Huisdieren die sterven...

[Nuck]

Hoe ga jij er mee om?

Gisteren hebben we onze hond laten inslapen, ze was heel ernstig ziek en toch ook al 13 jaar. Ik heb me daar toch een potje zitten huilen bij de dierenarts. Ze was er gewoon altijd, met van die vragende ogen en zo'n kwispelend staartje.
Ervaren jullie dit ook zo of denken jullie meer: het is maar een hond?

[de communiceerbeer]

toen ons konijn doodging heb ik ook de hele dag zitten janken. ik kende hem al m'n hele leven, hij was ouder dan ik!

dit is al 7 jaar geleden ofzo gebeurd, maar toch..

[Oen]

Toen ik klein was gingen mijn poezen dood.
Ik heb gehuild. En als mijn hond dood ga doet dat me denk ik veel meer dan dat bijv mijn broertje dood zou gaan. Het is hard ik weet het maar, ik doe gewoon veel meer met mijn hond en zie mijn broertje zo'n uurtje per dag en praten nooit met elkaar. Ik denk wel dat ik er heel erg van kapot zal zijn en vooral als ik buiten ben want dan gaat hij altijd mee, op mijn vreemde lange tochten op vrijdag middag zonder de hond, nee echt niet.

[ick]

aan de ene kant... tjah 't is maar 'n dier, die behoren noi eenmaal korter televen als wij mensdieren....

aan de andere kant... je heb wel 'n band met 't beestje, hoe klein 't ook mag zijn... je siet 't beesie meestal nog vaker als je lover... en je heb 'm toch al die tijd bij je gehad en verzorgd enzo......

conclusie: 't is gewoon kut als zo'n beesie doodgaat... en niet onbegrijpelijk als je der verdrietig om bent....

[D@mien]

Het is minder erg (maar nogsteeds wel erg treurig) in mijn ogen om een huisdier te verliezen als ie al erg oud is, zodat je tegen jezelf kan zeggen: "Ik heb hem zo goed verzorgd dat ie zn leven helemaal heeft opgeleefd."
Als een dier aan een ziekte of gewoon zomaar doodgaat dan is dat vreselijk...en dat weet ik maar al te goed......

[Tofke_H]

Whaa Toen ik nog klein was, zo'n 14 jaar geleden heb ik ons kanarie-pietje zien sterven, het was op een schooldag Was toen heel verdrietig, hij heette sneeuwwitje.


Verder heb ik nog nooit een huisdier zien sterven, toen ik kleiner was dan nu, hadden we konijntjes, en als de dan sterfde ofzo, dan zorgde mijn ouders altijd dat die al weg waren voordat ik het zag, en zeiden ze dat ze waren weggelopen. En dat was best mogelijk, vermits er hier konijnen in het wild lopen.
Onze hond hebben we tijdig weggedaan, die was "onhandelbaar" geworden zeg maar. En euh, kippen en hanen heb ik nog nooit dood gezien. Daar kom ik zelf niet zo vaak.

[BleuQueen]

toen mijn hamster Snowy dood ging, had ik best veel verdriet. Want die was altijd heel lief en we hadden die al een jaar.
En als mijn hond nu zou dood gaan, zou ik echt heel erg veel verdriet hebben.
We hebben haar nu al een jaar.
Ze is een mechelse herder van 1 1/2 jaar ongeveer.

[Kat]

Ligt er een betje aan, ik zou het hardstikke erg vinden als mijn kat dood zou gaan en bij mijn ratten zou ik er ook niet blij mee zijn.
Vroeger was ik standaard 3 dagen depri als bluppie de goudvis overleed, maar na een poosje raakte ik daar wel aan gewend. Die beesten hebben (bij mij) nou enmaal niet zo'n lang leven...

[ick]

Kat schreef:
Ligt er een betje aan, ik zou het hardstikke erg vinden als mijn kat dood zou gaan en bij mijn ratten zou ik er ook niet blij mee zijn.
Vroeger was ik standaard 3 dagen depri als bluppie de goudvis overleed, maar na een poosje raakte ik daar wel aan gewend. Die beesten hebben (bij mij) nou enmaal niet zo'n lang leven...

toch heb je met je kat en je ratten 'n betere band als met je vissen.... die vissen geef je voer en kijk je af 'n toe naar.. .that's it.... die ratjes en die kat daar speel je mee, kan je beetje mee knuffellen enzo.... kan met vissen niet

