Herinneringen uit je kindertijd

[Nona]

In het waardeertopic ontstond een discussie die ik wel interessant vond, zie hier.

Paranoide schreef:

Wat is 'ie al groot

Ik vind het heel raar dat baby's een bepaald gedeelte van hun hersenen missen. (Het gedeelte dat ervoor zorgt dat we dingen kunnen onthouden, dat is bij hen nauwelijks aanwezig/sterk onderontwikkeld.) Ik word er een beetje ongemakkelijk van. Het is een beetje een fantoompijn-achtig gevoel. "WAAROM MIS JE EEN STUK VAN JE HERSENEN, BABY", zou ik tegen ze zeggen, maar tegen de tijd dat ze antwoord kunnen geven zijn ze mijn vraag allang vergeten. Omdat ze een stuk van hun hersenen missen. Fffff.

Ik weet ook nog hoe het was om 3 te zijn en je niets te herinneren van zo kort geleden, dat voelde heel raar, maar nu ik er (iets) meer over weet is het nog raarder.

Anti-ban ontopic: Ik waardeer het broodje dat ik straks ga maken.

Noedelhap schreef:

Kun jij je nog herinneren toen je 3 was hoe je je voélde dat je alles vergat? Mijn vroegste herinnering is van mn 6e ofzo.

lentekriebel schreef:

Ik heb zelfs nog 1 herinnering dat ik op de commode lag en verschoond werd. Ik heb heel lang gezocht of ik het niet van een foto had, maar ik heb tot nu toe niks kunnen vinden. Daarna zijn de eerste herinneringen van toen ik drie was. Dat ik bij mijn overbuurmeisje ging klapperen aan de brievenbus of ze buiten kwam spelen. Of die keer dat ik keihard op mijn kont ging en pijn had aan mijn stuitje.

Paranoide schreef:

Spoiler vanwege offtopic.

Spoiler

Mijn vroegste herinneringen zijn van toen ik 1,5 was, al zijn dat er wel vrij weinig. Veruit de meeste kindertijdherinneringen die ik heb zijn van m'n twee-en-een-halfste/derde en ouder, want dat was dus de tijd waarin ik me realiseerde dat herinneringen vergankelijk zijn, en dat je kindertijd iets is wat op een gegeven moment permanent over is, dus ik vond het heel belangrijk om zoveel mogelijk te onthouden. Dat vind ik nu nog steeds, dus ik probeer om elke dag een paar kindertijdherinneringen naar boven te halen, om ze niet kwijt te raken.

Ik weet zelfs nog een paar dromen uit m'n kindertijd, ook van toen ik drie (oid) was, dat vind ik nu heel gaaf want daardoor weet ik dat ik toen op bijna dezelfde manier droomde als nu. En ik weet ook nog hoe het was om heel klein te zijn, like, één meter, en dat normaal te vinden. En hoe het is om niet te kunnen klokkijken, en hoe het was om totaal andere verhoudingen te hebben waardoor je heel makkelijk overal in kon klimmen, hoe ik de nacht toen ervaarde, hoe het voelde om niet te weten waar kinderen vandaan komen, hoe het was om zomaar door iedereen superhoog opgetild te kunnen worden, hoe het was om extreem snel nieuwe talen en vaardigheden te kunnen leren, hoe het voelt om te weten dat je constant van lengte verandert, hoe het is om de tijd te ervaren als iets dat heel langzaam vooruit gaat, nouja, etc. Ik weet zelfs nog hoe het was om voor het eerst een plafond van dichtbij te zien. Allemaal dingen die je toen heel normaal vond, en die je nu vrij abnormaal zou vinden. Het is alsof je herinneringen hebt aan een andere wereld. Ik vind het heel tragisch als je dat kwijtraakt, want iedereen is er geweest en het is zo mooi om het nog te weten, maar als je het vergeet dan weet je niet meer waarom. Als ik ooit kinderen krijg dan ga ik ze ook met klem vertellen dat ze zoveel mogelijk moeten proberen te onthouden. Want je kunt nooit meer terug.

