Bang om iemand te verliezen

[Miss Helena]

Ik weet niet of dit onderwerp al een keer geweest is, ik weet niet of iemand het interesseert, en ik weet niet of iemand t begrijpt, maar toch wil k dit ffies kwijt.
Mijn moeder is 15 maanden geleden aan kanker overleden... 3 andere dierbare familieleden zijn haar voorgegaan. De ziekte van mn moeder kwam erg hard aan... We hadden zo'n sterke band, en toen werd ze steeds zieker. Het was zwaar, niet alleen voor mij, maar voor ons allemaal. Op een gegeven moment overleed ze. Ik was helemaal kapot, wilde t aan niemand laten merken en deed zo gewoon mogelijk. Halverweg oktober was t helemaal mis. Kerst kwam eraan, ik wist helemaal niet meer hoe ik met dingen om moest gaan. Er werd besloten dat ik zou gaan proberen naar een psychologe te gaan. Ik was er zo ontzettend tegen, maar voor mn familie en vrienden heb ik t gedaan. Het ging redelijk bij haar, en nu ben ik nog steeds bij haar in behandeling. Bij de behandelingen word diep op dingen ingegaan. Ik ben er nu achter gekomen dat ik heel erg veel angsten heb gekregen door alles wat er gebeurd is. Ik ben zo bang om mensen kwijt te raken... Niet alleen mn vader, ook de rest van mn familie en vrienden. Ik weet dat je niet elke dag daar bezig mee moet zijn. Je hebt op een gegeven moment geen leven meer... Ik voel me nu zo. Ik heb geen leven meer. Ben bang dat iedereen doodgaat, of bij me wegloopt. Ik durf geen nieuwe vriendschappen te maken, tenminste, ik durf niemand meer echt te vertrouwen... Ik wil niet meer praten, ik weet niet wat ik moet zeggen, ik weet niet meer wat ik wil...

[lady_x]

Ik weet niet hoe je vader er tegenover staat, je broers en/of zussen, maar het leven gaat door..
Niks staat stil, de bomen en bloemen groeien verder, de klok draait door en wij moeten mee.
Mensen zijn er om je te steunen, jij bent er om liefde te geven en te ontvangen, wees niet bang je liefde te geven, dan zal je die ook ontvangen.
Het leven is zo onvoorspelbaar, ik heb ook een dierbare verloren, kon er ook niet mee omgaan, heb nachten gehuild, dat gemis, die leegte is zo pijnlijk maar uiteindelijk heb ik beseft dat ik door moest, dat de dood een deel is van ons leven..

[euro]

Mijn moeder is ook overleden aan kanker (ongeveer 1, 5 jaar geleden) Ik ben ook bang om iemand te verliezen, in het begin dacht ik bij iedereen die ik ontmoette...misschien gaat hij/zij wel binnekort dood ! Dat was echt zo'n erge gedachte! Ik denk dat het wel normaal is..Ik wou dat ik je kon helpen, maar ik weet ook niet hoe..! M'n beste vriendin is pas een dag trug van vakantie, (met het vliegtuig) en ik was echt zoo bang dat iets zou gebeuren! Eergisternacht heb ik de hele tijd eraan liggen denken, en ik kon niet slapen van 'die angst'. Toen ze me belde dat ze was aangekomen was ik zo blij! Ik denk dat dit altijd toch wel moeilijk zal blijven, hetn is toch een soort schok als iemand dood gaat...! Ik weet ook niet meer wat ik moet schrijven, beetje onnuttige reply mischhien..

sterkte!
*knuffol*

Myrthe

p.s.: je mag me wel mailen, als je dat misschien wilt?!
schaapjeblaat@hotmail.com

[sublime]

dat heb ik dus ook een tijd gehad... want achtereenvolgend ging eerst mn vader dood, toen mn oma, toen mn opa toen mn andere opa en daarna een achterneef... en mn moeder kreeg tussendoor 2x een hartstilstand... op een gegeven moment dacht ik dus dat iedereen waarvan ik hield dood ging en dat het beter was dat ik dood ging omdat al die anderen niet meer dood zouden gaan (of nog niet tenminste)...
bang zijn om mensen te verliezen na zulke ervaringen is wel logisch maar het moet je niet in de weg staan om nieuwe vriendschappen aan te gaan... ik weet eigenlijk niet goed wat je er aan kunt doen, bij mij was het gewoon op een gegeven moment over... ik denk dat zoiets tijd nodig heeft.... ik weet niet echt goed wat ik moet zeggen wat niet cliche klinkt eigenlijk.. maar ja, het komt er denk ik gewoon op neer dat zoiets dus tijd nodig heeft en dat je moet proberen je over die angst heen te zetten. want niet iedereen waar je van houdt gaat dood, al lijkt dat soms wel zo..

