De afgelopen weken is het zeer onrustig op college. Vandaag was het zelfs zo erg dat een docent is weggelopen, enkele minuten na de pauze, hetwelk mij inspireerde tot het schrijven van het volgende dichtwerk:
Kakafonie van duivels gefluister,
Gelag, dat aandoet als gemekker
De wijze man met witte baard
Richt zich tot dovemansoren.
Wanneer je fluistert kan je niet luisteren, hooguit horen.
En als je fluistert kan je niet begrijpen, hooguit zien.
De ijdele fluisteraars treden hun confrontreerders
Fulminerend tegemoet.
Fluisterend, altijd maar fluisterend.
De Mens - De Fluisteraar
Hij lijkt niet stil te kunnen zijn.
Nog geen twee minuten.
Niet in het bijzijn van bijzonderheden,
Niet bij slachtoffers noch ongeregeldheden.
Hoor je dit of voel je dit?
Fluisteraars, houd toch eens je mond!
|