langdurig depressief?

Hoi! Ik vraag me af of hier nog meer mensen zijn die een langdurige depressie hebben (gehad)? Ik wil graag weten hoe je ermee omgaat, wat je al dan niet geholpen heeft en wat je verdere ervaringen zijn!

Zelf heb ik nu zo’n 2 jaar een depressie met psychotische kenmerken.

[ilusión]

Hey,

Ik heb sinds mijn 15e last van depressies (ben nu 19), het is sindsdien nooit goed gegaan, natuurlijk wel variërend in hevigheid. Ben meer dan een jaar in dagbehandeling geweest en ga nu alleen nog wekelijks naar de psycholoog, zodat ik weer naar school kan.

Hoe ik ermee omga? Doorgaan. Mezelf kleine doelen stellen. Maar het állerbelangrijkste voor mij: contact zoeken, gevoel uiten en pratenpratenpraten.

Het is afschuwelijk om zo lang depressief te zijn. Belangrijk is om toch vertrouwen te houden. Anders maar "op verstand". En: waarom in vrédesnaam zou het voor jou niet weggelegd zijn om gelukkig te zijn? Wie bepaalt dat? Word boos en ga die depressie eens zien wie hier de baas is

Verder: vallen, opstaan. Weer keihard vallen. Weer opkrabbelen. En dat duizend keer. Het zal beter worden.

dankje

Hoe lukt het jou om bij te blijven met school? (of lukt dat niet?)
En geef eens een voorbeeld van een doel?

[Droomvlucht]

Ja, hier ook. Als een van de neven dingen naast mijn dissociatieve stoornis heb ik ook last van terugkerende depressies. Dusdanig dat er nu ook echt gezocht is naar medicatie die aansloeg en die ik ook voorlopig nog wel zal blijven gebruiken aangezien ik in het verleden steeds weer terug viel in de depressies. De SSRI's sloegen bij mij niet of onvoldoende aan en daarom slik ik nu amitryptiline (TCA). Ik denk dat het weinig zin heeft om over de rest van mijn leven uit te wijden aangezien dat enorm beïnvloed word door o.a de dissociatieve stoornis.

[Eend]

Ik ben precies mijn halve leven al (zwaar) depressief. Het heeft z'n pieken en z'n dalen. Ik slik er 200mg Zoloft voor in combinatie met antipsychotica.

Wat naar voor je Eend.
Ik wist niet dat het zo lang kan duren
Gaat het ook wel eens een tijdje goed? Hoe hou je 't vol... zo lang? Heb je nog tips?
Sterkte!

[Droomvlucht]

Mijn depressies duren soms jaren (ook afhankelijk van hoeveel hulp ik heb en accepteer en aanslaat hoor), dan gaat het een paar maanden "goed" en dan vlieg ik er weer in. Nouja vliegen, het sluipt er ook wel in. En soms wat sneller dan een andere keer. En met goed bedoel ik dan niet dat het goed in de betekenis van gaat. Dan bedoel ik dat ik niet zo extreem suicidaal ben, en niet zo enorm moe en nergens zin in heb en me niet verplaatst etc krijg. Vroeger bedoelde ik daar ook mee dat ik dan geen medicatie meer hoefde, maar daar ben ik nu maar vanaf gestapt. Maar ik ken geen jaar dat ik niet depressief ben geweest sinds ook mij 12e ongeveer. Aangezien mijn laatste depressie behoorlijk lang heeft aangehouden en ik daar nog herstellende van ben en hij eigenlijk al weer in de volgende lijkt over te lopen.

Maar ik denk dat wat ik en Eend beschrijven niet de regel is. Ik ken ook zat mensen die een depressie meemaken en er ook weer uitkomen na een paar maanden. Ik praat van medicatie en dat is zeker niet iets waar ik mensen gelijk op afstuur. Tips die ik heb zijn bijvoorbeeld onder andere veel afleiding.

