Bang voor relatie? Voor mezelf?

[Ana]

Ok, geen idee of er al een topic over dit onderwerp is, maar hier mijn 'probleem'
Mss moet het ook wel op psychologie, mja dat merk ik snel genoeg.
Ik ben 18 en heb nog nooit een echte relatie gehad.
Waarom?
Zodra een jongen te dichtbij komt(geestelijk+lichamelijk) word ik bang, twijfel ik aan mn gevoel en kap ik het af.
Ik kan stapelverliefd zijn op een jongen, maar zodra blijkt dat hij mij ook leuk vind, kap ik af.
Dan weet ik niet meer wat ik voel,
Vertel ik mezelf dat het onzin is, want waarom zou iemand mij leuk vinden? (k ben depressief enz..)
Vertel ik mezelf dat ik hem toch niet waard ben.
Vind ik dat ik een jongen het niet kan aandoen iets met mij te hebben, wat moet ie met een depressieve vriendin?
Zo maak ik mezelf helemaal gek.
Vriendinnen zeggen dat ik eens niet zo veel moet nadenken, maar gewoon doen..
Maar das het probleem, dat lukt me niet..
Iemand ideen?

xxx

[Sithan]

Ana schreef:

Vertel ik mezelf dat het onzin is, want waarom zou iemand mij leuk vinden? (k ben depressief enz..)
Vertel ik mezelf dat ik hem toch niet waard ben.
Vind ik dat ik een jongen het niet kan aandoen iets met mij te hebben, wat moet ie met een depressieve vriendin?

Hmmm das lastig...maar je moet je jezelf er toch van overtuigen dat je hem wel waard bent anders zou ie uberhaupt niet op je verliefd worden...

hmz, ik heb dat ook wel een beetje.. maar niet echt dak daarom geen vriendjes heb.. mn eerste vriendje was ik niet verliefd op, lekker veilig..

met mn tweede vriendje ging het kutter dan met mij, ook lekker veilig..

maar met mn huidige vriend is het echt. En ja, vorige week heb ik em bijna weg geduwd, het bijna uitgemaakt om die reden. Maar zijn gedrad daar tegenover heeft zo laten zien dat hij mij wil, en daar ook alles voor over heeft... dak nu weer een stuk zekerder ben..

Maar ja, een oplossing heb ik ook niet voor je, sorry!

[hitsiepitsie]

Zo dacht ik ook altijd, maar ik ben erachter gekomen dat wanneer je verliefd wil worden je ook echt wel verliefd word... ik heb meerdere jongens wel leuk gevonden.. maar wanneer ik zelf het gevoel heb van wat zouden anderen over hem zeggen dan weet ik dat ik niet echt verliefd ben.. want wanneer ik dat wel ben boeit ut me helemaal niet wat anderen vinden.. Denk er maar eens overna..of je wel echt verliefd bent.. of, of je het denkt te zijn!

[***DKNY'ke***]

heb dit nu ook, heb ook nog nooit n egt vriendje gehad
ben stapelgek op vreselijk leuke jongen, heb het hem toegegeven en nu blijkt dat hij ook wel gek op mij is, maar meer op zn meisje..... hij weer nu niet goed wat hij moet doen
ik snap het ook niet dat zo'n leuke jongen op n meisje als mij kan vallen (heb ook best wel veel zelfcomplexen.....)
geniet gewoon vh gevoel dat iemand je egt leuk vindt!! ik voel nu hetzelfde en het is ontzettend leuk, eenmaal dat je het toelaat!!

kuzzje,
xELSx(die hoopt dat je nog veeeeeel plezier beleeft aan verliefd zijn!!)

[Ana]

Bedankt voor jullie reacties tot zover,


Sithan; ik weet dat ik mezelf daarvan moet overtuigen, en dat probeer ik ook.. maar het zijn dus 2 'stemmetjes' in mij die tegen mekaar vechten, en de negatieve is het sterkst.

