ik woon bij mijn vader en stiefmoeder en heel mijn leven ben ik opgevoed met het idee dat ik hen en vooral mijn vader voor eeuwig dankbaar moet zijn voor alles wat ikheb, wat ik ben en wat ik zal zijn.
Het gaat om de meest onbenullige dingen zoals: mij naar sport brengen wat 30 minuten rijden is. Hij praat me daarna zo'n schuldgevoel aan ' dattie dat toch maar mooi even doet' en dat hoor ik dan heel de week, soms langer, en moet daar iets tegenoverstellen
heel mijn band met mijn vader is een voor-wat-hoort-wat relatie, het is niet onvoorwaardelijk. Ik vind het vreselijk dat ik weet dat mijn vader niet onvoorwaardelijk van me houdt. Hij zegt dat ik alles verpest heb en me nooit aan de afspraken gehouden heb en dat dat de reden is dat hij me zo behandeld.
Zogenaamd, en dit zegt hij ook heel vaak, heeft hij het beste met me voor.
Ondertussen word ik gek, hij behandeld mij als ' iets slechts' en mijn stiefmoeder als een hemels wezen.
ik ben goed terecht gekomen, ondanks alles wat hij zegt. Voortdurend word ik de grond in gepraat, ik kan niets, en ben niet te vertrouwen etc. Nu studeer ik heb mijn vwo kan goed met anderen omgaan...maar daar geeft hij niets om. Zolang ik nog thuis woon, ( ik ben heftig op zoek naar een kamer) heeft hij macht, en hij weet dat. Ik wordt behandeld als een kind van 12, maar het is ZIJN HUIS ZIJN REGELS....in ene gevangenis zou ik het nog beter hebben..
ondanks zijn financiele zorg voor mij maakt hij me gek...
ik kan niet leven met het feit dat mijn vader niet onvoorwaardelijk van me houdt
dit betekend dat hij dus eigenlijk niet van mij, als persoon, houd

ik heb geen vader....