Op de vlucht [Verhaal]

[dreamrose]

Het is pas 6 uur en ik sta al op het station. Het is rustig, er is alleen een andere jongen van ongeveer mijn leeftijd. Ik vraag me af waarom hij hier is, vast met een leukere reden dan ik. Ik merk dat ik aan het huilen ben. De brief die ik aan het schrijven ben wordt nat van mijn tranen. Ik weet niet wat ik moet schrijven. Ik kan niet uitleggen waarom ik dit doe. Uiteindelijk schrijf ik maar één zin op, 4 woorden. Die woorden zijn genoeg om mijn moeder helemaal gek te maken. Ik lees het nog één keer na.
Ik ga Amy achterna. Zonder aarzelen doe ik het in de brievenbus.
Ik zie mijn trein al aan komen. Voorzichtig pak ik mijn rugtas, er zit niet veel in. Ik merk dat de jongen ook in stapt. Ik ga op één van de lege banken zitten. In het hoekje voor me ligt een zwerver te slapen. Zijn ademhaling maakt me rustig. Ik vraag me af waarom hij er niet al lang uitgezet is. Met schokkende bewegingen begin de trein te rijden. De hele reis kijk ik naar buiten, niet dat er veel te zien is. Na een halfuurtje begin ik de stilte zat te worden. Ik pak mijn iPod en staar weer verder naar buiten.
“Mag ik naast je komen zitten?” Ik schrik op uit gedachten. Naast me staat die jongen van vanmorgen. Waarom is het me niet eerder opgevallen dat hij zo knap is? Amy was meteen verliefd op hem geworden, dat weet ik zeker. Nee, niet over Amy beginnen. Ik besef me opeens dat hij nog steeds op een antwoord wacht. “Uh, nee mijn vriendin is naar de wc ze komt zo”. Ik hoor zelf hoe ongeloofwaardig het klinkt. Hij merkt het waarschijnlijk ook, want hij ploft naast me neer. “Hoi, ik ben Jason.” “Ik ben Kathy” vertel ik zuchtend. Naast Jason voel ik me ongemakkelijk. Gelukkig is hij ook niet zo spraakzaam, of hij merkt dat ik geen zin heb om te praten.
Na twintig minuten is er nog steeds niets gezegd, we zijn bijna bij het eindstation. “Waar ga je naar toe?”. Ik smelt bijna van zijn stem, niet zo een piepstem als de meeste jongens van mijn klas. Even weet ik niks te zeggen. Jason kijkt me door dringend aan. “Ik ga naar mijn oma”. Opeens begint hij boos te kijken. “Verdomme Kathy, Ik zie aan je dat je liegt.” Mijn gezicht wordt zo rood als een tomaat. Ik voel ergernis op komen. “En wat heb jij daarmee te maken?”. Blijkbaar wist hij het antwoord zelf ook niet want hij zwijgt lang. Gelukkig rijd de trein het eindstation al in. Ik pak de eerste bus die ik zie. Het is nu pas half 8. Ik vraag me af of mijn moeder het al heeft gemerkt dat ik weg ben. In de verte zie ik Jason aan komen rennen. Helaas blijft de bus nog even staan. Hij komt weer naast me zitten, ik besluit hem gewoon te negeren. Helaas denkt hij er anders over. Elke vijf minuten probeert hij mijn aandacht te trekken. Opeens voel ik water over me heen stromen. Ik zie het flesje water dat Jason over me heen heb gegooid. “Heb ik nu je aandacht”. Hij klinkt anders, alsof hij om me geeft. Ik knik beduusd. “Ik wil niet dat je alleen achter Amy aan gaat, ik ga mee”. Meteen ben ik er weer helemaal bij, hoe weet hij van Amy? “Bespioneer je me of zo? Jij kunt niets over me zeggen. Ik kan het prima alleen”. “Ik ga mee” zegt hij vast beraden.
Plotseling kan het me niks meer schelen. Hij doet maar. Zwijgend staar ik naar mijn mobiel. Dan hoor ik mijn bekende ringtone, mijn moeder. Ze weet het dus. Ik besluit om het gewoon in mijn voicemail over te laten gaan. “Moet je niet opnemen?” Vastberaden schud ik nee, hij kan me deze keer niet dwingen.
Ik vraag me af wat hij hier doet, hij kent me niet eens.

