Nieuwe versie. Ik ben benieuwd naar jullie meningen.
Arbitrair
Toen zwijgen nog zilver was en voor spreken goud gold
had men niet bepaald makkelijk praten. Hoe kan het ook anders
als je steeds met de mond vol tanden staat?
En dus kwam er een smid van ver.
Hij was wat apart want hij hield niet
van smelten. Hij maakte wel
heel veel kabaal, dat noemde hij taal
en zijn naam was Arbitrair.
Hij rolde rilde joelde lalde
siste kuchte knarste knakte
klikte tuitte grom- en bromde
floot en zong terwijl hij snakte
aaide oeide kirde loeide
kromde klanken, klokte smakte
kraaide piepte gaapte riep
geluiden op van holtediep.
Zo liet hij gedachten klinken,
ving de wereld om te praten
en gaf zelfs verzinsels zin.
Toch is niets nog vanzelfsprekend
als ik, veel later, de woorden niet vind.