Weet je eenmaal dat je echt een depressie heb, dan schijnt Running therapie echt heel goed te zijn. Dat kan je zo tegen je haren in strijken als je depressief bent, maar het schijnt zo goed te kunnen werken. Zoals een thuiszorger een keer tegen me zei: Soms als je depressief bent, dan helpt het om juist dàt te gaan doen waarvoor je je het liefst omdraait. Omdat het niet goed is om juist dingen niet te doen als je depressief bent. Omdat je al nergens zin in kunt hebben en het belangrijk is dat je goede energie kunt krijgen van activiteit. En de Running schijnt sowieso goed bij Depressie te zijn. Ik heb er meerdere mensen erg goed op zien reageren.

Houd je structuur. Zeker omdat jij ook last hebt van psychotische kenmerken. Het is zo gemakkelijk en kan zo heerlijk en/of gemakkelijk voelen om dat allemaal te laten glijden, maar structuur is echt een basis belangrijk ding om vast te houden als je depressief bent en psychotisch kwetsbaar bent. Vind je het moeilijk, zet dan wekkers op je telefoon. Maak een schema. Zit je veel binnen doordat je niet veel meer naar buiten gaat, is dat er al ingeslopen. Plan dan wanneer je gaat opstaan, wanneer je eet. Plan wat vaste tv programma's en wanneer je weer naar bed gaat. Ik weet zelf dat het dweilen met de kraan open wordt als ik dit allemaal laat lopen.

En toch ook wel belangrijkrijk, cijfer je depressie niet weg. Je mag hem erkennen. Het is nu eenmaal zo en het gaat er niet van weg als je er nog meer negatieve dingen aan ophangt.

En blijf dus dingen doen. Lukt het niet alleen, dan met iemand anders.

Sterkte!

[Eend]

citroen schreef:

Wat naar voor je Eend.
Ik wist niet dat het zo lang kan duren
Gaat het ook wel eens een tijdje goed? Hoe hou je 't vol... zo lang? Heb je nog tips?
Sterkte!

Soms heb ik goede periodes, maar die duren niet lang. Ik heb een dysthyme stoornis (langdurige zachte depressie). Ik zal wss mijn hele leven pillen moeten slikken tegen onder meer mijn borderline en dysthyme stoornis...

[light fighter]

ik heb een dysthyme stemmingsstoornis (of gehad), hier heb ik geen medicijnen voor gehad. Maar ik moet zeggen dat ik altijd heel erg licht depressief ben geweest, gewoon niet lekker in mijn vel zitten en heel erg afgevlakt qua emoties. Achteraf weet ik niet heel goed hoe ik heb volgehouden, denk dat het er voor een deel in zat dat ik op den duur gewoon niet meer wist hoe ik me voelde als ik me goed voelde.

@droomvlucht: Dankje voor je uitgebreide verhaal . Vervelend dat jijzelf al jaren depressief bent. Voor mezelf vind ik het fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, ook al wist ik dat natuurlijk wel. Leuk dat je running therapie aanstipt. Zelf ben ik ook gaan hardlopen. Dat helpt bij mij niet echt voor m'n somberheid maar 't is wel goed voor m'n gewicht.
Structuur houden vind ik ook erg moeilijk. Je stukje spoort me aan om het toch weer eens te gaan proberen . Lukt 't jou op deze manier om goed voor jezelf te zorgen? Of heb je daarvoor thuiszorg? Wat doen die dan eigenlijk als ik mag vragen?

Ik ben 2,5 jaar zwaar depressief geweest, tenminste, geconstateerd, daarvoor was ik het ook al, maar liep ik er gewoon mee rond. Ik ben in 3 verschillende ziekenhuizen in volledige opname en dagtherapie geweest, heb bij verschillende psychologen en psychiaters gelopen, heb verschillende medicijnen geslikt, maar ik ben uiteindelijk goed geholpen in Munsterbilzen. Op de Paaz hoorde ik niet thuis, dat was meer voor korte opnames. In Rekem oordeelden ze dat ik Borderline had en staken ze me in die groep en uiteindelijk bleek in Munster dat ik dat totaal niet heb. Ik ben uiteindelijk echt goed geholpen met een intensieve behandeling en de medicijnen sypralexa, abilify en cymbalta. Vanaf toen ging het echt veel beter met me.
Minder was dat ze op A5 (behandelingsafdeling) zeiden dat ik beschut moest gaan wonen, omdat ik het nooit zou redden in mijn eentje. Maar op mijn latere afdeling STC (terug-in-de-maatschappij-integratie-afdeling) zeiden ze dat ik gerust in mijn eentje kon gaan wonen. En dat ben ik dan gaan doen ook. En dat gaat nu al bijna een jaar goed .
Intussen ben ik ook met dagtherapie gestopt en met mijn medicijnen. Alleen op aanraden van de dokter ben ik terug begonnen met 5mg abilify om me te helpen met door te zetten (opstaan 's morgens enzo) en het helpt echt.

