Ik begrijp me gevoel niet.

[henk001]

Hallo.

Ik ben Henk en ik ben een jongen van 19 jaar en ik heb een hoop shit meegemaakt in me leven en ik denk omdat dit op een jonge leeftijd is gebeurd er misschien iets mis met mij is.

Mijn vader heeft in 2004 een zware hersenbloeding gehad waardoor hij nu in een rolstoel zit, na die hersenbloeding heeft hij nog Tia's gehad, hartinfarcten, en verschillende infecties. Kanker heeft hij ook gehad, in z'n nier waardoor hij nu aan het dialyseren is. Mijn oom is ook overleden in 2004, het was mijn lievelings oom en ik denk dat dit ook een rol speelt

Ik was een jaartje of 10/11 en ik heb nooit het iedee gehad dat ik dit allemaal heb verwerkt, ik denk dat ik daar nu echt pas besef van krijg wat er allemaal is gebeurd waardoor er verschillende emoties door mij heen gaan, ik heb het gevoel dat ik niet alles meer op de goede plek kan zetten.

Het is raar, ik weet niet hoe dingen voelen, neem bijvoorbeeld verliefdheid, ik ben het geweest, zeker weten... maar toch een twijfel of dit wel echt was, en door die twijfel ben ik weer gaan twijfelen of ik nu homo ben
Ik zit hier al zo'n 2 maanden mee en als ik 's morgens wakker word voel ik me gewoon kut.
Ik denk dat het tussen me oren zit want ik ben er gewoon bang voor.
Er was ook een korte periode wanneer ik het niet had, een week voordat er een nieuw spelletje uitkwam, ik verheugde me erop en was er gewoon niet mee bezig.
Ik probeer het te vergeten maar het lukt gewoon niet en het beinvloed me leven op het moment.

M'n vader gaat de laaste dagen ziekenhuis in en weer uit.
Ik heb er nog zoveel verdriet van en ik schrijf het met tranen in me ogen.
Misschien komt het omdat ik er nooit echt met iemand over heb gepraat?

Ik zit nu in een klote periode omdat ik nogsteeds denk dat ik homo ben, ik kan me heel druk maken in me hoofd over iets, en schuif de problemen door naar 1 gevoel heb ik het iedee. Ik heb me ook een periode druk gemaakt over het feit dat ik kon flauwvallen.

Ik ben een keer tijdens het bloedprikken flauw gevallen, puur omdat ik bang was omdat de kans aanwezig was dat het zou kunnen gebeuren.
Ik heb daar nog een jaar last van gehad, als ik maar een ziekenhuis zag dacht ik al dat ik het gevoel'' had dat ik flauw zou kunnen vallen.

Het is allemaal heel frustrerend en ik kan moeilijk rust in me hoofd krijgen.
Ik denk ook dat het met de puberteit te maken heeft, ik ben altijd laat met alles dus misschien zijn mijn hersens aan het ontwikkelen en zit ik vol met hormonen.

"Misschien komt het omdat ik er nooit echt met iemand over heb gepraat?"
Dat probleem is ook de oplossing; praat erover. Dat zal onwijs opluchten en zal ook alles voor jouzelf op een rijtje zetten.

Voor de rest, je denkt constant aan angst, en twijfels. Dit komt omdat je constant tegen jezelf zegt dat je er niet aan moet denken, maar daardoor ga je er juist aan denken (witte-beer effect; het psychologisch effect dat als je aandacht zet om ergens niet aan te denken, je onbewust en onwillend er juist aan denkt). Twijfels over of je homo is hebben velen op onze leeftijd, puur door onzekerheid en door de twijfels weg te stoppen/ door er niet over na te willen denken.

Als er rotte dingen gebeuren, betekent dat niet automatisch dat er iets mis is met jou Het is heel erg naar en je moet ermee om leren gaan, maar er hoeft niks te zijn. EN zelfs al is er wat, dan wordt dat niet per se veroorzaakt door iets uit het verleden. Probeer er dan ook niet al te doemdenkend mee om te gaan.

Als je niet weet hoe iets voelt, dan kan het zijn dat je sommige dingen gewoonweg nog niet kent. Op je 19e nog niet écht verliefd zijn geweest (met nadruk op daadwerkelijk écht ) is helemaal niet gek.

Misschien ben je wel bang om te voelen ipv gewoon maar te overleven, omdat je dat toch erg veel hebt gedaan in je jeugd. En ja, erover praten kan heel veel helpen. Eerst eens met goede vrienden of familie denk ik, maar er is ook een optie met een onafhankelijk persoon erover te praten, een professional. Daar kan je huisarts je verder mee helpen.