Dusjcrib; k verwacht hier ook niet echt een oplossing, want ik weet dat het in mij zit. Vind het allang fijn te weten dat k zo niet de enige ben. Ik vraag me alleen wel eens af of ik hier ooit overheen kom, ooit wel een vriend krijg, of dat ik de rest van mn leven iedereen blijf wegstoten.

hitsiepitsie; ik weet dus niet wat ik voel. Soms ben ik echt hoteldebotel totdat hij mij leuk blijkt te vinden.
En het gaat er dus niet om of ik wel of niet verliefs ben, maar alle gevoelens en dingen die daarbij komen.

***DKNY'ke***; ik kan dus niet genieten van het feit dat iemand zegt me leuk te vinden, omdat ik daar domweg niet in kan/durf te vertrouwen.

[Erlwin]

Ana schreef:
Ok, geen idee of er al een topic over dit onderwerp is, maar hier mijn 'probleem'
Mss moet het ook wel op psychologie, mja dat merk ik snel genoeg.
Ik ben 18 en heb nog nooit een echte relatie gehad.
Waarom?
Zodra een jongen te dichtbij komt(geestelijk+lichamelijk) word ik bang, twijfel ik aan mn gevoel en kap ik het af.
Ik kan stapelverliefd zijn op een jongen, maar zodra blijkt dat hij mij ook leuk vind, kap ik af.
Dan weet ik niet meer wat ik voel,
Vertel ik mezelf dat het onzin is, want waarom zou iemand mij leuk vinden? (k ben depressief enz..)
Vertel ik mezelf dat ik hem toch niet waard ben.
Vind ik dat ik een jongen het niet kan aandoen iets met mij te hebben, wat moet ie met een depressieve vriendin?
Zo maak ik mezelf helemaal gek.
Vriendinnen zeggen dat ik eens niet zo veel moet nadenken, maar gewoon doen..
Maar das het probleem, dat lukt me niet..
Iemand ideen?

xxx

Ken het probleem, ben ook enorm bang voor een relatie, mede door dingen die in het verleden zijn gebeurd. Hou mede doordoor afstand van meisjes die ik leuk vindt (lekker veilig). Heb wel de laatste tijd er minder last van, maar misschien komt dat omdat ik niet verliefd ben en ik wat rust heb gevonden of omdat ik wat meer zelfvertrouwen krijg.... (ben daar nog niet helemaal achter wat de oorzaak nou is).

Maar bang ben ik nog steeds, en kan me ook niet voorstellen dat iemand me leuk kan gaan vinden, als zeggen andere dat dat onzin is. Vindt vertrouwen heel belangrijk maar ik vertrouw niet zo snel mensen die ik niet ken dus dat maakt het al moeilijker.

Maar ben wel opgelucht om te lezen dat ik niet de enige ben die er last van heeft.

[Cinamon]

schuldig
ik heb precies hetzelfde
Ik heb 't nu al met 2 jongens gehad die ik echt HEEL erg leuk vond/vind
Maar ik heb mezelf (helaas) in allebei de keren wijs gemaakt dat het toch niks werd. En dat ze mij toch niet leuk vonden
Nou blijkt bij de laatste, het gevoel nog helemaal niet weg te zijn
Het is onderdrukt en daarom voelde ik er 2 maanden lang niks van Maar nu speelt het weer.
Ik ben er ook onlangs achter gekomen dat hij mij ook leuk VOND
Het woord in het groot omdat dat rond februari was
En nu dus (volgens hem) over is.
Ik heb de hele maand mei geprobeert om het gevoel weer te onderdrukken. Nou is me dat aardig gelukt, al zeg ik het zelf.
Maar ik voel natuurlijk nog steeds veel voor hem. Maar ik krijg het gevoel dat hij dat vergeet. Aan de andere kant, als we een gesprekje hebben op msn valt het me nu op dat hij eerst altijd zowiets als "xxx" tiepte als hij offline ging ofzo. Maar nu is het "doei" en meer niet. Dat raakt me op een of andere manier diep. Doet meer pijn denk ik, dan dat hij zich realiseert.
Of hij doet het bewust natuurlijk. Maar ik kom er zo niet achter.