Ontopic: nog steeds het broodje. Ik heb 'm nog niet gemaakt want ik ben erg lui. Ik waardeer ook m'n nieuwe zoutmolen, want hij werkt op batterijen () en daardoor kan ik nu zeezout doen op de tomaten waarmee ik m'n honger probeer te stillen.

Hier heb ik het laatst ook met Spook over gehad. Ik herinner me dingen van toen ik 3 jaar oud was, misschien wel eerder (alleen weet ik niet altijd wanneer iets was, maar 3 jaar staat vast). Ik heb daar ook vrij heldere herinneringen aan, al zijn het geen uren achtereen die ik me herinner. De dingen die me opvielen staan me echter helder voor ogen. Spook daarentegen, kan zich niets herinneren van voor groep 7, ongeveer. Hij vindt het ook heel vreemd dat ik me dingen levendig herinner die zijn gebeurd toen ik nog niet eens in de kleuterklas zat. En de details waarmee ik me dingen herinner vindt hij al helemaal vreemd.

Hoe zit dat bij jullie? Kunnen jullie je dingen levendig herinneren, en van vroeg in je leven, of heb je juist weinig herinneringen van je vroege kindertijd?

Mijn eerste herinnering is dat ik stiekem de trap op ging, terwijl dat niet mocht van mijn ouders. Mijn moeder was vergeten het hekje voor de trap dicht te doen en ik wilde heel graag laten zien dat ik het wel alleen kon. Bovenaan de trap was het hekje wel dicht, dus ik riep "mama, mama! kijk!" Mijn moeder kwam toen geschrokken naar de trap gelopen, maar omdat ik toen naar boven moest kijken (naar haar gezicht) lazerde ik achterover de trap af. Toen moest ik heel hard huilen en kreeg ik appelsap. Ik was toen 3.

Ook weet ik nog dat ik de eerste van de straat was die zonder zijwieltjes kon fietsen, toen was ik ook 3. Mijn buurjongens van 5 waren heel jaloers en hebben toen mijn fietsje (een wit fietsje met giraffen erop, en met groene spaken) gejat en verstopt

Eigenllijk weet ik nog best veel van toen ik 3/4/5 en ouder was, maar ik heb geen zin meer om te typen

Ik herinner met trouwens ook nog een droom vanuit die tijd, dat is misschien wel bijzonder. Maar dat droomde ik heel vaak. Ik was op een groene boot, zo'n ouderwetse oude. Er stond een rood hutje op. En opeens kwam er een golf en die gooide iedereen van de boot, behalve mij. En toen moest ik de boot alleen besturen.

Mijn eerste herinnering was van toen ik 2,5/3 was. Ik trok aan de staart van de kat en mijn moeder gaf me een tik op mijn vingers en zei dat dat niet mocht en of ik dat leuk zou vinden. Ik weet nog dat ik een blauw pyjamabroekje aan had.

ik kan me het moment nog herinneren dat mn ouders vertelde dat we gingen verhuizen, toen was ik een jaar of 4.
mn vader begon erover dat we naar amerika zouden gaan, en nog wat geklets, en toen zei hij dat sommige spullen dan in de opslag zouden gaan om weer terug te zien als we terug in nederland waren, toen vroeg ik doodleuk ''maar knuffeleend mag niet in de opslag!!'' en toen werd ik boos omdat ik dacht dat mn eendje in de opslag zou moeten

[Balance]

Ik heb één herinnering van toen ik vier was. Ik zat in groep 1 en de juffrouw van toen zou vertrekken. Ze kondigde een paar dagen van te voren alvast de nieuwe juf aan en zij kwam binnen om kennis te maken. Ik herinner me nog waar ik zat en dat ik bij het zien van de nieuwe juf, dacht: "Oh shit, dat is echt een heel streng mens."
Ongetwijfeld dacht ik de 'shit' er niet bij, maar zo staat het wel in mijn geheugen. Ik vind het achteraf wel apart dat ik al zo jong aan de hand van een gezicht inschatte hoe zij zou zijn.