In Munster hebben ze ook ontdekt dat ik een probleem in mijn hersenen heb: ik maak bepaalde stoffen niet aan en zo heb ik meer kans om depressief te worden. Het is dus aangeboren en ik maak altijd kans om te hervallen. Ik moet dus voorzichtig zijn en vooral zorgen dat ik een goede daginvulling heb.

Maar ik heb in een heel diep dal gezeten... De hele dag in bed liggen, janken omdat ik in bed lag en niets deed en als ik eruit was, janken omdat ik niet in bed lag. Werken of school was onmogelijk.

Nu zit ik nog met angsten, vooral over werken, ik ben zolang uit de roulatie geweest, ik ken wat ik heb geleerd op school niet meer, ik weet niet wat ik nu moet doen, maar daar heb ik begeleiding voor gevonden, alleen ben ik niet meer opgenomen en dus niet zo belangrijk: ik moet 3 maanden wachten voor een afspraak...


Ik wens je heel veel sterkte en ik raad je zeker aan om professionele hulp te zoeken. Wees niet bang voor opnames, het zijn zeker niet allemaal 'gekken' die er rond lopen en ze kunnen continu aandacht aan je besteden, wat je in zo'n geval nodig hebt. Structuur is ook belangrijk. En wees niet bang om aan te geven dat je denkt dat bepaalde medicatie niet werkt!

[Sneeuwwitje]

Wat is een depressie toch naar. Ik ben zelf maar een halfjaar depressief geweest, ben er nu eindelijk vanaf.
Ik geloof wel dat iedereen er zonder medicatie vanaf kan komen, aangezien mij dat ook is gelukt. Lees anders veel boeken, die hebben letterlijk mijn leven verandert.

Veel sterkte jongens, depressies zijn verschrikkelijk.

@Mutant: thnx voor je openhartige verhaal! Ik heb trouwens ambulante hulp.Ik heb wel serieus een opname overwogen, en doe dat nog steeds wel eens.. Maar nu wacht ik eerst maar een psychologisch onderzoek af en misschien dat 't nu ik er met nieuwe energie tegenaan ga toch beter gaat de komende maand... Ik wens je succes met 't opnieuw gaan werken of studeren!

Sneeuwzwart schreef:

Wat is een depressie toch naar. Ik ben zelf maar een halfjaar depressief geweest, ben er nu eindelijk vanaf.
Ik geloof wel dat iedereen er zonder medicatie vanaf kan komen, aangezien mij dat ook is gelukt. Lees anders veel boeken, die hebben letterlijk mijn leven verandert.

Veel sterkte jongens, depressies zijn verschrikkelijk.

Niet iedereen is op dezelfde manier depressief, het is een beetje kortzichtig te zeggen dat het zonder medicatie ook wel werkt, omdat het jou is gelukt. Daarnaast zeg je zelf ik ben máár een half jaar depressief geweest. Sowieso al te lang natuurlijk, maar kijk eens naar Eend enzo, die zijn het bijna hun hele leven al, ik denk niet dat je dat oplost met boeken lezen.
En ik heb in die periode stapels boeken gelezen die me zouden kunnen helpen en ik ben geen stap vooruit gekomen. Ik snapte de boeken wel en ik begreep ook wat ik zou moeten doen, maar mijn hoofd maakte die klik gewoon niet. Ik denk dat je de zaak wat vereenvoudigt.

Citroen, graag gedaan. En het zal me wel lukken hoor ^^.

