opgekropt..

[summer2002]

ik voel ik me erg depressief.
Ik weet wel de oorzaken. Ik heb de laatste dingen meegemaakt en ben nog aan het meemaken waar ik echt kapot van ben.

Ik heb een lieve beste vriendin waar ik veel lol mee heb ik kan opzich wel mee kan praten.. alleen als er echt iets met mij aan de hand is, heeft zij een verhaal over ruzies met haar moeder enzo en dat ze depressief is en er kapot aan gaat.

Het lijkt wel of ze er aandacht mee wilt trekken en het slachtoffer wilt spelen.. en hangt het vaak aan de grote klok, schrijft het bijv. groot in haar msnnaam (al klinkt dit stukje erg hard voor een beste vriendin, ik voel dit echt zo)

Ik praat over dit soort dingen niet graag met haar. Ik denk niet dat ze begrijpt hoe diep dit bij mij zit. Er zijn ergere dingen dan die zij meemaakt...

Ik praat ook nooit met mijn moeder. Ik wil haar niet ongerust maken na alles en onze band is ook niet wat je noemt fantastisch. Ook met anderen die mij minder kennen praat ik niet, het gaat hun niets aan vind ik.

De laatste tijd krijg ik steeds vaker hoofdpijn. ik wil het eruit schreeuwen.. School hou ik niet lang meer vol... een vriend heb ik ook niet en dit lijk ik nu nog meer te missen.

ik weet gewoon niet waar ik het zoeken moet.
Ik wil gewoon een manier om verder te gaan. Het goede weer zien in het leven. ik weet gewoon niet hoe.

heeft iemand zo iets ook meegemaakt? en hoe ben je eraan gaan werken? heeft iemand tips..

alvast bedankt

Je komt er alleen niet uit, dat merk je, probeer iemand te vinden met wie je kunt praten (vriendin, ouder, familielid, mentor, ...). En als die er in je directe omgeving niet is, dan is er misschien op school wel iemand (vertrouwenspersoon of iets soortgelijks) en anders maatschappelijk werk of je huisarts, die kan je zo nodig doorverwijzen.

[summer2002]

Leonoor schreef op 25-06-2007 @ 22:34 :
Je komt er alleen niet uit, dat merk je, probeer iemand te vinden met wie je kunt praten (vriendin, ouder, familielid, mentor, ...). En als die er in je directe omgeving niet is, dan is er misschien op school wel iemand (vertrouwenspersoon of iets soortgelijks) en anders maatschappelijk werk of je huisarts, die kan je zo nodig doorverwijzen.

zo een persoon hebben wij niet op school. en een andere instantie of huisarts.. daar komen mn ouders dan toch achter?

summer2002 schreef op 25-06-2007 @ 22:41 :
zo een persoon hebben wij niet op school. en een andere instantie of huisarts.. daar komen mn ouders dan toch achter?

Elke school is verplicht een vertrouwenspersoon te hebben.

Maatschappelijk werk is in veel plaatsen gratis. En je huisarts zou je kunnen vragen om het niet aan je ouders te vertellen (hij/zij heeft in principe zwijgplicht), je kunt met hem/haar ook overleggen wat mogelijk is zonder dat je ouders het weten. Maar vaak is het 'makkelijker' als je ouders het wel weten...de meeste ouders hebben het beste met hun kind voor, zij zijn er altijd als je het moeilijk hebt (een hulpverlener niet) en het scheelt een hele hoop moeilijk gedoe om alles geheim te houden ed. (Maar goed, dat is van latere zorg, probeer iig iemand te vinden waar je mee kunt praten, dat is het belangrijkste. )

[summer2002]

Leonoor schreef op 25-06-2007 @ 22:45 :
Elke school is verplicht een vertrouwenspersoon te hebben.

Maatschappelijk werk is in veel plaatsen gratis. En je huisarts zou je kunnen vragen om het niet aan je ouders te vertellen (hij/zij heeft in principe zwijgplicht), je kunt met hem/haar ook overleggen wat mogelijk is zonder dat je ouders het weten. Maar vaak is het 'makkelijker' als je ouders het wel weten...de meeste ouders hebben het beste met hun kind voor, zij zijn er altijd als je het moeilijk hebt (een hulpverlener niet) en het scheelt een hele hoop moeilijk gedoe om alles geheim te houden ed. (Maar goed, dat is van latere zorg, probeer iig iemand te vinden waar je mee kunt praten, dat is het belangrijkste. )

oke bedankt ik weet alleen nog niet of ik het durf

[Daboman]

Ik denk dat je er sowieso over moet praten. Maar het hoeft niet per se met een professioneel hulpverlener. Ik neem aan dat je nog meer vrienden hebt en je kunt er natuurlijk ook met hen over praten. Misschien heb je zoiets van dat hoeven zij niet te weten. Maar als ze het niet weten kunnen ze ook geen steun voor je zijn. En als je je vrienden niet kunt vertrouwen zijn het imo geen echte vrienden.

[cobihvj]

Heeyy!!