Verder heb ik nog één herinnering van een jaar of vijf/zes. Mijn moeder had een liedje aanstaan en zat aan het bureau. Ik liep een beetje om haar heen te drentelen en begon toen te huilen. Ze vroeg geschrokken "Wat is er, waarom huil je?" en toen antwoordde ik "Ik vind het zo zielig voor die meneer" Dat ging dus over de muziek die aan stond, het nummer ging over iemand die verlaten werd door zijn partner

Mijn volgende herinneringen zijn pas vanaf mijn 7e en zijn ook specifiek van een hele moeilijke periode. De hele simpele herinneringen heb ik van die tijd ook niet echt veel.

Ik herinner met mijn lievelingsknuffel nog heel goed van toen ik nog geen 2 was (daarna is die knuffel namelijk verdwenen omdat ik 'm al z'n haren had uitgetrokken ). Ik weet nog dat hij heel grappig haar had en dat het heel fijn was om daar je handen in te begraven en dan rond te woelen. Ik weet ook nog dat ik in een kinderwagen zat in een winkelcentrum en dat ik naar het plafond keek en daar allemaal pelikanen zag hangen (van die plastic-dingen, natuurlijk, geen echte ); mijn lievelingsknuffel was een pelikaan (genaamd Peli ), dus ik ging naar ze wijzen en riep:'Peli! Peli!'. Toen was ik dus ook nog geen 2.

Ik kan me ook nog herinneren dat ik een keer droomde dat ik samen met mijn ouders en zus aan het picknicken was, en het was zooo mooi en fijn waar we waren. Er stonden énorme paddestoelen. Ik weet nog dat ik toen 's ochtends aan mijn moeder vroeg waar die paddestoelen waren, want ik wilde daar weer picknicken. Mijn moeder vertelde toen dat ik dat gedroomd had, en toen werd ik boos Toen was ik een jaar of 3/4.

Verder nog wel flarden van herinneringen waar ik niet echt een tijd aan kan plakken. Bv. spelen met mijn beste vriendinnetje, samen door de straat crossen op onze driewielers, samen ijs stelen bij de supermarkt (ik was toen 2 of 3 he ).
Oh en nog een hele 'vivid' herinnering; ik zat achter op de fiets bij mijn vader, we waren op weg naar de peuterspeelzaal en we waren laat, dus mijn vader fietste als een gek. Hij fietste door rood en ik was in shock Door rood fietsen! Mijn vader! Dat mag niet!
Ritjes waarin ik voorop de fiets in een zitje zat herinner ik me ook nog, toen had ik een klein stuurtje en stuurde ik mee met mijn moeder. Ik ging ook in de lucht trappen alsof ik zelf aan het fietsen was. Een keer zagen we een politieman op de stoep en riep ik;'Dag lieve politieman!' en hij riep;'Dag lief meisje!' terug en dat vond ik leuk.

Ik kan me gebeurtenissen herinneren vanaf dat ik vier jaar was. Maar wat ik vreemd vind is dat ik van 4 tot ongeveer 7 of 8 jaar mijn herinneringen 'van bovenaf' zie. Terwijl ik herinneringen van later gewoon door mijn eigen ogen zie.

Zo herinner ik me nog toen ik vier was en over het schoolplein aan het rennen was. Toen rende ik achter de juffrouwen langs en toen botste er iemand tegen mij op. Ik viel en had erg veel pijn aan mijn arm. Mijn juffrouw was toen maar steeds aan het zeggen dat er niks aan de hand was, maar later bleek dat ik mijn arm gebroken had.
Als ik hier zo aan terugdenk dan zie ik dat dus alsof ik er op neer kijk.