[Nienna*]

Geen idee of wat ik heb gehad, is wat jij bedoelt, vooral gezien het feit dat ik nu het gevoel heb er compleet vanaf te zijn. Maar ik heb ook zo'n 2,5? jaar een depressie gehad, waarvoor ik ook medicatie geslikt heb en therapie heb gevolgd (vrij intensief voor mijn idee, vaak twee keer in de week).
Het duurde allemaal heel lang voordat er een "behandelplan" kwam, temeer ook omdat ik eigenlijk zelf wist waar het vandaan kwam en alles wat we deden dus vrij nutteloos vond. Het "gewone" praten heeft dan ook weinig geholpen. Ik leed aan een posttraumatische stress-stoornis met aansluitend een depressie, en EMDR-therapie heeft mij geholpen de PTSS te overwinnen en daardoor ook mijn depressie.
Hoe ik het precies heb gedaan, weet ik niet. Ik heb door langdurige therapiëen geprobeerd mijn denkpatroon te doorbreken en ook die PTSS te doorbreken, maar ik weet niet zo goed hoe ik daarmee begonnen ben; er is een tijd geweest dat ik compleet apathisch was en niets me meer kon schelen. Doodgaan of blijven leven, het was me eigenlijk om het even.
Mijn ouders hebben me eruit gesleurd, nu ik er zo over nadenk. Ze dwongen me op te staan, te eten, naar buiten te gaan, soms om naar school te gaan, en dat heeft ervoor gezorgd dat ik weer ritme kreeg.

Nu ben ik zeer gelukkig. Het lukt me om doelen te bereiken en mijn denkpatroon is gezond.
Mocht je meer willen weten, dan kun je me PM'en. (algemene vragen kunnen in dit topic)

[Droomvlucht]

citroen schreef:

@droomvlucht: Dankje voor je uitgebreide verhaal . Vervelend dat jijzelf al jaren depressief bent. Voor mezelf vind ik het fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, ook al wist ik dat natuurlijk wel. Leuk dat je running therapie aanstipt. Zelf ben ik ook gaan hardlopen. Dat helpt bij mij niet echt voor m'n somberheid maar 't is wel goed voor m'n gewicht.
Structuur houden vind ik ook erg moeilijk. Je stukje spoort me aan om het toch weer eens te gaan proberen . Lukt 't jou op deze manier om goed voor jezelf te zorgen? Of heb je daarvoor thuiszorg? Wat doen die dan eigenlijk als ik mag vragen?

Ik heb zelf maar heel even thuiszorg gehad, omdat ik opgenomen zou worden. Ik ken wel de verhalen van de mensen met wie ik op activerende deeltijd zat, wat overigens wel voor structuur hulp zorgde. Ik zal zo over beide wat schrijven. Ik moet zeggen dat het me echt helpt als ik mijn structuur vasthoud, maar dat ik het heel erg moeilijk vind om vast te houden. Voornamelijk doordat ik heel erg vermoeid van alles raak. En dan is het zo gemakkelijk en verleidelijk om maar in je bed te blijven liggen. Ook bij mijn angsten kruip ik het liefst mijn bed in. En dan slaap ik en lig ik er het liefst in totdat mijn man bijna thuiskomt. Nadat ik uit een lange opname kwam waarin je wel op tijd op moet staan en op vaste tijden moet eten had ik me voorgenomen dat ik het nu vast ging houden. Ik wilde ook de honden niet meer zo verwaarlozen. En ik moet zeggen dat het in het begin erg goed ging. Maar nu het weer slechter gaat erg moeilijk gaat en ik erg creatief kan boekhouden. Wel 's ochtends voor en met mijn man opstaan en de honden uitlaten en eten. Maar dan wel weer pas smiddags uit mijn nest donderen en dan weer eten en de honden etc. En dan wel tegen jezelf zeggen, jaha, maar je hebt wel nog enige structuur.

Nouja.. Ik moet ook gewoon eens een hartig woordje met mijn psychiater babbelen. Want ik heb gewoon geen dagbesteding en ik heb die echt nodig. Ben aan het denken als ik het aankan naar een zorgboerderij te gaan. Die deeltijd die ik gedaan heb zou ook wel weer een goede optie zijn. Alleen die hebben ze verkort in tijd (lees je zo wel) en ik zit niet meer bij het ggz maar bij de riagg. Nouja, hoop geblaat.. heb jij verder niets aan. Maar voor mij werkt het dus wel, als ik het doe.