en vriendschap moet je juist instant houden. want juist als je het moeilijk hebt zijn vrienden heeel belangrijk. ik heb t heel lang zonder gedaan, omdat ik dus ook niemand vertrouwde, tot ik iemand tegen kwam die over heel veel dingen net zo dacht als ik. met haar kon ik echt gewoon de psyche induiken zeg maar. en das echt waardevol geweest... een psych is goed omdat ze van buitenaf komen, maar vriendin zijn heel belangrijk, omdat zij je meestal veel beter kunnen doorzien dan je denkt.., ook als je ze nog maar net kent....

succes ermee zou ik zeggen... ik begrijp heel goed wat je bedoeld, en ik kan denk ik alleen nog maar zeggen dat ik er ook uitgekomen ben... waarom zou dat jou niet lukken??

[Severus]

Ik ben eerder bang om mezelf te verliezen.

Ripper

Ja, ik ben heel erg bang om mijn beste vriendin te verliezen. Werkelijk niets wijst in de richting dát ik haar zou verliezen, omdat we een bestendige band hebben en ik wéét dat zij me nooit zomaar zou laten gaan, maar toch...het is ook meer de wetenschap dat ik niet verder zou kunnen zonder haar, dan dat er een kans is dat het zich ook daadwerkelijk verwezenlijkt.

[Miss Helena]

euro schreef:
Mijn moeder is ook overleden aan kanker (ongeveer 1, 5 jaar geleden) Ik ben ook bang om iemand te verliezen, in het begin dacht ik bij iedereen die ik ontmoette...misschien gaat hij/zij wel binnekort dood ! Dat was echt zo'n erge gedachte! Ik denk dat het wel normaal is..Ik wou dat ik je kon helpen, maar ik weet ook niet hoe..! M'n beste vriendin is pas een dag trug van vakantie, (met het vliegtuig) en ik was echt zoo bang dat iets zou gebeuren! Eergisternacht heb ik de hele tijd eraan liggen denken, en ik kon niet slapen van 'die angst'. Toen ze me belde dat ze was aangekomen was ik zo blij! Ik denk dat dit altijd toch wel moeilijk zal blijven, hetn is toch een soort schok als iemand dood gaat...! Ik weet ook niet meer wat ik moet schrijven, beetje onnuttige reply mischhien..

sterkte!
*knuffol*

Myrthe

p.s.: je mag me wel mailen, als je dat misschien wilt?!
schaapjeblaat@hotmail.com

Helemaal geen onnuttige reply! Je neemt tenminste de moeite om te replyen, en t geeft me t gevoel dat k niet de enige ben... Dankjewel.

[Barbabarbara]

hai meis,

k herken je verhaal erg goed eigenlijk.
Mijn vader is 8,5 jaar geleden overleden.
Sindsdien ben ik enorm bang mensen kwijt te raken.
In het begin sliep ik niet voordat mn moeder naar boven kwam om te gaan slapen. Dan wist ik tenminste zeker dat ze niet dood beneden lag. 's Nachts werd ik wakker ging ik naar haar kamer controleren of ze niet dood was.
Na een tijdje is dat minder geworden.
Maar nog steeds heb ik de enorme angst om verlaten te worden. Is ook al te veel gebeurd, heb te veel mensen verloren..
aan de dood en aan andere dingen.
Ik vind het ontzettend moeilijk vriendschappen aan te gaan.. vriendjes durf ik nog nie eens aan te beginnen.
Ik kan je jammergenoeg geen tips geven, alleen zeggen dat ik het herken..
Heel veel sterkte,
kus

[Naadje]