Maar als ik dan bijvoorbeeld weer denk aan groep acht en ik denk aan de citotoets dan zie ik dat vanuit mezelf. Dus voor me zie ik mijn blaadje liggen en nog meer mensen achter tafeltjes die uit elkaar stonden. Achter mij kan ik dan niet kijken.

ik kan me trouwens ook nog herinneren dat ik een jaar of 7 was, en een vriendinnetje was bij mij spelen en die werd door dr moeder en broertje opgehaald, net op dat moment kwam mn vader thuis(hij zit bij de luchtmacht en had zn werkkleding nog aan) en dat broertje begon te schreeuwen want dat was een soldaat en die waren eng!! en ik begreep m natuurlijk niet want voor mij was hij gewoon mn vader
daar lachen ik en die vriendin nu nogsteeds om

en bij de kleuters dat ik een splinter in mn hand kreeg van het klimrek maar dat die heks van n juf er echt geen pleister op mocht doen dat mocht van mij alleen de stagiare en het moest perse een pleister van mickey mouse zijn

[Daboman]

Ik heb eigenlijk meer herinneringen aan allerlei momentopname's. Beelden uit de creche en de kleuterschool, waarvan ik me niet meer herinner wat de context was. Vermoedelijk heb ik me destijds goed gevoeld, want het geheugen wordt versterkt door emoties. Ofwel, als je een sterke emotie voelt onthoud je de ervaring veel beter. Die emotie kan natuurlijk wel vanalles zijn: kwaadheid, angst, of juist blijdschap of eigenlijk alle andere denkbare emoties.

Ik herinner me bijna alles sinds mijn tweede.

Mijn eerste herinnering is, denk ik, een groot, wit huis met zo'n trapje voor de deur waar rozen tegenaan groeien. Ik wilde niet naar binnen, want ik wilde steentjes oprapen, dus ik liep om het huis en verzamelde steentjes. Ik weet ook nog dat ik heel graag met mijn handen bij het ding wilde waar de doucheknop aan vastzit. Dat ding hangt op 1m20 denk ik, dus ik zal toen een meter of zo geweest zijn? Maar ik weet niet hoe oud ik toen was.
Oh, en ik weet nog dat mijn broertje werd geboren. Ik was toen anderhalf. Dus ik denk dat mijn herinneringen daar beginnen.

Oh ja, ik weet nog dat ik met zijn zus onder een soort overhangend stukje gebouw door rende. (hierrrr! ) Het loopt van hoog steeds verder af tot heel laag. Daar kom ik nu met geen mogelijkheid meer onder (ok, wel eronder, maar rennen lijkt me onmogelijk ), zelfs niet onder het hoogste stukje, grappig om je zoiets nog te kunnen herinneren

Eerste herinnering:
1e dag peuterschool, ik werd naast mijn broer gezet voorin de klas en toen had ik een soort van gevoel van
"ah! Leer ik hem eens beter kennen" maar vrijwel meteen werd hij meegenomen door de juf om achterin de klas te zitten omdat we anders niet met andere kinderen zouden opschieten. De teleurstelling die zijn gezicht liet zien is me altijd bijgebleven, op het moment deed het me niks, draaide me weer om.

Herinner me ook het spelen in de zandbak bij een houten paard dat wit met zwart was geschilderd, ik wilde er niet op zitten, alleen naar kijken en in de buurt zijn van het beest.

M'n eerste keer tekenen in de kleuterklas. Iedereen tekende harkepoppetjes en ik ging het ook maar eens doen.
Had mijn eerste harkje neergezet en ik herinner me een overduidelijk flink gedetaileerde hand die ik zag in gedachten, zo moest ik een hand tekenen maar daar zou op dat moment teveel tijd aan vast zitten. Jammergenoeg nooit gedaan.

Kleuterklas herinnering 2:
1e dag, we hadden pauze en ik keek naar het schoolpleintje. Ze renden gillend achter elkaar aan, ze deden vadertje en moedertje wat er flink pijnlijk uitzag. Ik voelde me een oude man op dat moment, omringd door automatische piloot kinderen.

En een herinnering die op een aparte manier weer mijn hoofd binnen wist te dringen is ook wel noemswaardig.

