Mijn moeder vertelde me zojuist dat ik vroeger een selectief mutistisch kind was. Ik had nog nooit van die naam gehoord, al weet ik wel dat ik vroeger niet praatte.
Selectief Mutisme is een angststoornis die voorkomt bij kinderen en die wordt gekenmerkt door het ‘onvermogen’ te praten in verschillende sociale omstandigheden. Deze kinderen kunnen thuis wèl praten, en ook in bepaalde situaties waarin ze zich op hun gemak, veilig en ontspannen voelen. De oorzaak van Selectief Mutisme moet gezocht worden in een hevige angst.
Kinderen met selectief mutisme hebben een sterk geremde aard. Vergeleken met een ‘gewoon’ verlegen of bedeesd kind, staat een kind met Selectief Mutisme aan het uiterste einde van de schaal voor verlegenheid en bedeesdheid.
...
Deze kinderen kunnen letterlijk niet praten. Zoals een selectief mutistisch kind me ooit vertelde: ‘De woorden willen er gewoon niet uitkomen’.
Nu ik erover nadenk komen er allemaal vervelende herinneringen boven uit die tijd. Ik heb het dus opgelopen door een trauma in het ziekenhuis, toen ik nog geen vier jaar was. Ik was altijd al verlegen, maar daarna was het dus duidelijk SM. Op allerlei manieren hebben mijn ouders/tantes/juffrouwen me geprobeerd aan het praten te krijgen, maar het had juist de tegenovergestelde werking. Totdat ik in speltherapie ging en toen werd alles beter (daar werd ook vastgesteld dat het door het ziekenhuis kwam), maar mijn ouders werden wel gewaarschuwd dat ik later, in de puberteit, nog problemen zou kunnen krijgen.
Het blijkt dus dat SM vaak met hooggevoeligheid samen gaat, en ik ben er dus achtergekomen dat het goed mogelijk is dat er nog meer stoornissen in de familie zitten, bij mij vader, zijn halfbroer en hun vader (mijn opa), maar dat ze allemaal te dwars zijn/waren om in therapie te gaan, het is dus niet vastgesteld. Het is vooral moeilijk met mijn vader die zich niet goed weet te uiten en vaak scheld en kliert en je ontzettend neer kan halen, terwijl hij geen idee heeft dat het me zo raakt. (Als ik of mijn moeder dat vertel zegt hij dat hij niet anders kan en dat dat zijn manier is en dat wij er mee moeten leren leven, al gaat het daarna wel voor korte tijd iets beter.)
En eigenlijk gaat het helemaal niet goed, met mij. Ik doe helemaal niks, ik heb over twee maanden examen maar het hele jaar voer ik niks uit (voorgaande jaren ook niet trouwens) en ik ga elk jaar op het randje over. (Ik doe VWO.) Ik kan me niet concentreren, ik ind er niks aan en mijn riendinnen zie ik ook niet echt aak meer, terwijl ze zich wel zorgen maken en steeds vragen wat er aan de hand is, maar daar heb ik ook geen antwoord op. want verder dan ze vertellen over een klote-situatie thuis kom ik niet. Ik heb een vriendje die ik nog het meeste zie. Op school voel ik me niet op mijn gemak, ik kom er ook nauwelijks, thuis ook niet altijd en ik begin alles zat te worden, maar eigenlijk ontkende ik nog altijd dat er echt iets mis was, tot nu toe.
Ik was dus op allerlei sites aan het rondkijken en ik kom op een boel dingen uit waar ik mezel wel heel 'goed' in kan vinden zoals ADD en hoog sensitief, en toen ik het aan mijn moeder liet zien kwam ze dus met dit verhaal, dat er ook nog eens in past.
Wat ik met dit verhaal wil weet ik niet maar enige andere verhalen waar ik mezelf in herken zouden fijn zijn. En ook omdat ik nogal weinig kan vinden over wat de latere gevolgen zijn als je als klein kind selectieve mutatie had. Doei!
|