[Gitte v]

Als je zelf iets wilt doen: schrijven!
Houd een dagboekje bij of schrijf gewoon af en toe op hoe je je voelt en waarom. Het schijnt goed te helpen.

zoals je zelf ook al zei, toen er een leuk spel uit kwam voelde je je beter omdat je niet meer aan al het slechte dacht. het kan zijn dat je een pessimist bent (heb ik ook een beetje last van) en dat je al snel iets somber in ziet. probeer eerst eens de problemen op te lossen die je nu hebt (klinkt makkelijker gezegd dan gedaan dat weet ik) en dan kan je zie of je een pessimist bent. als je na het oplossen van je problemen weer allemaal nieuwe problemen krijgt kan je beter naar een psycholoog gaan om dat pessimisme op te lossen ipv voor ieder probleem weer opnieuw hulp zoeken. ik weet hoe het is omdat ik het zelf ook een beetje heb maar de problemen zijn meestal erg simpel om op te lossen en naderhand de k je "waarom deed ik daar zo moeilijk over"
behalve dat van je vader natuurlijk dat is wel een wat groter probleem
in het kort: ga naar een psycholoog en leg uit wat je hebt en als je daarna weer nieuwe problemen heb weer terug om dat doemdenken "op te lossen"

sterkte!

[Dafuq]

Henk, het is heel normaal hoor als je homo bent. Daar hoef je je niet voor te schamen. Er zijn misschien mensen die er niet zo leuk over denken of oordelen, maar you know your own truth, als jij daar gelukkig mee bent, moet je daar voor gaan, jouw gevoelens tellen, als jij verliefd bent op een jongen of bent geweest, dan zegt dat inderdaad wel wat. En je moet het van jezelf accepteren. Als je echt niet op chicks verliefd kunt worden, dan komt het wss ook niet, omdat je al 19 bent , maar ja je kunt het nooit zeker weten . Dus het feit dat je denkt homo te zijn is niet een probleem, het is een ervaring waar jij gelukkig mee bent . Alleen vaak is de coming out hetgene wat je belemmert, maar alsnog, de reacties van anderen kunnen jou niet veranderen, wel zeer doen, maar daar moet jij boven staan .

Dat je vader een herseninfarct heeft meegemaakt is heftig joh. Ik vind het lastig voor je dat je er zo mee worsteld en dat is ook heel normaal. Ik kan je wel zeggen dat je er zeker over moet praten, anders stop je het weg, en kunt het later weer naar je terug. Praten erover werkt goed. Misschien helpen lotgenoten je, of een goede therapie gewoon om je verhaal kwijt te kunnen...?

Dat je veel zorgen maakt is ook heel normaal, alleen als je daar zelf geen grip op hebt of dat je teveel piekert, moet je zeker gaan kijken naar een praktische oplossing om jezelf rust te gunnen. En dat je flauwvalt bij bloedprikken, hebben veel meer mensen, maar het betekent niet dat jij ook zoiets krijgt, dat vertel je jezelf, maar wat jij denkt, heeft gelukkig geen invloed op je lijf . houdt dat goed vast. Jezelf bang maken heeft geen zin. Al zeg ik het zelf

Veel succes, je mag me altijd pm'en btw als je steun nodig hebt .

[130512]

dag henk , nou homo zijn? is dat dan zo erg? mijn beste vriend is homo en die gaat er ontezettend goed mee om. hij laat de mensen zeggen wat ze willen als hij maar gelukkig is denk er zo ook eens over
groetjes jenni x

[Volk]

Eigenlijk zeg je; ik ben nog nooit verliefd geweest op een man en nu twijfel ik of ik homo ben. Nogal raar vind je niet?

nu ik het so lees is het bet wel vreemd XD
als je nog nooit verliefd bent geweest op een vrouw wil niet zeggen dat je homo bent want je bent ook nog nooit verliefd geweest op een man (dat zeg je inieder geval niet in je verhaal)

Doordat je nog nooit verliefd bent geweest op een vrouw moet je niet bang worden dat je homo bent ofzo... ik bedoel - je bent toch ook niet bang dat je op katten of honden valt?

Spencer schreef:

ik bedoel - je bent toch ook niet bang dat je op katten of honden valt?

Verder heb je wel gelijk natuurlijk.

