Sinds het begin van dit schooljaar ben ik verliefd op een meisje uit mijn klas. Ik ken haar niet zo goed en dat zal waarschijnlijk nu niet gebeuren, want we praten bijna nooit echt met elkaar. Ik ben nogal verlegen en er is bijna nooit een gelegenheid dat ik een gesprek met haar kan aangaan. Ze is nooit alleen :/
De kans dat ik opeens met haar ga praten is klein. Het zou raar zijn als ik opeens uit het niets zonder reden tegen haar zou praten. Dat zou veel te geforceerd zijn. Ik maak het waarschijnlijk groter dan het eigenlijk is, maar zo voel ik het.
Ik ben ook best wel onzeker. Ik denk dat dat komt doordat ik niet veel doe naast school. Echt veel uitgaan doe ik niet. Ik heb vrienden waar ik op school mee omga, maar we ondernemen niet echt veel. We hebben het ook allemaal druk met school. Het is daarnaast niet echt een vriendengroep waar ik het over heb.
Mijn verliefdheid is nu best wel oppervlakkig. Ze heeft van die mooie ogen waar ik helemaal weg van ben en ze komt wel aardig over bij mij, maar echt veel meer weet ik niet van haar. Ik zou haar gewoon beter willen leren kennen, maar mijn verlegenheid houdt me tegen... Ik zit er nogal mee dat ik nog geen eens normaal gesprek met haar voeren. Ik heb nog niet het punt bereikt waarmee ik gewoon met haar uit het niets over iets kan praten.
Moet ik gewoon accepteren dat ik als persoon nog niet klaar voor een relatie ben? Het klinkt een beetje raar want ik heb nog helemaal geen relatie met haar.. Ik verwacht ook niet meteen haar 'vriend'vriend te zijn. Nee, maar als ik alleen al maar een stapje dichterbij kwam.. Zou ik me nu op andere dingen moeten focussen, zoals mijn sociale leven in het algemen, en zou het dan wel gewoon allemaal goed komen? Zal er dan een moment komen dat ik gewoon naar haar op durf te stappen, omdat ik dan zekerder ben over mezelf?
|