Tips? Reacties? :3

[KleinePrinses]

Zo, goed geschreven! Ik hoop snel op een vervolg. Je kan je aan het begin al inleven in het verhaal! Erg leuk.

[dreamrose]

Dit stukje is geschreven uit een ander perspectief.

Hoe meer reacties, hoe sneller een stukje :")


Ik pak mijn tas in terwijl mijn tranen over mijn wangen rollen, ik vind het moeilijk om weg te gaan. Het is het beste houd ik mezelf voor, het beste voor mij en eigenlijk het beste voor het hele gezin. De beslissing was snel genomen toen ik het hoorde wat hij wou. Rustig pak ik mijn tas in. De hele nacht heb ik nagedacht en nu weet ik het zeker, ik moet weg en zo snel mogelijk. Langzaam kijk ik de kamer na of ik niks vergeten ben, me oog valt op een foto van mij en Kathy. Voorzichtig pak ik de foto op, het is een foto van onze laatste zomer in Italië. Ik merk dat de tranen over mijn wangen lopen. Toen was alles nog normaal, toen kende ik hem nog niet. De tijd kan zo snel gaan. Opeens bedenk ik me dat ik de foto niet eens mee kan nemen, straks breng ik Kathy nog in gevaar. Aarzelend leg ik hem terug. In plaats van de foto neem ik het beertje mee, hetzelfde beertje dat Kathy ook heeft. Ik hoop dat ze zich geen zorgen gaan maken ik leg geen briefje neer. Huilend maar zeker van me zaak loop ik de deur uit.

[KleinePrinses]

Over welk persoon gaat dit? Of is het de bedoeling dat we daar nog achter gaan komen?

[SophieBerry]

Leuk geschreven! Misschien kun je het nog een keer doornemen op spelling (laatste regels 2e stukje) maar ik weet natuurlijk niet hoe 'perfectionistisch' je bent.

KleinePrinses schreef:

Over welk persoon gaat dit? Of is het de bedoeling dat we daar nog achter gaan komen?

Ik heb al een idee, ook over ander zaken. Ben benieuwd of ik gelijk heb dus ik wacht op een vervolg

[dreamrose]

Ja, daar komen jullie nog achter ^^


“Waar gaan we eigenlijk naartoe?”. Ik irriteer me aan zijn vraag. Ik weet zelf niet eens waar we naar toegaan. “We? Hoezo, we ik heb helemaal niet beslist dat je mee mag”. Jason kijkt me zoals gewoonlijk boos aan, aan zijn blik ben ik al gewend. “Beslis dat dan maar snel, ik ga niet weg”. Inmiddels weet ik dat tegenstribbelen geen zin heeft. Toch ben ik een plan aan het bedenken om zo snel mogelijk van hem af te komen.
Wist ik maar waar Amy is. Ze was de hele week al afwezig. Het doet me pijn dat ze me niet genoeg vertrouwde om het te vertellen. Ze zeurde alleen de hele tijd over Italië. Ik probeer de laatste week als een film af te spelen in me hoofd. Alle gesprekken samen met Amy. Opeens herinner ik me haar vraag die ze me meerdere malen gesteld heeft, was dat haar teken? Natuurlijk, ze is naar Italië! Waarom weet ik niet maar er wordt opeens heel veel duidelijk. “Ik hoop dan maar voor je dat je genoeg geld mee hebt” zeg ik uiteindelijk tegen Jason. “Waarom?”. “We gaan naar Italië” Antwoord ik gespannen. Ik zie het niet als een vakantie, het is mijn taak om Amy te zoeken.
Jason kijkt me aan, met een donkere intense blik. “Kathy, het spijt me hoe ik tot nu toe heb gedaan. Ik ben niet bepaald aardig geweest” Ik bewonder weer zijn warme donkere stem. “Nee niet bepaald” Zeg ik weifelend. “Ik beloof je, ik ga veranderen geef me een kans”. Ik knik voorzichtig.

[KleinePrinses]

Goed bezig!

[luna-23]

super leuk! je zou er een heel boek van moeten maken!