[crazy_ ella]

ja toen me kat dood ging heb ik heel erg gehuild

[drama]

ick schreef:
aan de ene kant... tjah 't is maar 'n dier

[ick]

drama schreef:

LEES ME HELE POST alsvorens te eyerollen svp....

ik heb in mijn hele leven twee katten gehad - de ene kwam naar ons toegekropen toen we een keer aan het uitrusten waren na een wandeling (moest vroeger altijd mee wandelen met mn ouders, gezond enzo ) in een bos.. toen was ik een jaar of 4/5, het was een klein grijs pluizig bolletje van maar een paar weken oud, nauwelijks zijn ogen open, er was eigenlijk geen sprake meer van dat we hem zouden achterlaten.. maar toen ik zeven was ging ik voor het eerst op vakantie zonder mn moeder - zij bleef thuis met mijn broertje die ziek was, ze zouden de twee weken dat ik en mn vader wegbleven bij mijn oma gaan slapen en Koespoes (zo heette hij, afgekort Koes) werd meegenomen. Eenmaal in de trein kreeg mn moeder de BRILJANTE ingeving om Koes uit zn mand te laten 'om wat rond te kijken'.. ja, je raadt het al, hij vloog doodsbang de al sluitende deuren uit, en vloog het perron af, recht onder een net wegrijdende trein op het parallelspoor.. ik kwam het te weten toen ik terugkwam, het was echt een ontzettende schok, ik wou toen weken lang niet meer tegen mijn moeder praten.. Koes was in mijn kinderleventje alles voor me, was de enige die altijd luisterde, nooit schreeuwde enzo

de 'tweede' kat hebben we nu bijna zeven jaar, het is een blauwe pers, en heet na mijn aandringen ook Koes (kdenk nu dat we beter een andere naam konden kiezen, maarja, ik was negen, dan weet je niet veel).. Ik weet niet eens meer wat ik zonder haar zou moeten, dit is gewoon precies hetzelfde verhaal als bovenstaand.. ik heb gewoon de neiging om me heel erg te hechten aan dieren, zeker als het een dier is dat vanaf zijn/haar geboorte bij je is geweest, is verzorgd door jou.. en dan moet je bij mij echt niet aankomen met 'het was maar een kat' of 'het was maar een dier'.

nog een verhaal, is ook vreselijk zielig.. bij een vriendin thuis hadden ze vroeger muizen. nou was er 1 muis, en dat was onze favoriet, een ontzettend lief lichtbruin beestje, dat we altijd te eten gaven enzo.. aan het eind was hij helemaal tam geworden, kwam gewoon naar buiten als je hem riep (nouja, meestal dan), bedelde om eten als ze aan het avondeten waren.. dat duurde een halfjaar, maar op een avond was haar vader ontzettend kwaad op haar, hij was weer eens dronken en zei dat ze meer in het huishouden moest doen, allemaal gezeik (huishouden, kom op, we waren een jaar of 8.. ze heeft allemaal ook problemen thuis enzo ), en op dat moment kwam woesj (muis) naar buiten, waarschijnlijk om te kijken waarom er nou weer geschreeuwd werd. Dat was voor haar vader de laatste druppel, hij ging helemaal door het lint over dat 'jullie' hier een 'hele godverdomde muizenfokkerij hebben opgericht' enzo, en IK WEER NIET hoe hij het in zn stomdronken hoofd kon halen, maar toen ging hij op woesj staan. en later had hij het lef om te zeggen dat het per ongeluk ging, en dat hij zich het hele voorval niet eens meer kon herinneren.. wat niet zo was, want dat meisje hoorde hem later nog met haar moeder praten over de muizen, en hoe het goed was, want 'woesj was de leider van de groep, en nu gaan ze misschien weg' of iets dergelijks..

*is nu helemaal verdrietig van haar eigen verhalen*

Ik moest heel erg huilen toen mijn katje vorig jaar (januari 2001) dood ging. (hij was aangereden )

[ick]

tomtommertje schreef:
Ik moest heel erg huilen toen mijn katje vorig jaar (januari 2001) dood ging. (hij was aangereden )

aanrijdingen met dieren zijn kut... die mensen die 'm aanrijden hebben zelf niet door wat ze jou aandoen.... ook al ging 't niet express...

[LittleMouse]

ik heb een hond gehad Boy heet ie die is ook ingeslapen bij de dierenarts ik heb hele dag gehuild en me nijntje die Flappy heet is ook doodgegaan moest ik ook veel huilen....