Zo een soort iets heb ik ook meegemaakt!! ik zag het leven ook niet meer zitten, en ik heb toen met een vertrouwenspersoon van school gepraat!! en het luchte erg op!!






Groetjes,,

[Lenom]

He summer2002,

Ik kan me wel een beetje vinden in je verhaal. Ik heb ook nogal een rare periode achter de rug met vervelende dingen die gebeurd zijn die ik niet zo 1-2-3 uit mijn hoofd kan zetten. Ik heb er ook een enorm laag zelfbeeld door gekregen, en voel me niet echt gelukkig.
Ik mis ook contact met mensen; met mijn moeder is praten haast onmogelijk, en net als jij heb ik ook een goede vriendin die helaas altijd een probleem bij 'haar' belangrijker lijkt te vinden. Natuurlijk heeft zij ook problemen, maar ze heeft het in haar jeugd in ieder geval een stuk makkelijker gehad en ze loopt ook niet dagelijks tegen haar problemen aan, en dat heb ik wel.
Ben hiervoor ook een tijd naar een maatschappelijk werker gegaan maar voor mij was dit niet genoeg. Ze heeft me in de eerste instantie gewezen op de VERS training, maar ben dit niet gaan doen. Ik zit nu sinds 3 maanden in dagbehandeling; 4 dagen in de week van half 10 tot 4 op 'therapie'. Zwaar; maar het werkt redelijk goed, hier zijn teminste genoeg groepsgenoten die mijn problemen ook herkennen, en groepsgenoten/therapeuten die een luisterend oor hebben, en adviezen kunnen geven, waardoor je alles in ieder geval niet zo snel meer opkropt. Het is niet gemakkelijk, aangezien je constant met jezelf bezig bent, maar het kan altijd een meerwaarde hebben. Tot nu toe is die er bij mij gelukkig wel..

Misschien dat dit een idee is? Het ligt er natuurlijk aan wat je in het dagelijks leven doet, ik kan me voorstellen dat je school belangrijker zou vinden.

Groetjes.

[relyt]

Ik heb ook zo een soort periode meegemaakt.

Maar omdat ik nog een introvert persoon ben, en gruwelijk eigenwijs op mijn eigen manier heb ik nooit hulp gezocht.

Er zijn bij mij een paar dingen gebeurd waar ik zo razend om geworden ben dat ik mij toendertijd heb voorgenomen om elk moment dat ik de gelegenheid heb, het in te wrijven bij diegene..
Puur om hun " pijn" te doen, zeg maar.

Nu is dit er met de jaren (!) wel uitgesleten maar ik heb laatst na 7 jaar eens een echt gesprek gehad met mijn moeder.

Ik zal eerlijk zijn: het luchtte op dat moment niet op. Maar er is toch niet veranderd, want de wraak waar ik zo lang op heb gewacht, was lang niet zo zoet als ik gedacht had.
Het deed mij zeer te zien wat ik de mensen in mijn omgeving aandeed omdat ik zo koppig was om mijn bek te houden.

Dit was echt een "wakker schud" moment... Ik heb nu sinds 1 jaar een vriendin, ben vrolijker, niet snel aangebrand en socialer.

Ondanks dat het eng is , moet je er gewoon over praten.
Dat is het beste advies wat ik je kan geven.

T.

P.S. Zorg dat je niet word zoals mij.. trust me, it hurts... not in the beginning but at the end its coming back tenfold

Uiteindelijk ben jij degene die inhoud aan het leven geeft. Geen enkele maatschappelijk werker, psycholoog of vriend kan jou vertellen hoe je jouw leven het beste kan leiden, antwoorden geven op de vragen waar je mee rondloopt en de pijntjes op je ziel helen. Zelfs wanneer je wel naar een maatschappelijk werker, psycholoog of je vriend gaat met je problemen, ben jij degene die het advies van deze mensen moet beoordelen, opvolgen of negeren. Jij kent alles de juiste waarde toe.

Ookal ben ik geen vriendin van je: ik wil je het volgende wel meegeven. Probeer je voor te stellen dat je op dit moment in een fase van je leven zit die op den duur voorbij gaat. Je zult moe worden van je eigen negatieve denkspiraal, je zult leren om dingen in de juiste context te plaatsen. Probeer je voor te stellen dat niet alles zo zwaar en vervelend hoeft te zijn als je dat nu misschien ervaart. Je vriendin die haar ellende groots aan haar persoonlijkheid hangt hoeft jou niet te beïnvloeden als je dat niet toelaat. Haar ellende is de jouwe niet en dat lijk je te begrijpen. Net zoals jouw ellende dat ook niet is van de mensen bij wie je mogelijk hulp zoekt. Niemand in kan jouw hoofd een knopje omzetten dat alles perfect en gelukkig maakt. Zo'n knopje bestaat immers niet.