[dreamrose]

^ Het verhaal is al af, maar het heeft maar twaalf bladzijdes.
Ik oefen vooral met schrijven




“Vertel is wat over je zelf” Aarzelend begin ik te vertellen over mijn leven. Ik vertel over school, mijn vrienden. Uiteindelijk besluit ik hem in vertrouwen te nemen, Jason is oké. Ik vertel hem alles over Amy. “Maar wat als ze niet gevonden wil worden?” Zijn vraag zet me aan het denken. Maar ik weet zeker dat Amy me met opzet die tips heeft gegeven. Ik moet haar gewoon vinden, dat moet gewoon!
“En jij? Vertel is wat over jezelf?” Ik schrik van mezelf omdat ik zo spontaan met hem praat. Ik heb de laatste jaren niemand anders in vertrouwen genomen behalve Amy. “Ik kom uit Haarlem, maar ik ben geboren in Italië”. Vandaar zijn donkere krullen en zijn licht getinte huid. “Ben je dan niet blij dat ik daar naartoe wil?” Peinzend kijkt Jason naar buiten. “Het maakt me niet veel uit, maar misschien als het kan wil ik daar naar familie zoeken”. “Ken je je familie niet?” Vraag ik verbaasd. “Ik ben geadopteerd”. Amy is ook geadopteerd, zou het toeval zijn? Ze komen alle twee uit Italië en zijn geadopteerd door een gezin uit Nederland. “Hoe oud ben je?”. Door Jason schrik ik op uit gedachten. “Ik ben zestien, jij?” Blijkbaar wil hij geen antwoord geven want hij doet zijn oortjes in. “Hallo?” Ik trek een oortje uit zijn oor. Opeens pakt hij mijn arm vast. “Raak me niet aan, Kathy” zegt hij woest. Bang kijk ik hem aan. Ik ruk me los uit zijn greep. “Sorry hoor” zeg ik zacht.

[dreamrose]

Als ik in de trein zit huil ik nog steeds. Nu zullen ze waarschijnlijk wel gemerkt hebben dat ik echt weg ben. Ik heb medelijden met Kathy, natuurlijk ook wel met mijn ouders maar vooral met Kathy. Kathy vertel ik alles met haar kan ik echt praten, ze zou niet snappen waarom ik weg ben. Stil kijk ik uit het raam. Ik denk aan thuis, zouden ze een film aan het kijken zijn zoals altijd op vrijdagavond? Ik houd me nog steeds voor dat dit het beste is voor iedereen, maar het klinkt niet zo geloofwaardig ik ben altijd slecht geweest in liegen. Ik heb mijn mobieltje uit staan, volgens mij kan de politie je opsporen via je mobiel. Ik merk dat ik honger begin te krijgen, ik vraag me af of we er bijna zijn. Ik zit al ruim een uur in de trein dus ik moet nog wel even. Eigenlijk moet ik contact opnemen met hem, hij heeft recht om te weten dat ik onderweg ben. Ik vraag me hoe het zou zijn als ik hem weer zie, zou ik nog steeds zo verliefd zijn als voordat ik... "Mag ik u vervoersbewijs zien?" Ik schrik uit mijn gedachten als ik de stem van de conducteur hoor. Zenuwachtig rommel ik in mijn tas, ik voel opgelucht als ik mijn kaartje heb gevonden en aan hem geef. "Goede reis verder" Ik knikte hem na, verbeeld ik het mij nou of lijkt hij mij te herkennen? Nee, houd ik mezelf voor, me ouders hebben vast nog niet de politie gebeld. Opgelucht zak ik weer in gedachten.

komt er niet meer???

[dreamrose]

Ja, sorry maar als er geen mensen reageren ben ik niet echt gemotiveert om verder te schrijven.

