Amir.

[xineof]

Amir.


De ochtend kolkt van katerige stilte
als een zwembad dat chloor en glans verloor,
nadat ik in het diepe sprong.
De nacht ervoor, je vroeg
’Zijn we samen ondanks wat volgt?’
Het laatste wat ik nu wil, is een vreemde van je worden.

‘Ik zal een leeuw zijn, slapend, parend!
Het eten wordt me wel gebracht.’
Ik wacht. Dus na een dag of wat vertrek ik
(terwijl ik mezelf nog licht vermaan).

Het is de anekdote van een man die
voor het eerst begrijpt dat tijd
het tikken zat is;
ze raast naar beneden en sleurt ons verrot.
Als was Newton’s appel vergiftigd
of de klok van Dali niet kapot.

- Ik ben bang want als de liefde me verpijnt
zal ik niet langer dapper zijn. -

Want al wat nu nog rest van mens zijn als kamelen.
En met hen het oog van de naald.

Oog van de naald en kamelen <3. Maar er zitten wat stukjes in die me dwarszitten. Ik denk nog even na.

[CSN]

Ahh die strofe over de anekdote vind ik briljant, vooral de Newson/Dali vergelijking. Ik weet niet, je vergelijkt de tijd met zowel iets goeds dat slecht werd (een appel die vergiftigd is geraakt) als met een klok die in plaats van kapot, heel is gebleken. Dat is verwarrend en daardoor zo treffend.

De zin die daarna komt vind ik niet zo sterk, een beetje te afgezaagd voor dit gedicht. Je einde vind ik wel heel goed, maar ik heb het idee dat de eennalaatste regel grammaticaal niet klopt, of is dat expres?

En ohja, knappe rijm. De eerste keer dat ik je gedicht las viel het me bijna niet op en dacht ik vooral 'hee, dit loopt lekker'. PS Betekende 'Amir' nou prins?

[Reynaert]

De ochtend kolkt van katerige stilte
als een zwembad dat chloor en glans verloor,
nadat ik in het diepe sprong.
De nacht ervoor, je vroeg
’Zijn we samen ondanks wat volgt?’
Het laatste wat ik nu wil, is een vreemde van je worden.
Het begin is prachtig, doet me denken aan een uit de hand gelopen tuinfeest met zwembad. Maar ik vind de laatste zin eigenlijk niet bijzonder of apart genoeg om schuin te zetten, het geeft zo'n foute nadruk die het naar mijn mening helemaal niet nodig heeft.

‘Ik zal een leeuw zijn, slapend, parend!
Het eten wordt me wel gebracht.’
Ik wacht. Dus na een dag of wat vertrek ik
(terwijl ik mezelf nog licht vermaan).
Ja, een geslaagde vergelijking met de luie leeuw die wel wacht totdat zijn eten door de vrouwtjes gebracht wordt. Vermaan is ook heerlijk ambigu.

Het laatste stuk vind ik wat minder, onder andere doordat ik de klok van Dali niet ken en de vergelijking dus niet helemaal snap. Ik heb ook informatie opgezocht over Dali maar daar stond niets bij over een klok. Verder struikel ik over "Als was", ik lees elke keer "Al was". De zin tussen streepjes is wel leuk paradoxaal, want hoe kan je dapper zijn als je bang bent dat je je dapperheid verliest? Het einde vind ik qua beeld sterk, maar een precieze betekenis kan ik er niet aan vastknopen.

Verder: ik vind dat er hele mooie stukken in je gedicht staan, maar je raast wel van onderwerp naar onderwerp waardoor je gedicht heel erg 'uitwaaiert', en dat werkt verwarrend. Het ritme is niet overal even goed (zakt steeds meer weg naar het einde toe). Maar de wirwar van beelden die ik uiteindelijk over hou als ik het gedicht gelezen heb vind ik wel interessant. Daarbij komt dat je het gedicht op meerdere manieren kan lezen, mooi.

[xineof]

Dank voor jullie reacties, ze doen me goed ^-^.

CSN schreef op 17-08-2006 @ 22:37 :
De zin die daarna komt vind ik niet zo sterk, een beetje te afgezaagd voor dit gedicht. Je einde vind ik wel heel goed, maar ik heb het idee dat de eennalaatste regel grammaticaal niet klopt, of is dat expres?

Grammaticaal is die zin inderdaad niet helemaal correct geloof ik, maar dat schuif ik dan toch maar op dichterlijke vrijheid, want ik weet zo snel niet hoe ik hem zou kunnen aanpassen zonder dat ritme of betekenis verloren gaat. De zin tussen de '-'-tekens is voor mij wel heel relevant, ook om wat Reynaert zegt... maar ik begrijp dat je 'm afgezaagd vindt op zich.

Amir betekent inderdaad prins .

Reynaert, ik kon die laatste zin van de eerste strofe eigenlijk niet anders zetten dan cursief, ten eerste voor het metrum en ten tweede omdat het voor mij een lading heeft die 'anders' moet worden benadrukt dan het voorgaande... maar dat kan ik niet zo heel goed uitleggen geloof ik. De vergelijking met de klok slaat op Dali's schilderijen: bekijk er een paar en je zult zien dat hij heel vaak kapotte klokken schildert . Hmm, aan 'als was' kan ik volgens mij niet echt iets veranderen... of heb je een suggestie (A)?