Ik kreeg mijn eerste astma aanval op een boerderij. Kon amper ademen en mijn moeder maakte mn gezicht nat buiten. Die herinnering was een langere tijd dood maar toen kreeg ik een droom, ik zag alles via de ogen van de hond die in een hok zat iets verderop. Alles klopte, de kleren die ik droeg, die van mijn moeder, de omgeving. Apart enzo.

[fizzle-fluffy]

Mijn eerste herinneringen zijn van toen ik een jaar of 3 was, en mijn ouders tijdelijk uit elkaar waren. Er kwam steeds een vreemd persoon over de vloer - ik weet nog dat ik niet zeker wist of dat een man of een vrouw was - dat was dus blijkbaar mijn vader. Maar dat realiseerde ik me toen helemaaaal niet. Ik herkende mijn eigen vader helemaal niet. Pas toen ik zes was ofzo, herkende ik hem weer, toen hij weer even bij ons woonde. Verder weet ik eigenlijk niets meer uit mijn kindertijd, behalve vage beelden van de huizen waar we woonden maar daar ben ik later ook nog geweest.

Ik herinner me ook nog heel goed dat ik 6 was en dat mijn vader in het ziekenhuis lag. Toen ik thuiskwam uit school, was de buurvrouw er om mij op te vangen, want mij moeder was naar het ziekenhuis. Overal in huis lagen handdoeken en theedoeken vol met bloed (hij had een bloedneus gekregen; bloed spoot er letterlijk uit en hield niet meer op) en de buurvrouw was bezig die in de wasmachine te stoppen toen ik binnenkwam. Toen hebben we samen gewacht tot mijn moeder belde met nieuws, maar mijn zus en ik mochten nog niet op bezoek omdat mijn vader héél erg aan het ijlen was oid. In mijn herinnering lag hij vervolgens echt hééél lang in het ziekenhuis, ik had het idee dat hij er praktisch woonde. In het echt lag hij er ook wel lang, maar geen járen zoals in mijn hoofd Ik weet nog dat ik bij hem op bezoek ging - samen met die buurvrouw - en dat ik hem helemaal niet herkende. In mijn hoofd zit daar ook nu nog een hele vreemde, magere man die niet op mijn vader lijkt. Hij kon toen ook niet praten, dus kon hij me ook niet geruststellen oid, dat vond ik heel akelig. Ik weet nog dat ik op dat ziekenhuisbed zat en dacht 'ik wil naar huis, ik vind die meneer eng, ik wil hier helemaal niet zijn'. Dat is wel een hele levendige herinnering. (En die nacht na dat bezoek begon hij weer helemaal te ijlen en raar te doen en was hij er van overtuigd dat ik op de gang stond in het ziekenhuis en huilend zei;'Kom maar mee naar huis!' hij heeft zich toen aangekleed en is achter me aangelopen Dat verhaal vond ik ook heel eng )

[fizzle-fluffy]

Wat gek dat meer mensen dat hebben, dat ze hun vader niet herkenden als hij maar even weg is!

fizzle-fluffy schreef:

Wat gek dat meer mensen dat hebben, dat ze hun vader niet herkenden als hij maar even weg is!

Ja, daarom moest ik daar idd aan denken

Ik herinner me andersom overigens ook nog goed dat ik dacht dat ik lekker bij mijn vader op schoot zat, lekker tegen hem aan leunde, duim in 'm mond, volledige ontspanning, veilig bij m'n vader.... en toen ging hij praten en was het mijn vader helemaal niet (Het was een oom, dus hij leek er ook gewoon echt op, maar ik schrok me dus rot )

[Geel]

Ik heb een aantal herinneringen uit mijn jeugd, maar ik weet bij god niet de chronolgische volgorde daarvan. Moet het eens aan m'n moeder vragen.

Hmm, ik wilde net een herinnering neerpennen, maar ik vind het toch best raar om een herinnering op te halen en tegelijkertijd niet te weten wanneer dat precies was. Ik kom hier later op terug.

