Poezie analyse

[LuMiNeX]

Wij kunnen u niet meer bereiken,
wij komen een zintuig tekort,
wij leggen ons neer bij de feiten
dat gij minder en minder wordt.

De enkele keer dat ge
in dromen ons nog verschijnt,
wordt gij al ijler en ijler
tot ge voor altijd verdwijnt.

Straten houden uw namen
voor heden en morgen in stand,
maar onze kinderen brengen
ze niet meer met u in verband.

Het land ligt nog net als toen het toen lag
van polder tot polder te kijk;
de mensen die erin wonen
blijven zichzelve gelijk.

Maar éénmaal per jaar is de stilte
tot de hemel toe van u vervuld
en belijden wij zonder woorden
onze dankbaarheid, onze schuld.

Kunnen jullie het nakijken en aanvullen of verbeteren

Assonatie strofe 1:
Bereiken, Feiten

Alliteratie strofe 1
Meer minder minder


Assonatie strofe 2:
altijd, verschijnt verdwijnt
ijler ijler

Alliteratie strofe 2
ge gij ge
verschijnt verdwijnt

strofe 3 assonatie
verband strand
straten namen

alliteratie strofe 3
brengen verband

strofe 4 alliteratie
kijk gelijk

assonatie strofe 4
polder polder
toen toen tot
ligt lag
nog net

strofe 5 assonatie:
vervuld schuld
belijden wij
onze onze

Alliteratie
maar eenmaal

de conclusie: de schrijver gebruikt veel herhalingen dit om te benaderen dat de toestand erger wordt.

In het gedicht is er geen mentrum.

Beeldspraak:
toto pro parte --> wij kunnen (r1)
toto pro parte --> wij komen (r2)
toto pro parte ---> wij leggen (r3)

straten houden uw naam (r9) personificatie

[Em.]

Moet je ook nog aangeven waar het over gaat? En: heeft het gedicht een titel? Die kan soms veel verklaren.

En ik betwijfel je toto pro parte, ik vind 'wij' niet een soort geheel voor een deel aangeven? En dan vind ik het al helemáál geen beeldspraak. Beeldspraak is eigenlijk dat je een beeld neerzit in plaats van wat je bedoelt. Bijvoorbeeld:

"Een rode bal vuur klom langzaam de hemel op" (beeld van de zon in plaats van de zon, metafoor)
"De zon klom als een rode bal vuur langzaam de hemel op" (beeld van de zon en het noemen van de zon - het object - zelf, een vergelijking).

[LuMiNeX]

Titel tot den doden

Zie je misschien iets?? dat aanvult

[Em.]

Nou, sowieso hoort de titel bij het gedicht, dus moet je die niet weglaten. Door de titel weet je hier ook meteen dat het aan de doden gericht is. Maar moet je er nu wél of niet een betekenis/uitleg bij geven?

En je slaat de rijm trouwens over, terwijl die heel duidelijk in het gedicht aanwezig is.

[LuMiNeX]

Ja maar dat stukje over rijm heb ik nu aan m'n juf laten zien. Alleen de mentrum/ritme en de beelspraak en stijlfiguren vind ik een beetje lastig

[Em.]

Ik vind zelf zo snel geen dingen die ik duidelijk beeldspraak noem, alles wat ik zie lijkt gewoon te verwijzen naar wat er bedoeld wordt, niet naar een beeld ervan. Met metrum en ritme kan ik je niet helpen, want daar heb ik totaal geen gevoel voor. Van stijlfiguren heb ik eigenlijk alweer verdrongen wat het was, was het niet alliteratie en die dingen? Assonantie, alliteratie, meer kan ik even niet verzinnen.

Is er ook niet iets met 'minder en minder', als in herhaling?
En hetzelfde met 'ijler en ijler'. Ik vind het wel tof klinken trouwens, die herhaling. Sowieso loopt het gedicht fijn, maar dat terzijde.

[LuMiNeX]

pleonasme?

Zie jij er misschien iets in die ik nog niet heb gezien?

[Em.]

O ja, pleonasmes waren dingen als groen gras enzo. Maar dat zie ik er zo snel ook niet in!

En o ja, de herhaling van wij in de eerste strofe (driemaal een zin met wij beginnen) is misschien ook iets. Dan valt zoiets ook meer op. En je hebt ook nog enjambementen, maar ik zie ook geen duidelijk enjambement.

