Iets van een groentje (ik dus)

[me... just me]

Mijn woorden

Ik wou dat ik op de hoogste berg ter wereld kon staan
Om daar te roepen, hoeveel ik van je hou
Het gewoon te roepen, zonder dat iemand het hoort
Behalve jij…
Ik wou dat de wind mijn woorden mee zou voeren
Hoog over de wolken, door het gras
Door de wateren die tussen ons zitten…
Ik wou dat de bomen deze wind zouden vangen…
En de woorden fluisteren in jou oor
Zodat je, ondanks dat je zo ver weg bent, het toch weet…
Het toch hoort…
Leg mijn woorden dan vast in je hart
Bewaar ze tot we elkaar weer zien
Want die woorden, die woorden betekenen alles voor mij
De woorden die zeggen wat ik werkelijk voel…



Onbereikbaar

Onbereikbaar… maar zo verleidelijk
Zo er weg, en toch zo dicht bij
In mijn hoofd, dag en nacht
Wachtend op dat moment…
Dat moment van vreugde, ongekend
Door liefde overspoeld
Tranen vloeien, maar niet meer door verdriet
Lippen raken elkaar,
Onze handen ineen.
Tot we weermoeten gaan…

Ik vind het niet zulke originele gedichten. Ze vertellen wat al vaak is gezegd en ook niet op een nieuwe manier. Probeer iets origineels te maken door met woorden te spelen.
Ook zag ik een paar dingetjes die minder fijn lezen:

Waarschijnlijk heb je dit gedicht in Word getypt, want elke regel begint met een hoofdletter. Zo staan er dus midden in sommige zinnen hoofdletters. Ook ben je niet altijd consequent met je leestekens. (Verder ben ik niet zo fan van drie puntjes in plaats van één.) en nog een mierenneuk dingetje: weermoeten in het laatste gedicht. Daar ben je een spatie vergeten.

[Orpheus]

Wilde, houd, zitten- liggen, jouw.

Ver, dichtbij, weer moeten.