Citaat:
Vrijdagnacht, twee uur. Het lampje van mijn zwarte ipod video vermindert het donker in mijn slaapkamer. Hoewel de lucht buiten meer donkerrood dan zwart is, is het de enige mogelijkheid op het schrijven van deze tekst, aangezien iedere andere lichtbron aanleiding geeft voor mijn moeder, om uit haar kamer - meer een hok eigenlijk, slechts door een dunne muur gescheiden van de mijne - de gang op te stampen en mij, vriendelijk maar toch met die innerlijke woede die zij altijd uitstraalt, te verzoeken onmiddellijk te gaan slapen. Maar ik wil niet slapen. Ik wil nog niet slapen. Het doet te veel pijn om deze dag, die mijn dag had moeten zijn, achter mij te laten en de dag van morgen, die mij toch niets te bieden heeft, te aanvaarden. Ik wil nog niet ophouden, ook al heeft doorgaan allang geen zin meer.
|
sommige taal probeer je moeilijk mooi te maken waardoor het irritant wordt. ik zou dit prefereren:
"is het de enige mogelijkheid deze tekst te schrijven"
Ook voor het hele verhaal, probeer te vermijden zinnen met
En te beginnen, in principe geen punten of komma's voor En.
Citaat:
Het geluid van een Amerikaanse bizon met vastzittende hoest doorboort de eigenlijk veel te dunne wand telkens wanneer mijn nietsvermoedend slapende vader met zijn dikke buik inademt. En ik lig hier. Op mijn bed, inmiddels met pijnlijke schouders van de ongemakkelijke houding die ik genoodzaakt ben in te nemen om de koolstofstift over het papier te kunnen laten gaan. Ik wring mijn schouderbladen tweemaal uit en probeer een andere houding. De accu van mijn zwarte ipod is net zoals de mijne vrijwel leeg, en het kleine lampje zal mij zo in de steek gaan laten. En hoewel ik ondertussen ruim een half uur woorden op een papier heb gezet, zitten alle gevoelens die ik in de woorden had willen stoppen nog in mijn hoofd. Ze zitten nog niet eens in mijn rechterarm, op weg naar de potloodpunt. Ik bedenk dat mijn knarsende schouderblad ze wellicht de doorgang belet.
|
Soosje je bent gestoord. Werkelijk hoe kom je op die bizon. Je vernietigt je ouders werkelijk. Ik vind het een pijnlijk verhaal moet ik zeggen. Verder vind ik dit stuk met die schouders vooral weird gek.
Citaat:
Alle gevoelens die ik jou vanavond had willen laten zien, o lief meisje, zitten nog in mijn hoofd. Ik besluit te stoppen. Het uiten van mijn gevoel geeft zich weer over aan mijn eeuwige besluiteloosheid. Zeventien jaar wacht ik al, terwijl de tijd wegsmelt als sneeuw voor de zon. Wachten was wel het laatste wat ik had willen doen, maar ik heb het gedaan. En ik doe het telkens weer.
Ik wacht tot mijn ipod uit gaat en de donkerte in mijn kamer doet wederkeren. De kleine kamer, waarin in opgesloten zit. De sleutel ligt op mijn nachtkastje maar ik durf hem niet te pakken, uit angst voor wat er achter de bijbehorende deur zal zitten.
Ik wend mijn gezicht af van de deur en draai me om. Mijn moeder lijkt gelukkig niets te hebben gemerkt.
|
Dude, dat meisje van je, je moet even ontspannen "o lief meisje" is wel een wending in het verhaal hey. Kun je op dit moment niet even je haat-gevoelens naar onbereikbare meisjes uiten? ben je daar niet zo goed in?
donkerte --> duisternis misschien?
wederkeren --> terugkeren misschien?
Haat jij je ouders? Ik vind het maar een pijnlijk verhaal, en dat 'o lief meisje' te onpassend voor woorden. Misschien dat dat de bedoeling is