Je bent geen aansteller omdat er 'ergere' dingen in het leven zijn, alle pijn is relatief en je mag jouw verdriet best serieus nemen, dus je hoeft jezelf niet schuldig te voelen naar je moeder toe als je niet met haar durft te praten omdat je haar niet ongerust wil maken. Bijna elk 17-jarig meisje denkt een slechte band met haar moeder te hebben, dus dat hoeft ook niets te betekenen. Je moeder houdt waarschijnlijk ontzettend veel van je.

Om antwoord te geven op de vragen die je onderaan je bericht stelde:
Ja, ik heb ook ooit in een rotsituatie gezeten. Ik heb mezelf geprostitueerd om in een drugsverslaving te kunnen voorzien, ik ben weggelopen van huis, heb ruzie gemaakt met mijn ouders, mijn vrienden, ben van gymnasium naar HAVO en uiteindelijke helemaal niet meer naar school gegaan, simpelweg omdat het leven me gewoon niet meer interesseerde. Zelfdestructief noemt men dat. Geloof me, ook ik wilde het uitschreeuwen omdat ik gewoon niets van het leven begreep. Hoe konden mensen elkaar van die verschrikkelijke dingen aandoen? Waarom was het leven zo oneerlijk? Waarom kon ik mezelf niet gewoon gelukkig voelen zoals andere mensen?

Maar weet je wat? Niemand kan zeggen dat hij of zij ultiem gelukkig is. Geluk is een momentopname, geen state of mind. Tevredenheid is al heel wat en zeker de moeite waard om na streven, Summer.
En die verschrikkelijke situaties waar mensen in zitten? Die zijn zo verschrikkelijk als je ze toelaat te zijn. En je zult jezelf zo tevreden voelen als je jezelf toelaat te voelen.

Na een zelfmoordpoging die gelukkig mislukte bedacht ik me dat ik er genoeg van had om derden te laten bepalen hoe tevreden ik met mijn eigen leven was. Ik kickte af, haalde mijn HAVO-diploma, verliet mijn ouderlijk huis en ging studeren. Ik leerde dat niet alles de moeite waard was om mijn hart over te breken. Niet elk vervelend gevoel of moment hoefde mijn leven te bepalen. Ik leerder te koesteren wat ik had en te genieten van dingen die me eerst onbelangrijk leken, zoals een simpele zonsopgang. Het klinkt misschien zoetsappig en cliché, maar echt geluk ligt toch echt in jezelf en nergens anders.
Alleen jij kunt je problemen oplossen.
Zodra je inziet dat die problemen er helemaal niet hoeven zijn.

Leonoor schreef op 25-06-2007 @ 22:45 :
Elke school is verplicht een vertrouwenspersoon te hebben.

Maatschappelijk werk is in veel plaatsen gratis. En je huisarts zou je kunnen vragen om het niet aan je ouders te vertellen (hij/zij heeft in principe zwijgplicht), je kunt met hem/haar ook overleggen wat mogelijk is zonder dat je ouders erachter komen.

Dat is niet helemaal waar, want toen ik naar de schoolpsycholoog ging, was zij verplicht mijn ouders dat te vertellen.
Ik was toen 14.
Bij de dokter is het ook pas na je 16e dat ouders niet meer mogen informeren naar de toestand van hun kinderen.
(toen ik 15 was en mijn moeder belde de dokter om te vragen of ze mijn labuitslagen al hadden, mocht zij deze informatie hebben maar was nog niet beschikbaar. Toen ik een paar dagen later 16 werd, en mijn moeder nogmaals belde voor de uitslagen kreeg zij te horen dat ze daar geen antwoord op kreeg.)

[summer2002]

bedankt allemaal! en wat fijn dat jullie dit met mij willen delen. Het helpt mij de goede richting op en geeft me weer wat inzicht. bedankt

[gewoonmax]

Je moet het echt kwijt willen ondanks meningen van anderen of wat dan ook. De confrontatie opzoeken zodat alles los komt en dan gewoon alles uiten, hoe gek het ook kan zijn voor anderen. Als je er eenmaal overheen bent ben je alleen maar sterker.

Zoek dus iets waarbij je opgekropte emoties naar boven kunnen komen en uit ze dan met alle emotie die in je zit. Dat is de snelste en effectiefste manier denk ik, je moet het wel echt willen anders vermijd je de confrontatie, ken t namelijk van mezelf.

Je zou bijv. eens een tijdje wing chun kungfu of wing tsun kungfu kunnen proberen en aan de leraar uitleggen wat je bedoeling is. Daar weten ze er erg goed raad mee en ze zorgen dat je zo geconfronteerd word dat je bijna geen andere keus hebt.

Het brengt misschien veel veranderingen om je heen en dat is misschien wat eng in het begin, maar zie het maar zo dat je het doet voor jezelf en het is je enige manier om jezelf weer vrij van al die emoties te maken. Wat is er dan het belangrijkste? Verandering is toch nodig.

En als er in het vervolg iets je dwars zit, probeer dan zo direct te zijn als een kind en het gelijk van je af te richten. Al moet je er iemand voor slaan of wat dan ook, het is ter bescherming van jezelf (mentaal)