Autisme, en dan

[Vice]

Normaal open ik niet zo snel topics, maar ik zou toch graag wat advies of ervaring willen horen.

Vorig jaar ging het weer erg slecht met me. Omdat ik al eerder hulp had gehad door elke week bij een psycholoog te komen en me dat weinig geholpen had, besloot ik voor deeltijdtherapie. Daar hoorde dus een intake bij en tijdens het gesprek kwam naar voren dat ik wel eens een persoonlijkheidsstoornis zou kunnen hebben. Om hier echter zeker van te zijn, moest er wel een psychisch onderzoek komen. Omdat ze mijn problemen wel serieus namen kon ik gelijk beginnen met de therapie.

De eerste therapie was vooral een goede dagstructuur krijgen en dat heeft me ook wel geholpen. Ondertussen was dat onderzoek aan de gang en daaruit bleek dat ik borderline had. Ik kon dus wat gerichter therapie volgen en als dat goed ging kon ik psychotherapie krijgen (2 keer per week) of bij het CPJ terecht. Vond dat wel prima, want ik wilde aan mezelf werken en was er gemotiveerd.

Echter ging het tijdens therapie helemaal niet goed. We krijgen schematherapie, maar om één of andere reden werkte dat niet bij mij. Het team had dat gelukkig ook door en vroegen zich af of de diagnose borderline wel juist was. Ik had dan wel symptomen ervan, maar om één of andere reden was er toch iets anders aan de hand.

Er werd dus besloten om mij te laten testen op autisme, omdat mijn gedrag daar schijnbaar wel bij paste. Met toestemming van mij werd er een vooronderzoek gedaan om zou naar het Centrum autisme te kunnen. Het GGZ-gedeelte waar ik bij zit is daar niet genoeg gespecialiseerd in, dus mogen die ook geen harde diagnose stellen. Hoogstens een vermoede.

Bij Centrum Autisme kwam dus al vrij snel uit dat ik het syndroom van Asperger heb. Aan de ene kant blij dat ik nu eindelijk weet wat er aan de hand is, maar aan de andere kant stond wel opeens mijn leven op z'n kop. Bepaalde therapieën vielen opeens af en ik moet er vooral mee leren leven.

Na een tijdje ging het wel beter met me, dus werd er besloten dat ik me vooral ging richten op werk. Dat zou goed voor me zijn vanwege de structuur. Verder wilde ik me ook wel op de toekomst richten. Helaas ging het een paar weken geleden weer mis en ik raakte weer in een crisis. Als meetregel ben ik naar de ADO (acute dagopvang) gestuurd om mijn ritme weer op orde te krijgen. De structuur wordt weer beter, maar ik ben nog steeds labiel. Ik word echt gek van alles om me heen.

Met andere woorden, ik weet gewoon niet hoe ik hier mee om moet gaan. Het GGZ-gedeelte waar ik nu zit kan me niet echt helpen, want die zijn gericht op persoonlijkheidsstoornissen en het CA heeft lange wachttijden. Wanneer het rustig is en ik me goed voel, wil ik gewoon werken, maar zodra er iets gebeurt wat vaak te maken heeft met een overdosis aan prikkels, dan stoort ik helemaal in. Ik voel me daar zo machteloos over. Vandaar dat ik graag zou willen weten hoe andere daar mee omgaan.

In ieder geval bedankt voor het lezen.

[Eend]

Ik herken het gedrag van mijn broer hier wel erg in. Hij heeft ook het syndroom van Asperger. Zelf heb ik borderline. Mijn broer kon ook niet bij het CA terecht.Via stichting MEE is er geregeld dat hij begeleid kon gaan wonen in een leefgroep, waar hij waarschijnlijk weg gaat, omdat hij op zichzelf mag gaan wonen. Hij heeft al die tijd wel ambulante hulp gehad, iets wat hij nog steeds heeft.
Maar hoe ga je ermee om? Zoek rustige plekjes op als je overloopt door gedachtes. Desnoods ga je even op de wc zitten Maar het belangrijkste is je structuur blijven behouden!

Liefs,

Eend

Ik kan je geen advies geven, maar ik herken je situatie wel echt heel erg. Ik ben vorig jaar ook in deeltijdtherapie geraakt vanwege een depressie, met achterliggende persoonlijkheidsproblematiek (borderline/ontwijkend). Maar er lijkt misschien ook wel meer aan de hand. Ik heb nu net een ontwikkelingsanamnese gehad en krijg komende week te horen of daaruit aanwijzingen voor Asperger komen en of er reden is om verder onderzoek te doen. Ik hoop dat het er niet uitkomt, maar ik weet het niet...

[Vice]

Bedankt, ik ga kijken of ik iets over stichting MEE kan vinden.

Als het even niet gaat, probeer ik altijd een rustig plekje te vinden. Helaas is dit niet altijd mogelijk en ga ik drukke plekken sowieso vermijden. Daarnaast heb ik 5 keer per week therapie, maar dat is in Oegstgeest en ik woon in Leiderdorp, dus ik moet elke keer door het drukke Leiden heen. Meestal ga ik met de bus, maar dat is ook niet ideaal. Zeker als ik naar huis ga, word ik zo emotioneel van al die drukte. Soms zit ik gewoon over te denken om te gaan verhuizen naar een rustige omgeving, maar met mijn woning gaat dat niet zo makkelijk.

Zolang ik rust en structuur heb, gaat alles goed. Echter wanneer één van die twee wegvalt, dan gaat het mis.

[winnie the pooh]

Ik heb pdd-nos, en ik herken dat van die drukte wel.
Wat mij dan altijd helpt is ergens gaan zitten, idd desnoods op de wc, maar in ieder geval een plek met zo min mogelijk afleiding, en dan muziek luisteren, of in ieder geval iets doen wat je leuk vind en waar je jezelf ff helemaal op kunt concentreren, dan wordt de drukte bij mij altijd vanzelf minder.
Een PGB zou je ook wel helpen, als ze niet gingen bezuinigen.
Het is vlak na de diagnose altijd lastig je draai te vinden, in het begin dacht ik bij mezelf dat het me niet zou veranderen omdat het immers gewoon iets was wat ze ontdekt hadden en ik vantevoren ook gewoon een prima leventje had. Maar langzamerhand ging ik steeds meer dingen van de diagnose herkennen en naar mijn idee verergerden ze ook, of ik lette er gewoon meer op. Dan is het belangrijk dat je de goeie weg zoekt om ermee om te gaan, bij mij hielp het ontzettend met mijn beste vriendin te praten, zij heeft het nl ook. En op dit forum heb ik ook eens iemand ontmoet die het had.
In mijn geval zat ik ook nog met familie etc, die het niet helemaal begreep. Ik weet niet of dat bij jou ook zo is, maar dan heb je mss iets aan www.autismewat.nl
mn pm-box staat voor je klaar als t nodig is!

[Vice]

Mijn familie staat er gelukkig wel voor open, maar ze kunnen me niet helpen. Het zijn vooral die 'angstaanvallen' waar ik last van heb en op dat moment ben ik niet in staat om normaal te denken. Met angstaanvallen bedoel ik dat ik dus in een crisis raak. Vrijdag is het ook fout gegaan omdat ik even de stad in was en pas rond 10 uur 's avonds ging het weer wat beter. Het stomme is dat ik dan de volgende dag vrij weinig van kan herinneren. Wel dat het mis ging, maar niet wat ik op dat moment voelde of dacht.

[Eend]

Een soort dissociatie misschien?