Oppaskindje

Ik heb een oppasjongetje, 12 jr groep 8 (A). Ben er meer voor z'n zusje, die is 6 (B).
Alleen heb ik het gevoel dat er veel mis is met A., hij is heel erg in zichzelf gekeerd, slaat B. regelmatig, smijt met z'n huiswerk/speelgoed, huilt veel en snel, spreekt in de gebiedende wijs, zit publiekelijk aan z'n 'edele delen' en heeft veel verschillende ticks. Wel is die vreselijk intelligent. Ik weet niet of ik het zomaar een naam kan geven maar het doet me erg aan een ernstige soort van authisme of iets in die richting denken. Hij heeft geen therapie, wat hij volgens mij wel nodig heeft.
Nu hebben z'n ouders beide een opleiding psychologie gehad en lijkt het me heel sterk dat ze het niet zien of niet willen zien.
Ik heb een hele goeie band met het gezin en ken ze al redelijk lang. Alleen hebben z'n ouders het nooit met mij erover gehad en als ik aangeef wat A. zoal heeft gedaan op een avond, reageren ze heel koel en zeggen ze dat hij dat wel vaker doet. Het is net alsof het een taboe is erover te praten.
Nu vraag ik me af of het goed is ze te vertellen dat ik denk dat hij echt een ziekte heeft en dat hij daarmee geholpen moet worden. Of het gewoon erbij laten en ervan uitgaan dat ze het zelf wel weten en het er niet over hebben omdat ze het blijkbaar een taboe vinden?

xx
Lizx

[Nona]

Hm. Mensen direct vertellen dat je denkt dat er iets mis is met hun kind wordt niet altijd goed opgevat. Misschien kun je eens voorzichtig informeren of het op school gaat, en als ze vertellen dat hij daar problemen heeft eens vragen of hij daar begeleiding bij heeft. Dan kan er misschien een balletje gaan rollen.

Het is maar een idee.

[Stefanie]

Praten over hun kind dat 'een ziekte heeft' is echt uit den boze. Dan jaag je ze alleen maar weg. Praat er eens voorzichtig over, gewoon uit interesse, zonder verdere bedoelingen en kijk wat eruit rolt. Je bent geen psycholoog en ik zou me ook niet zomaar bemoeien met zijn geestelijke gesteldheid.

[Freestyler*]

Ach wat je opnoemt vind ik overigens niet per se kenmerkend voor autisme, maar er kan best iets aan de hand zijn. Echter als zijn ouders het niet willen zien, kun jij er weinig aan doen. Hoogstens kun je proberen een vertoruwensband met hem op te bouwen, aangezien dat nooit kwaad kan en je hem zo misschien soweiso kunt helpen, ook al mankeert hem niks.

[Boef]

Misschien is 't wel iets veel onschuldigers. Misschien zijn het wel allemaal manieren om aandacht te vragen. Ook zie je vaker bij intelligente kinderen dat uit verveling "abnormale" dingen gaan doen. Heeft hij trouwens altijd zo gedaan sinds je hem kent, of is het misschien een fase?
Ik zou zeker niet tegenover die ouders beginnen over ziektes of psychologsiche aandoeningen, maar het wat oppervlakkiger/ algemener houden als je er iets overzegt.

[Roos]

Misschien is het gewoon een opvoedprobleem. Die kinderen bij "eerste hulp voor opvoeden" zijn ook altijd zo.

[Nijn*]

Ik heb ook een oppaskindje waar het niet altijd goed mee gaat. Hij is snel afgeleid, huilt snel, is heel erg in zichzelf gekeert, kan zich niet concentreren op school, vergt heel veel aandacht en kan slecht met emoties omgaan (hij houdt ze niet in controle maar gooit met dingen of gaat slaan).. Ik heb ook met de andere kindjes en hun ouders een hele hechte band en vertelde eerst ook altijd heel voorzichtig wat C. had gedaan op een avond.

Na een tijdje maakte ik me toch wel zorgen om hem en dat heb ik tegen ze verteld. Ik zei dat ik me af en toe zorgen maakte omdat hij soms zo heftig kon reageren en omdat hij snel is afgeleid als we bijvoorbeeld een boekje lazen. Zijn ouders vertelden toen dat ook de school dit al een paar keer aan ze had gemeld en dat ze van plan waren met hem naar een kinderpsycholoog te gaan voor een pscychologisch testonderzoek. Uiteindelijk hebben ze dat gedaan, hoe moeilijk ze het ook vonden, maar ze zijn ook blij dat kun kindje nu de hulp kan krijgen die hij nodig heeft.

Ik voelde het als nodig zijnde om het tegen ze te vertellen, al is het alleen maar om na te gaan of hij zich vaker zo gedroeg. Zij vatten dat heel goed op, ook omdat ze het al van meerdere kanten hadden gehoord. Maar dan nog blijft natuurlijk dat niet iedereen dat wil horen over zijn/haar kinderen. Maar als ik jou was, zou ik het wel tegen ze zeggen, misschien niet zozeer dat je bang bent dat hij een ziekte heeft, maar gewoon dat je je toch wel zorgen maakt om hem en ziet dat het niet goed gaat met hem. Dan kun je altijd voorzichtig beginnen door te vragen hoe hij het op school doet en als dat niet zo goed gaat, misschien door te vragen of ze hem daarbij helpen of niet?

Dankjullie wel, op school gaat het met hem heel goed, hij gaat volgend jaar naar het gymnasium. Wel is er te merken dat z'n klasgenoten een beetje vreemd tegen hem doen omdat ze hem 'anders' vinden.
Ik geef veel om hem, dus ik zal er het binnekort eens langzaam aan de orde bregen en er niet te ver in gaan.

[Eurynome]

Het is niet omdat kinderen een moeilijk temperament hebben dat ze daarom direct adhd hebben of autistisch zijn. Als de ouders beiden psycholoog zullen ze waarschijnlijk wel aandacht voor hebben. Het enige wat jij kunt doen is vertellen wat het kind allemaal gedaan heeft. Ik zou zeker geen suggesties gaan maken... en zéker niet achter hun rug!