aan haar ligt. Erover praten helpt een beetje, maar ik schaam me gewoon ook om het feit dat ik haar na meer dan een jaar nog altijd niet kan vergeten.
Over iets meer dan twee maanden ben ik van die school af. Ik weet niet of alles dan anders zal worden, maar het zal in elk geval deugd doen om wat afstand te kunnen nemen.

Nu weet ik niet wat m'n vraag is, of wat jullie kunnen zeggen om me beter te kunnen doen voelen. Ik weet dat ik haar zélf moet vergeten. Alleen ik kan dat...
Anyway, bedankt om te lezen

[baz123]

je bent niet de enige die zo denkt, geloof me, zoiets vreet aan je, ik heb dat ook. Bij mij heeft dit een oorzaak en ik ben er mee bezig. maar goed, dat maakt het loslaten er niet makkelijker op. Ze zegt steeds, denk aan de herinneringen, maar juist dat doet pijn, want ik was toen echt gelukkig, misschien helpt het om juist wel eens ruzie te hebben, ik ben zelf echt heel kwaad geworden, heb gezegt, eerder geschreeuwd waarom ze dit deed, het was voor mij prettig, want door alles te roepen wat in me zat lijkt het wel of er een last van me is afgevallen al doet het nog wel pijn, ik heb meer ruimte om aan mezelf te denken. misschien een idee voor jou, kijk maar wat je er mee doet, sterkte

[whertus]

Ik heb nu precies hetzelfde wat jij hebt. Mijn vriendin heeft het gisternacht uitgemaakt en ik wil haar niet loslaten. Het is inderdaad kei lastig het idee te hebben dat ze later weer een nieuw vriendje zal gaan hebben. Zoals jij alles heb verwoord.. zo voel ik me momenteel ook. Kwaad, maar ook weer niet. Zo dubieus. Hopelijk lukt het je nog te verwerken, mijn verwerkingsproces is maar net begonnen en het doet hartstikke pijn.

Nja ik vind het een heel herkenbaar gevoel (relatie hier is nu bijna twee maand voorbij), maar het lijkt me niet echt normaal dat dat een jaar lang duurt. Dat is waarschijnlijk mede veroorzaakt door het feit dat je haar inderdaad zo vaak ziet (het is een stuk gemakkelijker om afstand te nemen als ze gewoon niet voorkomt in je leven). Wat dat betreft denk ik dat het inderdaad beter gaat als je klaar bent met school.

Verder heb ik het idee dat je jouw gevoel voor eigenwaarde gekoppeld hebt aan wat zij van je vindt. Blijkbaar heb je er zelf nogal moeite mee om je de moeite waard te vinden. Als iemand anders jou wél heel tof vindt, ga je je vanzelf ook beter voelen. Maar het probleem daarbij is dat je afhankelijk bent en blijft van die persoon, en dat is nooit goed. Niet als het uitgaat, zoals nu, dat is duidelijk. Het gaat nogal mis als degene die jou de leukste moet vinden (omdat je dat zelf niet kunt), dat helemaal niet meer vindt. Op die manier blijf je maar hangen aan iemand terwijl het geowon niet meer gaat. Maar zelfs als een relatie de rest van je leven blijft voortduren, loop je vast als je niet zélf overtuigd bent van je eigenwaarde. Je kunt een ander niet verantwoordelijk maken voor hoe jij je voelt.

Hoe je je beter kunt voelen? Tja, zo min mogelijk met haar omgaan, denk ik toch. Met andere mensen omgaan. Je richten op dingen die je leuk vindt, goed worden in iets, zorgen dat je je weer goed gaat voelen om wie je zélf bent, niet om wat iemand anders van je vindt. Met goede vrienden blijven omgaan, natuurlijk, maar ook nieuwe mensen leren kennen. En proberen in te zien dat jij helemaal de moeite waard bent, dat je leven leuk is, zelfs al zit zij er helemaal niet in.

[my iron lung]

baz123 schreef op 30-04-2006 @ 20:06 :
misschien helpt het om juist wel eens ruzie te hebben, ik ben zelf echt heel kwaad geworden, heb gezegt, eerder geschreeuwd waarom ze dit deed

Maar ze doet niets verkeerd, ze kan er niets aan doen. Ze heeft me nooit echt met opzet gekwetst, ik heb geen reden om kwaad op haar te zijn.

whertus schreef:

Ik heb nu precies hetzelfde wat jij hebt. Mijn vriendin heeft het gisternacht uitgemaakt en ik wil haar niet loslaten. Het is inderdaad kei lastig het idee te hebben dat ze later weer een nieuw vriendje zal gaan hebben. Zoals jij alles heb verwoord.. zo voel ik me momenteel ook. Kwaad, maar ook weer niet. Zo dubieus. Hopelijk lukt het je nog te verwerken, mijn verwerkingsproces is maar net begonnen en het doet hartstikke pijn.