Nou om een langer wordend verhaal af te kappen
Kort samengevat,
Ik weet hoe jij je voelt en wat je 'doet'
Maar ik weet ook dat het verkeerd is
Je vriendinnen hebben gelijk. Hoewel dat stom is natuurlijk om niet na te denken. En ik weet dat je er weinig aan kunt beginnen maar het moet. Niet nu, maar op een dag. En trouwens wat maakt het uit of je op je 18e nog geen echte relatie hebt gehad. Ik bedoel dat komt vanzelf wel.
Bekijk het maar als de ideologie van het liberalisme, alles komt vanzelf wel... Sooner or Later Whenever You are Ready.

Good Luck

[Severus]

Ana, meid, ik heb precies hetzelfde als jij. Ik kan het allemaal niet zo goed verwoorden als jij, maar ik weet heel goed wat je doormaakt. Zelf ben ik begonnen met het ontwikkelen van dit soort gedrag aan het begin van mijn puberteit, maar het heeft echt een ''sneltreinvaart'' genomen sinds vorig jaar, toen ik voor het eerst van mijn leven helemaal hoteldebotel verliefd werd. Hij zag mij ook wel zitten, maar ik weerde hem af (want ik was hem toch niet waard, etc.), door te negeren, zwijgzaam te zijn, afstandelijk tegen hem te zijn, etc. waardoor hij op den duur ook helemaal op mij afknapte en tegenwoordig niets meer van mij moet hebben. En dat doet pijn, maar toch heb ik liever dat om lekker veilig in mijn schulpje te zitten.

Ik zie mezelf niet capabel om een relatie te beginnen met een jongen, laat staan dat ik ooit met een jongen de liefde bedrijf en ooit met iemand trouw en kinderen krijg. Ik ben te geremd, te zeer in een sociaal isolement en te depressief daarvoor. Ook al had ik iets gekregen met iemand, hem had ik dan toch niet kunnen houden met mijn depressiviteit en mijn lelijke lijf. Op den duur zou een jongen toch bij mij wegvluchten, want het is moeilijk om met iemand als ik samen te kunnen leven.

Ik zie mezelf als een einzelgänger, iemand die alleen door het leven gaat. Dat heb ik altijd gedaan en zal ik waarschijnlijk ook altijd doen, tot de dood erop volgt.

Ripper

Ripper schreef:
Ik zie mezelf als een einzelgänger, iemand die alleen door het leven gaat. Dat heb ik altijd gedaan en zal ik waarschijnlijk ook altijd doen, tot de dood erop volgt.

Zo zie ik mezelf ook. Ik heb over het algemeen niet te klagen over mijn contact met meisjes - ik kan vrijwel met allemaal goed overweg. Het probleem is alleen dat ze me altijd té aardig vinden: dan ben ik geen serieuze kandidaat meer, maar iemand met wie ze lekker over jongens kunnen praten en roddelen, grappen over 'kerels' kunnen maken...terwijl ik zelf ook een jongen ben (en nee, ik ben geen homo ).

Dat is heel frustrerend. Ik heb mezelf er ook wel bij neergelegd, bij het feit dat ik gewoon heel moeilijk tot onmogelijk een relatie kan beginnen. Ik ben gewoon heel moeilijk daarin. Het eerste meisje wat mijn persoonlijkheid écht helemaal begript moet ik nog tegenkomen, en ik denk zelfs dat ik haar nooit zal tegenkomen. Zonder dat begrip is het alleen oppervlakkig, geile seks, dat is het dan wel. Maar een partner voor de 'geestelijke' bevrediging, die is voor mij bijna onmogelijk te vinden (mmm, ik ken één meisje bij wie ik me echt 'thuis' voel, maar die is bezet )

Overigens is er niets mis met alleen zijn. Als je in je eentje gelukkig bent, dan moet je niet op zoek zijn naar liefde. Dan heb je die liefde namelijk al bij jezelf gevonden, als je tevreden bent met de dingen die je zelf doet. Onthou, er is maar één persoon aan wie je verantwoording hoeft af te leggen, en dat ben je zelf.