De deeltijd bij het GGZ
Dat was een activerende deeltijd waar ik 's ochtends om negen uur moest zijn. Dan hadden we verschillende therapie onderdelen in eerste instantie tot half drie. Later nog maar tot twaalf uur. En echt therapie was het niet. Het was meer om echt bezig/actief te zijn. Met je gedachten ergens anders mee bezig zijn. Het eerste onderdeel lazen we meestal de krant en had je een rondje over hoe het met jezelf ging. Als het echt niet goed met je ging was er wel altijd ruimte voor wat prive tijd met de socio die dat gaf. Daarna hadden al naar gelang het programma activiteiten begeleiding (mag je doen wat je zelf leuk vind, lezen/creatief bezig zijn, puzzelen etc), creatieve therapie zonder therapiedoel maar wel met hulp bij de dingen die je wil maken en hulp wat jou kan helpen bij jou probleem, pmt zelfde als voorgaande. En dat had ik twee of drie dagen in de week. Toen ik in crisis zat bij uitzondering vijf dagen in de week.

Ik baalde overigens zelf enorm toen ze besloten hadden het programma te verkorten en de dag nog maar tot twaalf uur duurde. Ik was en ben in mijn depressies namelijk iemand die dan alsnog weer in bed kruipt en het me nog niet zoveel bij mijn structuur helpt. Laat mijn dag dan nog ergens op driekwart beginnen.


Thuiszorg
Maargoed. De thuiszorg die ik even had, toen kwam er iemand op afgesproken tijdstip langs om even een praatje te maken hoe het met me ging. De eerste keer kan het over vanalles gaan. Hij begon bij mij over of het altijd zo donker bij ons in huis was. En omdat ik eigenlijk niet mijn huis uit kom maakte hij een verhaaltje over dat het kon helpen om juist dingen waar ik helemaal geen zin meer in had juist eens te proberen. Omdat me dat nog wel eens zou kunnen verassen hoe goed dat voor me kon zijn en voelen. Maar wat ik weet van andere mensen is dat ze op intensiefst een paar keer per week langs kunnen komen en je ook met alledaagse dingen die je structuur beinvloeden kunnen helpen. Zo heb ik met iemand met schizofrenie op deeltijd gezeten die gewoon totaal niet meer uit zijn rekeningen en administratie kwam en dat dreef hem tot wanhoop. De thuishulp hielp hem hierbij buiten dat hij ook een praatje kwam maken en in de gaten hield hoe het met hem ging. Ik denk dat het erg breed is.

Overigens werd die thuiszorg ook door het ggz geregeld. Ik ben daar binnengekomen en voor de deeltijd geaccepteerd en dan kon je ook naar andere hulpverleners tegelijk indien nodig. Je mocht ook wisselen tijdens je tijd bij de deeltijd. Ik vond het een erg fijn GGZ. Erg gericht op de hulpvraag van jou. Ik weet natuurlijk niet of dat overal zo is.

2 jaar of 2,5 jaar depressief geweest, met psychotische kenmerken, en later scheen ik ERS te ontwikkelen. Met dat laatste was ik het absoluut niet eens, en ik hou het maar op het eerste.
Opgenomen geweest, weggelopen, opgenomen, dagbehandeling, gesprekken, pmt, een sessie EMDR wat ik niks vond, en oja medicatie prozac 60 mg(nu 20 mg) en seroquel 100 mg(nu 50).

Iemand hierboven zei iets over regelmaat, en ja dat hebben ze mij ook altijd gezegd. Regelmaat is heel belangrijk.Ik moest altijd in het ziekenhuis een dagschema maken, en het hielp. Waardoor precies weet ik niet.Vroeger zeiden ze het al de 3 R's rust reinheid en regelmaat. Je zult het wel vaker horen, maar het helpt je stabiel blijven. Ook kunnen vrienden en familie een grote steun zijn.