[fizzle-fluffy]

Andijvie schreef:

Ja, daarom moest ik daar idd aan denken

Ik herinner me andersom overigens ook nog goed dat ik dacht dat ik lekker bij mijn vader op schoot zat, lekker tegen hem aan leunde, duim in 'm mond, volledige ontspanning, veilig bij m'n vader.... en toen ging hij praten en was het mijn vader helemaal niet (Het was een oom, dus hij leek er ook gewoon echt op, maar ik schrok me dus rot )

ahww, dat is zo schattig-naief! Ik zie het helemaal voor me ^^

[Miekje*]

Mijn vroegste herinnering was geloof ik die van toen ik twee was. Het was koninginnedag en ik had een ijsje. Zo'n clowntje met een kauwgombal als neus. En toen was er een meneer met een beige jas en die liep mijn ijsje van mijn stokje af, en toen was ik heel boos en moest ik huilen. En mijn moeder dacht dat ik hem op de grond had laten vallen, en toen was ik nog bozer.

En een herinnering die volgens mij nog van iets eerder is: ik was met mijn moeder op het consultatiebureau, waar ze een heel mooi houten paard hadden met touwen eraan. En ik loop naar het paard toe omdat ik erop wil gaan zitten, en net toen ik er op wou stappen duwde een ander kindje mij heel hard weg omdat zij erop wou. Ik viel om en lopen ging nog niet zo handig, dus ik denk dat ik toen net wel/net niet 2 was ofzo. Overigens ben ik toen huilend naar mijn moeder gelopen, toen.

[Volk]

Een van mijn eerste herinneringen is dat mijn moeder mij vertelde dat ik een broertje/zusje kreeg en dat we gingen verhuizen. Ik weet nog dat ik dat verhuizen gedeelte niet helemaal snapte. Dat ik een broertje of zusje kreeg snapte ik ook niet helemaal hoor, maar het idee dat er een ander huis in onze tuin zou komen te staan terwijl het huidige nog goed was vond ik maar vreemd.

Ik kan me ook herinneren dat mijn broertje er toen eindelijk was. Ik vond hem helemaal niet leuk, hij keek me niet eens aan! Er kwamen heftige emoties los die ik nu alleen maar kan beschrijven als verontwaardiging.

Ik kan me over het algemeen heel veel herinneren van mijn jeugd. Dat ik naar de peuterschool ging en dat ik naar de basisschool ging. Hoe de kinderen en juffen heetten en welke taakjes we hadden. Dat mijn eerste tand uitviel en dat ik daar zo van schrok dat ik de hele bank onderkotste. Dat ik moest huilen toen ik voor het eerst een zwarte neger zag. Dat ik electriciteit ging maken met mijn beste vriendje uit groep 2 door water steeds in andere bekers te gieten. Ik heb een heel goed geheugen voor de leuke dingen die in mijn leven zijn gebeurd.

Onlangs ging mijn moeder verhuizen en belde ze me op dat ze Beer had gevonden. Ik ging naar haar toe om Beer te halen, Beer was altijd bij mij toen ik nog jonger was, is de halve wereld afgereisd met mij als we weer zo nodig moesten verhuizen. Ik kon me nog helder voor de geest halen dat Beer echt heel groot en zwaar was. Maar toen ik bij mijn moeder aankwam bleek Beer helemaal niet zo zwaar - wel zwaarder dan een gemiddelde beer - en al helemaal niet zo gigantisch groot. Beer is zo'n 40 cm.Eerlijk is eerlijk, hij is nu nog steeds meer dan 25% van mijn lengte

[fizzle-fluffy]

Ooh ik weet nog wel dat ik in de peuterspeelzaal (was ik 3 ofzo) altijd de andere kinderen van de glijbaan afduwde als het wachte me te lang duurde. Niet aan de glijkant eraf maar echt van het hoge punt.
nou was die glijbaan een halve meter hoog, maar foei elea!

[Trimm Trabb]

upje, want ik vind dit topic leuk:

Jaren geleden reed ik met m'n moeder langs zuidplein en vroeg ik of m'n oma daar had gewoond, want het kwam me bekend voor. M'n moeder keek echt en vroeg hoe ik dat wist, want ze was blijkbaar al verhuisd voor ik een jaar was.
Maar ik herinnerde me nog goed de lange trap om bij de deur te komen en dat ik superenthousiast werd begroet door oma met d'r felblauwe oogschaduw en door d'r hondje.

