Lieve mamma
Ik denk weleens dat je het niet meent,
als ik s'avonds in m'n bed lig te huilen, en je loopt naar boven. Dan doe ik alsof ik slaap, als je naar me kijkt.
Ik troost me met de gedachte dat je het goed wil maken s'nachts maar dat je het niet doet omdat ik al slaap.
Diep van binnen weet ik ook wel dat je komt kijken of ik al dood ben.
Dat je het liefst zou willen van wel.
Maar mamma het doet zo'n pijn, als je zegt dat je niet van me houd.
Ik wil niet meer horen dat ik je kind niet ben.
Ik ga dood aan wat je tegen me zegt.
Als ik je vraag waarom je het zegt, doet het antwoord me des te meer stikken in het waardeloze gevoel wat je me geeft. Je vind het gewoon. Je vind gewoon dat de hond meer waard is dan ik. Je vind gewoon dat ik dom ben.
Je vind gewoon dat je me mag vermoorden van binnen. Omdat ik geen recht heb van spreken.
Omdat ik maar kelly ben.
Je hebt nooit voor me gekozen en dat weet ik.
Maar denk je dat ik het voor het kiezen heb gehad?
Ik laat je deze brief niet lezen, omdat ik weet dat je niet wil dat ik schrijf. Ik wil gewoon dat je weet, dat ik wel van jou hou omdat je voor altijd m'n moeder blijft.
Ik hoop dat je me vergeeft dat ik zo stom ben van mezelf.
En ik begrijp dat je niet van me kan houden.
Ik hoop dat ik de moed kan vinden om mezelf uit je leven te gummen, zodat je geen last van me zal hebben.
Je dochter
Kelly
__________________
Amd I sat alone on the edge of dreams, watching birds...
|