Straatstenen

Bruine vlekken op kapot begane wegverharding
hebben de dader van de zure lucht verraden.
Doch vormen tevens het boetekleed,
van de uit de pas liggende tegels
Allen pleiten ze schuldig aan het doen hinken
van de op hoge hakken trappelende schepsels.

De rode vlekken zijn anders...
Allicht het werk van een groots kunstenaar.
Een koelbloedige geest wiens verdiende loon nu vast dubbel en dik door gestort is
en die nu al geniet van een welverdiende vakantie
in het hotel van vadertje staat.

Het marmeren portaal van de bankier
is dan weer maagdelijk onbevlekt.
Hij heeft immers zijn klanten geheel uitgekleed.
Logisch toch?
Ik wou dat langs al deze straatstenen de weg vinden,
dat ook was...

Nee maar, ik heb nog eens een nieuw gedicht geschreven.
Nog altijd even absurd als weleer.