Gelukkig heb ik mijn paspoort mee genomen. Misschien had ik van te voren het gevoel dat ik hem nodig zou hebben. Jason negeert me al een paar uur niet dat ik tegen hem praat. Ik voel zijn vingers nog steeds om mijn arm zitten, dat wordt vast een blauwe plek.
Inmiddels is het nacht geworden, Jason is in slaap gevallen. Een goed idee, misschien moet ik ook even mijn ogen dicht doen.
Net als ik weg begin te dommelen hoor ik mijn mobiel gaan. Mijn moeder, deze keer met een smsje.
Kathy bel me nu, of ik bel de politie. Zuchtend leg ik mijn mobiel weg, shit wat nu? “Misschien moet je gewoon je moeder even bellen en uitleggen wat er aan de hand is?" Oppert Jason. Verbaasd kijk ik hem aan. “Oh, dus je praat weer tegen me?”. Verdrietig kijkt Jason me aan. “Kathy toe…”. “Wat nou Kathy toe?, laat me met rust”. Even lijkt Jason te doen wat ik hem zeg maar naar een paar minuten begint hij er toch weer over. “Misschien moet je je vermommen zodat de politie je niet vindt?”. Boos negeer ik hem, ik wil niet toegeven dat zijn idee misschien wel de enige oplossing is.
De bus stopt, we moeten overstappen. We zijn aangekomen in Londen. Met het vliegtuig zijn we veel sneller in Italië maar we willen het risico niet nemen dat iemand ons herkent. Bovendien zou het raar zijn als er twee kinderen van 16 zonder vakantie naar Italië gaan. Als Jason 16 is tenminste, na zijn uitbarsting hebben we het er niet mee over gehad.
Ik wil meteen naar de volgende bus lopen maar Jason sleept me een winkel binnen. Wat ik de hele reis al wilde doen doe ik eindelijk. Ik sla hem hard in zijn gezicht. Voor dat ik me besef wat er gebeurd lig ik op de grond. Met Jason boven op me. “Raak me niet aan zei ik”.
“Kathy, luister”. Hijgend probeer ik adem te halen. Ik weet dat het geen enkele zin heeft maar toch stribbel ik tegen. Ik schop, ik sla maar ik kom niet los. “Verdomme Kathy” Schreeuwt Jason als hij mijn voet in zijn gezicht krijgt”. “Ik wil alleen maar helpen vervolgt hij zachter”. Uitgeput geef ik me gewonnen, maar zijn greep wordt niet slapper. “Ik wou je alleen maar helpen vermommen, daarom moest je deze winkel in”. Nu pas zie ik dat we voor een feestwinkel staan. Maar zijn blik, hij liegt ik weet het zeker. “Waarom gebruik je dan geweld?” Ik hoor hoe mijn stem trilt van spanning. “Ik wil er niet over praten” mompelt Jason. “Maar ik wel, waarom doe je zo?”. “Kathy houd op met zeuren, ik kan het niet zeggen dat mag niet. Voor je eigen bestwil”. “Als je me botten niet breekt vind ik het best” mompel ik. Jason beseft zich opeens dat hij nog op me zit. Haastig komt hij van me af. “Dankje”.

,, die jason heeft wat met amy temaken ofniet,,
ik wil graag meer

[dreamrose]

Na een paar uur in de trein stap ik eindelijk uit. Meteen verlang ik weer terug naar de lekker koele wagon met airco. Het is het hier warm. Opgewonden kijk ik om me heen, het is hier zo mooi! Het is niets veranderd sinds vorig jaar. Ik loop met mijn koffer het dorp rond, hier en daar herken ik een winkeltje waar ik vorig jaar met Kathy ben geweest. Kathy, hoe zou het met haar zijn? Ik wou dat ik haar een bericht achter kon laten. Wacht, een bericht misschien kan dat wel. Resoluut loop ik naar een telefoonwinkel, waar ik een nieuwe simkaart koop. Meteen voeg ik Kathy haar nummer toe en natuurlijk die van hem ook. Ik besluit meteen een sms’je te sturen.
Kathy, alsjeblieft, maak je geen zorgen, vertel niemand maar ook niemand van dit sms’je. Ik ben veilig x Amy.
Ik wou dat ik Kathy kon vertellen van hem, maar nee, dat is te gevaarlijk. Hij wou haar vanaf het begin. Hij heeft niet gekregen wat hij wou, want ik heb Kathy kunnen beschermen. Maar in plaats daarvan heeft hij mij, dacht ik verbitterd. Nee, zo mag ik niet denken, Kathy is tenminste gered. Ik kijk op mijn horloge, 1 uur, het is tijd om naar hem toe te gaan.

Bijna huilend kijk ik in de spiegel. Ik hield van mijn haar, ik had blonde lange krullen. Maar mijn mooie krullen zijn veranderd in rood piekhaar. Natuurlijk had ik op het pakje verf moeten kijken, wie kiest er nou rood? Ik haat Jason. Natuurlijk moet ik vermomt worden, maar dat kan toch ook met een pruik? In de spiegel zie ik een bleek levenloos gezicht. Precies hou ik me voel. Het voelt alsof ik niemand meer ben. Het liefst wil ik dood, het kan me niet meer schelen Amy bekijkt het maar. Mijn besluit is genomen. Dood wil ik, dood zal ik gaan.

Ik wist het!!!
meermeer:$