[lady_x]

Ripper schreef:
Ik zie mezelf niet capabel om een relatie te beginnen met een jongen, laat staan dat ik ooit met een jongen de liefde bedrijf en ooit met iemand trouw en kinderen krijg. Ik ben te geremd, te zeer in een sociaal isolement en te depressief daarvoor.

Ik zie mezelf als een einzelgänger, iemand die alleen door het leven gaat. Dat heb ik altijd gedaan en zal ik waarschijnlijk ook altijd doen, tot de dood erop volgt.

Denk je dat het mogelijk is om je hele leven lang een eenzame te zijn? Ik vraag me dat soms af aangezien ik het zelf ook niet altijd goed kan vinden bij anderen. Als ik met anderen ben vraag ik me af wat ik daar doe en soms voel ik me beter alleen. Ik voel me veilig in mijn eigen schulp maar ik vraag me toch af of het mogelijk is om je op die manier af te zonderen en zonder echte liefde je leven door te gaan, ik denk dat je dan toch na een bepaalde tijd gefrustreerd geraakt, misschien ben ik dat ook al, ik weet niet...

Ik ben niet depressief geweest ofzo, maar ik vond het wel zeer frustrerend dat mijn vriendin het ene vriendje naar de andere had en ik helemaal niks. Je moet niet bewust opzoek gaan en je loopt vanzelf wel een leuke jongen tegen het lijf.
Stel je open voor andere mensen, dan lukt het vast wel!

Love, Lis

[lieve]

Hoi,
ik kan je verstaan hoor! Heb ook vaak gehad dat juist op het ogenblik het gevoel wederzijds is, ik het niet meer aandurf!
Maar er is me deze week iets overkomen, dat ik niet nog steeds niet kan geloven dat ik dat gedaan heb; ik heb een jongen die ik van haar nog pluim kende, enkel zijn voornaam+dat hij een vriend is van mijn neven; gewoon gekust.
Dit is normaal niets voor mij, weet je ik heb liever dat "hij" het initïatief neemt, maar nu.???
Ik denk dat de alchohol wel een beetje zal geholpen hebben(hoewel ik helemaal niet zat was),maar toch.. ik sta er nu 2 dagen later nog steeds van versteld.
Dus ik kan enkel zeggen dat het na een tijdje misschien wel betert en dat je inderdaad niet te hard moet nadenken en het je gewoon moet laten overkomen!!! RELAX!!!
Kan je er anders niet eens met iemand over praten, i.p.v. dat hier neer te plaatsen!?

[stout!]

heel herkenbaar
ik doe dit vooral de laatste tijd heel erg omdat ik niet goed in mijn vel zit, en me heeelemaal niet kan voorstellen dat een jongen me leuk vind terwijl ik me zo voel.
Maar weet je wat het gekke is? Dat heb ik tenminste, juist als ik er helemaal niet op uit ben en het allemaal een beetje afweer komen er juist veel jongens op me af

Logica der Liefde

[kaleidoscope]

Dit herken ik heel erg,ik heb precies hetzelfde.

Ik ben meerdere malen aangerand en verkracht en ben daardoor bang om in een relatie te stappen...hoe verliefd ik ook ben,het is zo makkelijk verliefd te zijn op een afstandje...maar zodra die persoon dichterbij komt ontken ik mn verliefdheid tegenover mezelf en tegenover hem,bindingsangst en minderwaardigheidscomplex zijn de redenen hiervan.
De laatste periode word ik niet eens meer verliefd ik hou het onbewust tegen,ik verlang wel heel erg naar liefde,genegenheid en vertrouwen...maar het is gewoon moeilijk een jongen te vinden die me echt begrijpt,me snapt,me wil snappen...
Ik denk dat je er zelf wat aan moet doen wil je relaties kunnen beginnen,want je blijft voor jezelf excuses verzinnen om aan die relatie te ontsnappen.