Damn...dat is hard voor je. Veel sterkte, ik weet min of meer hoe je je nu moet voelen, en het is idd niet leuk.

Morgan schreef:

Nja ik vind het een heel herkenbaar gevoel (relatie hier is nu bijna twee maand voorbij), maar het lijkt me niet echt normaal dat dat een jaar lang duurt. Dat is waarschijnlijk mede veroorzaakt door het feit dat je haar inderdaad zo vaak ziet (het is een stuk gemakkelijker om afstand te nemen als ze gewoon niet voorkomt in je leven). Wat dat betreft denk ik dat het inderdaad beter gaat als je klaar bent met school.

Verder heb ik het idee dat je jouw gevoel voor eigenwaarde gekoppeld hebt aan wat zij van je vindt. Blijkbaar heb je er zelf nogal moeite mee om je de moeite waard te vinden. Als iemand anders jou wél heel tof vindt, ga je je vanzelf ook beter voelen. Maar het probleem daarbij is dat je afhankelijk bent en blijft van die persoon, en dat is nooit goed. Niet als het uitgaat, zoals nu, dat is duidelijk. Het gaat nogal mis als degene die jou de leukste moet vinden (omdat je dat zelf niet kunt), dat helemaal niet meer vindt. Op die manier blijf je maar hangen aan iemand terwijl het geowon niet meer gaat. Maar zelfs als een relatie de rest van je leven blijft voortduren, loop je vast als je niet zélf overtuigd bent van je eigenwaarde. Je kunt een ander niet verantwoordelijk maken voor hoe jij je voelt.

Hoe je je beter kunt voelen? Tja, zo min mogelijk met haar omgaan, denk ik toch. Met andere mensen omgaan. Je richten op dingen die je leuk vindt, goed worden in iets, zorgen dat je je weer goed gaat voelen om wie je zélf bent, niet om wat iemand anders van je vindt. Met goede vrienden blijven omgaan, natuurlijk, maar ook nieuwe mensen leren kennen. En proberen in te zien dat jij helemaal de moeite waard bent, dat je leven leuk is, zelfs al zit zij er helemaal niet in.[/B]

Ik weet dat het niet meer normaal is om nog elke dag aan haar te denken nu het zo lang voorbij is. Misschien idd omdat ik haar nog elke dag zie, en nog wel redelijk goed overeen kom met haar. Ik heb nooit echt afscheid genomen, en en dat is misschien net wat ik moet doen. Ze komt nooit meer terug, en over een maandje hoef ik haar niet meer zo vaak te zien.
Wat je in die middelste alinea schreef, is er recht op. Ik laat me veel te veel beïnvloeden door hoe mensen over me denken, het is alsof ik mezelf enkel kan aanvaarden als anderen dat kunnen. En zo heb ik mezelf te veel aan haar gehecht. En wanneer iemand die je zo goed kent je laat vallen, doet dat tien keer zoveel pijn, want ze is een van de weinige mensen die weten hoe ik écht ben.
Ik moet mezelf aanvaarden, want als het erop aankomt, ben je de enige persoon die voor de rest van je leven bij je blijft. Maar waarom lukt het me dan niet?

Anyway, bedankt voor jullie reacties...

[belli]

Ik weet niet of je zit te wachten op de reactie van een meisje van 15. Maar ik wil toch graag even kwijt hoe ik er over denk...

Naar mijn idee leef jij met het idee dat zij jou gelukkig moet maken. Maar een ander KAN je domweg niet gelukkig maken. Je zal eerst van jezelf moeten houden en jezelf moeten accepteren voor je liefde kan delen met een ander. Zolang jij jezelf alleen gelukkig kan noemen, als zij maar van je houdt, zit er iets fout, en kan het nooit goed zijn.

Ik vind het nog al zonde om je op zo'n relatief jongen leeftijd zo erg te laten beinvloeden door een meisje. There is plenty more fis h in the sea. maar daar komt bij: zonder haar zou er toch genoeg moeten zijn om inhoud te geven aan je leven? Probeer je niet af te sluiten voor je vrienden omdat het pijn doet om haar te zien. Maar probeer ook niet juist naar je vrienden te gaan omdat zij daar is. Leef je eigen leven, doe wat jij wilt. Ga eens een weekje alleen naar schiermonnikoog (of een andere plek waar geen zak te doen is) en begin daarna op nieuw. Open je ogen, en probeer te genieten.

Nja, misschien heb je er wat aan, misschien niet. Veel sterkte in ieder geval.

[LOLA3000]

belli schreef op 01-05-2006 @ 21:05 :
Ik weet niet of je zit te wachten op de reactie van een meisje van 15. Maar ik wil toch graag even kwijt hoe ik er over denk...

Naar mijn idee leef jij met het idee dat zij jou gelukkig moet maken. Maar een ander KAN je domweg niet gelukkig maken. Je zal eerst van jezelf moeten houden en jezelf moeten accepteren voor je liefde kan delen met een ander. Zolang jij jezelf alleen gelukkig kan noemen, als zij maar van je houdt, zit er iets fout, en kan het nooit goed zijn.