Succes, en sterkte

Droomvlucht, ik weet niet hoe het in Nederland is, maar in België, mag je, alsje ziek bent, wel een paar (halve) dagen per week vrijwilligerswerk doen... Ik weet niet of je dat aankan, omdat je zegt dat je zo snel vermoeid bent, maar misschien is er wel iets te vinden dat bij je past? Ik heb een tijdje vrijwilligerswerk in de bibliotheek gedaan (op mijn eigen tempo) en als ik wou kon ik ook op een manege in een andere instelling gaan werken (sowieso in een instelling, dus daar hielden ze rekening met je beperkingen). Asiels zoeken ook vaak mensen, maar ik denk dat dat best druk en zwaar is... Maar een honden-uitlaat-service ofzo? Wandelen doet me vaak goed dus...

Nienna*, dat was idd wat ik bedoelde thanks

@Droomvlucht: Had je dan niet liever een deeltijd therapie gehad gericht op genezing? Dan sla je twee vliegen in een klap zou ik zeggen..? En wat betreft de thuiszorg. Ze bieden ook zogenaamde 'thuisbegeleiding' aan zag ik en daar heb ik contact met ze over opgenomen. Ze zeiden dat ze me zouden kunnen helpen met het vinden van structuur en ook met het op orde houden van het huishouden enzo.. Maar ik weet eigenlijk niet of ik dit wel wil/durf . Eerst maar eens met m'n behandelaar overleggen. Ik ben ook bang dat ik hier veel te 'goed' voor ben....

En nu begint m'n psychologisch onderzoek morgen opeens al

[Thirza!]

Na een ongeluk ben ik behoorlijk depresief geraakt, vooral omdat ik ook dacht dat het mijn schuld was.
toen was ik 14. vanaf toen heb ik me nooit meer echt lekker of ooit nog goed gevoeld. het ging vaak met ups en downs. ik moest elke week naar therapie maar dat hielp niet. toen heb ik EMDR voor het ongeluk gehad,omdat ik het niet goed had verwerkt. het heeft geholpen, maar steeds bleven de depressies maar voortgaan. nu heb ik een maand ofzo niet gepraat en ik voel me egt kut. ik weet het niet meer. op school gaan de prestaties weer achteruit, ik kan niet opletten, ben heel erg moe, geen vrienden, voel me alleen, en thuis de ruzies.... oke. Ik vind het niet erg om alleen te zijn. maar soms, als het weekend is, iedereen heeft wel iemand die mee uit gaat ofzo dan zit je daar maar. op de bank met je armpjes over elkaar naar de tv te staren. Ik ben soms ook liever alleen, en kan behoorlijk pittig uit de hoek komen... mensen weten niet hoe ze daarop moeten reageren ofzo, en gaan dan met een ander praten. ik voel me dan egt onzeker, of ik iets verkeerds had gezegd. dan geef ik de moed gauw op, en ga dan maar weer naar huis en besluit gewoon niet meer uit te gaan.
ik voel me nu dan ook gewoon weer kut.
dat speelt nu al 2 jaar.
ik ben het een keer zat, ik wil weer vrolijk zijn, echt kunnen lachen.
niet altijd het masker met het lachebekje erop.
maar hoe dat ooit gaat komen?
i don't know.

[Droomvlucht]

Nou, ik kon geen therapie deeltijd aan door mijn overige problematiek. Ik raakte van therapie heel snel in crisis, omdat er geen geschikte therapie voor mij was. Bij die GGZ. Ik stond op de wachtlijst voor behandeling elders in het land.

Mutant. Dat is wel iets waar ik over na aan het denken ben, maar ik moet inderdaad uitzoeken hoe dat zit in combinatie met mijn uitkering. Niet dat ze dan idd komen aanzetten dat ik moet gaan werken omdat ik dat vrijwilligerswerk kan doen. Want een zorgboerderij (heet dat bij jullie ook zo?) lijkt me wel wat. Dit thuiszitten alles behalve. Ik heb nog zeker een jaar wachten te gaan voor de deeltijdtherapie waar ik nu voor op de wachtlijst sta. Dat is echt zo vervelend.