Daarna is er een behoorlijke gap in m'n geheugen. Ik weet nog wel dat m'n ouders naar de Ikea gingen en een toffe hoogslaper voor me meenamen. Ik wou toen alsnog bij hun gaan slapen en toen zeiden ze 'Nou, dan brengen we 'm weer terug' en toen dacht ik 'Neeeeeee' en sliep ik die avond voor het eerst in m'n eigen bed. Ik was toen bijna 3.

Ik heb toen ik 3 jaar was een lange tijd doodziek in het ziekenhuis gelegen, en die tijd kan ik me nog heel goed herinneren. De jaren daarna juist weer helemaal niet, dus dat ziekenhuis heeft wel echt indruk op me gemaakt.

[Em.]

Ik kan niet alles zo goed plaatsen, maar van vóór de kleuterklas heb ik vooral herinneringen aan vakanties van vroeger. Fietsvakanties richting Frankrijk, vaak. Ik herinner me dat ik ooit brood at met hele vieze pitjes (karweizaadjes) en die ging ik er dan één voor één uitpeuteren. Toen was ik ongeveer twee. Ook herinner ik me de pijn die het deed nadat ik wijdbeens op een ijzeren stang was gevallen. Niet het moment zelf, maar als ik moest plassen en er allemaal bloed was in mijn plas en heel heel veel pijn. ;x En maar je plas ophouden en heel erg moeten en niet willen plassen, bah. Toen was ik ook nog heel jong, al weet ik niet hoe oud.

En verder nog eten-gerelateerde dingen, vaak. Toen we de tent opzetten naast een pruimenboom en mijn moeder een zak vol pruimen kreeg en ik mocht er geen één. Heel verontwaardigd was ik daarover. En hoe ik vroeg wanneer we nou in Frankrijk waren en we stokbrood gingen eten. En dat ik op mijn vierde verjaardag in een restaurant een pizza kreeg, met salami, en van mijn ouders kreeg ik hun olijven en er stonden vier kaarsjes op (daarom weet ik dat ik vier werd ). En op de peuterschool: dan hadden we een kerstboomvormige cake en daar mochten we smarties op plakken als kerstballen. Oh, en toen ik twee was had ik overgewicht (ik snoepte niet, trouwens, ik vond eten gewoon héél lekker en belangrijk) en toen moest ik met water aangelengde halfvolle melk drinken. Bah. En nog wat dingen. Met vakanties, ja.

En vanaf de kleuterschool begin ik me 'normaal' te herinneren. Kan ik me ook dingen herinneren die standaard gebeurden, zoals het bakken van zandtaartjes met mijn toenmalige vriendinnetjes en hoe we altijd hetzelfde tekenen (serieus, dat doen kleuters, in groep 1 tekende ik wat mijn vriendin uit groep 2 tekende, in groep 2 tekende mijn vriendinnetje mij na). En wat incidenten hier en daar. En een plek waar het hek om de speelplaats wat verbogen was, dus daar kon je tussendoor. En dat we glimtorren zochten. Enzovoort, enzoverder.

Laatst was er trouwens een meisje bij mijn broertjes/zusjes school (een andere dan mijn basisschool) en mijn moeder kwam erachter dat die bij mij in de kleuterklas zat. Ik wist ook meteen wie 'Oh Puck met het lange haar die áltijd op haar duim zoog!' En een paar jaar geleden kon ik ook al een jongen herkennen 'Jij bent Björn en ik moest weken wachten voor ik mijn vriendenboekje zeer matig versierd terugkreeg'. Dan hebben we het over iemand die ik als laatste zag toen ik 5 was en ondertussen waren we alletwee dertien ofzo.

[Valsehoop]

Alles wat ik me denk te herinneren van vroeger is gebaseerd op verhalen van anderen. Zal bij de meeste wel zo zijn denk ik