[LuMiNeX]

wat is een enjabement?

[Em.]

Dat een regel afgebroken wordt op een punt waar eigenlijk geen afbreking past. Dus niet per se als er geen punt staat, maar als er helemaal geen pauze tussen past.

Een enjambement is bijvoorbeeld:

Er was eens een lang
meisje. Ik
kende haar goed.

Lang en meisje moet bij elkaar, en ik en kende ook. Omdat er dus een enter tussen gezet is, is het een enjambement, de ik bijvoorbeeld, krijgt hierdoor nadruk. Maar doe je het zo:

Er was eens een lang meisje
ik kende haar goed.

Dan heb je dat dus niet, omdat tussen meisje en ik prima nog even een pauze past, al wordt de zin wel in stukjes 'gehakt'.

[LuMiNeX]

ah oke...maar is hij zo goed.. ik ben vooral aan het twijfelen over de beeldspraak.

[LuMiNeX]

Afsluitdijk

De bus rijdt als een kamer door de nacht
de weg is recht, de dijk is eindeloos
links ligt de zee, getemd maar rusteloos,
wij kijken uit, een kleine maan schijnt zacht.

Vòòr mij de jonge pas-geschoren nekken
van twee matrozen, die bedwongen gapen
en later, na een kort en lenig rekken
onschuldig op elkanders schouder slapen.

Dan zie ik plots, als waar 't een droom, in 't glas
ijl en doorzichtig aan de onze vastgeklonken
soms duidelijk als wij, dan weer in zee verdronken
de geest van deze bus; het gras
snijdt dwars door de matrozen heen.
Daar zie ik ook mezelf. Alleen
mijn hoofd deint boven het watervlak
beweegt de mond als sprak
het, een verbaasde zeemeermin.
Er is geen einde en geen begin
aan deze tocht, geen toekomst, geen verleden,
alleen dit wonderlijk gespleten lange heden.


Beelspraak heb ik erg moeite mee, dit heb ik gevonden:

De bus rijdt als een kamer door de nacht (r1) = vergelijking met verbindingswoord
Dan zie ik plots, als waar 't een droom, in 't glas (r9)= vergelijking met verbindingswoord
links ligt de zee, getemd maar rusteloos = personificatie
Vòòr mij de jonge pas-geschoren nekken = pars pro toto
beweegt de mond als sprak = pars pro toto

Zien jullie nog meer?

[LuMiNeX]

Niemand?

[Geel]

Onder de spoiler mijn stukje over beeldspraak in dit gedicht voor mijn eigen poëzieanalyse

Spoiler

In de regel ‘links ligt de zee, getemd maar rusteloos’ is er een tegenstelling van ‘getemd’ en ‘rusteloos’. Ook zou je kunnen zeggen dat er in de regel ‘van twee matrozen, die bedwongen gapen’ een tegenstelling is van ‘bedwongen’ en ‘gapen’. Omdat gapen iets is wat uitzichzelf gebeurd en moeilijk – hoewel niet onmogelijk – bedwongen kan worden.
De regels ‘Er is geen einde en geen begin / aan deze toch, geen toekomst, geen verlden, / alleen dit wonderlijk gespleten lange heden.’ staan vol met tegenstellingen: einde – begin, toekomst – verleden, lang – heden. Dat laatste heeft misschien een beetje uitleg nodig. ‘Lang’ en ‘heden’ is een tegenstelling omdat het heden niet gevangen kan worden in een tijdsaanduiding. Het heden lang noemen is dan in feite zeggen dat dat wel kan en daarmee ook zeggen dat het heden een verleden of de teokomst is. Maar dat kan ook een persoonlijke opvatting zijn. Deze drie tegenstellingen zijn net zo goed paradoxen en ook nog eens een opsomming (van tegenstellingen/paradoxen).
‘De bus rijdt als een kamer door de nacht’ is een vergelijking met ‘als’.
‘De dijk is eindeloos’ is een vergelijking zonder ‘als’.
‘Vóór mij de jonge pas-geschoren nekken’ kan een metonymie zijn als de voglende regel niet in acht wordt genomen.
‘Dan zie ik plots, als waar ’t een droom, in ’t glas’ is een vergelijking met ‘als’.
‘[...], dan weer in zee verdronken’ is een metafoor.
‘beweegt de mond als sprak / het, een verbaasde zeemeermin’ is een metafoor.