Onverschillig

[Liwin]

Onverschillig
Stom verwerkingsproces

Kon ik maar voelen. Wist ik maar hoe het voelde om iemand te verliezen. Ik bedoel niet, dat je iemand niet meer kan zien omdat hij emigreert. Of dat iemand je gedumpt heeft en toe heeft geschreeuwd dat je niet meer moet bellen of op een andere manier contact met hem op moet zoeken. Wat ik bedoel is de grootste leegte die iedereen op een andere manier opvult.
Behalve ik.
“Je opa is dood.”
Ik kijk niet eens op van mijn kladblok. Niet omdat het nieuws niet tot me doordringt. Dat doet het wel. Ik heb gewoon geen zin, snap je? Het is alsof je moeder je voor de honderdste keer vertelt dat je je voeten niet op de tafel moet leggen. Wat kan jou het schelen, je zit lekker. Die paar vlekken, ach, die krijgt ze er vast wel weer uit. Moet jij je daar om gaan bekommeren?
Mijn moeder komt naast me zitten. Ze verwacht vast dat ik ga huilen. Dat ik net als toen Tom me had gebeld om me te vertellen dat hij een ander had in snikken uit zou barsten.
Het is pas een week geleden. Ik zat aan tafel te schrijven, zoals ik dat altijd doe. Ik houd van schrijven, daarin kan ik mijn ziel kwijt. Tegelijk haat ik het. Niemand kan zo bedroevend schrijven als ik. Ik had mijn mobiel naast me gelegd. Mijn moeder kwam net de kamer binnen en keek afkeurend naar mijn voeten. Die, zoals gewoonlijk, hun plaatsje op de tafel hadden gevonden. Het was zomervakantie, warm weer. Ik had geen schoenen aan, en kon geen reden bedenken waarom ik mijn voeten van de tafel af zou halen. Terwijl ik me net bedacht hoe het personage zou sterven, mijn personages sterven altijd, ging mijn mobiel. Direct dook ik erop. Vast Tom. Het lekkere ding dat ik tussen de lessen door had versierd met meer dan alleen mijn borstjes. Ach, ik ben een schrijver. De waarheid was dat ik al vanaf het moment dat we samen in een klas kwamen verliefd op hem was.
Hoe dan ook, tijdens het Kerstbal dat op school werd gehouden kwam hij opeens naast me zitten. Ik wist niet wat me overkwam. In mijn verhalen zou het personage, dat lang, onweerstaanbaar haar had, haar lippen vochtig maken en zwoel vragen wat er aan de hand was. Ik niet, uiteraard niet. Mijn benen begonnen te trillen en ik kon maar niet naar hem kijken. Hij vroeg me ten dans en ik kwam erachter dat hij heel gemakkelijk was om tegen te praten. Op het laatst zei ik, het was vast de whiskey of baileys die me dat lieten zeggen, dat ik al die tijd stiekem op hem was. Ik zweer je, mijn wangen werden daardoor nog roder. Maar hij zei dat hij hetzelfde voelde. Anyway, op een gegeven moment was het gewoon aan. Bizar, maar waar.
Het wás Tom die zei: “Hoi, Ann, bel me niet meer. Oké? Ik heb je gesmst, doeg.” En in zijn smsje stond dat hij met iemand anders had gezoend en haar niet uit zijn hoofd kon zetten. Mooi was dat. Ik huilde totdat ik geen traan meer over had.
Nu pas besef ik dat het waar is. Ik héb geen traan meer over. Terwijl mijn moeder naast me zit en mijn hoofd in haar schouder leg, huil ik niet, maar denk ik aan dat moment waarop Tom me heeft afgewezen.
Dat is de druppel.
In mijn hoofd speelt zich een scène af waarop ik zie hoe mijn opa sterft. Het is haast, bevredigend. Helemaal niet erg, of juist schrikbarend. Ik voel me niet panisch, of verdrietig. Ik voel me…
Onverschillig.
Hij is dood. Nou en? Weer iemand minder. De wereldbevolking was toch al meer dan de aarde aan kon? Wel, dan is dit mooi meegenomen.
Ik voel niet. Ik schrijf.
Je denkt waarschijnlijk dat ik ziek ben. Eerst beschrijf ik heel koel, heel gevoelloos, over hoe mijn vriendje, waar ik echt gek op was, het uit maakte. Natuurlijk klinkt dat kinderachtig, en nietszeggend. Gek zijn op. Ik wil het ook niet beschrijven als dat ik niet adem kon halen zonder dat hij er was. Hij was eerder, een obsessie van me. Snap je? Ik kon gemakkelijk lopen, ik kon ook heel gemakkelijk ademen. Het is beter te beschrijven met de behoefte om te eten. Ik kan de hele dag niet aan eten denken, maar op een gegeven moment zegt mijn maag dat het genoeg is. Het heeft honger, en niet zo’n beetje ook. Chips, chocolade, koek. Het kon zo gek niet wezen, als ik maar wat at. Zo was het met Tom. Als ik hem een tijd niet zag, niet om me heen had, of niet hoorde, kreeg ik trek. Verlangde ik naar hem. Dat zal altijd zo blijven.
Je denkt misschien dat ik gek ben. Omdat ik niet huilde. Niets voelde. En met niets bedoel ik ook niets. Ik voelde enkel mijn maag knorren. Mijn verlangen Tom weer als vriendje te hebben. Ik wilde de grote leegte die ontstaan was door die woorden van mijn moeder niet voelen.
Mijn opa is begraven. Heel netjes, heel anders dan normale begrafenissen waarop iedereen verdrietig is. Waar ze zwarte kleren dragen en allemaal zo sip kijken.
Ik huilde op de begrafenis niet. Ook niet toen ik al weer thuis was. Zelfs niet toen ik mijn opa zag op de foto waar mijn hele familie op stond. Ik was nog altijd gevoelloos.
Ik wil voelen.
Daarom schrijf ik. Vergeef me er trouwens voor dat ik verleden en tegenwoordige tijd door elkaar haal. Dat hoort bij het verwerkingsproces. Fouten maken, hoe klein ze ook zijn.
Nu ik dit allemaal op papier zet, met mijn voeten uiteraard op de tafel, snap ik mezelf pas.
Nu jij nog.
Terwijl jij mij probeert te begrijpen, zal ik mijn vader bellen die vorig jaar naar Frankrijk is geëmigreerd.

Xxx

Ann

[Liwin]

Hij is misschien een beetje lastig, maar ik heb er echt een groot deel van mezelf in zitten, en het lijkt me heel leuk als ik hier een reactie op krijg...

[wup]

Ik vind het leuk, mooi. Je schrijft heel makkelijk, geen zinnen van 500 woorden en dat soort ongein. En het verhaal doet me wel wat...