[Labyrint89]

Hee Henk,

Wat moet jij je ontzettend rot voelen zeg. Zoveel meegemaakt in korte tijd, een dierbare verloren, de angst om je vader te verliezen... ik snap heel goed dat je met zoveel onzekerheid, zoveel onveiligheid om je heen, ontzettend in de war raakt. Bovendien is het heel moeilijk om nog bij jouw eigen gevoelens stil te staan wanneer er zoveel dingen om je heen gebeuren. Het lijkt mij vreselijk logisch dat je overal van in de war raakt nu. Je zit in een heel instabiele, moeilijke situatie. Wat rot voor je.

Zijn er mensen die zich afvragen hoe moeilijk deze situatie voor jóu is? Voor je vader is het zwaar, maar voor jou niet minder. Wat zal je je machteloos voelen wanneer je alleen maar kunt toekijken en kunt hopen dat hij weer goed het ziekenhuis kan verlaten. Voel je je gehoord in jouw omgeving?

Het klinkt inderdaad alsof je dingen nog niet hebt kunnen verwerken en dat gaat zich allemaal van binnen opkroppen. Je probeert jouw gedachten te verzetten, dingen te doen, het te vergeten, maar moeilijke dingen laten zich niet zomaar vergeten. Het vergt tijd en aandacht om ze te verwerken, om de moeilijke dingen een plekje te geven. Heb je wel eens aan het zoeken van hulp gedacht? Je bent niet zwak wanneer je hulp zoekt. Het is ontzettend sterk wanneer je durft te kijken naar wat er allemaal bij jou speelt. Waarschijnlijk heeft het de afgelopen jaren vooral om anderen in jouw omgeving gedraaid? Jij bent er ook nog. Jij hebt ook aandacht nodig.

Ik hoop dat je voor jezelf durft te kiezen en ondersteuning durft te ontvangen in deze lastige tijd. Wanneer je een afspraak bij de huisarts maakt, kan je met hem of haar praten en een doorverwijzing krijgen voor een psycholoog in de buurt. Ik denk dat het verstandig is om er even niet meer helemaal alleen voor te staan. Samen kun je alles weer even iets beter op een rijtje zetten... en dan ben je niet zwak, je zeurt niet, je laat je niet kennen. Het is knap als je durft te kiezen wat voor jou het beste is

Sterkte, man. xx

[arPos]

dat klopt je bent 19 jaar, reken erop dat je ergens in de komende 3 jaar een moment krijgt waarop het ineens allemaal helder is en je jezelf volwassen mag gaan noemen, zo gaat dat bij de meeste jongemannen, je bent zoekende naar jezelf, je plaats in de wereld en er klopt allemaal niets van, en dan ineens * pang * weet je wat belangrijk is en wat je aan jezelf wilt bewijzen (maar wat dat betekent weet je dan dus ook pas)

overigens als je veel mee hebt gemaakt (weet ik uit ervaring) kan je brein emoties uitschakelen of verminderen uit zelfbescherming.
Nu heb ik zelf niet echt het probleem dat ik geen emoties kan voelen maar meer dat ik andermans emoties niet kan inschatten.

Kijk henk, de geest is een ingewikkeld mechanisme en het is moeilijk om vanbuiten je eigen hersenen te doorgronden, zonder meer zal je dingen niet verwerkt hebben; de vraag is überhaupt of je die ooit zal verwerken, de vraag is ook heel sterk of jij zal voelen dat anderen je begrijpen als je erover zou praten met ze, excuseer me als iemand zich aangevoelen valt maar bij dames lijkt dit toch iets anders te werken omdat die op wat jongere leeftijd ongeveer zo'n proces doormaken, en ik zeg ook niet dat praten niet helpt maar dat is pas in een fase erna. je hebt zo'n moment in je leven als man dat je er zelf achter moet komen.

Het is niet zozeer het verwerken alswel er vrede mee hebben. en zelfs dan, dan ben je op den duur verder denk je er vrede mee te hebben en dan steekt het op sommige momenten de kop weer op, zo kan je bijvoorbeeld bezig zijn met een opleiding, die halen en dan ineens weer een relapse krijgen omdat je dan naar een nieuw doel moet gaan toewerken.

Verder wil ik je meegeven dat je ondanks zijn slechte gezondheid je je maar "gelukkig" moet prijzen dat je je vader hebt en dat je nog tijd hebt om afscheid van elkaar te nemen, te zeggen dat je van em houdt en tot weerziens, niet iedereen heeft die kans.