Een feest van herkenning, als je het zo mag noemen..
Tien jaar gelden was het vandaag precies dat mn opa dood ging, en elf dagen later mn andere opa, dat was niet leuk, want vooral vand eerste hield ik heel veel (andere kende ik niet zo goed... die woonde in egypte). En ik weet niet waarom het precies zo sterk terugkwam, maar twee jaar geleden, toen gingen we dus op vakantie naar egypte (= elk jaar, dus niet dat er daarmee herinneringen bovenkwamen ofzo aan toen) en dan kwam de familie op bezoek om de mensjes uit nederland weer te zien enzo. En steeds als er iemand wegging van het huis waar wij logeerden, dacht ik 'nou, dit is de laatste keer dat ik hem of haar zie' Heel leip en onwerkelijk, alsof het me niets deed. Maar dat is niet waar, want ik hou veel van ze, dus dat kan niet . Oh ja en ook voor die vakantie, er was een jongen van wie ik heel veel hou (ook toen) en die was, toen ik nog in nederland zat, al een tijdje in engeland. En toen hij daar was (1e zomervakantie dat ik hem kende) was ik zo bang, echt verschrikkelijk gewoon. Ik heb hele dagen jankend voor de pc gezeten, mailtjes geschreven dat ik bang was dat er iet met hem zou gebeuren enzo. Toen heb ik maar een vriend van me opgebeld (tevens 1 vd beste vrienden van die jongen) en toen heb ik jankend aan de telefoon gezeten. Was de eerste keer dat ik iemand jankend opbelde trouwens, het was echt crisis. En nou goed, we hebben er wat over gepraat enzo, en hij heeft me wat afgeleid en daarna was ik nog wel bang, maar het ging stukken beter.
Dus ehm, ff concreet (ben altijd erg lang van stof, het spijt me )
Zorg (als je daaraan toe bent) dat je wat afleiding krijgt van mensen om je heen, leg je probleem uit aan het liefst een goeie vriendin en vraag of die je wil helpen, door bijv. leuke dingen te doen met je, je te wijzen op al die mensen om wie jij ook geeft en ondanks dat niet doodgaan enzo.
Maar geloof me (blabla, geijkt verhaaltje van mensen die je niet begrijpen ) er komt een tijd dat je inene beseft dat je al een tijdje niet hebt gedacht 'Scheisse, ik mag niet van mensen houden omdat ze anders toch maar doodgaan.' (voor mij is dat besef right nu, btw) Het zal nog wel de kop op steken af en toe (als je je rot voelt, of er inene iets is dat je aan je moeder doet denken of feestdagen, verjaardagen etc) en waarschijnlijk ook nog wel een tijdje duren voor je je wat beter voelt, maar blijf maar vertrouwen hebben of probeer het te kweken, ook al geloof je niet dat het reeel is. Mar bovenal, geef jezelf de tijd de dood van je moeder te verwerken en ga neit krammpachtig zitten doen alsof alles koek en ei is. En laat je VOORAL (sorry voor t schreeuwen maar dit is echt belangrijk) niet kisten door mensen die zeggen kom op hee, het is nu al een jaar geleden, je moet er nu wel overheen zijn (door de plee spoelen die handel, ze zijn er echt).

Zo. Nu is het te lang. Succes ermee. (ook mij kan je wel mailen btw )

[Boer_kameeL]

Ik leerde ooit 'ns een meisje kennen in m'n straat, was toen een jaar of 15, en zij ook. Ze bleek maar 6 huizen verder te wonen, en had haar desondanks nog nooit gezien, na tijdje praten enzo zijn we samen geraakt. (eigelijk beetje snel en kende haar niet zo super, maja op je 15...)

Na ee weekje ofzo bleek ze bijna niets meer te zeggen, ze wou altijd bij d'r binnen zitten en gezelschapsspelen spelen, kuste niet zo graag, hugde superveel - ik merkte gewoon dat er iets was.
Heel d'r familie was nogal raar... Achteraf heb ik dan gehoord dat haar moeder lang ziek was geweest, dat ze er jarenlang mee samen heeft geleefd, wetend dat ze aan het doodgaan was (ok dat zijn we allemaal, maar niet allemaal in de nabije toekomst), wat haar veel vragen en problemen opleverde waar ze te bang was om over te beginnen.

Ik zie haar nog soms, en ben blij dat ze nu een goei vriend heeft gevonden waar ze - denk ik- mee kan praten, ik kon het toen niet omdat ik het gewoon niet wist.

Ik kan je ten zeertse aanraden iemand te zoeken om mee erover te praten, anders ga je met veel zitten, en op een forum kan je gewoon niet alles kwijt... (ik ben wel bereid erover te praten als je wil, maar denk dat je beter af bent met iemadn dat iets soortgelijks meegemaakt heeft)

Gecondoleerd in alle geval,
en veel sterkte...