Ik weet niet of het hier zorgboerderij heet of niet, ik weet ook niet of wij zulke dingen hebben, maar een vriendin van me gaat naar de 'boerderij', wat vroeger een boerderij was, maar nu niet meer. Daar wordt ze opgevangen door begeleiders en dan brengt ze daar de dag door in gezelschap van anderen, maar veel meer dan kaarten en tv kijken doen ze niet. Daar zou ik ook van tegen de muren oplopen, dan ben ik nog liever alleen zodat ik mijn pc heb en mijn tv kan afstemmen op wat ik wil Zo'n opvang is wel handig, maar je moet nuttig bezig kunnen zijn, vind ik, anders heb je nog steeds zo'n nutteloos gevoel. Dat had ik op het einde van mijn opname ook, uren creatieve therapie waar ik niks mee kon. Toen we uiteindelijk kruisjessteekpratronen gingen overtekenen, was ik blij, want ik was 'nuttig' bezig. Ik was dan ook dol op industriële therapie. Het waren de meest belachelijke karweitjes, van kralen inpakken tot elastiek oprollen, maar het leek tenminste op werk en was niet zwaar. En de therapeuten hadden ook wel in de gaten of je meer kon dan dat alleen en dan mocht je al wat moeilijkere dingen doen (tellen ^^, verpakkingen vaststrijken, verpakkingen netjes dichtplakken,... tenslotte moest het wel de handel in . Ik heb bijna nooit elastiek hoeven rollen, alhoewel ik wel een van de weinigen was die dat netjes kon doen ^^ Als je dingen van Sorbo ziet liggen, grote kans dat wij het verpakt hebben ).

Hoe komt het overigens dat je een jaar moet wachten, is het zo druk in de psychiatrie in Nederland? Ik weet dat het bij ons ook altijd wel druk was, maar er was altijd wel een plaatsje te maken voor een nieuweling. Ik heb eigenlijk nooit langer dan 2 weken moeten wachten (en dat was voor de MPD in het VIrga Jesse. Toen ik mocht beginnen was ik op de PAAZ opgnomen -de volledige opname van het MPD- toen ik daar na een week echt niet bleek thuis te horen en het risico was afgenomen, zeiden ze me dat ik weer van voor af aan moest beginnen met MPD, terwijl ik via PAAZ dus al in die groep zat. Maar toen kwam iemand niet opdagen en kon ik toch aansluitend overstappen). In Rekem en in Munster kon ik meteen binnen en kon ik zo overschakelen op dagtherapie.

[Droomvlucht]

Nee een zorgboerderij hier is ook echt meewerken op de boerderij, dus is denk ik wel wat jij bedoelde. Wat je nu omschrijft kan ik me ook moeiteloos in inleven.. Ik liep op de activerende deeltijd op een gegeven moment ook tegen de muur op. Toen ik opgenomen zat en we hadden alternatieve weken.. Echt bah! Lag ik ook weer in bed.. :$

Dat ik zolang moet wachten komt omdat ik wacht op behandeling in een LCVT (Landelijk Centrum voor Vroegkinderlijke Traumatisering) daar zijn er maar een aantal van in Nederald en daardoor hebben ze huge wachtlijsten. Ik ben al op heel veel plekken afgewezen door mijn dissociatieve en trauma problematiek en dit lijkt op dit moment de enige optie voor behandeling voor mij. Ik heb eerder opgenomen gezeten in de locatie in Ermelo (klinisch) en wacht nu op intake en behandeling in Eindhoven (dichterbij, woon in NL Limburg). Ik heb daardoor ook nog eens weinig keus dan maar te wachten. Zie nu wel eenmaal in de week een therapeute maar dat zet echt geen zoden aan de dijk en maakt de dingen soms alleen maar ergen. Ja en een shitload medicijnen maar die slikte ik tijdens mijn opname ook en daarom willen ze daar nu niets aan veranderen. Eigenlijk zouden er meer mensen moeten werken bij die centra, of er meer geld voor vrij moeten komen ofzo. Want het is natuurlijk toch hartstikke belachelijk dat ik en naast mij zoveel mensen zo lang op hun behandeling moeten wachten. Ermelo heeft nu zelfs een intake stop omdat ze de vraag gewoon niet aankunnen.