Ik vind het nog al zonde om je op zo'n relatief jongen leeftijd zo erg te laten beinvloeden door een meisje. There is plenty more fis h in the sea. maar daar komt bij: zonder haar zou er toch genoeg moeten zijn om inhoud te geven aan je leven? Probeer je niet af te sluiten voor je vrienden omdat het pijn doet om haar te zien. Maar probeer ook niet juist naar je vrienden te gaan omdat zij daar is. Leef je eigen leven, doe wat jij wilt. Ga eens een weekje alleen naar schiermonnikoog (of een andere plek waar geen zak te doen is) en begin daarna op nieuw. Open je ogen, en probeer te genieten.

Nja, misschien heb je er wat aan, misschien niet. Veel sterkte in ieder geval.

Ik vind dit echt een hele goede reactie waar heel wat mensen (die veel ouder zijn dan 15) veel van kunnen leren.

[belli]

Haha, nja dankje. Ik zei het meer omdat ik zelf te arrogant ben om iets van iemand van 12 aan te nemen, vrees ik

[NilsHolgersson]

my iron lung schreef op 01-05-2006 @ 16:52 :
Ik weet dat het niet meer normaal is om nog elke dag aan haar te denken nu het zo lang voorbij is. Misschien idd omdat ik haar nog elke dag zie, en nog wel redelijk goed overeen kom met haar. Ik heb nooit echt afscheid genomen, en en dat is misschien net wat ik moet doen. Ze komt nooit meer terug, en over een maandje hoef ik haar niet meer zo vaak te zien.
Wat je in die middelste alinea schreef, is er recht op. Ik laat me veel te veel beïnvloeden door hoe mensen over me denken, het is alsof ik mezelf enkel kan aanvaarden als anderen dat kunnen. En zo heb ik mezelf te veel aan haar gehecht. En wanneer iemand die je zo goed kent je laat vallen, doet dat tien keer zoveel pijn, want ze is een van de weinige mensen die weten hoe ik écht ben.
Ik moet mezelf aanvaarden, want als het erop aankomt, ben je de enige persoon die voor de rest van je leven bij je blijft. Maar waarom lukt het me dan niet?

Anyway, bedankt voor jullie reacties...

Oh, het is een herkenbaar probleem, hoor, ik heb het zelf ook (een beetje) gedaan. Tot op zekere hoogte doet iedereen dat natuurlijk in een relatie - je gaat er toch op rekenen dat er tenminste íemand is die je leuk vindt, zelfs al ben jij het niet. Maar het maakt je leven wel veel moeilijker, vooral als het uitgaat.

Waarom het niet lukt... tja, soms duurt het langer dan anders. Er zijn mensen bij wie het nooit lukt. De meeste mensen blijven altijd periodes houden waarin ze zichzelf helemaal niets vinden, maar hebben ook genoeg periodes waarin ze heel tevreden zijn. Ik denk dat je gewoon helemaal moet beseffen dat jíj het in de hand hebt - dat de énige reden dat jij je ongelukkig voelt, jijzelf bent. Je máákt jezelf zo ongelukkig. Als je dat maar ten volle kunt beseffen, kun je het misschien allemaal loslaten en gewoon tevreden zijn met wie je bent. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan...

[my iron lung]

Hmm, gisteren kreeg ik te horen dat ze samen is met een van m'n beste vrienden.
Alleen...vreemd genoeg lijk ik het niet eens zo erg te vinden.
Op een bepaalde manier ben ik zelfs blij. Het is alsof ik nu pas echt afscheid kan nemen, en nu pas kan doorgaan met m'n leven. Het is zielig dat het zo lang geduurd heeft om dat te kunnen, maar ik denk dat het nu wel gaat lukken. Dan nog, over een dikke maand hoef ik haar nooit meer zo vaak te zien. En zoals belli zei (bedankt voor je mooie reactie trouwens): plenty more fish in the sea. Het is alsof ik nu pas besef dat ik eigenlijk een beetje met oogkleppen moet leven. Ik ken, buiten de mensen die ik op school zie, voor het moment heus niet zo veel anderen. Misschien dat ik me daarom zo aan haar bleef hechten, omdat ik niet zo overdreven veel andere meisjes ken, en zo niet besef dat er duizenden mensen bestaan die duizend keer interessanter zijn dan zij.

[whertus]

Dat is fijn om te horen knul .. ik wil die fase ook bereiken! Ik zit nu momenteel nog in de fase waar ik echt depri van wordt Schrijven helpt en dat doe ik ook veel de laatste tijd. Alles opschrijven wat in mij opkomt.. en vooral veel leuke dingen doen met vrienden.. alleen ik heb er momenteel niet veel tijd voor omdat ik bijna examens heb