Ana schreef:
***DKNY'ke***; ik kan dus niet genieten van het feit dat iemand zegt me leuk te vinden, omdat ik daar domweg niet in kan/durf te vertrouwen.

Ik vertrouw dat ook nooit. Heb ook altijd het idee dat sowieso niemand wat in mij ziet. Tsja, schiet niet echt op he?

Ben zelf 21 jaar oud en heb nog nooit een vriendin gehad (heeft echter ook andere redenen, ik heb me een aantal jaren helemaal afgezonderd)..

Maar ja, het feit alleen al dat je deze topic opent, vertelt me dat je dus wel wilt veranderen. Je kunt niet voor de rest van je leven alleen blijven, dus zul je ooit het risico moeten nemen iemand te vertrouwen :/

No guts no glory .. ofzo

nare man schreef:
Het probleem is alleen dat ze me altijd té aardig vinden

Dat idee heb ik inderdaad bij jou.

Anderzijds ben je echter toch al 1 iemand tegen gekomen waar je je wel thuis bij voelt .. en waar er 1 is, zijn er nog wel meerdere

[mickael]

nare man schreef:


Zo zie ik mezelf ook. Ik heb over het algemeen niet te klagen over mijn contact met meisjes - ik kan vrijwel met allemaal goed overweg. Het probleem is alleen dat ze me altijd té aardig vinden: dan ben ik geen serieuze kandidaat meer, maar iemand met wie ze lekker over jongens kunnen praten en roddelen, grappen over 'kerels' kunnen maken...terwijl ik zelf ook een jongen ben (en nee, ik ben geen homo ).

Dat is heel frustrerend. Ik heb mezelf er ook wel bij neergelegd, bij het feit dat ik gewoon heel moeilijk tot onmogelijk een relatie kan beginnen. Ik ben gewoon heel moeilijk daarin. Het eerste meisje wat mijn persoonlijkheid écht helemaal begript moet ik nog tegenkomen, en ik denk zelfs dat ik haar nooit zal tegenkomen. Zonder dat begrip is het alleen oppervlakkig, geile seks, dat is het dan wel. Maar een partner voor de 'geestelijke' bevrediging, die is voor mij bijna onmogelijk te vinden (mmm, ik ken één meisje bij wie ik me echt 'thuis' voel, maar die is bezet )

Overigens is er niets mis met alleen zijn. Als je in je eentje gelukkig bent, dan moet je niet op zoek zijn naar liefde. Dan heb je die liefde namelijk al bij jezelf gevonden, als je tevreden bent met de dingen die je zelf doet. Onthou, er is maar één persoon aan wie je verantwoording hoeft af te leggen, en dat ben je zelf.

Je legt hier t 'love you like a brother'syndroom uit. Ik heb precies hetzelfde, je laat jegens dat meisje je gevoelens blijken en zij schrikken dan omdat ze dachten dat je een goede 'vriend(in)' van hun bent.

Ripper schreef:
Ik zie mezelf als een einzelgänger, iemand die alleen door het leven gaat. Dat heb ik altijd gedaan en zal ik waarschijnlijk ook altijd doen, tot de dood erop volgt.

Ik vind dit een beetje tragisch.

Kijk, ik 'ben' zelf een Einzelgänger; heb vaak de behoefte helemaal niet om met mensen om te gaan, terwijl ik me soms toch erg alleen voel. Meestal hou ik het echter niet lang vol; ik heb altijd de neiging mensen als storend of vervelend te ervaren na verloop van tijd. Ook kan ik vaak dagenlang alleen zijn, achter de PC hangen of gewoon ergens in de natuur wandelen; het boeit me niet. In tegendeel: ik geniet er vaak van alleen te zijn.

Het zijn alleen soms momenten waar ik net even dat beetje liefde mis, waar alles koud lijkt. Ghe, ook al zou ik een vriendin hebben die ik eens om de zoveel tijd zie, zou dat ook over zijn

Maar dat is heel wat anders dan wat jij schrijft. Wat jij omschrijft, lijkt op een (soort van) sociale fobie; iets waaraan je kunt werken.