Het onderwerp beperkt zich in principe tot 2 dingen... Als je wilt zal ik het gedicht graag uitleggen .

[dromenvanger]

Ik vind het mooi, maar ik denk dat ik vanalles mis

[Reynaert]

xineof schreef op 19-08-2006 @ 04:59 :
Reynaert, ik kon die laatste zin van de eerste strofe eigenlijk niet anders zetten dan cursief, ten eerste voor het metrum en ten tweede omdat het voor mij een lading heeft die 'anders' moet worden benadrukt dan het voorgaande... maar dat kan ik niet zo heel goed uitleggen geloof ik. De vergelijking met de klok slaat op Dali's schilderijen: bekijk er een paar en je zult zien dat hij heel vaak kapotte klokken schildert . Hmm, aan 'als was' kan ik volgens mij niet echt iets veranderen... of heb je een suggestie (A)?

Het onderwerp beperkt zich in principe tot 2 dingen... Als je wilt zal ik het gedicht graag uitleggen .

Als ik het gedicht lees heb ik het cursieve niet nodig, maar ik snap wel dat het een gevoelsmatige kwestie is. "Als was" kan je vervangen voor "alsof...was", maar dan moet je de zin wel wat omgooien om het goed te laten lopen. Voordat je het uitlegt wil ik wel proberen om eerst zelf een kleine analyse te maken; ik zal het gedicht eerst per strofe bespreken en daarna proberen iets van een conclusie eraan vast te knopen.

De ochtend kolkt van katerige stilte
als een zwembad dat chloor en glans verloor,
nadat ik in het diepe sprong.
De nacht ervoor, je vroeg
’Zijn we samen ondanks wat volgt?’
Het laatste wat ik nu wil, is een vreemde van je worden.
Ik-persoon wordt wakker in een typische 'katerige ochtend', waarschijnlijk na iets van een feest. De ochtend heeft zijn glans verloren ómdat de ik-persoon een bepaalde belangrijke beslissing heeft genomen die betrekking heeft op de jij-persoon. Het heeft op de een of andere manier ook iets seksueels, waarschijnlijk door de zin tussen aanhalingstekens. Ik stel me zo'n feest voor waar onder invloed van alcohol wazige beslissingen worden genomen.

‘Ik zal een leeuw zijn, slapend, parend!
Het eten wordt me wel gebracht.’
Ik wacht. Dus na een dag of wat vertrek ik
(terwijl ik mezelf nog licht vermaan).
De eerste twee zinnen kunnen zowel door de ik- als de jijfiguur worden gezegd, en ik heb geen goed aanknopingspunt om ze aan eender welke figuur te verbinden. Het leukste is het als de ik-figuur het zegt, want dat zou een beslissing om te wachten inhouden, waaraan de ik later toch toegeeft door te 'vertrekken' terwijl hij/zij zich licht vermaand.

Het is de anekdote van een man die
voor het eerst begrijpt dat tijd
het tikken zat is;
ze raast naar beneden en sleurt ons verrot.
Als was Newton’s appel vergiftigd
of de klok van Dali niet kapot.
De eerste zin lijkt erop te wijzen dat de tijd voor de ik-figuur niet langer voorbij vliegt maar ineens (door de belangrijke beslissing c.q. vergissing in strofe 1?) is stopgezet. Vervolgens wordt dat vergeleken met de belangrijkste bevinding in het leven van iemand die onwaar blijkt te zijn; alsof het leven wat de ik-figuur tot nu heeft geleefd een leugen bleek te zijn.

- Ik ben bang want als de liefde me verpijnt
zal ik niet langer dapper zijn. -

Want al wat nu nog rest van mens zijn als kamelen.
En met hen het oog van de naald.
Ik had al iets gezegd over de eerste twee regels; ik ben er nu bijna zeker van dat de eerste strofe te maken heeft met een begin van liefde. Stel dat die liefde mislukt, dan zal ik nooit meer zo dapper zijn om iemand op dezelfde manier te leren kennen, zoiets? Met de laatste twee regels kan ik niet zoveel. Bij kamelen moet ik denken aan twee bulten, en dan krijg je een interpretatie als 'van de mens rest niets anders dan verdeeldheid'. En met die mensen het oog van de naald, het geluk misschien?

Uiteindelijk lijkt het gedicht te willen wijzen op de onbeheersbare onzekerheid in de liefde die altijd zal blijven. De ik-figuur is bang voor gemaakte keuzes, maar nog banger voor het niet maken van keuzes. Verder lijkt de tijd ook een belangrijk thema; de tijd die eerst vrolijk doortikte totdat hij er op een slechte dag genoeg van had en stil ging staan. De invloed van de ongrijpbaarheid en onveranderlijkheid van zo'n moment op de ik- en jijfiguur blijft onduidelijk, misschien blijven ze gewoon zoals ze waren, juist doordat de tijd stil ging staan.

Het kan heel goed zijn dat dit absoluut niets meer met je gedicht te maken heeft; ik ben nu in ieder geval heel erg benieuwd naar je uitleg!